รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 71ถูกแมวมองดาราค้นพบ

บทที่ 71ถูกแมวมองดาราค้นพบ

สำหรับความคิดของหลิวหง ฉินหลั่งไม่รู้ เขาและจงยู่ก็ยังอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเหมือนเมื่อก่อน

วันถัดไป ผ่านการเรียนพิเศษที่ตื่นเต้นมา 1 สัปดาห์ จงยู่ถึงจะตามห้องเรียนทัน ตอนนี้เธอถึงจะมีเวลาอยู่กับฉินหลั่ง 2 คน

หลังเลิกเรียนคาบที่ 1 ของช่วงเช้าแล้ว ทั้ง 2 ไม่มีเรียนต่อ ฉินหลั่งเลยนัดจงยู่ ไปเดินตลาดนอกโรงเรียน

" ผมให้ป้าเช่าห้องที่จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์อยู่อีก 1 สัปดาห์ ป้าเขากว่าจะมาถึงเมืองจีนหลิง ก็ให้คุณป้าอยู่และเที่ยวเถอะ "ฉินหลั่งจับมือของจงยู่ เดินอยู่ในกลางตลาด มองจงยู่ที่มีใบหน้าสวยงามที่กำลังกินไอศกรีมอยู่ เขารู้สึกมีความสุขมาก

" กี่วันนี้ฉันไม่ได้ไปเยี่ยมคุณแม่เลย ให้หล่อนเที่ยวคนเดียวในเมืองจีนหลิงยังไง ?" สีหน้าของจงยู่เศร้า ไม่ใช่เธอไม่อยากไปเป็นเพื่อนคุณแม่ แต่เป็นเพราะช่ายหนงให้เธอตั้งใจเรียน อย่าเพราะตัวเองต้องปล่อยวางกันเรียน

" ไม่เป็นไร ผมให้เสิ่นวั่นเชียนส่งคนไปเป็นเพื่อนคนป้าแล้ว ไว้ใจดีๆเถิด "

" ดีนะที่มีนาย " จงยู่แค่รู้ว่า ฉินหลั่งส่งคนไปแล้ว เรื่องนี้ก็ต้องเป็นไปอย่างสำเร็จแน่นอน เธอก็สบายใจได้

" ร้อนจังเลย " ฉินหลั่งมองจงยู่ที่มัดถักเปียไว้ 2 ข้าง ดีใจมาก ยังไงก็ดูไม่เบื่อ " ไอศกรีมให้ผมกัดคำนึงได้ไหม ?"

" แค่คำเดียวนะ " ฉินหลั่งมองจงยู่จนทำให้เธออาย แต่ชอบใจมาก เธอส่งไอศกรีมไปถึงข้างๆปากของฉินหลั่ง

" ผมกินแล้วนะ " ฉินหลั่งยิ้มพูด แล้วค่อยๆอ้าปากกว้าง จากสีหน้าที่เริ่มตกใจของจงยู่กลายเป็นโกรธ เขากินไอศกรีมไปหมดในคำเดียว เหลือแต่ฐานของกรวย

ฉินหลั่งเคี้ยวอย่างมีความสุขแล้วมองจงยู่อย่างซุกซน

" ฉินหลั่ง !!" จงยู่โกรธจนกรีดร้อง หยิกหูของฉินหลั่ง พูดอย่างโกรธว่า " นายใครออกมาเดี๋ยวนี้ ชั่วร้ายอ่ะ จิตใจฉันถูกทำลายไปหมดแล้ว …"

" อุ้ยๆ จงยู่ปล่อยมือนะปล่อยมือ หูจะฉีกแล้ว " ฉินหลั่งพูดไปและขอร้องไปนานมาก จงยู่ถึงจะปล่อยเขา

" ก็ผมกินไปแค่คำเดียวตามที่บอกไง คุณก็ยอมแล้วนี่ " ฉินหลั่งนวดหูไปเถียงต่อ

" นาย…" จงยู่มองฉินหลั่งอย่างโกรธ ตอนนี้ ฉินหลั่งรีบขอโทษ แล้วกอดจงยู่เบาๆ " ผมผิดไปแล้ว ผมแค่ล้อเล่นนะ อย่าโกรธนะ ? ผมซื้อใหม่ให้คุณ 2 อัน 3 อัน 4 อัน ยังไม่ได้หรอ ทำไมโลภขนาดนี้อะ …"

ฉินหลั่งเล่นตลกจนจงยู่ขำไม่หยุด ฉินหลั่งถึงจะวางใจลง ใช้โอกาสกอดจงยู่ไว้

จงยู่ถึงจะผอม แต่ตอนกอดขึ้นมาก็รู้สึกมีสัดส่วนอยู่ ฉินหลั่งกอดไปรู้สึกไป

" ได้แล้ว ปล่อยเถิด " จงยู่พูดเบาๆ ฉินหลั่งมองจงยู่ สังเกตเห็นสายตาของเธอมองไปด้านหลังของตนเอง

ฉินหลั่งปล่อยแล้วหันหลังไปมอง ก็เห็นผู้หญิงผมสั้นที่สวยงามสัดส่วนดีกำลังมองพวกเธออยู่ พอฉินหลั่งหันมามอง ผู้หญิงผมสั้นก็ตกใจ แล้วหันไปมองที่อื่น

ฉินหลั่งหันกลับมาอย่างงงๆ ก็เห็นถึงสีหน้าของจงยู่ที่เต็มไปด้วยความสงสัยและเศร้า

และผู้หญิงผมสั้นก็หันกลับมามองฉินหลั่งและจงยู่ต่อ สีหน้าตั้งใจมาก

" หล่อนคือใคร ?" จงยู่ถามอย่างหึง

" คือ …ผมก็ไม่รู้ " ฉินหลั่งยกไหล่ เขาก็เพิ่งเห็นผู้หญิงคนนี้ครั้งแรก แต่เห็นจงยู่ได้หึงเพราะเรื่องนี้ ฉินหลั่งก็แอบดีใจ

" แล้วหล่อนทำไมมองนายอยู่ตลอด ?" จงยู่งง " ตอนนี้หล่อนจังมองอยู่ "

ฉินหลั่งหันไปมอง ผู้หญิงผมสั้นให้ตกใจอีกครั้ง เธอรีบหันตัวไป พอฉินหลั่งหันกลับมา ผู้หญิงผมสั้นก็หันตัวกลับมามองทางฉินหลั่งอีกครั้ง

" อาจจะเป็นเพราะผมหล่อมั้ง ?" ฉินหลั่งยิ้มเศร้า

" ทำไมฉันดูไม่ออก ?" จงยู่ตาขาว " บอกมาดีๆ นายรู้สึกว่าหล่อนเป็นคนยังไง ?"

" ฮะ ?" ฉินหลั่งอึ้งแล้วยิ้ม ตอนนี้จงยู่รู้สึกอันตรายแล้ว ฉินหลั่งยิ้มร้ายๆ แล้วเข้าใกล้จงยู่ " ห่วงผมขนาดนี้เลยหรือ ?"

" ใครห่วงนาย จะพูดก็เรื่องนาย " จงยู่พูดอย่างอายและรีบร้อน " ถ้านายรู้สึกว่าหล่อดี ก็ไปกับหลอดเลย ฉันไปแล้ว "

พูดไป จงยู่ก็ทำท่าจะไป ฉินหลั่งตกใจ ไม่กล้าเล่นแล้ว ถ้าเล่นอีกก็จะเกิดปัญหาแล้ว

" หล่อนเทียบกับคุณได้อย่างไร " ฉินหลั่งจับมือของจงยู่ไว้ พูดอย่างตั้งใจว่า:" ในใจของผมคุณสำคัญที่สุด ไม่มีใครสามารถเทียบเท่าได้ "

" จริงหรอ ?" จงยู่ก้มหน้า ถามเบาๆ แต่ในใจอบอุ่นมากๆ

" แน่นอนอยู่แล้ว คุณถามผมว่ารู้สึกยังไงกับหล่อนไม่ใช่หรือ ? ในสายตาของผม คุณสวยกับหล่อนเป็น 100 เท่า ถ้าคุณเป็นเซี่ยจื่อเวย หล่อนก็เป็นรองโมโมะ ถ้าคุณเป็นฉางเอ๋อ(นางฟ้าพระจันทร์) หล่อนก็เป็นลอร์ดโวลเดอมอร์ ก็แค่ท่าทางที่คุณแคะขี้มูกก็สามารถชนะหล่อนะได้…"

" อีตาบ้า ฉันเคบแคะขี้มูกเมื่อไร …" จงยู่ตีฉินหลั่งเบาๆ แล้วหัวเราะขึ้นมา ดวงตาที่สว่างของเธอมองฉินหลั่ง " สิ่งที่นายพูดน่าฟังมาก แต่ใครจะรู้ว่าในใจของนายคิดอย่างไร ?"

" โธ่เอ๊ย คุณยังไม่เชื่อผมอีกใช่ไหม งั้นผมจะให้คุณดู " ฉินหลั่งพูดจบก็เดินไปทางผู้หญิงผมสั้น

" ฉินหลั่งกลับมา " จงยู่เรียกฉินหลั่งเบาๆ เธอไม่ใช่ไม่เชื่อ ก็แค่ล้อเล่นกับฉินหลั่งเฉยๆ ผู้หญิงผมสั้นคนนั้นแอบชอบฉินหลั่ง นี่ก็เป็นธรรมดา ฉินหลั่งไปหาหล่อนแบบนี้ นี่ก็ทำให้หล่อนอับอายนี่

และแล้ว แม้ว่าฉินหลั่งได้ยินแล้วแต่เขาไม่ได้หันกลับ เขาเดินไปทางไปหาผู้หญิงผมสั้นอย่างรวดเร็ว

เห็นฉินหลั่งเดินมาทางตนเอง ผู้หญิงผมสั้นกังวลทันที เธอมองซ้ายมองขวา สภาพไม่รู้จะทำอย่างไรดี

พอฉินหลั่งเดินถึงข้างๆเธอ ผู้หญิงผมสั้นไม่รู้จะทำอย่างไร มีแต่หันหลังให้เขาอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ที่อึดอัด

เห็นผู้หญิงผมสั้นท่าทางที่เรียบร้อยแล้ว ในใจของฉินหลั่งก็ไม่รู้ทำยังไงดี ไม่คิดว่าแค่เจอกันครั้งเดียว ก็อ่อนไหวขนาดนี้ ไม่กล้ามองตนเองอีกเลย เมื่อก่อนเธอคงจะแอบสนใจเขาเองเป็นระยะเวลานานแล้วมั้ง ?

โฮ โทษก็โทษตอนที่พวกเราไม่พบกันการไม่ใช่เวลา ถ้าเป็นก่อนที่ไม่รู้จักจงยู่ หล่อนะอาจจะมีโอกาส แต่ตอนนี้ผมมีจงยู่แล้ว ถึงจะเป็นเทพธิดาลงจากสวรรค์ ผมก็ไม่มอง

" เหี้ย สาวสวยคนนี้อย่าบอกนะว่าจะรสนิยมชั่วขนาดนี้นี้ ชอบผู้ชายแบบนี้แล้วหรอ ?"

" กูก็เก่งกว่าเขาว่ะ แต่ทำไมถึงไม่มีโชคชะตาแบบเขาบ้าง ?"

" คนสวย สภาพเงื่อนไขของคุณก็ดีอยู่ ทำไมอายุยังหนุ่มอยู่ก็ตาบอดแล้ว ?"

ผู้ชายรอบๆ มองฉินหลั่งที่ใส่เสื้อเหมือนคนบ้านนอกยืนอยู่ด้านหน้าของผู้หญิงผมสั้น ในใจแอบอิจฉา

ฉินหลั่งไอเพื่อทำให้เสียงของตนเองดีขึ้น เรื่องนี้ต้องพูดชัดเจนกับไฝผู้หญิง ไม่งั้นจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ " คือ ผมยังไม่รู้ชื่อของคุณ ต้องขอโทษจริงๆ เรื่องนี้ต้องคุยกับคุณอย่างชัดเจน ผมน่ะ ไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิดขนาดนั้น และอีกอย่างผมมีแฟนแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะไปชอบผู้หญิงคนอื่นแล้ว หวังว่าคุณจะหยุดได้…"

ฉินหลั่งพูดจบ รู้สึกสิ่งที่ตัวเองพูดก็สมเหตุสมผล แต่ผู้หญิงผมสั้นไม่แสดงอาการใดๆ

อย่าบอกนะว่าตัวเองพูดชัดเจนขนาดนี้แล้วหล่อนยังไม่ยอมปล่อย

" คุณ…" ฉินหลั่งต้องใช้มือแล้ว อยากจะให้ผู้หญิงผมสั้นหันมาหาตนเอง ไม่คิดว่าผู้หญิงผมสั้นกับเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง ตกใจทันที

" ปล่อยทำอะไรของนายนี่ ?" ผู้หญิงผมสั้นผลักมือของฉินหลั่ง มองฉินหลั่งยังเกลียด

" เฮ่อ ผมอยากจะมาพูดกับคุณว่า เราสองคนเป็นไปไม่ได้…" ฉินหลั่งสีหน้าตั้งใจ ผู้หญิงผมสั้นสวยจริงๆ ใบหน้าเล็ก ผิวไม่ได้ขาวขนาดไหน ตาโตมาก ทาอายแชโดว์สีเข้ม รสนิยมการใส่เสื้อของเธอก็ดีมาก จะค่อนข้างไปทางที่ไม่ใช่แบบผู้ชายใส่และไม่ใช่ผู้หญิงใส่ รู้สึกเธอหล่อมาก

" นายพูดอะไร โรคจิตหรือเปล่า วิ่งมาคุยเรื่องแปลกๆ พี่นี่ใครอะ ใครชอบนาย…" ผู้หญิงผมสั้นมองฉินหลั่งไม่รู้จะว่าเขายังไงดี

" แล้วทำไมเมื่อกี้คุณจ้องผมตลอด …" ฉินหลั่งก็อึ้ง หน้าก็แดง รู้สึกอึดอัด

" ฉันมองนาย ? ฮะ ตลกจริงๆ …" ผู้หญิงผมสั้นใส่หัวแล้วยิ้ม ผลักฉินหลั่ง เดินไปทางจงยู่

เมื่อกี้เธอไม่ได้มองตนเองหรอ ?

ฉินหลั่งคิดในใจ รู้สึกอายและอึดอัด ใบหน้าร้อนทันที เขาเกาหัว เดินตามหลังของผู้หญิงผมสั้น

ผู้หญิงผมสั้นเดินถึงด้านหน้าของจงยู่ ยิ้มแล้วสังเกตใบหน้าของจงยู่อย่างละเอียด พยักหน้า หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋า ยื่นถึงด้านหน้าของจงยู่ " สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อเฉินจิ้งอี๋ นี่เป็นนามบัตรของฉัน "

ฉินหลั่งที่อยู่ข้างๆอายจนไม่รู้จะทำอย่างไร ที่แท้คนที่เฉินจิ้งอี๋มองเป็นจงยู่ ไม่ใช่ตนเอง คิดถึงสิ่งที่ตนเองพูดกับเฉินจิ้งอี๋ ฉินหลั่งอายจนอยากขุดดินฝังตนเองเข้าไปแล้ว เขาเกาหัว รู้สึกแปลกๆ

จงยู่ตกใจไปเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าคนที่เฉินจิ้งอี๋เป็นเธอ จงยู่รับนามบัตรโดยใช้สองมืออย่างมีมารยาท เห็นบนนามบัตรเขียนไว้ว่า "ผู้จัดการบริษัทช่างเมิ่งมิวสิค จำกัด —-เฉินจิ้งอี๋ "

" เมื่อกี้ฉันเห็นคุณ ก็ถูกคุณดึงดูด ลักษณะทางกายของคุณสวยมาก หมู่นี้ พวกเรากำลังจะสร้างทีมไอดอล เหมือนประมาณร็อกเก็ตเกิลส์ หวังว่าคุณจะเข้าร่วมบริษัทของฉัน " เฉินจิ้งอี๋ยิ้มพูด

" ฉัน …"จงยู่ชี้ตนเอง เฉินจิ้งอี๋นี่กำลังเชิญตนเองเป็นไอดอลหรอ เธอรู้สึกว่านี่เหมือนอยู่ในฝันเลย ไม่รู้จะกล่าวอะไรได้

" เดียว นามบัตรนี่ของจริงหรือเปล่า ?" ฉินหลั่งจับจงยู่ไว้ด้านหลังของตน เขามีความระมัดระวัง กลัวว่าจงยู่จะถูกคนหลอก

เฉินจิ้งอี๋จ้องฉินหลั่งอย่างไม่พอใจ

มองตาที่สวยงามของเฉินจิ้งอี๋ ฉินหลั่งรู้สึกผิดเล็กน้อย เพราะเมื่อกี้เขายังพูดกับเฉินจิ้งอี๋อย่างหลงตัวเอง

" ไม่เชื่อก็ลองไปหาดูในอินเตอร์เน็ต " เฉินจิ้งอี๋พูด ตนเองปรากฏตัวออกมาอย่างกะทันหันแบบนี้ อีกฝ่ายรู้สึกแปลกใจก็เป็นเรื่องปกติ เธอก็รู้แล้วว่าฉินหลั่งเป็นแฟนของจงยู่

ฉินหลั่งและจงยู่ไปหาในอินเตอร์เน็ต ก็หาเจอข้อมูลของบริษัทช่างเมิ่งมิวสิค จำกัด เฉินจิ้งอี๋เป็นผู้จัดการของบริษัทช่างเมิ่งมิวสิค จำกัดจริงๆ และบริษัทช่างเมิ่งมิวสิค จำกัดก็มีชื่อดัง ในบริษัทมีดาราชื่อดังหลายคน

" ต้องขออภัย เมื่อกี้ที่ทำแบบนี้ " จงอยู่ขอโทษแทนฉินหลั่ง " แต่ ฉันทำอะไรไม่เป็น คงจะไม่สามารถเข้าร่วม …"

ในใจของจงยู่อยากไป แต่เธอเป็นแค่เด็กที่ออกมาจากบ้านนอก ไม่มีความสามารถใดใด

" เรื่องนี้ไว้ใจได้ ลักษณะรูปร่างของคุณถึงแล้ว เรื่องอื่นก็ไม่เป็นไร คุณก็รู้จักร็อกเก็ตเกิลส์ หยางเขาเยว่ที่ดังที่สุดในทีมก็ไม่เก่งอะไร ฉันคิดว่าคุณจะสามารถกลายเป็นคนที่สองเหมือนหยางเชาเยว่ ด้านความสามารถอะไร พวกเราจะช่วยได้ คุณสามารถไว้ใจได้ …" เฉินจิ้งอี๋ยิ้ม

" จะลองดูไหม ? นี่เป็นโอกาสที่หายากมากเลยนะ ถ้าปล่อยให้ผ่านไป คุณคงจะเสียใจตลอดชีวิตแน่ " เฉินจิ้งอี๋มองจงยู่ ยิ่งดูยิ่งมีความรู้สึกแบบเป็นดารา อยากได้เธอมาก

ในใจของจงยู่ขาดแย้งกัน เธอไม่รู้ว่าตนเองกลัวอะไร แค่จับมุมเสื้อเบาๆ ไม่กล้าตัดสินใจ

" พวกเราไปเถอะ " ตอนนี้ฉินหลั่งตัดสินใจให้ เขามองสภาพของจงยู่ ก็รู้ ที่จริงในใจจงยู่อยากลองดู ร่างกายของจงยู่สั่นไหว มองฉินหลั่งไว้

" ไปเถอะ ฉันต้องการให้คุณบอกด้วยตนเอง " เฉินจิ้งอี๋ถามจงยู่

จงยู่มองตาของเฉินจิ้งอี๋ สุดท้ายได้พยักหน้าเบาๆ