ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) - ตอนที่ 514 : ชายแก่ในชุดฟ้า

    ตอนที่ 514 : ชายแก่ในชุดฟ้า

    เมื่อมองไปยังร่างของจระเข้ หวังเย่าก็รู้สึกซับซ้อนขึ้นมา ถ้าเป็นในอดีต หวังเย่าคงรีบจัดการชำแหละมันและเก็บมันเข้าไปในถุงมิติ แต่วันนี้ดูเหมือนมันจะยุ่งยากหน่อย ๆ

    สิ่งแรกคือเกราะของมันนั้นแข็งแกร่งและไม่ได้ถอดออกมาง่าย ๆ อย่างที่สองคือเกราะแต่ละชิ้นนั้นมีค่ายกลที่ซับซ้อน อยู่ในเกราะนั้น ซึ่งมันคือส่วนหนึ่งของค่ายกลที่ให้พลังป้องกันที่สูงให้กับจระเข้

    ดังนั้นหวังเย่าจึงไม่อยากทำลายค่ายกลบนเกราะนี้ อย่างน้อยก็จนกว่าจะศึกษามันอย่างถี่ถ้วนแล้ว

    “เธอมองค่ายกลบนเกราะนี้ออกรึเปล่า ?” หวังเย่าตรวจสอบอยู่นานแต่ก็ไม่ได้เห็นอะไรพิเศษ เขาไม่รู้ว่ามันเชื่อมต่ออะไรตรงไหนบ้าง ดังนั้นเขาจึงต้องให้คนของเผ่าชูมิมาดูด้วยตัวเองเผื่อว่าจะเห็นอะไรบ้าง แต่ผลลัพธ์ก็ยังทำให้หวังเย่าผิดหวังอยู่ดี

    ชูหยุนมองอะไรไม่ออกเลย

    “ฉันเองก็มองไม่ออก”

    หวังเย่าพยายามโจมตีเกราะนี้อยู่หลายครั้งด้วยหอกมิติ แต่ก็ยังไม่อาจจะทำอะไรการป้องกันของมันได้ หลังจากที่ยืนและคิดอยู่นาน หวังเย่าก็ได้ข้อสรุปว่าจระเข้ตัวนี้น่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงของใครสักคน

    หวังเย่าเงยหน้าขึ้นมองรอบ ๆ มันยังมีที่ไหนให้ซ่อนตัวอยู่อีก ?

    แน่นอนว่ามันมีบางอย่างแปลก ๆ ที่ทำให้หวังเย่าสนใจขึ้นมา

    สัตว์อสูรระดับสวรรค์ขั้นกลาง แต่กลับรับมือเขาได้นานแบบนี้ และทำให้หวังเย่าต้องเสียแรงอย่างมากในการฆ่ามัน ถ้ามันเป็นแบบนั้น หวังเย่าก็คิดว่าจระเข้ตัวนี้คงเป็นสัตว์เลี้ยงของเมืองนี้อย่างแน่นอน ถ้าอย่างนั้นเมืองนี้ก็น่าสนใจขึ้นไปยิ่งกว่าเดิม

    “หวังเย่า นายบอกว่าไม่มีคนอยู่ที่นี่ไม่ใช่รึไง ?” ชูหยุนมองไปรอบ ๆ แล้วถามขึ้นมา

    หวังเย่าพยักหน้า แน่นอนว่ามันมีสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งอยู่ที่นี่ แต่ยังไม่ชัดเจนว่ามันแข็งแกร่งแค่ไหน

    หวังเย่ารู้สึกเสียดายกับการรีบฆ่าจระเข้ตัวนี้ ถ้าปล่อยให้มันอยู่ต่อสักหน่อยก็อาจจะได้ข้อมูลที่มีประโยชน์จากปากของมันมาบ้าง

    แน่นอนว่าเขาก็แค่รู้สึกเสียดาย ไม่นานหวังเย่าก็รู้ว่าถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงเปิดโอกาสให้จระเข้นี่ฆ่าเขา หากเขาพลาดโอกาสนี้ไป งั้นก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกทีตอนไหน

    “เดินหน้ากันต่อ” หวังเย่าคิดหาทางเอาเกราะออกมาจากตัวจระเข้ยังไม่ได้

    “ทำไมนายถึงฆ่ามัน ? ”

    ตอนที่หวังเย่ากำลังจะเก็บร่างจระเข้เข้าไปในถุงมิติอยู่นั้น ก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นมา

    เมื่อหันกลับไปมองก็พบกับกวางมูสฝูงใหญ่ โดยแต่ละตัวมีเชือกล่ามเอาไว้เหมือนกับลากรถลากอยู่

    เสียงนี้ดังขึ้นมาจากในฝูงกวางมูสก่อนที่จะเห็นว่าด้านหลังนั้นมีชายแก่ในชุดฟ้ายืนอยู่

    “คุณเป็นใคร ? ” หวังเย่ามองไปที่อีกฝ่ายด้วยความสงสัย

    มันคือชายแก่ชุดฟ้าที่กำลังยืนอยู่บนรถลาก

    “นายฆ่าสัตว์เลี้ยงของฉันแล้วยังมาถามว่าฉันเป็นใครเนี่ยนะ ? ” ชายแก่เหมือนจะเศร้าอยู่นิดๆ

    “เกราะนี่มันอะไรกัน ? ” หวังเย่าถามขึ้นโดยที่ยังเว้นระยะห่างกับชายแก่อยู่

    “ นี่ มันก็แค่ผลงานที่ฉันสร้างขึ้นมาตอนเบื่อ ๆ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” ชายแก่เงียบไปชั่วครู่แล้วพูดต่อ “ นายฆ่าสัตว์เลี้ยงของฉัน นายจะชดใช้ยังไง ? ”

    แม้ว่าชายแก่จะพูดมาก แต่คำพูดของเขาก็แฝงไปด้วยความไม่พอใจ

    แม้ว่าหวังเย่าจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ทำไมชายที่ดูเป็นมิตรแบบนี้กลับพูดจาขวานผ่าซากแบบนี้ได้

    “จระเข้นี่โจมตีผมก่อน ผมเลยต้องตอบโต้” หวังเย่าอธิบาย

    “ถ้านายไม่มาที่นี่ จระเข้ตัวนี้ก็จะไม่โจมตีนาย นายมีสิทธิ์อะไรมาฆ่าสัตว์เลี้ยงของฉัน ! ” ชายแก่กระโดดลงจากรถลาก เขาตัวสั่นและเซไปมาราวกับจะล้มลงตอนไหนก็ได้

    ถึงจะเห็นแบบนั้นแต่หวังเย่าก็ไม่ได้ใส่ใจ เขารู้สึกว่าชายแก่คนนี้แผ่แรงกดดันอันหนักหน่วงออกมา แม้ว่าเขาจะพยายามปกปิดพลังตัวเอง แต่สุดท้ายก็ยังเผยมันออกมาให้เห็นอยู่ดี

    “อย่างน้อยก็ระดับ A” หวังเย่าคิดในใจ

    ณ เผ่าชูมิ….

    มีปัญหาแล้ว ชูบ้าได้เข้าไปในคลังพร้อมกับชาโรน่าและเฉี่ยนเจินเฉียน แม้ว่าพวกเขาจะปิดประตูมิติไปแล้ว แต่นี่ก็เป็นแค่วิธีการรับมือชั่วคราวเท่านั้น

    

    สุดท้ายพวกเขาก็ต้องออกไปจากที่นี่อยู่ดี โดยเฉพาะชูบ้าที่ยังเป็นห่วงชูหยุนอยู่

    “ฉันผิดเอง ! ” ชูบ้าพูดขึ้นมา

    แม้ว่าคลังแห่งนี้จะมีทรัพยากรมากมาย แต่ชูบ้าก็รู้สึกผิดกับการที่ไม่อาจจะกลับไปยังดินแดนของตัวเองได้

    “ชูบ้าอย่าคิดแบบนั้น ตราบใดที่นายยังมีชีวิตอยู่ เราก็สามารถพลิกสถานการณ์ได้” เฉี่ยนเจินเฉียนเข้าไปปรอบชูบ้า แต่อันที่จริงเขานั้นรำคาญคำพูดของอีกฝ่ายมากกว่า

    ชูบ้าเสียดายที่เขารู้ว่าฮันกูน่ะคิดอคติกับเขามานานแล้ว แต่ชูบ้ากลับมั่นใจว่าเขาสามารถควบคุมทุกอย่างได้ ในเวลาเดียวกันเขาก็คิดจะอาศัยความสัมพันธ์ที่เขามีกับฮันกู เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องไล่ฮันกูออกไปจากเผ่า

    “ฉันน่าจะยึดตำแหน่งจากฮันกูมาตั้งนานแล้ว ! ” ชูบ้าไม่คิดเลยว่าฮันกูจะลงมือเร็วแบบนี้ เขาอยากรอให้ลูกของเขาเดินทางกลับมาก่อน เขาไม่คิดเลยว่าฮันกูจะลงมือในตอนนี้ มันทำให้เขาต้องหลบหนีมายังที่นี่

    “ นายไม่ต้องพูดแบบนั้นแล้ว พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เราต้องเก็บแรงของเราเอาไว้ อย่าลืมว่าหวังเย่ากับลูกนายยังอยู่ด้านนอก พวกเขาน่าจะช่วยเราได้ ! นายมีคลังสมบัติอยู่ที่นี่ มันน่าทึ่งจริง ๆ ! ” เฉี่ยนเจินเฉียนมองไปรอบ ๆ มิติแห่งนี้กว้างใหญ่ ด้านในนั้นมีของมีค่าอยู่มากมาย

    ที่นี่ เฉี่ยนเจินเฉียนได้เห็นของที่มีค่ากับหัวเซี่ยอยู่จำนวนมาก

    “ฉันไม่เคยมาทีนี่มาก่อน ที่นี่คือคลังที่บรรพชนทิ้งไว้ให้กับเรา” ชูบ้าเริ่มคุมสติตัวเองได้ และพูดขึ้น

    

    เขามั่นใจว่าถึงคิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เขาได้แต่หวังว่าชูโก้จะพอช่วยอะไรได้บ้าง