รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 231 กษัตริย์จะเชิญใคร

บทที่ 231 กษัตริย์จะเชิญใคร

“เห้อ คนคนนี้ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ รถหรูของคนอื่นเขาก็กล้าแตะต้อง ”

“รถเฟอร์รารี่คันนั้นพวกเรายังไม่เคยแตะเลย เขาแตะต้องได้ยังไง？”

……

ฉินหลั่งมองซุนเจี้ยนพลางพูด “คุณชายซุน ใช่วันนั้นรึเปล่า ที่ผมขับรถเฟอร์รารี่แล้วไม่ได้ใช้ท่อไอเสีย ทำให้คุณแทบสุก คุณคันตามผิวหนังใช่ไหม？”

ซุนเจี้ยนนึกถึงวันนั้น ที่ตนโดนไฟลนจนผมไหม้ไปหมด จากนั้นเฝิงหรุงหัวหน้าผู้มีอิทธิพลในเขตหยูหางก็โดนฉินหลั่งตัดขา คิดเช่นนั้นเขาก็ตกใจกลัว แล้วถอยหลังออกไปพลางพูดอย่างโหดๆ “ไอ้หมอนี่ แกอย่าอวดดีไปเลย！ฉันจะคิดบัญชีกับแก เรื่องก่อนหน้านี้ให้ละเอียดแน่นอน！”

“มาช้าแล้ว ทุกคนก็ถึงแล้ว！เอ๋ พวกคุณกำลังทำอะไร？”มีเสียงดังมาจากประตูทางเข้า

ทุกคนหันไปมอง ผู้มาเยือนดัดผมทรงสกินเฮด รูปร่างสูงหล่อ และสวมชุดสูทสีดำ ราวกับนักแสดงซีรี่ส์อย่างไรอย่างนั้น ข้างกายเขายังมาพร้อมกับสาวสวยผมยาว สวมชุดราตรีสีดำ หน้าตาสะสวย

พวกเขาคือหม่าหยางและเถียนซิง

เพราะหม่าหยางช่วยหยูหมิงจีบหลงหลิงลง ตระกูลหยูจึงอยู่ภายใต้ความช่วยเหลือของตระกูลเขา ช่วงนี้ตระกูลเขาจึงได้รับงานใหญ่หลายงาน เขาเลยมีอิทธิพลสูงขึ้นในกลุ่มทายาทเศรษฐีนี้

เมื่อเห็นหม่าหยาง ทุกคนก็พากันทักทาย

เมื่อหม่าหยางและเถียนซิงเห็นฉินหลั่ง ก็รู้สึกโมโหขึ้นมา ครั้งก่อนพวกเขาคุกเข่าให้ฉินหลั่ง ที่ห้องพักในศูนย์กีฬาโอลิมปิก ตอนนั้นโดนคนหัวเราะเยาะมากมาย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเก็บเรื่องนี้ไว้ ภาพลักษณ์คุณชาย และลูกผู้ดีมีเงินของเขาในกลุ่มนี้คงป่นปี้ไปแล้ว

หลังจากนั้นหม่าหยางก็ได้ถามหัวหน้ากำกับการแสดงของพิธีเปิด ตอนที่หัวหน้าและฉินหลั่งจับมือกัน ไม่ได้พูดว่า“ถ้ามีปัญหาอะไรให้รีบพูด”สักหน่อย ทั้งหมดเป็นฉินหลั่ง ฝู้โยวและผู้หญิงคนนั้นโกหกขึ้นมาเองทั้งนั้น

เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองคุกเข่าให้ฉินหลั่ง หม่าหยางก็รู้สึกอับอายขายขี้หน้ามากๆ แค้นจนอยากจะฆ่าฉินหลั่ง

“นายก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ！”หม่าหยางพูดอย่างเย็นชา

“ฉินหลั่ง ไอ้คนน่ารังเกียจ ฉันจะจัดการแก！”เถียนซิงหยิบส้อมบนโต๊ะอาหารขว้างไปยังฉินหลั่ง！

ฉินหลั่งตวัดนิ้วจนส้อมกระเด็นไปอีกด้าน

คนอื่นๆต่างประหลาดใจ จึงถามทายาทเศรษฐี “คุณชายหม่า ไอ้หมอนี่ก็มีเรื่องกับคุณงั้นเหรอ？”

เถียนซิงพูดอย่างเดือดดาล “เพราะไอ้ขี้แพ้นี่ ตอนพิธีเปิดเอเชียนเกมส์……”

“พูดมากทำไม？”หม่าหยางพูดอย่างเยือกเย็น ไม่ง่ายกว่าเขาจะเก็บเรื่องที่คุกเข่าไว้ได้ เถียนซิงจะป่าวประกาศออกไปรึไงกัน

“ค่ะ คุณชายหม่า ฉันพูดมากเอง คุณอย่าโกรธไปเลยนะ”เถียนซิงพูดเสียงเบาอย่างตกใจ

“มันเข้ามาได้ยังไง งานเลี้ยงสำคัญแบบนี้ ไอ้ขี้แพ้นี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”หม่าหยางมองทุกคนไปรอบๆพลางพูด

“คุณชายหม่า ถึงแม้ปกติผมชอบตั้งตัวเป็นศัตรูกับคุณ แต่ครั้งนี้ผมจะฟังคุณ”ซุนเจี้ยนพูด แล้วหันไปมองฉินหลั่งและพูดขึ้น “ไอ้ขี้แพ้นี่คงเนียนเข้ามากับคนของเราแน่ๆ ผมจะให้ทางโรงแรมไล่มันออกไป ทุกคนคิดว่ายังไง？”

เขาพูดจบคนอื่นๆก็เห็นด้วย

“ใช่ ไล่ไอ้หมอนี่ออกไปซะ！”

“ให้ทางโรงแรมสั่งสอนมันสักหน่อย！แม่ง กล้าเข้ามาในงานเลี้ยงได้ยังไง？”

“ไม่ ผมคิดว่าควรให้ทางโรงแรมขังมันไว้ในห้องมืด มันมีเรื่องกับพวกเราตั้งหลายคน พองานเลี้ยงจบ คนที่มันมีเรื่องด้วยก็ควรแก้แค้น ！”

……

ฉินหลั่งกำมือแน่น พลางมองผู้ชายที่ล้อมรอบเขา แล้วพูดขึ้น “กษัตริย์บรูไนเชิญฉันมา！พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน！”

ฉินหลั่งเพิ่งพูดจบ พวกทายาทเศรษฐีที่ล้อมเขาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพากันหัวเราะ

“ว่าไงนะ ไอ้หมอนี่เป็นคนที่กษัตริย์บรูไนเชิญมา ？มันคิดว่ามันเป็นใคร คุณชายหยูเหรอ？ถึงจะเป็นคุณชายหยู กษัตริย์บรูไนก็คงไม่เชิญด้วยตนเองหรอก？”

“ไอ้หมอนี่คงเป็นโรคเพ้อเจ้อแน่ๆ กษัตริย์บรูไนเชิญแก แบบนั้นให้เชิญพวกชั้นต่ำมาซะดีกว่า”

“ฉันเคยเจอพวกขี้โม้นะ แต่ไม่เคยเจอพวกขี้โม้ขนาดนี้ ให้กษัตริย์บรูไนเชิญแกหน่ะเหรอ ชาติหน้าเหอะ”

……

ซุนเจี้ยนพูดเตือนเสียงดัง “กษัตริย์บรูไนใกล้ถึงแล้ว พวกเรารีบไล่มันออกไปดีไหม？”

“ดี！”พวกทายาทเศรษฐีตอบเป็นเสียงเดียวกัน พวกเขามองฉินหลั่งอย่างเยือกเย็น พลางเข้าไปใกล้เขาทีละน้อยๆ

ฉินหลั่งเกร็งกล้ามเนื้อแน่น ใครกล้าแตะต้องเขา เขาก็จะเรียกวิชา‘เทียนหนานเทียนเป่ย’ที่เขาใช้บ่อยๆออกมา

พวกทายาทเศรษฐีกำลังจะจับเสื้อฉินหลั่ง ทันใดนั้นประตูห้องโถงก็เปิดออก กษัตริย์บรูไนมากับผู้นำของมณฑลเจ้อเจียงที่พาเยี่ยมดูงาน

พวกทายาทเศรษฐีที่ล้อมฉินหลั่งต่างตกใจ แล้วกลับไปยังตำแหน่งของตน เพื่อไม่ให้กษัตริย์บรูไนมีความทรงจำแรกที่ไม่ดี

พวกหม่าหยาง เถียนซิง ซุนเจี้ยน ฉาวหนิง ยืนข้างโต๊ะข้างฉินหลั่ง สายตามองไปยังกษัตริย์บรูไนที่เดินเข้ามา

ฉินหลั่งเห็นหลินจูและอีก2-3ที่ดูเหมือนคนบรูไน เดินตามหลังกษัตริย์บรูไน และผู้นำคนจีนที่สวมชุดสูทรองเท้าหนัง2-3คน ติดตามอยู่ข้างๆกษัตริย์บรูไน เดินไปยังโต๊ะหลักด้านหน้าสุดของห้องโถง คนเยอะกษัตริย์บรูไนจึงไม่ทันสังเกตเห็นตน

เมื่อเห็นหลินจู หม่าหยางกับเถียนซิงก็เกิดความสงสัย เถียนซิงจึงถามหม่าหยางเบาๆ “คุณชายหม่า ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงเดินตามหลังกษัตริย์บรูไน”

หม่าหยางครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงเบา “อาจเพราะกษัตริย์บรูไนเห็นผู้หญิงคนนั้นน่าสงสาร ประเทศบรูไนล้วนเป็นคนเคร่งศาสนา กษัตริย์เลยอยากทำบุญ”

เมื่อกษัตริย์บรูไนนั่งลง ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงก็ขึ้นไปกล่าวบนเวที “ทุกท่านรอนานแล้ว พระราชินีบรูไนสิ้นพระชนม์ที่เมือง หลินอาน พวกเรายืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้พระราชินีบรูไน1นาที！”

ฉินหลั่งเห็นหน้าอกของหลินจูและกษัตริย์บรูไนกลัดดอกไม้สีขาว ท่าทางเศร้าหมอง หน้าซีดเซียว

หลังจากจูชุยส่วยตาย กษัตริย์บรูไนและผู้นำคนสำคัญของมณฑลเจ้อเจียง เห็นพ้องต้องกัน ว่าให้บอกว่าจูชุยส่วยตายเพราะโรคร้าย และปิดบังเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในเกสต์เฮาส์ เพื่อไม่ให้กระทบต่อชื่อเสียงของทั้งสองประเทศ

เมื่อยืนสงบนิ่งไว้อาลัยเสร็จ ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงก็พูดขึ้น “วันนี้คุณฮัสซานัลประกาศเงินที่เขาลงทุนทั้งหมด5พันล้านเหรียญ จะลงทุนที่หลินอานหรือจีนหลง ไม่ว่าจะลงทุนที่ไหน พวกเราล้วนเคารพการตัดสินใจของกษัตริย์ฮัสซานัล……”

ตระกูลใหญ่ๆในหลินอานที่นั่งอยู่ด้านล่างล้วนมีท่าทีผ่อนคลาย พวกเขารู้ว่าผู้ว่าพูดแบบเกรงใจ ถ้ากษัตริย์บรูไนเลือกลงทุนที่จีนหลิง อาหารมื้อนี้คงไปกินกันที่จีนหลิงแล้ว

พวกเขาแสร้งทำเป็นให้ความร่วมมือกับผู้ว่า กระซิบเสียงเบาๆ

“ใช่ จะลงทุนที่ไหนก็เป็นอิสระของกษัตริย์”

“จีนหลิงกับหลินอานล้วนดีทั้งคู่ ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น”

……

ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงพูดต่อ “โอเค งั้นเรามากินข้าวกันก่อน กินเสร็จคุณฮัสซานัลจะประกาศให้ทุกท่านทราบ”

ที่คุยกันก่อนหน้านี้ คือกษัตริย์ฮัสซานัลจะประกาศก่อนกินข้าว แต่ผู้ว่านึกถึงตอนที่เขาไปรับฮัสซานัลก่อนหน้านี้ ฮัสซานัลอารมณ์ไม่สู้ดีนัก เลยคิดว่ากินข้าวเสร็จแล้วค่อยประกาศจะดีกว่า

แบบนี้แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจที่มีต่อกษัตริย์ ยังไงซะก่อนหน้านี้ที่พูดคุยกับฮัสซานัล ผู้ว่าดูออกว่าเขาค่อนข้างชอบเมืองหลินอาน

ขณะที่ผู้ว่ากำลังกล่าว หลินจูที่นั่งข้างๆฮัสซานัลก็หาฉินหลั่งเจอ ฉินหลั่งมองเธออยู่ตลอด เมื่อทั้งคู่สบตากันหลินจูก็ยิ้มเศร้าๆให้ฉินหลั่ง แล้วไม่มองเขาต่อ ฉินหลั่งคิดในใจ “การตายของอาจารย์จู มีผลกระทบกับหลินจูอย่างมาก”

ทุกคนเริ่มกินข้าว ฉินหลั่งกำลังใช้ตะเกียบคีบอาหาร คนอื่นๆขยิบตาให้กันแล้วมองเขาด้วยสายตารังเกียจ

ฉาวหนิงมองฉินหลั่งพลางพูด “ผมจำได้ว่ามีคนบางคน ตอนอยู่มหาลัยกินแค่ซาลาเปาไส้ผัก แต่พอมากินข้าวในโรงแรมที่ดีที่สุดของหลินอาน อย่างโรงแรมเซก้า ก็กินอย่างกับพวกยาจกเลย”

ซุนเจี้ยนพูดต่ออย่างเย้ยหยัน “ใช่ คนอย่างเขามาโผล่ในโรงแรมเซก้า มันช่างทำลายบรรยากาศของโรงแรมเซก้าซะจริงๆ นี่ แก แกบอกว่ากษัตริย์บรูไนเชิญแกมาไม่ใช่เหรอ？ตอนนี้กษัตริย์บรูไนอยู่ตรงนั้นเอง เราไปถามเขาหน่อยดีไหม？”

ซุนเจี้ยนเบ้ปากไปทางกษัตริย์บรูไน

ฉินหลั่งพูด “คุณจะไปถามก็ได้นะ”

ซุนเจี้ยนชี้นิ้วไปที่ฉินหลั่ง พลางพูดกับคนอื่นๆ “ไอ้คนโกหกนี่ใจมันได้จริงๆ จนป่านนี้แล้วยังจะปากแข็ง ถ้าไม่ใช่เพราะกษัตริย์บรูไน กับผู้นำมณฑลเจ้อเจียงอยู่ที่นี่ พวกเราไล่แกออกไปแล้ว！”

คนอื่นๆพูดเสียงเบา “ใช่”

หม่าหยางกินอาหารที่เถียนซิงคีบให้ แล้วพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน “ฉินหลั่ง แกก็เห็นแล้วหนิ ว่าคนชั้นสูงของมณฑลเจ้อเจียงล้วนอยู่นี่กันหมด พองานเลี้ยงเลิกแล้ว พวกฉันจะบอกพวกเขา เรื่องที่แกแอบเข้ามาในงานเลี้ยงนี่ซะ นี่มันเกี่ยวข้องกับเงินถึง5พันล้านเหรียญ แกคิดว่าคนชั้นสูงของมณฑลเจ้อเจียงจะจัดการกับแกยังไง？”

คนอื่นๆบนโต๊ะต่างพากันยิ้มเยาะอย่างสะใจ และ“ขู่ขวัญ”ฉินหลั่งเบาๆ

“ใช่ คนระดับสูงของเมืองจะจัดการแก แกจะมีชีวิตรอดต่อไปในมณฑลเจ้อเจียงได้ไหมก็ไม่รู้”

“ใช่ หลังงานเลี้ยง คุณชายหม่า คุณไปบอกในกลุ่มหน่อยว่า คืนนี้พวกเราตระกูลทายาทเศรษฐีทั้ง20ตระกูล จะร่วมลงนามรายงานความผิดของไอ้หมอนี่ต่อผู้นำของเมือง！จะต้องให้เบื้องบนจัดการมันให้ได้”

“ดูมันยังไม่สะทกสะท้านอะไร ตอนนี้ให้มันกินข้าวมื้อดีๆไปก่อน ยังไงนักโทษประหารก็ควรได้กินอาหารมื้อดีๆก่อนตาย พอผ่านคืนนี้ไป แกไม่รอดแน่！”

……

ฉินหลั่งไม่สนใจที่พวกเขาพูด กินข้าวอย่างสบายใจ

กษัตริย์บรูไนยังคงเศร้าโศกอยู่กับการตายของจูชุยส่วย เขาเป็นผู้นำของประเทศ และต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ของประเทศ เงินลงทุน5พันล้านเหรียญนี้ จัดการเรียบร้อยก่อนจะมาจีนแล้ว

เขานั่งโต๊ะเดียวกับผู้นำมณฑลเจ้อเจียง อดกลั้นต่อความเศร้าในใจ พูดคุยกับพวกผู้นำของมณฑลเจ้อเจียง อย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

จู่ๆเห็นฉินหลั่งนั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง ก็ตกใจ

ตอนที่จูชุยส่วยตาย นอกจากไม่ให้เขาโกรธแค้นประเทศตน ยังให้เขาดูแลหลินจูและลูกศิษย์ของตน ดังนั้น เขาเลยอยากเจอฉินหลั่ง ก่อนที่จะกลับประเทศ

เมื่อเห็นกษัตริย์บรูไนมองมายังโต๊ะตัวเอง ซุนเจี้ยนจึงพูดเสียงเบาอย่างตื่นเต้น “เมื่อครู่กษัตริย์บรูไนมองมาที่โต๊ะพวกเราด้วย ดูจากท่าทีของเขาแล้ว เหมือนจะสนใจโต๊ะพวกเราอยู่นะ”

เมื่อคนอื่นๆได้ยินที่ซุนเจี้ยนพูดก็ล้วนตื่นเต้น แล้วลอบมองไปทางกษัตริย์บรูไน จากนั้นพวกเขาก็กระซิบกันเบาๆ

“กษัตริย์บรูไนอยากแบ่งเงินลงทุน5พันล้านเหรียญ ให้ตระกูลพวกเราสัก2-3ตระกูลรึเปล่านะ？”

“ใช่！”

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็เยี่ยมไปเลย นี่ ฉันนั่งหันหลังให้กษัตริย์บรูไน มองไม่เห็น ตอนนี้เขากำลังทำอะไร？ยังมองโต๊ะเราอยู่รึเปล่า？”

กษัตริย์บรูไนพูดกับบอดี้การ์ดข้างๆด้วยภาษามลายู “นายไปเชิญคุณฉิน ฉินหลั่งคนนั้นให้มานั่งกับผมหน่อย！”

บอดี้การ์ดตอบรับ แล้วเดินไปที่โต๊ะฉินหลั่ง

ซุนเจี้ยนพูดอย่างตื่นเต้น “กษัตริย์บรูไนส่งคนมาเชิญพวกเราแล้ว！เขาคงไม่ได้ให้เราไปโต๊ะเขาหรอกนะ？แต่พวกเรามีกัน8-9คนโต๊ะหลักโต๊ะนั้นนั่งไม่พอน่ะสิ？”

ฉาวหนิงยิ้มอ่อนๆพลางพูด “ฉันคิดว่ากษัตริย์คงจะเชิญหนึ่งในพวกเราไป ดูจากท่าทีของเขาเมื่อครู่แล้ว เหมือนสนใจหนึ่งในพวกเราคนใดคนหนึ่งเลย”

คนอื่นๆรู้สึกว่าที่ฉาวหนิงพูดนั้นมีเหตุผล จึงพากันพูดเห็นด้วย

“ใช่ กษัตริย์คงอยากเชิญหนึ่งในพวกเราไป”

“ใครกัน？ต้องเป็นคุณชายซุนแน่ๆ ตระกูลคุณชายซุนทำเกี่ยวกับอินเทอร์เน็ต บรูไนกำลังต้องการสร้างเครือข่ายอินเทอร์เน็ต”

“ไม่ใช่ผม ผมว่าคงเป็นคุณชายฉาว คุณชายฉาวหน้าตาดี ใครเห็นก็ล้วนเพลินตา กษัตริย์บรูไนอาจจะหาคู่ให้ลูกสาวก็ได้ เป็นคุณชายฉาวแน่ๆ”

เถียนซิงโอบแขนของหม่าหยาง พลางพูดอย่างอวดดี “ฉันว่าต้องเป็นคุณชายหม่าของเราสิถึงจะถูก คุณชายหม่ายังหนุ่มยังแน่นแถมดูสง่า วันที่กษัตริย์บรูไนเพิ่งมาถึงจีน ก็เคยเจอคุณชายหม่าแล้ว กษัตริย์ประทับใจคุณชายหม่ามาก เขาต้องอยากบอกลาคุณชายหม่าก่อนกลับแน่ๆ เลยส่งคนมาเชิญคุณชายหม่า！”