รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 583 เยี่ยมชม

บทที่ 583 เยี่ยมชม

“คุณ……”ตอนแรกสวี่ซีเหวินก็ไม่โกรธหรอกนะ แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่ฉินหลั่งพูดแล้ว ก็โกรธขึ้นมาทันที เธอควรจะดีใจ แต่นึกไม่ถึงว่าจะรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย

สวี่ซีเหวินถอนหายใจยาวๆ ยับยั้งอารมณ์เอาไว้ ขยับหน้าแกเล็กน้อย เหมือนบอกฉินหลั่งอย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน สวี่ซีเหวินยังสาวเต็มไปด้วยพลัง รูปร่างเย้ายวน แต่คิดไม่ถึงว่าฉินหลั่งจะไม่เลือกเธอ！

ฉินหลั่งตัดสินใจรับร้านยาปุ่นฉ่าวไว้ เพื่อไม่ให้หมอเทพสวี่ไม่พอใจ อย่างน้อยต่อไปอาจถ่ายทอดความรู้ให้เขาบ้าง เช่นวิชาการฝังเข็มมังกรกลับ เป็นการชดเชยที่ยกร้านยาปุ่นฉ่าวให้

ถ้าเป็นเช่นนั้น หมอเทพสวี่ไม่เพียงไม่เสียเปรียบ แต่ได้กำไรเยอะเลยล่ะ

“เถ้าแก่ฉิน เชิญทางนี้ ฉันจะแนะนำร้านยาปุ่นฉ่าวให้”

เมื่อเห็นฉินหลั่งรับกล่องดำไว้ สวี่ซีเหวินกำเดินนำฉินหลั่งเข้าไปด้านในร้าน：“ร้านยาปุ่นฉ่าวทั้งหมดมี3ส่วน ส่วนด้านหลังเป็นบริเวณพักผ่อนและให้ห้องพัก แต่หมอจะกลับบ้านตัวเอง ดังนั้นตอนนี้จึงไม่มีคนอยู่”

“ส่วนกลางเป็รคลังยาและห้องผู้ป่วย ส่วนด้านหน้าเป็นห้องโถงใหญ่ไว้นั่ง”

“ในห้องโถงใหญ่มี8ห้องเล็กๆด้านใน ทุกห้องล้วนมีหมอ1คน และผู้ช่วย2คนอยู่”

“เฉลี่ยแขกที่มาประมาณ1,000คนต่อวัน ส่วนค่ายาก็เฉลี่ยคนละ5พันบาท”

“จริงสิ ร้านยาปุ่นฉ่าวยังขายยาลับโบราณ เช่นยาห้ามเลือด บำรุงเลือด และพวกความสวยความงาม”

สวี่ซีเหวินบอกความจริงฉินหลั่ง：“เอาเป็นว่า กำไร50ล้านต่อเดือนนั้นไม่ใช่ปัญหา”

ฉินหลั่งตกใจเล็กน้อย：“เหลือเชื่อ ทำเงินได้ไม่เลวเลย”

“เงินพวกนี้ก็แค่เล่นๆ ประเด็นสำคัญคือพ่อฉันนึกถึงคนลำบากยากจน ไม่งั้นตระกูลสวี่คงไม่เอาเงินจากความลำบากนี้”

สวี่ซีเหวินยิ้มบางๆ：“พ่อฉันออกไปรักษาคนไข้นอกสถานที่ ค่ารักษาครั้งสองครั้งก็ชดเชยกำไร1เดือนของคลินิกได้แล้ว”

ฉินหลั่งคิดในใจ งั้นหมอเทพสวี่ต้องเป็นหมอระดับต้นๆของเย็นจีนแน่ๆ ฝีมือทางการแพทย์น่าจะสุดยอด แพทย์แผนจีนอย่างหมอเทพสวี่ นับได้ว่ามีไม่มากนัก

“จริงสิ หัวหน้าแพทย์ร้านยาปุ่นฉ่าวคืออานซิน และยังเป็นผู้ดูแลของคลินิก”

สวี่ซีเหวินพูดเรื่องเมื่อครู่ต่อ：“เมื่อก่อนพ่อฉันต้องหลบหนีบ่อยๆ ส่วนฉันก็ติดตามไปกับทีมซ่อมแซมของคู่เค่อที่ต่างประเทศเรื่องในคลินิกส่วนมากให้คุณหมออานจัดการ”

“ถึงแม้ฉันไปแค่6เดือนก็กลับมา แต่ก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับคลินิก ดังนั้นคุณหมออานจงช่วยฉันจัดการเรื่องต่างๆ”

“แต่ตอนนี้มีคุณแล้ว จึงขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ”

พูดถึงประโยคสุดท้าย สวี่ซีเหวินก็รู้สึกโล่งขึ้นมา

ฉินหลั่งรู้สึกได้ด้วยความเฉียบแหลม สวี่ซีเหวินที่เย่อหยิ่งดั่งนกยูง คงอยู่ร้านยาปุ่นฉ่าวด้วยความทรมาน ไม่งั้นคงไม่ดูเหนื่อยแบบนี้

แต่พอคิดดูก็ใช่ หมอเทพสวี่ไม่ได้บริหารคลินิก สวี่ซีเหวินอายุยังน้อย ทักษะทางการแพทย์ก็ธรรมดาๆ ต้องเผชิญหน้ากับหัวหน้าแพทย์ ที่เป็นคนสำคัญของคลินิก จะพูดอะไรได้？

“เถ้าแก่ฉิน เข้ามาค่ะ ฉันจะแนะนำให้คุณ”

ตอนนี้สวี่ซีเหวินนำฉินหลั่งเดินมาถึงห้องโถงใหญ่

แม้ว่าจะมีคนไข้หลายสิบคนรออยู่ที่ประตู แต่ก็ยังไม่ถึงเวลา9โมงที่ต้องเปิดคลินิก ดังนั้นคุณหมอทั้งแปดท่านและผู้ช่วยจึงนั่งพูดคุยกัน

ไม่ได้คุยเรื่องใครเข้ามาเป็นรองประธานของโรงพยาบาล แต่คุยกันว่าแพทย์คนไหนได้อั่งเปากี่ล้าน หรือบ้านหลังใหญ่ๆและรถแพงๆ

สรุปก็คือ ทุกอย่างล้วนเกี่ยวข้องกับเงินและอำนาจ ลุ่มหลงในเงินตรา

เพียงแต่ไม่มีใครคุยเรื่องเทคนิคการแพทย์ หรือแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันเลย

ฉินหลั่งขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ขอรบกวนทุกท่านสัก2นาที”

สวี่ซีเหวินตะโกนพูดกับกลุ่มคนที่คุยกันเจื้อยแจ้ว：“ทุกคนเงียบหน่อย……”

คุณหมอทั้งแปดท่านและผู้ช่วย10กว่าคนไม่สนใจสวี่ซีเหวินแม้แต่น้อย คุยกันต่อว่าวันหยุดนี้จะไปจัดงานเลี้ยงที่ไหน

สวี่ซีเหวินตะโกนขึ้นอีกครั้ง：“ทุกท่าน เงียบหน่อย ฉันจะแนะนำให้รู้จัก……”

“แนะนำอะไร？”

แพทย์หญิงตาโตที่ได้รับการยกย่องคนหนึ่ง ยืนขึ้นอย่างไม่พอใจพลางตำหนิสวี่ซีเหวิน：“พวกเรากำลังคุยกัน เธอมาขัดจังหวะทำไม？

ฉันไม่เคยสั่งสอนรึไงว่าให้เคารพผู้อาวุโสกว่า？”

“สวี่ซีเหวิน เธอไม่มีอะไรทำงั้นเหรอ？

“ฉันจะบอกให้นะ ท่านวี่เคยสั่งไว้ว่าไม่ให้พวกเราตามใจเธอ ต้องเข้มงวดกับเธอเหมือนเด็กฝึกงานคนหนึ่ง”

“ไปสิ วันนี้พาผู้ช่วยของเธอไปจัดยาที่เคาน์เตอร์ซะ”

เธอคิดว่าฉินหลั่งเป็นผู้ช่วยของสวี่ซีเหวินซะงั้น จากนั้นเดินปึงปังกลับไปโต๊ะให้คำปรึกษาของตน：“ถ้าผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว ตอนเที่ยงพวกเธอไม่ต้องกินข้าว”

เธอข่มเห่งสวี่ซีเหวินเพื่อแสดงอำนาจของตน

สวี่ซีเหวินตะโกนขึ้นทันที：“คุณหมออาน……”“ยังไม่ไปอีก？”

อานซินทำตาเขม็ง：“9โมงแล้ว จะเปิดคลินิกแล้ว ทำให้ผู้ป่วยเสียเวลาเธอรับผิดชอบไหวเหรอ？”

ฉินหลั่งมองอานซินหลายครั้ง

เธออายุไล่เลี่ยกับเถียนเสี่ยวเอ๋อ หุ่นที่เป็นสัดเป็นส่วนถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อกาวน์สีขาว

จากความทะนงตัวไปถึงเอวบาง และจากขาสวยเรียวยาวไปถึงเท้าที่เหยียบอยู่บนรองเท้าส้นสูง ล้วนแสดงถึงความเป็นผู้ใหญ่และความสวยงาม

ฉินหลั่งยอมรับเลยว่าผู้หญิงคนนี้มีถึงอายุแล้วแต่ยังดูดีอยู่

“เด็กที่ไปต่างประเทศแค่ไม่เท่าไหร่ ก็กล้าชี้นิ้วสั่งฉัน เก่งขึ้นจริงๆ”

“หล่อนก็ไม่ดูหน่อยว่าตัวเองอยู่ตรงไหน ร้านยาปุ่นฉ่าวใครเป็นคนค้ำจุนเอาไว้”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นหลานท่านวี่ อย่าคิดว่าจะได้เข้ามาในคลินิกนี้ ยังกล้ามาสั่งพวกเรา”

“ใช่ ถ้ามีเจ้านายไม่มีสมองแบบนี้ ฉันจะลาออกเดี๋ยวนี้เลย ”

ในขณะนี้หมอคนอื่น ๆ ก็แยกย้ายกลับไปที่นั่ง ในระหว่างนั้นก็ใช้สายตาดูถูกมองสวี่ซีเหวิน และตั้งใจบ่นพึมพำโดยไม่กลัวเลยว่าสวี่ซีเหวินจะได้ยิน

พวกเขาต่างหากคือคนสำคัญของร้านยาปุ่นฉ่าว

พวกผู้ช่วย10กว่าคนพากันหัวเราะหยอกล้อ ไม่สนใจสวี่ซีเหวินแม้แต่น้อย

สวี่ซีเหวินทำหน้าเยือกเย็น：“พวกคุณ—-”

“พาผู้ป่วยเข้ามา”

ไม่รอให้สวี่ซีเหวินพูดคัดค้าน อานซินก็ให้คนเปิดรั้วกั้นออก ปล่อยให้ผู้ป่วยเข้ามาดูอาการ

ในขณะเดียวกัน เธอก็พูดกับเภสัชกรตรงเคาน์เตอร์：“วันนี้ให้สวี่ซีเหวินพวกเขาคัดเลือกยา ใครก็ห้ามช่วยทั้งนั้น”

อานซินมองสวี่ซีเหวินแวบหนึ่ง：“ถ้าทำให้เวลาจัดยาของผู้ป่วยล่าช้า จากนี้เธอก็ไปทำความสะอาดพื้นเถอะ”

เหล่าเภสัชกรยิ้มอย่างอึดอัด ถอยไปอีกด้านแล้วไม่กล้าพูดอะไร

“คุณ……”

สวี่ซีเหวินโมโหอยากพูดออกไป แต่ฉินหลั่งยื่มมือมาดึงห้าม：“ไม่เป็นไร พวกเราคัดยากัน”

อาศัยช่วงที่อานซินพวกเขาตรวจคนไข้ ฉินหลั่งกับสวี่ซีเหวินก็ไปเปลี่ยนชุด ใส่หน้ากากอนามัย แล้วไปยังงเคาน์เตอร์

ฉินหลั่งกวาดตามองตัวยากว่าพันชนิดอย่างรวดเร็ว จากนั้นจำที่เก็บของพวกมันไว้ในใจ

คัมภีร์เต่าเย่ามีบันทึกรายละเอียดเกี่ยวกับตัวยาเหล่านี้ เขาจึงคุ้นชินกับมันและจำได้

ขณะเพิ่งจำเสร็จ ผู้ป่วยก็ส่งใบสั่งยามา8ใบ

สวี่ซีเหวินหยิบขึ้นมา1ใบ จัดยาตามแต่ละขั้นตอน ชั่งน้ำหนัก จากนั้นใส่ถุง

แต่ฉินหลั่งหยิบมาทีเดียว7ใบ ดูใบสั่งยาแวบหนึ่ง แล้วดูสีหน้าผู้ป่วย จู่ๆก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

แต่เขาก้ไม่ได้พูดอะไรมากมาย จัดยาตามใบสั่งยาอย่างรวดเร็ว

ฉินหลั่งไม่เพียงแต่จดจำตำแหน่งของตัวยาได้ แต่ยังไม่จำเป็นต้องชั่งน้ำหนัก ดังนั้นจึงจัดยาทั้ง7ชุดได้อย่างรวดเร็ว

เป็นธรรมาชาติ

เมื่อสวี่ซีเหวินเห็นฉินหลั่งคุ้นชินกับยาจีนและทำอย่างรวดเร็ว มันเปิดโลกเธอมากจริงๆ น่านับถือมาก

ใครจะไปคิดว่าเถ้าแก่ฉินจะเก่งขนาดนี้

“หยุด！ฉันบอกให้หยุด！”

มีเสียงร้องดังขึ้นอย่างกะทันหัน จากนั้นก็เห็นอานซินผลักผู้ป่วยออก แล้วชี้มาที่ฉินหลั่งพลางตะโกนใส่：

“ใครบอกให้แกทำแบบนี้！？”