รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 765 เผ่าหมาป่ามืด

บทที่ 765 เผ่าหมาป่ามืด

“ลูกหลานของมนุษย์หมาป่า? มนุษย์หมาป่าเลือดผสม?”

ทุกคนตอนนี้มึนงงไปหมดแล้ว แค่รู้สึกว่าสิ่งที่ฉินหลั่งพูดมันเกินขอบเขตความรู้ของพวกเขาไปแล้ว เหมือนกำลังฟังตำนานเล่าเรื่องอะไรแบบนั้น

“อ๋าว!”

ในตอนที่ทุกคนกำลังสงสัยกันอยู่ เสียงร้องครวญอย่างเจ็บปวดก็ดังขึ้นจากฝั่งตรงข้าม

จากนั้นมนุษย์หมาป่าลูกผสมแต่ละตนก็เริ่มร้องโหยหวนขึ้น มนุษย์หมาป่าร้อยกว่าคนร้องครวญพร้อมกัน เสียงดังพอจะเขย่าทั้งหุบเหว

ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนสีทันที

ถึงนึกขึ้นมาได้ว่ามนุษย์หมาป่าเลือดผสมตรงหน้านี่ ไม่ว่าสายเลือดพวกมันจะน้อยแค่ไหน ก็ยังคงมีพลังไม่ด้อยไปกว่าปรมาจารย์ต่อสู้เลย แถมจำนวนที่มาก มีถึงหนึ่งร้อยกว่า ทำให้คนแทบจะหมดหวังกัน

“ไม่มีทางแกร่งขนาดนี้ทุกตนหรอกมั้ง” มีคนพูดอย่างหวาดๆขึ้น

“ต่อให้ฝีมือห่างกัน แต่ก็แค่นิดหน่อย ก่อนนี้ฉันประมือกับพวกมัน ยังต้องใช้หลายกระบวนท่าถึงจะฆ่าได้ซักตน” ซิงจ้างพูดอย่างเคร่งเครียด

เขาพูดจบ สีหน้าสิ้นหวังของทุกคนยิ่งหนักขึ้น

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มีคนเริ่มหันไปมองฉินหลั่ง จากนั้นคนมากมายเริ่มหันไปมองฉินหลั่งมากขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายแม้แต่หยูจืดและซิงจ้างยังทนไม่ไหวหันไปมองฉินหลั่ง

ในสถานการณ์ตอนนี้ ทุกคนได้แต่ฝากความหวังไว้ที่ฉินหลั่งเท่านั้นแล้ว ความสามารถที่ฉินหลั่งแสดงออกมาก่อนหน้านี้ทำให้ทุกคนยอมแพ้จากใจจริง เพียงแต่ฉินหลั่งจะสู้เจ้าพวกสัตว์ประหลาดร้อยกว่าตนนี้ได้ไหม แม้แต่ซิงจ้างเองก็ยังไม่แน่ใจเลย

เผชิญหน้าเผ่าหมาป่าพวกนี้ ฉินหลั่งพูดอย่างสบายๆว่า

“ถอยออกไปจากหุบเหว ไม่งั้นตาย!”

ตามคำพูดเขา จิตเทพอันยิ่งใหญ่แผ่ซ่านออกจากตัวฉินหลั่ง พริบตาเดียวแผ่ปกคลุมไปทั่วหุบเหว จิตเทพนำพาความหมายของฉินหลั่งไปเข้าหูมนุษย์หมาป่าทุกตนอย่างชัดเจนแม่นยำ

พวกมนุษย์หมาป่าเลือดผสมที่กำลังหอนโหยหวนพากันหยุดชะงักทันที สายตามองไปที่ฉินหลั่งด้วยความตกใจกันถ้วนหน้า

“อะเหอะ”

มีมนุษย์หมาป่าตัวหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นหน้าอย่างเหิมเกริม จากนั้นดวงตาสีแดงก่ำมองมาทางฉินหลั่งอย่างท้าทาย

ทุกคนต่างตะลึงที่เห็นว่า มนุษย์หมาป่ากลุ่มนี้ที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาด กลับมีไอคิวที่สูงมาก ความเหยียดหยามและท้าทายในแววตาสีแดงก่ำของพวกมันนั้น ขนาดเด็กสามขวบยังดูออกเลย

สิ่งที่ฉินหลั่งตอบกลับพวกมันคือ ตวัดฝ่ามือหนึ่งตบไป!

ฝ่ามือใหญ่สีม่วงมีขนาดสิบฟุตตบจากกลางอากาศ ประหนึ่งพระยูไลพลิกอาวุธไปยกภูเขาไท่ซานขึ้น

ฝ่ามือซ้ายใหญ่มหึมาประทับลงมาดื้อๆ

มนุษย์หมาป่าตนนั้นที่ยังคงดื้อด้านไม่ยอมศิโรราบพากันร้องขึ้น กางเล็บข่วนฝ่ามือสีม่วงพวกนั้นอย่างไม่แยแส

รวมถึงเผ่าหมาป่ามากมายด้านหลังตนก็มีสีหน้าเหยียดหยาม มีหลายตนยังกางเล็บตบปาก ประหนึ่งคนกำลังหาว

แต่ไม่คิดเลยว่า พอฝ่ามือของฉินหลั่งตบลงมา ไม่ว่ามนุษย์ป่าจะสกัดกั้นยังไง ก็กดทับพวกมันติดแน่นกับพื้นเอาดื้อๆ

มนุษย์หมาป่าตนนั้นสุดท้ายร้องโหยหวนอย่างบ้าคลั่ง เนื้อตัวขยับไปมา กงเล็บทั้งสองพยายามขัดขืนสุดกำลัง แต่อยู่ต่อหน้าความยิ่งใหญ่แบบนี้ มดตัวน้อยอย่างพวกมันกลับทำอะไรไม่ได้เลย

ฝ่ามือสีม่วงสลายไป

สิ่งที่โผล่มาสู่สายตาทุกคนคือ หลุมลึกขนาดใหญ่กว่าสิบฟุต และในหลุมเหลือแต่เพียงเศษเนื้อกลุ่มหนึ่ง

มนุษย์หมาป่าที่เทียบเคียงกับร่างเนื้อปรมาจารย์ต่อสู้นี่โดนฉินหลั่งตบไปฝ่ามือหนึ่งก็ตายเลย?

มนุษย์หมาป่าทั้งหมดยืนตรงนั้นด้วยความตะลึง มองทั้งหมดนี่อย่างไม่เชื่อสายตาตน สายตาแดงก่ำดุจสีเลือดของพวกมันสั่นไหวอย่างรุนแรง แสดงถึงความไม่สงบนิ่งของจิตใจพวกมัน

“อ๋าว!”

จู่ๆมีบางคนหอนออกมากอย่างโหยหวน มนุษย์หมาป่าตนอื่นก็ร้องตาม สายตาคับแค้นดุร้ายมากมายจับจ้องมาที่ฉินหลั่งเขม็ง แทบอยากจับเขาฉีกกระชากเป็นชิ้นๆ

ทุกคนตื่นเต้นกันมาก ศึกใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น

ตอนนี้เอง กลับมีเสียงแหบพร่าแก่ชราดังขึ้นจากในพายุทราย

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

น้ำเสียงแก่ชรานี้ลอยออกมาจากในพายุทราบ แฝงด้วยความแก่ชราและโบราณไร้ที่เปรียบเอาไว้ ที่ทำให้คนสั่นสะท้านมากขึ้นคือ พอเสียงนี้ดังขึ้น หมาป่าทั้งหมดพากันหยุดนิ่งอย่างเคารพนอบน้อม เหมือนได้ยินราชโองการก็ไม่ปาน

ท่ามกลางสายตาตกตะลึงสงสัยของทุกคน

กลุ่มหมาป่าค่อยแยกออกเป็นทาง ผู้เฒ่าผมขาวโพลนทั้งหัว รูปร่างแคระแกรนมือถือไม้เท้าค่อยๆเดินเข้ามา ใบหน้าผู้เฒ่าเต็มไปด้วยริ้วรอย รอยตีนกาเป็นชั้นๆอย่างกับเปลือกไม้แก่ก็ไม่ปาน เดินแต่ละก้าวต้องหอบหายใจน้อยๆ

แต่มนุษย์หมาป่าท่าทางดุร้ายรอบข้างกลับค้อมหัวลงต่ำอย่างเคารพสูงสุด

‘ท่ามกลางมนุษย์หมาป่ากลับปรากฏร่างผู้เฒ่าออกมา แถมเขาพูดคำเดียวก็ทำให้มนุษย์หมาป่าทั้งหมดยอมศิโรราบฟังคำสั่ง?’ ทุกคนรู้สึกแปลกใจกันมาก

ผู้เฒ่าเดินมายืนหน้าเหล่าหมาป่า ค้อมคำนับฉินหลั่งน้อยๆ

“ท่านผู้กล้ามนุษย์ที่เคารพ ขอได้โปรดให้อภัยในการเสียมารยาทของลูกหลานข้าด้วย พวกมันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้าผู้เป็นตำนานในปัจจุบันอยู่!”

“มนุษย์หมาป่าเลือดผสมพวกนี้เป็นลูกหลานหรือสายเลือดของเจ้า?”

ฉินหลั่งมองมาอย่างสนใจเล็กน้อย ต่อให้ท่าทางผู้เฒ่าจะดูแก่ชรามาก เหมือนพร้อมจะหมดลมหายใจทุกเมื่อ แต่ฉินหลั่งกลับรู้สึกถึงพลังมหาศาลราวกับภูเขาไฟจากตัวเขาได้ พลังกล้าแข็งแบบนี้ฉินหลั่งไม่เคยรับรู้จากตัวใครได้มาก่อนเลย

“ใช่ขอรับ พวกมันส่วนมากเป็นลูกหลาน หลาน เหลนหรือกระทั่งโหลนของข้า ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าของเขตนี้ ท่านสามารถเรียกข้าว่าราชาหมาป่ามืดขอรับ”

ผู้เฒ่าพูดพลางหอบหายใจ

“โหลน? งั้นเจ้าอายุเท่าไหร่ล่ะ?” มีคนทนไม่ไหวถามออกมา

“อ๋อ อายุของข้า ข้าเองก็ลืมไปแล้ว จำได้แต่ว่าตอนยังหนุ่ม สงครามโลกครั้งแรกยังไม่เกิดขึ้นเลย ข้าเคยไปจากทะเลทรายแห่งนี้ เที่ยวรอบโลกไปน่ะ…” ผู้เฒ่าพูดเนิบๆ

ทุกคนต่างตกตะลึง

สงครามโลกครั้งแรกเกิดขึ้นในปี1914 ตอนผู้เฒ่าหนุ่ม สงครามยังไม่เริ่มเลย งั้นอายุเขาจริงๆจะเป็นเท่าไหร่ล่ะเนี่ย? อยู่มาหนึ่งร้อยยี่สิบปี?

ทุกคนพากันกลั้นหายใจ บนโลกที่มวลสารขาดแคลน กลับมีคนอยู่มาได้นานขนาดนี้ มัน…เหลือเชื่อจริงๆ!

ไอคิวของราชาหมาป่ามืดล้ำลึกมากจริงๆ สายตาชัดเจนเกินใคร และเคยได้มองเห็นการสืบทอดมามากมาย ถ้าบอกว่าใครสามารถรู้ที่มาของฉินหลั่นได้ล่ะก็ คงมีแต่เขาแล้วล่ะ ที่จริงทุกคนต่างพากันสงสัยในที่มาของฉินหลั่งเหมือนกัน เพราะฉินหลั่งอายุน้อยมาก

อายุน้อยแค่นี้กลับมีความสามารถสะท้านฟ้าสะเทือนดินเยี่ยงนี้ แถมไม่ว่าจะวิทยายุทธ อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ วิชาต่างๆมากมายที่ทุกคนไม่เคยเห็นหรือได้ยินกันเลย กลับเหมือนผุดออกมาจากก้อนหินเอาดื้อๆ

“ออร่าเยี่ยงนี้ ข้าไม่เคยได้กลิ่นจากผู้ใดมาก่อนเลย มันกว้างใหญ่ไพศาล กว้างมากราวกับทั่วทั้งใต้หล้าล้วนเป็นของท่าน นี่เป็นสิ่งที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ว่ากันว่าในตำนานโบราณมีมีคนกลุ่มแบบนี้อยู่ทางทิศตะวันออกจริงๆ แต่มันก็เป็นเรื่องที่โบราณมากแล้ว กลายเป็นตำนานเรื่องเล่า ท่านจะเป็นลูกหลานของพวกเขาได้อย่างไรกัน”

พอคิดถึงตรงนี้ ราชาหมาป่ามืดส่ายหัว สลัดความคิดไร้สาระนั่นทิ้งไป ขยับไม้เท้าเล็กน้อย มองฉินหลั่งเต็มตาพลางว่า

“ท่านที่เคารพ จุดที่ท่านเหยียบยืนอยู่นั้นเป็นเขตแดนของเผ่าหมาป่ามืดเรา ด้วยความเคารพต่อพลังอันมหาศาลของท่าน ข้าจะยินยอมให้ท่านจากไป เพียงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมด ขอท่านอย่าได้แพร่งพรายปริปากให้ผู้ใดทราบ”

ผู้เฒ่าพูดแบบนี้ ฉินหลั่งยังไม่ทันพูดอะไร ก็มีคนทนไม่ไหวแทรกถามขึ้นมา

“เขาไปได้ แล้วพวกเราล่ะ?”

“พวกเจ้า?” บนใบหน้าเหี่ยวย่นรอยตีนกาเป็นชั้นๆของราชาหมาป่ามืดเผยรอยยิ้มหยันออกมา

“พวกเจ้ากล้ามมาลบหลู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเทพหมาป่า งั้นก็อยู่ที่นี่เป็นอาหารให้ลูกหลานข้าละกัน ถ้ากินร่างเซียนที่มีพลังของพวกเจ้าแล้ว คงจะพัฒนาได้เร็วขึ้นแน่”

ตามคำพูดของผู้เฒ่า มนุษย์หมาป่าไม่น้อยพากันแยกเขี้ยว เผยให้เห็นฟันหมาป่าคมกริบ และรอยเลือดเศษเนื้อที่เหลืออยู่ในนั้น

พอได้ยินราชาหมาป่ามืดว่าจะฆ่าพวกเขาทั้งหมด จิตใจของพวกเซียนกว่างหลิงพากันหมดหวัง อดเหลือบสายตามองไปทางฉินหลั่งไม่ได้ แววตาความหวังริบหรี่นั่น หวังว่าฉินหลั่งจะไม่ทิ้งพวกเขา แล้วจากไปเพียงลำพัง

“สมเป็นลูกหลานเผ่าหมาป่ามืด กลับกลอกไปมา เปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน ไม่มีความน่าเชื่อถือใดๆเลย” ฉินหลั่งยิ้มพลางส่ายหัว มองตรงไปที่ราชาหมาป่ามืดพลางว่า

“ให้ฉันจากไปน่ะได้ ให้ฉันเอาน้ำพุชีวิตทั้งหมดและดอกไม้สามสีต้นนั้นไปด้วยก็พอ”