รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 260 ฆ่าหลงเถิง

บทที่ 260 ฆ่าหลงเถิง

เห็นฝั่งตรงข้ามฆ่าฝั่งตนตายไปแล้ว10กว่าคน เซอเว๋ยก็อึ้ง เขาถึงจะรู้สึกตัวขึ้นได้ ว่าวิชาการต่อสู้ที่ตนเองฝึกมานั้น ยังอีกห่างไกล ในตอนนั้นในใจเขาก็รู้สึกกลัวมาก เหมือนกับหนูที่ถูกงูเหลือมบีบจนจนมุม

“พากูไปพบหลงเถิง！” จงเส่นซานพูดนิ่งๆ

สถานการณ์ตรงหน้า มันต่างกับสิ่งที่เขาคิดไว้ ฆ่าหลงเถิงมันเป็นเรื่องง่ายๆ

ต่อให้เซอเว๋ยจะจงรักภักดีต่อหลงเถิงมากแค่ไหน แต่ความตายมาบังคับตรงหน้า เขาก็ได้แต่ต้องฟังคำของจงเส่นซาน

ในห้องโถงตอนนี้ ถึงเวลา2ทุ่มแล้ว ฉินหลั่งกับจงยู่ยืนอยู่ตรงหน้าหยูจื้อ

เดิมทีจะให้หลงเถิงเป็นบาทหลวงงานแต่ง แต่เขาเป็นพ่อฝ่ายหญิงแล้ว มันดูไม่เหมาะ พอดีมีหยูจื้ออยู่ด้วย ก็เลยให้เขาเป็นบาทหลวงงานแต่ง เหมาะสมที่สุด

หลงเถิงหลงเย้นสองพ่อลูก 4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” และหยูหมิงยืนสองข้างของฉินหลั่งและจงยู่ เพื่อเป็นพยานในงานแต่งของพวกเขา

หยูจื้อเข้าร่วมงานแต่งมาบ่อย การพูดจาการจาของบาทหลวงงานแต่งนั้น ก็พอรู้บ้าง

“แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน วันนี้เรามารวมตัวกัน ก็เพื่อเป็นพยานให้กับงานแต่งงานของฉินหลั่งและจงยู่…..ถ้ามีท่านใดไม่เห็นด้วยกับงานแต่งครั้งนี้ ก็ให้พูดออกมา ทุกคนก็เงียบ”

ตามลำดับงานหยูจื้อจะต้องหยุดชั่วครู่

ในใจหลงเย้นและหยูหมิง ก็มีความรู้สึกอยากจะพูดว่า “ผมไม่เห็นด้วย” แต่พวกเขาก็อดกลั้นไว้

หยูจื้อพูดยิ้มต่ออีกว่า “โอเค ไม่มีใครคัดค้าน”

เขามองฉินหลั่งและจงยู่ด้วยความรัก “ผมขอให้พวกคุณ ระหว่างต่อหน้าพระเจ้า จะต้องบอกอุปสรรคของตนเองออกมาให้หมด ต้องจำไว้ว่า ถ้าใครปฏิบัติไม่ถูกต้องตามคำสอนของพระผู้เป็นเจ้า ก็ถือว่าเป็นโมฆะ”

“เจ้าบ่าว คุณยินยอมรับเจ้าสาวเป็นภรรยาหรือไม่? ไม่ว่าเธอจะยากจนหรือร่ำรวย ไม่ว่าเธอจะร่างกายแข็งแรงหรืออ่อนแอ คุณยอมอยู่กินกับเธอหรือไม่?”

ฉินหลั่งตั้งใจพูด “ผมยินยอม！”

หยูจื้อมองมาทางจงยู่ “เจ้าสาว คุณยินยอมแต่งงานกับเจ้าบ่าวหรือไม่ ไม่ว่าเขาจะยากจนหรือร่ำรวย จะร่างกายแข็งแรงหรืออ่อนแอ คุณยอมอยู่กินกับเขาหรือไม่?”

จงยู่ตอบเบาๆ “ฉันยินยอม”

หยูจื้อพยักหน้ายิ้ม “ตอนนี้ผมในนาม พระบิดา พระบุตร และพระจิต ขอประกาศว่า พวกคุณสามารถแลกเปลี่ยนแหวนแต่งงานกันได้ และจูบฝั่งตรงข้าม จากนั้นพวกคุณก็จะกลายเป็นสามีภรรยากันแล้ว”

ลมและหลงเย้นแยกกันยื่นแหวนแต่งงานให้กับฉินหลั่งและจงยู่ ทั้งสองคนเปิดกล่องแหวน หยิบแหวนออกมา แล้วมองหน้ากัน ในสายตามีแต่ความสุข ตอนที่กำลังจะสวมแหวนนั้นเอง

“ตุ้ม” เสียงดังขึ้น ประตูของห้องโถงถูกกระแทกออก เซอเว๋ยล้มลงที่พื้น

พวกของฉินหลั่งก็ตกใจ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่รู้สึกว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่

“ประธานหลง พวกมันบุกเข้ามาแล้ว……” เซอเว๋ยพูดกับหลงเถิงอย่างหวาดกลัว

ชายวัยรุ่นชุดดำสองคนเดินเข้ามา จงเส่นซานและฝู้คายตามมาด้านหลัง เดินเข้ามา เห็นการตกแต่งในห้องเป็นงานแต่ง จงเส่นซานก็อึ้งเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าจงยู่ก็อยู่ที่นี่

“ห้ะ” พอเห็นจงเส่นซาน หลงเถิงก็ตกใจจนขาอ่อน ยังดีที่มีหลงเย้นพยุงไว้

ในตอนนั้นเอง จงเส่นซานก็เพิ่งจะเห็นจงยู่ เห็นเธอใบหน้าสะสวย เหมือนจงเสวี่ยนเย่นน้องสาวตนเองสมัยสาวๆ ไม่มีผิด จงเส่นซานก็อึ้งเล็กน้อย ในใจทั้งดีใจ เสียใจ และกระทบกระเทือนจิตใจ

เห็นชุดแต่งงานบนตัวของจงยู่ และฉินหลั่งที่ใส่ชุดเจ้าบ่าว ยืนข้างๆ จงยู่ จงเส่นซานก็กระตุกในใจ กำหมัดแน่นไพล่หลังไว้

“ประธานจง คุณมาที่หลินอานแล้วหรือ！” หยูจื้อรู้ว่าเป็นจงเส่นซาน เขาก็พูดยิ้มเดินไปทางจงเส่นซาน

บ้านตระกูลจงเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงของเย็นจีน！ หยูจื้อก็อยากสานสัมพันธ์ไว้ เพื่อที่จะช่วยเรื่องธุรกิจของตระกูลหยูได้ในอนาคต

เรื่องของหลงเถิงและจงเสวี่ยนเย่นในอดีตนั้น นอกจากบ้านตระกูลจงและหลงเถิงแล้ว ก็ไม่มีใครรู้

หยูจื้อก็ไม่ได้คิดให้ละเอียด จงเส่นซานเป็นคนตระกูลใหญ่ของเย็นจีน จะมาที่ตระกูลหลงโดยไม่บอกกล่าวทำไมกัน

“ผัวะ！”

จงเส่นซานไม่พูดจา ตบเข้าไปที่หน้าของหยูจื้อ

เขาคิดว่าหลงเถิงน่าจะบอกชาติกำเนิดของจงยู่ให้เธอรู้เรื่องแล้ว บ้านตระกูลจงไม่อยากแพร่กระจายเรื่องชาติกำเนิดของจงยู่ พอหยูจื้อเรียกเขาว่า “ประธานจง” ถ้าจงยู่พูดเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับตระกูลหลงออกมา ก็จะลำบาก

หยูจื้อเลือดออกปาก เขามองจงเส่นซานแบบอึ้งๆ โดยไม่เข้าว่าตบเขาด้วยเหตุอันใด

หยูหมิงก็อึ้ง เขาโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นใครกล้าลงมือเช่นนี้กับพ่อของตนเอง

แต่ที่หยูจื้อเรียกว่า “ประธานจง” นั้น ก็ทำให้จงยู่นึกขึ้นได้ เดินเข้ามาก็เหมือนคนที่เติบโตมาอย่างสบาย อาจจะเป็นครอบครัวของทางฝ่ายแม่ของตนเอง

“ตั้งแต่วันนี้ไป ที่พวกคุณเห็นนั้นเป็นเพียงความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง ถ้าใครฟังไม่รู้เรื่อง ผมจะให้ไปทำความเข้าใจต่อหน้ายมบาล”

จงเส่นซานพูดกับสองพ่อลูกตระกูลหยู และ4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์”

เขาตัดสินใจจะฆ่าหลงเถิงและฉินหลั่ง ไว้ชีวิตคนอื่น เพราะถึงอย่างไรตระกูลหยูก็เป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในหลินอาน ถ้าเขาตาย บ้านตระกูลจงก็จะเดินลำบาก

“คุณเป็นใคร? กล้ามาโอหังต่อหน้าพวกเรา！” ลมไม่พอใจ เธอไม่กลัวพวกของจงเส่นซานเลยแม้แต่น้อย

ฉินหลั่งยกแขนขึ้น ห้ามลมไม่ให้พูดต่อ เขาสัมผัสได้แล้วว่า ใน4คนนั้น นอกจากจงเส่นซานแล้ว ที่เหลือ3คน ต้องเป็นยอดฝีมือแน่ๆ

“เหอะ พูดดีๆ ไม่ชอบ หลังจากจัดการตระกูลหลงแล้ว พวกเธอ4คนก็ต้องตายไปพร้อมกับพวกมัน” จงเส่นซานพูดนิ่งๆ

ทั้งหมดก็ฟังเข้าใจสิ่งที่จงเส่นซานจะสื่อถึงแล้ว ต่างก็อึ้งกันไป

โดยเฉพาะหลงเถิง เขารู้ว่าวันนี้ตนเองต้องตายแน่ๆ ตอนนี้ความคิดในหัวของเขาก็คือ ลูกสาวทั้งสองต้องปลอดภัย เขาเอาหลงเย้นกับจงยู่ปกป้องไว้ด้านหลัง แล้วจ้องมองไปยังจงเส่นซาน แล้วพูดกับลูกสาวทั้งสองว่า “เย้นเอ๋อ ยู่เอ๋อ เดี๋ยวลูกทั้งสองหาโอกาสหนีไปเลยนะ ไม่ต้องสนใจพ่ออ”

หลงเย้นและจงยู่จับหลงเถิงไว้แน่น พวกเธอจะละทิ้งไอได้อย่างไรเล่า?

หลงเถิงก็สั่งย้ำไปอีก “ฟังคำพ่อนะ ไม่เช่นนั้นพ่อจะตายตาไม่หลับ！”

“อาชิง อาเฟิง！” จงเส่นซานสั่งการ หลงเถิงเป็นแค่พ่อค้าธรรมดา จะฆ่าเขาใช้พวกอาชิงก็พอแล้ว

“รับทราบ！” อาชิงและอาเฟิงเดินออกมา ใบหน้ายิ้มร้ายๆ เมื่อครู่ยังสะใจกับการฆ่าที่หน้าประตู ตอนนี้เป็นทีของหลงเถิง พวกเขาคิดว่าไม่มันมือ

ทั้งสองคนก็เดินตรงไปยังหลงเถิงนิ่งๆ พวกเขาไม่รู้สึกถึงแรงกดดันหรืออะไรเลย

อาชิงหยิบมีดพกที่ฆ่าคนเมื่อครู่นี้ ด้านบนยังมีรอยเลือด

“จะทำอะไร！” ตอนที่อาชิงและอาเฟิงอยู่ห่างจากหลงเถิง 5เมตร รอบๆ ก็มีเสียงดังขึ้น

4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” ล้อมอาชิงและอาเฟิงไว้ และก็ออกกระบวนท่า “กังฟูลั่วนฺหวี่” โจมตีอาชิงและอาเฟิงออกไป

4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” คิดว่าอาชิงและอาเฟิงจะทำร้ายฉินหลั่งและจงยู่ พวกเธอเป็นคนรับใช้ของพวกเขาทั้งสอง มีหน้าที่ดูแล และปกป้องเจ้านาย

ในมืออาชิงและอาเฟิงถือมีดพก แทงออกไปทาง4สาว 4สาวก็ตัวอ่อน แทงก็แทงไม่ถูก

4สาวฝึกกังฟูลั่วนฺหวี่ด้วยกัน สามารถช่วยเหลือกันได้ “กังฟูลั่วนฺหวี่” สามารถใช้อ่อนสยบแข็ง แต่ก็ไม่เหมือนมวยไท้เก๊กและกระบี่ไท่เก๊กของโรงเต๋าไทเก็กแห่งเขาบู๊ตึ้ง ที่ใช้อ่อนสยบแข็ง กังฟูลั่วนฺหวี่เป็นความอ่อนของผู้หญิง อ่อนช้อยดั่งสายน้ำ！

ลมสะบัดมือไป ผ้าสีชมพูพุ่งออกไปจากแขนเสื้อของเธอ ผ้าสีชมพูนั้น เหมือนกับผ้าสีขาวที่จูชุยส่วยใช้ ด้านในมีเส้นลวดเล็กๆ ถ้าถูกมัดแล้ว ก็จะบาดเข้าเนื้อหนังได้ง่ายๆ

ในมือของดอกไม้ หิมะ พระจันทร์ก็ใช้ผ้าสีแดง สีขาว และสีเหลือง

ผ้าสี ชมพู แดง ขาว เหลือง ต้อนอาชิงและอาเฟิงมาอยู่ตรงกลาง ถ้าไม่ระวัง ทั้งสองคน ก็จะถูกผ้านั่นมัดไว้

ฝู้คายตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าหญิงสาวอายุน้อย4คนนี้ จะเป็นยอดฝีมือในวงการเหมือนกัน

ฉินหลั่งยืนด้านข้าง ไม่ได้ลงมือไป เขามองออกว่า 4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” สามารถจัดการกับชายวัยรุ่นชุดดำนั้นได้

เห็นลมเอาผ้าสีชมพูสะบัดไปทางอาชิง อาชิงก็ยากกว่าจะหลบได้ ปลายแกด้านของผ้าสีชมพูถูกดอกไม้จับไว้ ในขณะเดียวกันดอกไม้ก็ใช้ผ้าสีแดงยื่นให้ลม ทั้งสองคนจับผ้าสองเส้น พลิกตัวไปมา ผ้าสองเส้นก็พันตัวอาชิงไว้ มัดเขาไว้แน่น

ในขณะเดียวกัน หิมะและพระจันทร์ก็มัดตัวอาเฟิงไว้ได้

“อย่าขยับ！”

4สาวพูดพร้อมกัน ในขณะเดียวกันก็ใช้แรงดึงผ้าให้แน่น ผ้าก็มัดตัวของอาชิงและอาเฟิงไว้แน่น เส้นลวดในผ้าไหมก็แทงเข้าไปในเนื้อของทั้งสองคน

อาชิงและอาเฟิงก็ตกใจ รู้สึกว่าในผ้าไหมมีคมดาบเล็กๆ ซ่อนอยู่ พวกเขาก็เลยไม่กล้าขยับ！

ลมกำลังจะถามฉินหลั่งว่าจะจัดการอย่างไร ในห้องโถงก็มีเสียงสะบัดเสื้อผ้าดังขึ้น

ฝู้คายก็ขยับตัว บุกเข้าโจมตี 4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์”

4สาวกำลังมองฉินหลั่ง และกำลังหันไปมองฝู้คาย พวกเธอก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของฝู้คายแล้ว

“ระวัง！” ฉินหลั่งกระตุกจิต แล้วก็กระทืบเท้า พุ่งตัวไปทางฝู้คาย

เขายื่นมือไปขวางมือของฝู้คายไว้ ที่ตกใจก็คือฝ่ามือของฝู้คายไม่มีกำลังภายในเลย ต่อให้ฟาดลงมาที่ตัว4สาว พวกเธอก็คงไม่บาดเจ็บ

จริงๆแล้ว ฝู้คายไม่อยากจะฆ่า4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” แค่อยากจะสั่งสอนเท่านั้น

เพราะว่าเขาเห็น4สาวสู้กับอาชิงอาเฟิงแล้ว ก็รู้ว่า พวกเธอ4คนร่วมมือกัน ก็เก่งกว่าสองผัวเมียเมื่อวานนั้นเล็กน้อย ภายใน15กระบวนท่า ฝู้คายก็สามารถฆ่าพวกเธอได้

ที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ ไอ้เจ้าบ่าวนั่นจะมีตัวเบาที่เร็ว เพียงปฏิกิริยาของฉินหลั่ง ฝู้คายก็รู้ได้ว่า ฝีมือของเขาเก่งกว่า4สาวนี่เยอะเลย

ฝ่ามือของฝู้คายถูกฉินหลั่งขวางไว้ เขาก็เพิ่มกำลังลงไปอีก

ฉินหลั่งก็ตกใจ ที่ฝ่ามือของฝู้คายไม่มีกำลังภายใน ตนเองก็รีบเก็บกำลังภายใน จะได้ไม่ทำร้ายฝู้คาย

ไม่นึกว่าฝู้คายจะเพิ่มกำลังเข้าไป ฉินหลั่งก็ถูกซัดไปอย่างตั้งตัวไม่ถูก ต่อให้เขากลับใจ จะใช้กำลังภายในลงไปในมือ ก็สายไปแล้ว

ฉินหลั่งดัน4สาวออกไป ฝ่ามือของฝู้คายตรงมาทางแขนของฉินหลั่ง และเล็งมาที่หน้าอกของฉินหลั่ง ฉินหลั่งก็รู้ว่าถ้าถูกฝ่ามือนี้ ตนเองจะต้องบาดเจ็บภายในแน่ๆ

ใครจะรู้ว่าตอนนั้น ฝู้คายกลับรั้งมือไว้

แล้วก็เปลี่ยนทิศทางของมือไปข้างบน จับดาบแล้วฟันผ้าไหม4ผืนนั้นทิ้ง

“สวบ” เสียงฟัน ผ้าไหม4ผืนขาดออก บาดแผลบนตัวของอาเฟิงและอาชิงลึกหน่อย ฝู้คายก็ลงฝ่ามือไปที่รอยแผล แล้วเลือดเสียก็ไหลออกมา

เห็นดังนั้น ฉินหลั่ง และ4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” ก็ตะลึง

ต้องรู้ว่า ในผ้าไหมมีเส้นลวดซ่อนอยู่ ฉินหลั่งเคยสัมผัสกับความร้ายกาจของเส้นลวดนี่ สามารถตัดเนื้อหมูได้ ถ้าเอามือฟันลงไปตรงๆ ปกติแล้ว มือก็จะต้องถูกเส้นลวดบาดจนขาดด้วย

แต่ว่า มือของฝู้คายไม่ขาด แต่เป็นเส้นลวดที่ขาดออก และยังขาดไปทั้งหมด4เส้น ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ เหลือเชื่อจริงๆ

มือของฝู้คายไม่ขาด มีเพียงเหตุผลเดียวที่จะอธิบายได้ เขาลงมือเร็ว แรงเยอะ ได้องศาพอดี และกำหนดแรงได้ดี