รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 737 จุดสำคัญคือขึ้นอยู่ว่าคุณจะให้ความร่วมมือยังไง

บทที่ 737 จุดสำคัญคือขึ้นอยู่ว่าคุณจะให้ความร่วมมือยังไง

ณ ห้องโถงตระกูลจาง จางหย่าร่อเอนกายบนโซฟาไม้อย่างสง่างาม พลิกอ่านนิตยสารการเงินในมือตามอำเภอใจ

“คุณหนู คุณท่านฝากข้อความมาบอกแล้ว？”พ่อบ้านชราของตระกูลจางพูดอย่างเคารพ

จางหย่าร่อแสดงท่าทางเดาไม่ออก มือยังคงถือนิตยสารอยู่ และไม่ละสายตา เธอเพียงพยักหน้าเล็กน้อยพลางถาม：“คุณท่านชี้แนะอะไร？”

พ่อบ้านชราอยู่ในตระกูลจางมา50กว่าปีแล้ว ตอนหนุ่มๆเขาตะลุยกับคุณท่านจางมาทั่วสารทิศ ความภักดีต่อคุณท่านตระกูลจางไม่ต้องพูดถึง แต่พ่อบ้านชราที่เจออะไรมามากมายคนนี้ ก็เคารพจางหย่าร่อ

ถ้าพูดถึงวิธีการ การมองการณ์ไกล จางหย่าร่อไม่ด้อยไปกว่าคนรุ่นเดียวกันเลย ความสามารถยิ่งดีกว่าคนรุ่นเดียวกันในตระกูลจางมาก

พ่อบ้านชราคนนี้บางครั้งก็คิดว่าถ้าจางฉีเซินเก่งได้สักครึ่งหนึ่งของจางหย่าร่อ ตระกูลจางคงสูงตระหง่านในเมืองเย็นจีนได้อย่างน้อยเป็นร้อยปี！

เห้อ！

แต่จางฉีเซินไม่ใช่จางหย่าร่อ ให้เขามาเป็นจางหย่าร่อไม่ได้นี่นา！

เพียงเวลาอันสั้น พ่อบ้านชราคนนี้ก็คิดอะไรมากมาย

จางหย่าร่อไม่ได้โง่ เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองพ่อบ้านชรา“ลุงหาน คุณคิดอะไรเพ้อเจ้ออีกแล้วเนี่ย？ไม่แปลกที่ผมร่วงหมดแล้ว！”

“คุณหนูหยอกล้อคนแก่สิ ผมอายุ70กว่าปีแล้ว ผมไม่ร่วงสิแปลก！”พ่อบ้านชราหัวเราะ

หยอกล้อกันเสร็จ ทั้งสองก็กลับไปคุยเรื่องสำคัญ“คุณท่านบอกให้คุณรีบออกเดินทาง！”

”อืม เข้าใจแล้ว”

จางหย่าร่อพยักหน้า

ทางด้านนักฆ่าภูตผีได้รับคำสั่งแล้ว คิดจะฆ่าจางหย่าร่อ

แน่นอนว่าจางหย่าร่อรู้ แต่ในเมื่อดอกไม้แดงปรากฏตัว ฉันก็ไม่อาจดูแลคนอื่นได้ เพียงแค่หาดอกไม้แดงเจอ โครงการวิจัยลับของตระกูลจางต้องสำเร็จแน่ เมื่อถึงตอนนั้น……ฉันเอาชีวิตหยางจ้างกั๋วแน่นอน！

จางหย่าร่อเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เตรียมออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า！

ณ เวลาตี2 กลางคืนมืดมิด แม้แต่คนที่คุ้นชินกับชีวิตกลางคืนก็เตรียมกลับไปพักผ่อน มีเพียงชายหญิงที่แต่งตัวสวยงามในสถานบันเทิงบางส่วน ที่ยังคงเต้นโยกย้ายไปมาอย่างบ้าคลั่ง หรือไม่ก็ไม่เจอคู่ล่าที่ถูกใจ ชายหญิงหนุ่มสาวที่ไม่ยอมจากไปง่ายๆ ยังคงมองหาคู่คลายความเหงาที่ดีที่สุดอยู่

และบนท้องถนนของเย็นจีน นอกจากแสงไฟนีออนที่ส่องประกาย และรถที่ผ่านไปมาเป็นระยะๆแล้ว มันก็ยากที่จะหาใครเจอ

ขณะนี้เย็นจีนอันกว้างใหญ่ ไม่คึกคักและเสียงดังเหมือนตอนกลางวัน บางครั้งก็แค่ความเงียบสงัดในยามค่ำคืน

ตึกใหญ่ตระกูลจางก็เช่นกัน

ไม่มีใครรู้ว่าที่มุมรั้วไม่ไกลจากประตูด้านข้าง มีเงาดำสามเงากระโดดข้ามรั้วอย่างรวดเร็ว และหายไปป่าไม้เล็กๆข้างรั้วโดยพริบตา

เงาดำสามเงานี้คุ้นเคยกับบ้านตระกูลจางมาก พวกเขาผ่านสวนขนาดใหญ่ไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่หยุดแม้แต่น้อย พวกเขาว่องไวมากไม่นานก็มาถึงด้านล่างตึกหลัก

ตอนพวกเขาผ่านทางเดินเล็กๆและมาถึงด้านล่างตึกหลัก จู่ๆก็ระมัดระวังกันมากขึ้น เพราะแสงไฟแถวๆตึกหลักสว่างกว่ามาก โดยเฉพาะไฟส่องสำรวจขนาดใหญ่ที่ส่องมาเป็นระยะๆ ทำให้ตึกหลักเหล่านั้นแทบไม่มีที่ซ่อนตัว

ทว่าเงาดำสามเงานั้น เหมือนจะรู้การทำงานของไฟส่องสำรวจขนาดใหญ่นั้นดี พวกเขาอาศัยตอนที่ไฟส่องสำรวจผ่านไป ก็ไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว หลบตัวในเงามืดตลอด ไม่มีพิรุธแม้แต่น้อย！

“ตึกนี้มีบันไดทางเข้าสามทาง พวกแกสองคนแยกกันไปเข้าทางเข้าทั้งสองทาง เพื่อกันไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นพบเข้าแล้วหนีไป……”หนึ่งในเงาดำพูดกระซิบ“ฉันจะขึ้นไปคนเดียว พวกแกสองคนเฝ้าทางเข้าไว้ เพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด”

“ครับ！”อีกสองคนพยักหน้าทันที จากนั้นแยกกันไปบันไดทั้งสองทาง

กลางคืนอันมืดมิด มีเงาดำเงาหนึ่งกำลังเกาะผนังแน่น ขาสองข้างเหยียบขึ้นบันไดไปด้านบนอย่างเงียบๆ

ทว่าทันใดนั้นเองก็มีเงาดำเงาหนึ่งแวบมาข้างๆ ทันใดนั้นแสงสว่างแสบตาก็ส่องสว่างขึ้น

ฟึบ！

เงาดำที่กำลังขึ้นไปด้านบนรีบใช้มือบังตาทันที หากจู่ๆแสงส่องสว่างจ้าท่ามกลางความมืด อาจทำให้ตาพร่าได้ในไม่กี่นาที เหมือนคนตาบอกอย่างไรอย่างนั้น

ทว่าคนตรงหน้านั้นเหมือนกำลังรอโอกาส คนคนนี้มีอาวุธในมือตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทันใดนั้นก็แทงไปที่หลังศีรษะของคนด้านหน้าทันที

กึก！

เงาดำที่กำลังขึ้นไปด้านบนหลบไม่ทัน ล้มลงไปกับพื้น และตายทันที

“จุ๊ๆ……”เงาดำอีกคนอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา“นี่น่ะเหรอนักฆ่าภูตผีระดับสูง？ก็งั้นๆแหละ……น่าผิดหวังจริงๆ！”

ในเวลาเดียวกัน เงาดำอีกด้านของทางเข้า ก็พบกับการโจมตีเช่นเดียวกัน

แต่คนคนนี้ไม่โดนคู่ต่อสู้พูดเยาะเย้ย เพราะหลังจากคู่ต่อสู้ของคนคนนี้โจมตี ก็ใช้เชือกที่เอามาจากไหนก็ไม่รู้มัดเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ขึ้นไปด้านบน

อีกด้านหนึ่ง ก็มีคนขึ้นไปด้านบนเช่นกัน……

……

ในเวลากลางคืน จางหย่าร่อกำลังนอนพักบนเตียงขนาดใหญ่ของตัวเองอย่างสบาย พรุ่งนี้ต้องออกไปตามหาดอกไม้แดง เกรงว่าจะไม่ได้นอนอย่างสงบเป็นเวลานานเลย！

เพี๊ยะ！

เสียงเบาๆดังมาจากด้านนอกประตู

ฟึบ！

จางหย่าร่อลืมตาพรวด หยิบกริชใต้หมอนออกมาโดนอัตโนมัติ ในขณะเดียวกันเธอก็กลั้นหายใจ ค่อยยันตัวขึ้นนั่ง ดันฟูกเตียงด้วยสองมือ แล้วไหลลงไปเหมือนปลาไหล

เธอไม่ได้สวมรองเท้า เดินบนพื้นด้วยเท้าเปล่า

ถ้าใส่รองเท้าจะทำให้เกิดเสียงได้ง่าย เสียงเท้าเปล่าเบาที่สุด

จากที่จางหย่าร่อรู้ นานาชาติมีนักฆ่าชั้นยอดหลายคน และเวลาเขาลอบฆ่าก็มักจะเดินด้วยเท้าเปล่า เพราะทำให้เป้าหมายไม่ค่อยรู้ตัว

และนักฆ่าสาวสวยงูพิษร้ายแรงชอบใช้วิธีนี้ หลังจากจัดการร่างกายเป้าหมาย แล้วค่อยใช้วิธีแบบนี้ฆ่า แทบจะไม่หลุดมือเลยนอกจากเป้าหมายจะมีการเตรียมป้องกัน！

จางหย่าร่อเดินไปตรงประตูอย่างเงียบๆ แล้วมองไปด้านนอกด้วยตาแมวบนประตู

แม้จะเป็นกลางคืน แต่แสงในห้องน้อยกว่าแสงด้านนอก ดังนั้นแม้จางหย่าร่อมองภาพด้านนอกไม่ชัด แต่สามารถเห็นได้ลางๆว่ามีเงาเงาหนึ่งกำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านนอก

มีคนมาอย่างที่คิดไว้！

จางหย่าร่อยิ้มเยาะในใจ จะลอบฆ่าตนแบบนี้ เพ้อเจ้อจริงๆ แบบนี้หยางจ้างกั๋วก็รอไม่ได้แม้แต่วันเดียว！

ติ้ง！

สปริงที่ล็อคประตูดังเสียงใส ทำเอาจางหย่าร่อตาพราวขึ้นทันที

ประตูค่อยๆถูกเปิดออก จางหย่าร่อไม่ขยับไปไหน แต่ค่อยๆยกกริชในมือขึ้นช้าๆ สามารถโจมตีได้ทุกเมื่อ

เงาด้านนอกประตูเหมือนไม่สังเกตเห็น อันตรายย่างกรายมาถึงแล้ว เงาคนค่อยๆเดินเข้ามา

ฟึบ

กริชสีดำขลับที่มีแสงสีฟ้าเล็กน้อยแทงลงไปอย่างจัง

กริชแทงไปที่ฝ่ายตรงข้ามเร็วปานสายฟ้าเสียงดัง“ฉึบ！”

ทว่าจางหย่าร่อตกใจทันที เพราะขณะกริชแทงไปที่ฝ่ายตรงข้าม เธอก็รู้สึกได้ว่าเหมือนกริชแทงลงบนแผ่นเหล็ก ไม่ว่าเธอจะใช้แรงแค่ไหน ก็ไม่สามารถแทงลงไปลึกกว่านี้ได้

กริชทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย！

“นักฆ่าภูตผีระดับสูง？”จางหย่าร่ออุทานขึ้นมาทันที เธอถอยโดยอัตโนมัติ คนที่มาคือนักฆ่าภูตผีระดับสูงแน่นอน แค่กริชเล่มเดียวไม่สามารถรับมือได้

“คุณชายหยางตาถึงจริงๆ แต่น่าเสียดายคุณต้องตายซะแล้ว”คนที่อยู่ด้านนอกประตูหัวเราะ พลางก้าวเข้าไปด้านใน

คนคนนี้แต่งตัวแปลกมาก นี่ยังไม่เข้าฤดูหนาว เขาก็สวมเสื้อคลุมตัวยาวแล้ว แถมยังใส่ถุงมือใส่หมวกด้วย ใบหน้าก็สวมหน้ากาก ห่อหุ้มตัวเองมิดชิด นอกจากตาสองข้าง ก็มองไม่เห็นผิวหนังส่วนอื่นๆ

จางหย่าร่อหวาดกลัว พูดด้วยเสียงเย็นชา：“แกอยากฆ่าฉัน เกรงว่าไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก！”

“ดูเหมือนว่าคุณจางจะมั่นใจในฝีมือของตัวเองมากเลยนะ”ชายคนนั้นพูดเสียงต่ำ：“คุณจางเป็นคนสำคัญของตระกูลจาง น่าจะรู้เรื่องนักรบชั้นสูงอย่างพวกเราอยู่บ้าง คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมพวกเรา！ดังนั้นผมขอเตือนคุณ ทางที่ดีอย่าต่อต้าน……”

เพี๊ยะ！

ขณะพูดชายคนนี้ก็เดินเข้ามา เขาเผลอไปโดนสวิตช์ไฟที่ประตู และไฟในห้องก็สว่างขึ้น

จางหย่าร่อหรี่ตาอย่างอัตโนมัติ แต่ก็ไม่ได้หลับตาสนิท

เธอรู้ดีหากตนหลับตา คราวตายของตัวเองก็จะมาถึง คนตรงหน้าไม่ใช่พุทธศาสนิกชนอะไร

“เหล่านักฆ่าภูตผีระดับสูง ยังไม่สำเร็จสมบูรณ์ไม่ใช่เหรอ？นักฆ่าภูตผีกล้าปล่อยพวกแกออกมา？”จางหย่าร่อถามเสียงขรึม เธอกำลังคิดวิธีถ่วงเวลา

จางหย่าร่อที่ถือกริชอยู่ เหมือนแมงมุมแม่ม่ายจากป่าเขตร้อนก็ไม่ปาน ทั้งน่ากลัวและดุร้าย แต่การโจมตีที่ดุดันเมื่อครู่นั้น ไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายใดๆกับอีกฝ่ายเลย จางหย่าร่อรู้ได้ทันที ว่าการป้องกันของทั้งสองฝ่ายคนละระดับกัน

ต่อให้ตนโจมตีอีกฝ่ายไปนับครั้งไม่ถ้วน ก็อาจล้วนเสียแรงเปล่า แต่ถ้าให้อีกฝ่ายโจมตีตนแค่ครั้งเดียว คนที่ตายคงเป็นตนแน่นอน！

ดังนั้นเธอต้องหาทางถ่วงเวลา เพื่อจะได้หาวิธีแก้ไขที่เหมาะสม

“ไม่สำเร็จสมบูรณ์ แต่เพียงพอที่จะจัดการคุณได้”คนตรงหน้าฉีกยิ้ม จากนั้นล็อคประตู ทำให้ห้องปิดสนิทอีกครั้ง“คุณจาง วางกริชในมือของคุณซะ ผมจะมอบความสุขให้คุณ……”

“คุณจะฆ่าฉันจริงๆเหรอ？”จางหย่าร่อหัวเราะเยาะ

“ฮ่าๆ……”