ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) - ตอนที่ 439 : ต้องหนี

  ตอนที่ 439 : ต้องหนี

     พลังอันกระหายเลือดปะทุออกมาจากอสูรทั้งสี่ตัวที่พุ่งเข้าใส่หวังเย่า พวกมันอ้าปากออกมาเพื่อคิดจะฉีกเนื้อหวังเย่าเป็นชิ้น ๆ

     หลี่ว่านเฟิง เห็นแบบนั้นก็สีหน้าเปลี่ยนไป แม้ว่าหวังเย่าจะบอกถึงความแข็งแกร่งที่มีแล้วแต่เขาก็ไม่อาจจะวางใจได้เมื่อเห็นหวังเย่าเผชิญหน้ากับอันตราย หลี่ว่านเฟิงก็อยากจะเข้าไปช่วย

     ไม่ว่าจะสายเกินไปรึไม่แต่เขาก็ต้องไปช่วยหวังเย่า

     แต่กลับมีร่างของเสี่ยวซวีเดินมาขวางหน้าหลี่ว่านเฟิงเอาไว้

     “แค่ดูก็พอ ท่านไม่ต้องกังวลไป” เสี่ยวซวีพูดขึ้นมาด้วยท่าทีเฉยเมยราวกับมั่นใจในตัวหวังเย่าอย่างมาก

     หลี่ว่านเฟิงอยากจะพูดบางอย่าง แต่อยู่ ๆ กลับมีพลังอันน่ากลัวระเบิดออกมา

     ตูม !

     ไฟมังกรได้เข้ากลืนกินร่างของอสูรทั้งสี่ที่พุ่งเข้ามาหาหวังเย่าภายในพริบตา

     อสูรทั้งสี่ร่วงลงไปกับพื้นและกลิ้งไปมาอีกทั้งยังกรีดร้องราวกับว่าจะดับไฟที่เผาไหม้ตัวพวกมันได้อย่างไรอย่างนั้น

     สักพักกลิ่นเหม็นไหม้ก็ลอยคละคลุ้งไปทั่ว

     อสูรทั้งสี่ตอนนี้โดนเผาและกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

     “หยุด ! ” เมื่อเห็นเหตุการณ์นั้นชายทั้งสี่คนก็พากันพุ่งออกมาเพื่อหวังว่าจะหยุดหวังเย่าเอาไว้

     แต่หวังเย่ารึจะหยุด ?

     ก่อนที่ทั้งสี่จะมาถึงตรงหน้าหวังเย่า อสูรของพวกมันก็ตัวแข็งทื่อและนิ่งไป เปลวไฟอันน่ากลัวได้หายไปเผยให้เห็นซากศพที่โดนเผาเป็นตอตะโก

     อสูรระดับสวรรค์ทั้งสี่ได้จากโลกนี้ไปแล้วภายในเวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น

     เมื่อเห็นซากศพของอสูรทั้งสี่ ลูกน้องที่พุ่งเข้ามาก็พากันมองไปที่หวังเย่าด้วยความโกรธแค้น พวกนี้เหมือนจะเสียสติไปแล้ว

     หวังเย่าฆ่าอสูรทั้งสี่ไปได้อย่างง่ายดาย แต่ทั้งสี่คนก็ยังพุ่งเข้าหาหวังเย่าอยู่ดี

     บอกได้ว่านี่คือการกระทำที่โง่เง่าที่สุดเลยก็ว่าได้

     หัวหน้าทีมเห็นแบบนั้นก็ไม่อาจจะนิ่งเฉยได้ เขาไม่อาจจะปล่อยให้คนของเขาตายไปต่อหน้าต่อตาเหมือนอสูรพวกนั้นอีก

     เขาได้สั่งการอสูรของตัวเองให้พุ่งเข้าใส่หวังเย่า

     ทั้งสี่คนได้ทำการโจมตีด้วยทักษะของตัวเองเพราะหวังว่าจะฆ่าหวังเหยาได้

     “ ฮ่าฮ่า ! ตายไปซะ ! ”

     ทั้งสี่คนยังไม่ทันได้ลงมือก็ถูกหวังเย่าโจมตีใส่พวกมันก่อนแล้ว

     ที่อกของทั้งสี่คนมีรอยข่วนปรากฏขึ้นมาพร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็นออกมา มันเผยให้เห็นกระดูกอย่างชัดเจน

     หวังเย่ายังปล่อยให้พวกนี้ยังมีชีวิตรอดต่อไปเพื่อเค้นเอาข้อมูล ไม่งั้นแล้วพวกนี้คงโดนฆ่าไปแล้วและไม่มีโอกาสที่จะรอดชีวิตแบบนี้

     ด้วยอาการบาดเจ็บแบบนี้ทั้งสี่คนก็ไม่อาจจะสู้ต่อได้และได้แต่ต้องนอนหมอบลงไปกับพื้น

     “บังอาจ !” เมื่อเห็นแบบนั้นหัวหน้าทีมก็พุ่งเข้าใส่หวังเย่าและทำการโจมตีทันที ตัวของเขาแผ่พลังระดับศักดิ์สิทธิ์ออกมาอย่างชัดเจน

     ในเวลาเดียวกันอสูรระดับศักดิ์สิทธิ์ก็ได้ยกอุ้งมือหวังจะตบเข้าใส่หวังเย่าเช่นกัน

     ต่อหน้านักรบระดับศักดิ์สิทธิ์และอสูรระดับศักดิ์สิทธิ์ หวังเย่าก็ยังแสดงสีหน้าเฉยเมยอยู่ดี ไฟในมือเขาปะทุขึ้นมา มือหนึ่งได้ทำการโจมตีใส่หัวหน้าทีม อีกมือได้ทำการโจมตีใส่อสูรของอีกฝ่าย

     ตอนนี้สีหน้าของหวังเย่ากลับดูผ่อนคลาย และมันเหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขาเลยสักนิด

     ไฟมังกรในมือได้ปะทุออกมา ก่อนจะเข้าโจมตีใส่คนและอสูรที่พุ่งเข้าโจมตี

     หัวหน้าทีมได้ถอยออกไปกว่า 10 เมตร เสื้อของเขาโดนเผา ที่ตัวเขามีรอยไหม้อยู่หลายจุด

     มันเห็นได้ว่าแค่การโจมตีครั้งเดียวก็ทำให้เขาบาดเจ็บได้แค่ไหน

     อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ดีกว่ากันมากนัก ขนบนตัวมันโดนเผาเกรียม หากไม่ใช่เพราะใช้พลังเฮือกสุดท้ายเพื่อดับไฟมังกรไป งั้นเดาว่าขนบนตัวมันคงโดนเผาไปหมด แต่มันไม่รู้ตัวเลยว่าที่ตัวมันมีควันลอยออกมา ขาของมันข้างหนึ่งโดนเผาจนเกิดรอยไหม้ขึ้น ขานั้นถึงกับไม่อาจจะใช้งานได้อีก มันทำให้อสูรบาดเจ็บอย่างหนัก และไม่อาจจะใช้ขานี้กับการต่อสู้ต่อไปได้

     คนและอสูรต่างก็มองไปที่หวังเย่า สีหน้าของหัวหน้าทีมแสดงความตะลึงออกมา

     หลี่ว่านเฟิงและทหารเองก็แสดงสีหน้าตะลึงออกมาเช่นกัน

     นักรบระดับ SSS และอสูรระดับศักดิ์สิทธิ์ร่วมมือกันแต่ก็ยังได้รับบาดเจ็บกลับไปไม่น้อย

     นี่มันแข็งแกร่งเกินไปแล้ว

     หวังเย่าเหนือกว่าหลี่ว่านเฟิงด้วยซ้ำในตอนนี้

     ความเร็วในการพัฒนานี้เร็วเกินไป มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไปคงสร้างความวุ่นวายขึ้นมาแน่ ๆ

     หลี่ว่านเฟิงมองไปที่แผ่นหลังของหวังเย่าด้วยความตะลึง แต่ในใจเขากลับรู้สึกโล่งอก

     ตอนนี้ดูเหมือนว่าหลี่ว่านเฟิงจะไม่ต้องคอยปกป้องหวังเย่าอีกแล้ว

     ตอนนี้หวังเย่าได้เติบโตเป็นคนที่แข็งแกร่งแล้ว

     เชื่อว่าแม้แต่พ่อแม่ของหวังเย่าที่อยู่บนสวรรค์ก็คงภูมิใจ…

     ในตอนที่เหม่ออยู่นั้น หลี่ว่านเฟิงก็คิดถึงคนสองคน สองคนนี้คือพ่อแม่ของหวังเหยา…

     หัวหน้าทีมมองไปที่หวังเย่า ในใจเขาคิดถึงความเป็นไปได้ทุกอย่างที่อาจจะเกิดขึ้นในตอนนี้

     ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เขาจะเข้าใจผิดไป คนที่เขาควรจะระวังนั้นคือหวังเย่า แต่เขากลับไปสนใจเสี่ยวซวีแทน

     ชายคนนี้นี่แหละคือปีศาจที่แท้จริง

     การโจมตีแค่เพียงครั้งเดียวก็ทำให้เขารู้ว่าไม่อาจจะเป็นคู่มือของหวังเย่าได้ แม้ว่าเขาจะร่วมมือกับอสูรระดับศักดิ์สิทธิ์ก็ตาม

     ไม่เห็นรึไงว่าแม้ว่าเขาจะร่วมมือกับอสูรของเขาแต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรหวังเย่าได้ ?

     กลับกันแล้วกลายเป็นพวกเขาที่ได้รับบาดเจ็บกลับมาแทน

     ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวซวีที่เขารู้สึกว่าอันตรายก็ยังไม่ได้ลงมือเลย

     ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเสี่ยวซวีลงมือขึ้นมาอีกคน ?

     ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังมีหลี่ว่านเฟิงและทหารของเขาอยู่อีก

     เมื่อคิดได้แบบนั้น ในหัวของหัวหน้าทีมก็คิดจะหนีออกจากที่นี่ เขาคิดจะไปสมทบกับกลุ่มนรกทมิฬ หากร่วมมือกับโจรพวกนั้น พวกเขาก็อาจจะเอาชนะหวังเย่าได้

    

     แต่ที่เขาไม่รู้คือกลุ่มนรกทมิฬนั้นโดนหวังเย่าทำลายไปแล้ว….