ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) - ตอนที่ 605 : มาสาย

ตอนที่ 605 : มาสาย

สตาร์ดรีม โจมตี !

อุกาบาตก่อตัวขึ้นมาพร้อมกับทิ้งแสงเอาไว้ที่ด้านหลัง มันราวกับเลเซอร์ที่พุ่งลงมาจากท้องฟ้า

สัตว์อสูรของโอพีเลียได้เสียสละตัวเองไปแล้ว ตอนนี้มันได้เปลี่ยนเป็นเมล็ดกลับเข้าไปในแหวนมิติแล้ว

ผลก็คือความสามารถในการต่อสู้ของโอพีเลียนั้นจะลดลงไปอย่างมาก

เมื่อเห็นอุกกาบาตที่ตกลงมา โอพีเลียก็หนีออกจากที่นั่นทันที

“โอพีเลีย เธอหนีออกไปก่อน ฉันจะจัดการกับดิ๊คเอง ! ” เจนกิ้นพุ่งเข้ามาและพยายามปกป้องโอพีเลียเอาไว้

“หึหึ…ไม่คิดเลยว่าหวังเย่าจะมีเพื่อนที่ใจกว้างแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะส่งพวกแกลงนรกตามหวังเย่าไปซะ ! ” ดิ๊ค กระโดดไปมาในอุกกาบาต

เขาได้โผล่มาที่ด้านหลังของโอพีเลียพร้อมกันนั้นเขากับสตาร์ดรีมได้เข้าปิดทางถอยของทั้งสองเอาไว้

“มาสิโอพีเลีย ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าเธอน่ะจะเด็ดแค่ไหน เสียดายที่ฉันไม่มีโอกาสสักที ” ดิ๊คแลบลิ้มออกมาเลียปากด้วยท่าทางหื่นกระหาย

โอพีเลียดึงดาบออกมาแล้วพุ่งออกไปแต่ก็ถูกเจนกิ้นดึงไหล่ห้ามเอาไว้

“เธอจัดการกับสตาร์ดรีม ฉันจะจัดการกับดิ๊คเอง” เจนกิ้นพำออกมาและเข้ามาขวางหน้าโอพีเลียเอาไว้

ดิ๊คยิ้มออกมา “เจนกิ้น แกคนเดียวคิดว่าจะเอาชนะฉันได้รึไง ? ”

เจนกิ้นมองไปที่ดิ๊คและพูดขึ้น “แกจะรู้ผลลัพธ์ได้ยังไงถ้ายังไม่ลอง ? ”

ระหว่างที่พูดนั้นเขาก็ได้ยกดาบขึ้นมาแล้วพุ่งออกไป

พลังของมนุษย์เสือได้ไหลไปที่ดาบ ตอนที่ดาบเข้าปะทะกันนั้นก็ทำให้ดิ๊คกดดันอยู่ไม่น้อย

“ยุ่งยากนิดหน่อยแต่มันก็แค่ความได้เปรียบทางร่างกาย ในด้านอื่น ๆ แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันหรอก”

แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีเกราะแต่ดิ๊คก็ไม่กลัว เขาสั่งให้สตาร์ดรีมโจมตี ส่วนเขากระโดดไปมาระหว่างลำแสงแล้วค่อย ๆ ทำลายเกราะของเจนกิ้นไปทีละน้อย

แม้ว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่การที่เกราะเสียหายไปแบบนี้ก็ทำให้เจนกิ้นอ่อนแอลงไปอย่างมาก เขารู้ว่าเขาต้องเลือกดีดตัวออกจากห้องเครื่อง

….

ไม่ไกลออกไป โอพีเลียและนักรบแฝดได้มองหน้ากันก่อนจะทำการล้อมสตาร์ดรีมเอาไว้

มองภายนอกแล้วอาจจะเห็นว่าทั้งสามล้อมสตาร์ดรีมเอาไว้ แต่อันที่จริงนั้นทั้งสามน่ะเสียเปรียบ เพราะมันยากที่จะหาโอกาสจัดการกับสตาร์ดรีมได้

นักรบแฝดได้ทำการเปลี่ยนตำแหน่งกันอย่างต่อเนื่องพร้อมกับโจมตีสตาร์ดรีมไปด้วย

สตาร์ดรีมได้เอากระบองออกมารับมือกับดาบที่ฟันเข้ามา สกิลของมันทำให้นักรบแฝดชะงักไปซึ่งทำให้มันถอยออกมาได้อย่างรวดเร็ว ผลก็คือความได้เปรียบของนักรบแฝดนั้นหายไป มีแค่โอพีเลียเท่านั้นที่หาโอกาสโจมตีได้บ้างซึ่งทำให้ทั้งสองฝ่ายยังดูสูสีกันอยู่….

เมื่อวัดกันในเรื่องความแข็งแกร่งแล้ว ดิ๊ครู้ว่าเขาไม่ใช่คู่มือของเจนกิ้น

เขาพยายามไม่เผชิญหน้ากับเจนกิ้นโดยตรง แต่เลือกที่จะทำลายเกราะของเจนกิ้นไปทีละส่วน ๆ ซึ่งนั่นจะทำให้สุดท้ายเขาจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ

ดิ๊คนั้นเหมือนกับสุนัขจิ้งจอกที่เจ้าเล่ห์ หากโดมินิคคือหมาป่า งั้นเจนกิ้นตอนนี้ก็เป็นเสือ

สุนัขจิ้งจอกนั้นเจ้าเล่ห์ แม้เสือจะแข็งแกร่ง แต่เมื่อเจอกับความเจ้าเล่ห์ของสุนัขจิ้งจอกแล้วก็มักจะเจอปัญหา

ตอนนี้ทุกคนเหมือนกับเต้นอยู่ในกำมือของดี๊ค

สุดท้ายเกราะของเจนกิ้นก็พังลง ข้อต่อในส่วนต่าง ๆ หลวมจนชิ้นส่วนของเกราะหลุดออกจากกัน

เขาได้ใช้โอกาสนั้นดีดตัวออกมาจากห้องเครื่องทันที

เมื่อเห็นเจนกิ้นดีดตัวออกมา ดิ๊คก็ยิ้มแต่ไม่ได้ไล่ตาม เขากลับหันไปหาโอพีเลียแทน

เมื่อเห็นอย่างนั้น เจนกิ้นใจสั่น เขารีบพุ่งเข้าไปขวางทางเอาไว้ แต่ดิ๊คกลับใช้ดาบแทงทะลุท้องของเขา

ดิ๊คมองไปที่เจนกิ้นด้วยรอยยิ้มเย็นชาก่อนจะส่ายหน้า “แกบอกว่าแกแกร่งนักไม่ใช่รึไง ? ”

เขายกเท้าขวาขึ้นแล้วถีบเจนกิ้นออกไปอัดเข้ากับอุกกาบาตที่อยู่ด้านหลัง

อุกกาบาตถึงกับแตกออกพร้อมกับเจนกิ้นที่กระอักเลือดออกมา !

“เจนกิ้น !”

เมื่อเห็นเจนกิ้นบาดเจ็บหนัก โอพีเลียก็กังวลขึ้นมาทันที

ดิ๊คพุ่งเข้าใส่โอพีเลีย เมื่อนักรบแฝดเห็นว่าโอพีเลียตกอยู่ในอันตราย ทั้งสองก็ไม่สนใจเจนกิ้นและพุ่งเข้าไปขวางทางอีกฝ่ายเอาไว้

ลำแสงพัวพันรอบตัวโอพีเลีย ดิ๊คได้กระโดดไปมาในลำแสงพร้อมดาบที่ฟันออกมาเรื่อย ๆ จนสุดท้ายเกราะของเธอก็กลายเป็นเศษเหล็ก

โอพีเลียต้องกระโดดออกมาจากห้องเครื่องเช่นกัน

ดิ๊คยิ้มออกมาและมองไปที่โอพีเลียก่อนจะฟันออกมาอีกครั้ง

ปัง ปัง…

ลำแสงนับไม่ถ้วนถูกยิงเข้าใส่ที่หลังของนักรบแฝดที่ยืนขวางหน้าโอพีเลียอยู่

นักรบแฝดไม่ลังเล ทั้งสองได้จับตัวโอพีเลียพุ่งกลับไปหาเจนกิ้นทันที

“เป็นอะไรรึไม่ ? ” ซาอานประคองเจนกิ้นขึ้นมาและถามขึ้น

“นายท่านไปก่อนเลย ! แม้ว่าเราทั้งสองจะต้องตาย แต่เราจะปกป้องท่านสองคนเอาไว้”

เลือดไหลออกมาจากท้องของเจนกิ้นเป็นจำนวนมาก โอพีเลียได้แต่ต้องประคองอีกฝ่ายเอาไว้

“หนีหรือ เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันจะส่งพวกแกไปลงนรกให้เอง ! ”

ดิ๊คมองไปยังทั้งสี่คนพร้อมกับไฟที่ลุกขึ้นมาในมือ จากนั้นมันก็รวมตัวเป็นลูกไฟราวกับดวงอาทิตย์ที่ทำลายทุกอย่างได้

ไฟสว่างจ้าขึ้นมา ความร้อนอันรุนแรงทำให้หนวดที่อยู่ด้านหลังของดิ๊คบิดเบี้ยวไปด้วยความกลัว มันกลัวว่าจะโดนไฟนั้นเผาจนต้องถอยกลับไป

เมื่อเผชิญหน้ากับความตาย ทั้งสี่คนกลับแสดงท่าทีเยือกเย็นออกมา

“โอพีเลีย การมากับหวังเย่าในครั้งนี้ทำให้เธอผิดหวังรึเปล่า ? ” เจนกิ้นทำราวกับตัวเองจะต้องตาย

โอพีเลียยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ฉันไม่รู้สึกผิดหวังเลย แต่จริง ๆ แล้ว…ฉันไม่ได้อยากมา”

เจนกิ้นถามขึ้นมา “ หือ…เธอไม่ได้ชอบหวังเย่างั้นหรือ ? ”

ไฟได้ส่องแสงสาดมายังใบหน้าของโอพีเลีย เธอยักไหล่แล้วยิ้มออกมา “ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว…ซึ่งไม่ใช่หวังเย่า”

“งั้นผู้ชายคนนั้นคงโชคดีจริง ๆ ฮ่าฮ่า…”

ทั้งสองยิ้มให้กับก่อนจะมองไปยังลูกไฟที่พุ่งเข้ามาหาพวกเขา

ปัง…

ไฟได้กลืนกินทั้งสองพร้อมกับความร้อนอันรุนแรงที่แม้แต่ผมของพวกเขาก็ยังไหม้ไปตาม

แต่…ไฟนั้นกลับมาหยุดตรงหน้าพวกเขา และไม่อาจจะเดินหน้าต่อ

แผ่นหลังที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของทั้งสี่ทันที

ชายคนนั้นยกมือขึ้นหยุดไฟเอาไว้ปล่อยให้ไฟเผามือของเขา แต่มันราวกับเขาไม่ได้เจ็บเลยแม้แต่น้อย

“ฉันขอโทษที่มาสายไปหน่อย” หวังเย่าพูดขึ้นมา