รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 263 ความลำบากใจของจงจิ่วเจิน

บทที่ 263 ความลำบากใจของจงจิ่วเจิน

จงยู่และฉินหลั่งลงมาจากรถ มองไปยังบ้านหลังตรงหน้า และคิดว่านี่คือที่ที่แม่ของตนเติบโตมาตั้งแต่เด็กๆ อีกครู่หนึ่งเธอก็จะได้เจอกับ“ฆาตกร”ที่ทำให้แม่ต้องตายแล้ว จงจิ่วเจินตาแท้ๆของเธอ จงยู่ตื่นเต้นมาก ยากที่จะสงบลง

“พวกเราเข้าไปกันเถอะ！”

จงเส่นซานมองจงยู่พลางพูด

พูดจบจงเส่นซานก็เดินนำหน้าไป ก้าวขึ้นบันไดแล้วก้าวข้ามธรณีประตูที่สูงครึ่งเมตรเห็นจะได้ เข้าไปยังบ้านตระกูลจง ฉินหลั่งและจงยู่เดินตามหลังเขา

แต่4สาว“ลม ดอกไม้ หิมะ พระจันทร์”จงเส่นซานสั่งให้คนรับใช้บ้านตระกูลจง พาไปพักผ่อนที่ห้องโถงลานที่1ชั่วคราว

ในจวนจงมีทางเดินที่วกวน มีทั้งภูเขาปลอม หินลาย ต้นไม้ ทุกที่เต็มไปด้วยสวนแบบจีนโบราณที่น่าสนใจ

“สวัสดีค่ะประธานจง”

ป้าวัยกลางคนที่ทำความสะอาดอยู่ในสวน เห็นจงเส่นซานก็รีบละจากงานที่ทำอยู่ แล้วทักทายจงเส่นซานทันที

“อืม”จงเส่นซานพูดๆไป เมื่อเห็นว่าป้าวัยกลางคนคนนั้นกำลังมองสำรวจจงยู่กับฉินหลั่ง จงเส่นซานก็พูดขึ้น：“นี่เป็นนักศึกษาที่เข้ามาทำงานใหม่ในบริษัทผม ผมมีเรื่องต้องคุยกับพวกเขา”

พูดจบจงเส่นซานก็พาจงยู่พวกเขาเดินลึกเข้าไปในบ้าน

จงยู่และฉินหลั่งล้วนเกิดความสงสัยในใจ เห็นๆอยู่ว่าเมื่อว่าจงเส่นซาน ยอมรับแล้วว่าจงยู่เป็นคนของบ้านตระกูลจง ทำไมตอนนี้ถึงโกหกละนี่？อีกฝ่ายเป็นเพียงคนรับใช้ทำความสะอาดก็เท่านั้น ทำไมจงเส่นซานต้องอธิบายกับเธออย่างละเอียดแบบนั้นด้วยเหรอ？

นี่ทำให้ฉินหลั่งคิดได้ เมื่อคืนก่อนออกเดินทาง ว่าจงเส่นซานได้กำชับกับพ่อลูกตระกูลหยูและหลงเถิง ว่าห้ามแพร่งพรายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเด็ดขาด หรือมีเรื่องสำคัญอะไรปิดบังไว้？

เกิดความสงสัยภายในใจ ฉินหลั่งและจงยู่เข้ามายังหลังที่3แล้ว นี่คือบ้านหลังที่จงจิ่วเจินหัวหน้าตระกูลตระกูลจงอยู่

ขณะเดินจากลานบ้านเข้าไปยังห้องรับแขก ก็ได้กลิ่นอาหารฟุ้งออกมา

จงเส่นซานเปิดประตูใหญ่สีแดงสดของห้องรับแขก เดินนำฉินหลั่งกับจงยู่เข้าไป

ในห้องรับแขกมีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารเต็มโต๊ะตั้งอยู่ มีชายชราเคราขาวนั่งอยู่ข้างๆโต๊ะ เขาดูน่าเกรงขาม คิ้วเหมือนดาบคม สายตาน่าเกรงขามหันมาเห็นจงยู่เดินเข้ามา สายตาเขาดูอึ้งอย่างเห็นได้ชัด และตัวสั่นเล็กน้อย

เมื่อเห็นจงจิ่วเจิน จงยู่ก็หยุดเดิน เธอรู้สึกใกล้ชิดกับชายชราคนนี้โดยสัญชาตญาณ

จงเส่นซานรีบปิดประตู แล้วพูดกับจงยู่และฉินหลั่ง：“นั่งสิ”

จงยู่และฉินหลั่งข้างโต๊ะอาหาร

จนถึงตอนนี้จงจิ่วเจิน ยังคงรู้สึกไม่สงบ จงยู่คล้ายจงเสวี่ยนเย่นมาก ไม่ว่าจะเป็นอากัปกิริยา รายละเอียดยิบย่อยต่างๆของจงยู่ ทำให้เขารู้สึกราวกับเห็นลูกสาวมาเกิดใหม่อย่างไรอย่างนั้น

“…จงยู่”จงจิ่วเจินลังเลอยู่นาน กว่าจะพูดออกมา

“ทำไมคุณต้องทำให้แม่ฉันตายด้วย！”จงยู่ไม่รู้ทำไมเมื่อจงยู่เห็นจงจิ่วเจิน เธอก็รู้สึกโกรธมากๆ

“จงยู่ เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดนะ ตอนนั้นที่คุณตาทำแบบนั้นเขาก็มีลำบากใจของท่าน เธอคิดว่าคุณตาจะอํามหิตถึงขนาดทำให้จงเสวี่ยนเย่นต้องตายเลยเหรอ？ผิดแล้วล่ะ ไม่มีใครรักจงเสวี่ยนเย่นได้เท่าคุณตาอีกแล้ว！”จงเส่นซานคิดว่าจงยู่เสียมารยาทมากไปแล้ว

จงจิ่วเจินยกมือขึ้นบอกใบ้ ว่าจงเส่นซานไม่ต้องพูดอะไรอีก เขามองจงยู่ พลางพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น：“จงยู่ หลานดูรูปพวกนี้สิ”

จงจิ่วเจินพูดพลางหยิบรูปปึกข้างๆออกมา แล้วส่งให้จงยู่

จงยู่รับมา รูปแรกเป็นคู่สามีภรรยา ผู้ชายก็คือจงจิ่วเจินตอนหนุ่ม และอุ้มเด็กตัวเล็กๆอยู่ในอ้อมแขน เวลาที่แสดงบนรูปคือวันที่24เดือนพฤษภาคม พ.ศ.2517

จงยู่ดูรูปอื่นๆทีละรูปๆ ทั้งหมดล้วนเป็นรูปของจงจิ่วเจินที่ถ่ายกับลูกสาว จงยู่ดูออกแล้วว่าเด็กคนนั้นคือแม่ของตน–จงเสวี่ยนเย่น

ในรูปวันที่19 เดือนมกราคม พ.ศ.2520 จงเสวี่ยนเย่นโดนห่อไว้อย่างดี โผล่มาแค่เพียงหน้าเล็กๆสีแดงๆ จงจิ่วเจินกำลังพยุงจงเสวี่ยนเย่นนั่งบนคอของเขา จงเสวี่ยนเย่นยิ้มอย่างมีความสุขมากๆ

รูปวันที่25 เดือนเมษายน พ.ศ.2525จงเสวี่ยนเย่นแต่งหน้าสีชมพูเป็นสาวสวย เธอยืนข้างจงจิ่วเจิน กำลังวัดความสูงกับจงจิ่วเจิน

รูปวันที่24 เดือนมิถุนายน พ.ศ.2533 จงเสวี่ยนเย่นสูงถึงระดับคางของจงจิ่วเจินแล้ว เธอยืนสวมชุดกีฬากลางสนามกีฬาเย็นจีน ในโทรศัพท์ถ้วยรางวัล“แชมป์กระโดดสูง”ยืนอยู่ข้างๆจงจิ่วเจินอย่างภาคภูมิใจ

รูปวันที่9 เดือนกรกฎาคม พ.ศ.2537 ตอนนี้จงเสวี่ยนเย่นโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว เธอแต่งตัวแฟชั่นมาก ในรูปเธอกอดแขนจงจิ่วเจิน และซบศีรษะไปที่ไหล่ของจงจิ่วเจิน ทั้งคู่ยิ้มได้หวานชื่นมาก

……

จากรูป10กว่ารูปเหล่านี้ เห็นได้ว่าตั้งแต่เล็กจนโตจงเสวี่ยนเย่นสนิทกับจงจิ่วเจินมากๆ

เมื่อเห็นรูปตั้งแต่เล็กจนโตของแม่ จงยู่อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปยังจงจิ่วเจิน พลางถาม：“ในเมื่อคุณดีกับแม่ขาดนี้ งั้นทำไมคุณถึงทำให้เธอต้องตาย？”

“บนโลกใบนี้มีบางเรื่องที่เราไม่อาจควบคุมได้ ตายอมรับว่าตอนนั้นตาผิด แต่ขอให้หลานเชื่อตา เพราะตารักจงเสวี่ยนเย่น รักจนเกินไป กลัวเธอจะเป็นอันตรายใดๆ จึงบีบบังคับเธอจนเกินไป ตาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น…”จงจิ่วเจินมองจงยู่พลางพูด

“จงยู่ ตอนนี้หลานไม่ยอมเรียกตาว่า‘คุณตา’อีกเหรอ？”จงจิ่วเจินพูดเสียงสั่นเล็กน้อย เขาไม่รู้จะทำยังไง

“…”จงยู่รู้สึกสับสนไปหมด ถึงแม้ตอนนี้เธอยังไม่รู้ ว่าทำไมจงจิ่วเจินถึงทำให้แม่ต้องตาย แต่เธอก็รู้สึกอย่างหนักแน่น ว่าจงจิ่วเจินรักจงเสวี่ยนเย่น รูปพวกนั้นพิสูจน์ให้เห็นชัดเจนแล้ว

“คุณ…คุณตา！”ในที่สุดจงยู่ก็พูดออกไป คำว่า“คุณตา”คำนี้ใช้พละกำลังของจงยู่ไปไม่น้อยเลย

“จ้ะ！”จงจิ่วเจินขานรับ เขาที่ผ่านอะไรมามากมาย70กว่าปี ตอนนี้ก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว จงจิ่วเจินก้มหน้าเช็ดน้ำตาเบาๆ

“เด็กดี！ตารอคำว่า‘คุณตา’คำนี้ของหลานมาตั้ง20ปี ในที่สุดวันนี้ก็สมปรารถนาแล้ว！”

จงจิ่วเจินพูด：“กินข้าวสิ ตารู้ว่าที่ผ่านมาหลานตกระกําลําบากอยู่ข้างนอกนั้น บ้านตระกูลจงทำผิดต่อหลานเอง ตอนนี้หลานคงหิวแล้วใช่ไหม ตาไม่รู้ว่าหลานชอบกินอะไร เลยให้ห้องครัวทำอาหารที่จงเสวี่ยนเย่นชอบในตอนนั้น ลองดูสิว่าถูกปากรึเปล่า”

จงจิ่วเจินยืนขึ้น แล้วคีบอาหารใส่ให้ชามจงยู่

จงยู่กินข้าวไปหนึ่งคำ ในใจรู้สึกหวานราวกับน้ำเชื่อม หลายปีมานี้ไม่เคยมีญาติคีบอาหารให้เธอมาก่อน

“คุณตาคะ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับแม่หนู ท่านมีความลำบากใจอะไรเหรอ？บอกหนูหน่อยสิ”จงยู่ถามขึ้น เธออยากรู้ว่าเพราะอะไร คุณตาถึงทำให้แม่ต้องตาย

จงจิ่วเจินถอนหายใจ ละสายตาจากจงยู่ แล้วมองไปยังฉินหลั่ง

“สวัสดีครับท่านจง ผมชื่อฉินหลั่ง”ฉินหลั่งยืนแนะนำตัวกับจงจิ่วเจิน ในเมื่อจงยู่ยอมรับจงจิ่วเจินคุณตาคนนี้แล้ว ฉินหลั่งก็ต้องเคารพจงจิ่วเจินหน่อย

“คุณชายฉินไม่ต้องมากพิธี อิทธิพลตระกูลฉินเป็นที่รู้กับทั่วโลก ผมเลื่อมใสในความรู้ความสามารถของฉินป๋อสง คุณชายฉินยังหนุ่มยังแน่น เอาชนะนักบวชเต๋าได้ตั้งแต่อายุยังน้อย อาจารย์ฝู้คายมีศิลปะการต่อสู้ชั้นเยี่ยมเช่นนี้ อนาคตไม่แน่ไม่นอน”จงจิ่วเจินไม่ค่อยชมใครบ่อยนัก

เมื่อคืนเขาได้รับสายจากจงเส่นซาน จึงรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวาน และเขาก้ยังรู้ข่าวว่าฉินหลั่งโดนไล่ออกจากตระกูลฉินแล้ว

“ท่านจงชมเกินไปแล้ว ที่จริงผมโดนไล่ออกจากตระกูลฉินแล้ว ผมไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลฉินแม้แต่น้อย”ฉินหลั่งพูด“พี่ป๋อสงกล้าไล่หนุ่มฉลาดหน้าตาดี อย่างคุณชายฉินออกจากตระกูล ไม่เข้าใจเลยจริงๆ！”จงจิ่วเจินจงใจพูดอย่างสงสัย เขามองฉินหลั่งพลางถาม：“หลังจากนี้คุณฉินจะทำยังไงต่อ？”

“ผม…”ฉินหลั่งครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วบอกไปตามตรง：“ท่านจง ผมพูดอย่างไม่ปิดบังท่าน ตอนนี้ผมยังไม่มีแผนอะไร เมื่อวานเป็นวันแต่งงานของผมกับจงยู่ ประธานจงบอกว่าหากลูกหลานบ้านตระกูลจงจะแต่งงาน ต้องได้รับการยินยอมจากท่านก่อน ฉินหลั่งไร้ความสามารถ ขอให้ท่านจงอนุญาตให้ผมกับจงยู่แต่งงานกันด้วยครับ！”

ฉินหลั่งสบโอกาสพูดกับจงจิ่วเจิน ถึงแม้ในความรู้สึกของเขา จงยู่จะเป็นครึ่งชีวิตของเขาแล้ว แต่ได้รับอนุญาตจากบ้านตระกูลจงจะดีกว่า

“คือ…”จงจิ่วเจินลังเล จงเส่นซานมองจงจิ่วเจินอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย

“คุณตา หนูชอบฉินหลั่งด้วยใจจริง ท่านอนุญาตพวกเราเถอะนะคะ”จงยู่ก็พูดขึ้น

“จงยู่ หลานกลับมาบ้านตระกูลจงจากเวลา20ปี ตาดีใจมาก แม้ตาจะดูออกว่าคุณฉินชอบหลานจากใจจริง แต่ในฐานะผู้นำตระกูล ในระยะเวลาสั้นๆนี้ ตาไม่อาจดูนิสัยใจคอของคุณฉินออก ถ้าหาก…ถ้าหากคุณฉินเกิดเปลี่ยนใจ งั้นคนที่เจ็บปวดก็คือหลานนะจงยู่”จงจิ่วเจินพูดอย่างจริงใจ

ฉินหลั่งและจงยู่มองหน้ากันแวบหนึ่ง สิ่งที่จงจิ่วเจินเป็นกังวล ทั้งคู่ไปไม่เป็นเลย

“ตาว่าอย่างงี้ดีไหม ให้ตาสังเกตการณ์คุณฉินสักระยะ ในเวลา3ปีหากพฤติกรรมของคุณฉิน สอดคล้องกับเงื่อนไขการเป็นหลานเขยของตา ตาจะให้พวกเธอแต่งงานกัน”จงจิ่วเจินเสนอความคิดเห็น

3ปี？ฉินหลั่งและจงยู่คิดว่าระยะเวลานานไปหน่อย

“ตระกูลเราเป็นแบบดั้งเดิม ปฏิบัติตามจารีตประเพณี กตัญญู ทดแทนบุญคุณ การทดสอบล้วนทำในระยะเวลา3ปี หากคุณฉินมีความตั้งใจจริงๆ ก็แค่3ปีเอง ผ่านไปไวเพียงชั่วพริบตา！”

จงเส่นซานมองจงยู่กับฉินหลั่งพลางพูด：“อีกทั้งตอนนี้พวกเธออายุยังน้อย ยังสามารถเรียนต่อได้ รอเรียนมหาลัยจบแล้วค่อยแต่งยิ่งดี”

จงเส่นซานพูดเช่นนี้ ฉินหลั่งและจงยู่ก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย

“ครับ ผมตกลง！”ฉินหลั่งและจงยู่สบตากัน จากนั้นพยักหน้าให้จงจิ่วเจิน

“คุณฉินตรงไปตรงมาจริงๆ ผมอยากเห็นบ้านตระกูลจงในอนาคต มีหลานเขยอย่างคุณนะ！”จงจิ่วเจินมีสีหน้าปิติ และใจอ่อนลงมาบ้าง

“คุณตา ตายังไม่บอกหนูเลย ว่าปีนั้นทำไมตาถึงบีบบังคับแม่หนูจนเกินไป”จงยู่ถามอีกครั้ง

สายตาจงจิ่วเจินเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขาส่ายหน้าเบาๆพลางพูด：“ยู่เอ๋อ ตอนนี้ตายังบอกหลานไม่ได้ หวังว่าหลานจะเข้าใจ”

“ไม่ บอกหนูมา！ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง หนูก็รับได้ทั้งนั้น”จงยู่พูดอย่างฮึกเหิมเล็กน้อย เธอกำหมัดแน่น

“ยู่เอ๋อ！”จงเส่นซานกระซิบพูด：“บ้านตระกูลจงไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ ที่คุณตาทำไปทั้งหมดก็เพื่อปกป้องเธอ เธออย่าถามอีกเลยหากยังถามต่อไป เธออาจเป็นอันตรายได้ และอาจทำให้คนทั้งบ้านตระกูลจงเดือดร้อนไปด้วย！”

ทำให้คนทั้งบ้านตระกูลจงเดือดร้อนไปด้วย！

จงยู่และฉินหลั่งประหลาดใจ รู้สึกสงสัยและระแวดระวัง เกี่ยวกับความลำบากใจของจงจิ่วเจินมากเข้าไปอีก

จงยู่เหม่อไปครู่หนึ่ง ไม่ถามอะไรต่อ

“ยู่เอ๋อ ขอบใจนะที่เข้าใจความลำบากใจของตา”จงจิ่วเจินพูดสีหน้าจริงจัง เงียบไปครู่หนึ่งก็พูดขึ้นมาอีก：“หลังจากนี้ไปยังคงต้องลำบากหลานหน่อยนะ ไม่ว่าจะสังคมภายนอก หรือแม้แต่ต่อหน้าคนของบ้านตระกูลจง หลานก็ไม่อาจเผยแพร่สถานะลูกหลานบ้านตระกูลจงของตนได้”