ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) - ตอนที่ 464 : ลำแสงในหุบเหว

    ตอนที่ 464 : ลำแสงในหุบเหว

    

    มีสองวิธีที่จะข้ามเหวตรงหน้านี้ได้ หนึ่งคือต้องบินข้ามไปยังอีกฝั่ง แต่พวกเขาไม่มีพาหนะที่จะบินข้าม ด้วยระยะห่างแบบนี้ มันไม่มีอะไรดีไปกว่าเครื่องบินได้ แต่เพราะประสบการณ์ก่อนหน้านี้ จึงไม่อาจจะรับรองความปลอดภัยได้อีก หากเหวนี่มีสัตว์อสูรอยู่ งั้นพวกเขาก็ตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นการใช้ทางเลือกแรกจึงอันตรายอย่างมาก สำหรับทางที่สองแล้วคือเดินอ้อมช่องเขานี้ไป แต่มันจะกินเวลาอย่างมาก

    

    บอกได้ว่าหากเทียบกันแล้ววิธีที่สองปลอดภัยกว่ามากแต่ก็ใช้เวลานานเกินกว่าที่พวกเขาจะรับไหว พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง ดังนั้นวิธีที่สองนี่ตัดทิ้งไปได้เลย

    

    เฉี่ยนเจินเฉียนมองไปรอบ ๆ แล้วพูดขึ้นมา “ ตอนนี้เราต้องหาทางข้ามเหวนี่ไปให้ได้ ”

    

    “ฉันจะลองดูว่ามีอะไรอันตรายอยู่รึเปล่า” ซือคงเป่าพูดขึ้นพร้อมกับเอาเฮลิคอปเตอร์ออกมาจากถุงมิติ

    

    ด้วยการปรับการทำงานเล็กน้อยก็ทำให้มันบินในโหมดขับเคลื่อนด้วยตัวเอง

    

    หลังจากนั้นเฮลิคอปเตอร์ก็บินขึ้นไปภายใต้สายตาของทั้งเจ็ดคน

    

    เฮลิคอปเตอร์ค่อย ๆ บินผ่านหุบเหวไป ไม่นานมันก็บินออกไปไกลกว่า 100 เมตร

    

    ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เฮลิคอปเตอร์ยังบินต่อไปข้างหน้าได้

    

    ภายใต้สายตากังวลของทั้งเจ็ดคน เฮลิคอปเตอร์ก็บินไปได้เกือบ 200 เมตรแล้ว ตอนนี้มันยังบินได้อย่างปลอดภัย

    

    สุดท้ายภายใต้สายตาของทุกคน เฮลิคอปเตอร์ก็บินไปถึงอีกฝั่งได้ก่อนจะลงจอด

    

    “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยหรือ ? ” เฉี่ยนเจินเฉียนขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าไม่ใช่ว่าพวกเขาคิดมากเกินไป มันเป็นการเดินทางที่ปลอดภัยจริง ๆ หรือ ?

    

    “เราต้องลองกี่ครั้ง ? ” ซือคงเป่าถามขึ้นมา

    

    “ไม่ เรารอไม่ได้ ถ้าเราเดินทางผ่านไปครึ่งทางได้อย่างปลอดภัย แม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น เราก็ยังเดินทางไปถึงอีกฝั่งได้” เฉี่ยนเจินเฉียนพูดขึ้น

    

    “ก็ดี” ซือคงเป่าไม่ได้คัดค้านอะไรอีก เขารู้สึกว่าที่เฉี่ยนเจินเฉียนพูดมาก็ไม่ผิด

    

    ตราบใดที่ไปถึงครึ่งทางได้ก็พอแล้ว

    

    หลี่ว่านเฟิงและคนอื่น ๆ ต่างก็ครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะยอมรับความคิดของเฉี่ยนเจินเฉียน

    

    หวังเย่าเองก็คิดสักพักแต่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไรออกมา

    

    เมื่อทุกคนเห็นด้วย พวกเขาก็ไม่คิดจะเสียเวลาต่อ

    

    สำหรับการเดินทางครั้งนี้ ซือคงเป่าได้เอาพาหนะมาจำนวนหนึ่งเพื่อรับมือกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด

    

    ทุกคนเรียกอสูรของตัวเองกลับเข้าไปในกำไลก่อนจะขึ้นไปบนเครื่องบิน ด้วยการควบคุมของซือคงเป่าเครื่องบินก็ค่อย ๆ ลอยตัวขึ้นและบินไปยังอีกฝั่ง

    

    ทุกคนต่างเตรียมพร้อมรับมือกับเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้น

    

    เมื่อเครื่องบินผ่านมาได้ 200 เมตรอย่างปลอดภัย

    

    ด้วยระยะทางเท่านี้หากเกิดอะไรขึ้นกับเครื่องบิน พวกเขาก็สามารถพึ่งทักษะของตัวเองเดินทางไปยังอีกฝั่งได้อยู่

    

    ตอนนั้นเองหวังเย่าก็มองออกไปที่นอกหน้าต่าง ก่อนจะพบกับลำแสงสีแดงที่หุบเหวด้านล่าง

    

    หลังจากที่เห็นแบบนั้น หวังเย่าก็หรี่ตาลงและรีบตะโกนขึ้นมา “ทุกคนระวังตัวด้วย ! ”

    

    ทันทีที่เขาพูดจบก็มีลำแสงสีแดงพุ่งออกมาจากหุบเหว

    

    คลื่นพลังอันน่ากลัวได้อัดเข้าที่หางเครื่องบินอย่างจัง

    

    เพราะหวังเย่าเตือน ซือคงเป่าจึงคุมเครื่องบินได้ทันและทำให้การโจมตีนี้โดนที่หางเครื่องบิน ไม่งั้นแล้วมันอาจจะอัดเข้าที่กลางลำอย่างจัง

    

    ด้วยการโจมตีจากลำแสงนี้ก็ทำให้หางเครื่องบินระเบิดออกก่อนที่เครื่องจะร่วงลงไป

    

    เครื่องบินได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงพร้อมกับร่วงลงไปอย่างรวดเร็ว

    

    ทั้งเจ็ดคนไม่ลังเลที่จะโดดออกจากเครื่องและพึ่งทักษะตัวเองในการเดินทางไปยังอีกฝั่ง

    

    ด้วยระยะห่างแบบนี้พวกเขาสามารถไปถึงอีกฝั่งได้ด้วยทักษะของตน

    

    ที่ด้านล่างมีเสียงคำรามดังขึ้นพร้อมกับลำแสงที่ถูกยิงออกมาอีกครั้ง การโจมตีนี้พุ่งเข้าใส่เครื่องบินที่ตกอยู่ และละลายมันในพริบตา

    

    ทุกคนเห็นแบบนั้นก็รีบเดินทางไปยังอีกฝั่งทันที

    

    ลำแสงสีแดงถูกยิงออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเล็งเป้ามาที่ทั้งเจ็ดคน

    

    หวังเย่าได้ใช้สกิลควบคุมมิติเพื่อหนีออกจากการโจมตีนี้

    

    เฉี่ยนเจินเฉียนและคนอื่น ๆ ใช้ทักษะและสกิลของตัวเองเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตี

    

    ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากอีกฝั่งไม่มากนัก

    

    ลำแสงสีแดงส่องประกายขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้ลำแสงนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าเดิมและพุ่งเข้าใส่พวกเขา

    

    เมื่อเห็นแบบนั้นเฉี่ยนเจินเฉียนและคนอื่น ๆ ต่างก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียดและพากันพลิกตัวหลบ ลำแสงเฉียดพวกเขาไปเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น

    

    สุดท้ายในตอนที่พลังของทักษะกำลังจะหมดลง ทั้งเจ็ดคนก็ไปถึงอีกฝั่งได้สำเร็จ

    

    เมื่อมาถึงอีกฝั่ง ลำแสงก็ไม่ได้ถูกยิงออกมาอีก

    

    “เฮ้อ ! ” ฮวงเทียนเจวี๋ยนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขากุมแขนขวาของตัวเองเอาไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมา

    

    “ลุงฮวง ลุงบาดเจ็บ ! ”

    

    เมื่อเห็นแบบนั้นหวังเย่าก็รีบวิ่งเข้าไปหาฮวงเทียนเจวี๋ยนทันที

    

    “ไม่เป็นไรหรอก ลำแสงนั่นแค่ทำให้แขนขวาของฉันเป็นรอยก็เท่านั้น” ฮวงเทียนเจวี๋ยนยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

    

    “รีบทำแผลก่อน” เฉี่ยนเจินเฉียนถึงกับเอาชุดปฐมพยาบาลจากถุงมิติออกมาและรีบทำแผลให้กับฮวงเทียนเจวี๋ยนทันที

    

    “โชคดีที่แผลไม่ลึกนัก หลังจากที่ดื่มน้ำยาฟื้นฟูแล้วก็น่าจะหายดีเอง” หลังจากตรวจสอบบาดแผลของฮวงเทียนเจวี๋ยน เฉี่ยนเจินเฉียนก็โล่งอก

    

    โชคดีที่โดนเฉียด ๆ ถ้าโดนทั้งแขนบางทีฮวงเทียนเจวี๋ยนอาจจะเสียแขนไปแล้วก็ได้

    

    ถ้าเป็นแบบนั้นคงเป็นปัญหาใหญ่…