รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 217 แกกับยายปี้หวู้เป็นอะไรกัน

บทที่ 217 แกกับยายปี้หวู้เป็นอะไรกัน

เมื่อเห็นสภาพอันแสนทรมานของเฝิงหรุง คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตะลึง หลงเย้นยิ่งตกใจจนกระโดดเข้าอ้อมกอดของฉินหลั่งทันที พร้อมทั้งตัวสั่นเทาไม่หยุด

หญิงงามชุดขาวท่าทางยังคงปกติตามเดิม เธอมองมาที่เฝิงหรุงที่กองอยู่กับพื้น พร้อมทั้งพูดว่า “เดิมทีฉันแค่ต้องการที่จะตัดนิ้วแกแค่นิ้วเดียวเท่านั้น แต่แกเองยังไม่รู้ที่ต่ำที่สูงหาเรื่องใส่ตัว ตอนนี้ก็ดีแล้ว เดิมทีเป็นคนหนุ่มที่รูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลา ตอนนี้กลายสภาพเป็นคนพิการที่ขาสั้นข้างยาวข้างไปแทน เฮ้อ แกนี่มันกลายสภาพเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

เฝิงหรุงที่นั่งกองอยู่ที่พื้นได้แต่หลับตาลง พร้อมทั้งเม้มปากอดกลั้นความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาอย่างหนัก แค่ได้แต่หวังว่าเหตุการณ์งดงามที่ร้ายแรงแบบนี้ เพื่อจะทำให้หญิงงามชุดขาวที่จิตใจร้ายกาจหยาบช้าดั่งงูพิษรีบไปให้ไกลๆ เพื่อเขาจะได้รีบไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลทันที

“ฉันถามแก แกยอมแพ้หรือยัง?” หญิงงามชุดขาวเอ่ยปากถาม

เฝิงหรุงที่กำลังอดทนกับความเจ็บปวดอันแสนสาหัส รีบตอบทันที “ยอม…ยอมแพ้แล้ว”

“แกยังคิดจะล้างแค้นกับวัยรุ่นคู่แฟนสาวคู่นี้ไหม?” หญิงงามชุดขาวรีบถามกลับ

“ไม่…ไม่กล้าแล้ว” เฝิงหรุงรีบตอบทันที

หญิงงามชุดขาวยิ้มให้พร้อมพูดว่า “ดีมาก ฉันยังมีคำขอร้องอีกอย่างหนึ่ง อย่าได้เอ่ยเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้อีกไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าตาและร่องรอยเบาะแสของฉัน ถ้าให้ฉันรู้ว่ามีข่าวหลุดออกไปเพียงนิดเดียว พวกแกทุกคนในที่นี้ ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรในใจพวกแกต่างรู้ดี”

“ครับ…” เฝิงหรุงตอบ

ลูกน้องคนอื่นๆ ของเฝิงหรุง พร้อมทั้งเถ้าแก่ที่ใส่ชุดสูทที่เป็นเจ้าของร้านอาหาร รวมถึงพนักงานของร้านต่างไม่กล้ารีรอ พร้อมทั้งตอบตกลงทันที “ครับ ครับ…”

“ได้ ไม่มีทางแพร่งพรายออกไปข้างนอกอย่างแน่นอน”

“ใช้ความกล้าบ้าบิ่นของพวกเราหลายคนมารวมกัน พวกเราก็ไม่กล้าแพร่งพรายเรื่องนี้!”

“ท่านวางใจได้เลย”

……

หญิงงามชุดขาวพยักหน้าให้อย่างปกติ

เธอเดินไปด้านหน้าของฉินหลั่งและหลงเย้น หลงเย้นยังคงหวาดกลัวอยู่ในใจในเวลานี้ พร้อมทั้งแววตาที่หวาดกลัวมองไปทางเธอ หญิงงามชุดขาวยิ้มให้อย่างเย็นชา “ฉันเป็นคนช่วยพวกคุณ คุณยังใช้สายตานี้มองมาทางฉันอีก รู้สึกว่าฉันช่างโหดร้ายทารุณงั้นเหรอ?”

หลงเย้นตกใจจนน้ำตาไหลคลอเบ้า ทั้งกลัวทั้งน้อยใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมา

“ไม่เป็นไร อย่ากลัวเลย พี่สาวเขาแค่ล้อเล่นกับคุณแค่นั้นเอง” ฉินหลั่งปาดน้ำตาของหลงเย้นพร้อมทั้งคอยปลอบโยน

“ฮือ ฮือ” หลงเย้นเอาใบหน้าซุกหน้าอกฉินหลั่ง พร้อมทั้งเสียงร้องไห้คร่ำครวญดังไม่หยุด

ฉินหลั่งได้แต่คอยตบแผ่นหลังหลงเย้นอย่างแผ่วเบา พร้อมทั้งพูดกับหญิงงามชุดขาวด้วย “ท่านครับ ขออภัยกับคุณเป็นอย่างสูง เธอก็แค่หวาดกลัวเกินไปเท่านั้น ไม่ได้มีความรู้สึกไม่เคารพคุณเลย”

หญิงงามชุดขาวยิ้มให้เล็กน้อยพร้อมทั้งพูดว่า “นายปกป้องเธอปกป้องอย่างสุดกำลังจริงๆ ฉันชอบมาก ได้ พวกคุณเดินตามฉันออกไปเถอะ”

พูดไป หญิงงามชุดขาวก็เดินออก ฉินหลั่งประคองหลงเย้นแล้วเดินตามหลังไป

บรรดาลูกน้องและเฝิงหรุงที่นอนกองอยู่กับพื้น รีบหลีกทางให้หญิงงามชุดขาวและฉินหลั่งทันที ใบหน้าแสดงอาการหวาดหวั่นพรั่นพรึงออกมา เกรงว่าตนเองจะทำให้หญิงงามชุดขาวเกิดสนใจตนเองขึ้นมา

หลังจากที่เดินออกมาจากร้านอาหารแล้ว เดิมทีฉินหลั่งอยากพาหลงเย้นเดินไปจากที่นี่เลย แต่เขาก็กลัวว่าหญิงงามชุดขาวจะโกรธเอา ถ้าเธอเกิดโมโหขึ้นมา อาศัยกำลังภายในอันสูงส่งของเธอ งั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว ดังนั้นเขาจึงเดินตามหลังหญิงงามชุดขาวไป

พอเดินถึงจุดที่ไม่มีคนแล้ว หญิงงามชุดขาวก็หันกลับมา พร้อมทั้งพูดว่า “พอแล้ว คุณไปได้แล้ว”

“ครับ ลาก่อนครับท่าน งั้นพวกเราสองคนขอตัวก่อน” ฉินหลั่งพูดด้วยความเคารพ พูดไปก็เตรียมตัวที่จะพาหลงเย้นออกไปจากที่นี่

“เดี๋ยว ฉันพูดถึงเด็กสาวคนนั้นว่าไปได้แล้ว ส่วนแกอยู่กับฉันก่อน!” หญิงงามชุดขาวพูด

ฉินหลั่งตะลึง พร้อมทั้งถามกลับ “ท่านครับ ท่านให้ผมตามท่านไปด้วยมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ฉันเพิ่งมาถึงประเทศจีน มีเรื่องราวต่างๆ มากมายที่ยังไม่คุ้นชิน สาวใช้ของฉันไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว ฉันรู้สึกว่าแกเหมาะสมที่จะอยู่ข้างกายฉัน รอให้ฉันทำเรื่องนั้นให้เสร็จสิ้นเสียก่อน แกถึงมีสิทธิไปได้” หญิงงามชุดขาวพูดขึ้น

หลงเย้นตะลึง พลันนึกถึงเรื่องของหญิงงามชุดขาวที่ก่อเรื่องขึ้นอย่างโหดร้ายในร้านอาหาร การที่ฉินหลั่งไปกับเธอนั้นจะได้รับอันตรายหรือเปล่า? เธอยืนอยู่ด้านหน้าของหญิงงามชุดขาว พร้อมทั้งพูดว่า “ฉันไปกับคุณเอง คุณให้เขากลับไปเถอะ!”

หญิงงามชุดขาวส่ายหน้าไปมา “เมื่อครู่ทำให้คุณต้องตกใจจนน่ากลัวพอแล้ว คุณไม่เหมาะหรอก”

หลงเย้นรีบพูดต่อ “งั้นฉันไปอยู่กับคุณพร้อมเขาด้วย!”

หญิงงามชุดขาวได้แต่ยิ้มให้เล็กน้อยแล้วพูดต่อ “สาวน้อย การอยู่ข้างกายฉัน ย่อมเห็นถึงเลือดไหลนอง การทะเลาะกัน ถึงขั้นฆ่าคนนะ” หญิงงามชุดขาวจงใจพูดเน้นด้วยเสียงต่ำ พร้อมทั้งแยกให้เห็นว่ามีแต่ความอันตรายและฟังดูน่าขนลุกไปด้วย

หลงเย้นตัวสั่นเทา สายตาพลันพูดด้วยอาการตัดสินใจแน่วแน่แล้ว “ฉัน…ฉันไม่กลัว คุณพาฉันไปด้วยเถอะ”

หญิงงามชุดขาวได้แต่ยิ้มกริ่ม พร้อมทั้งถอนหายใจไปด้วย “ความรักทำให้คนเราคอยกังวลจนเป็นทุกข์ ความรักทำให้หวาดกลัว ดูแล้วเหมือนว่าพูดผิดไป เด็กสาวเช่นเธอ ความรักทำให้ไม่หวาดกลัวสิ่งใดเลย! เหอะๆ ช่างน่าสนใจเสียจริง”

เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงงามชุดขาวที่เข้าใจความหมายของตนเองแล้ว หลงเย้นใจสั่น แต่ว่ายังคงจ้องมองหญิงงามชุดขาวอย่างแน่วแน่

“คุณไปเถอะ! ฉันแค่ต้องการเด็กชายคนนี้เท่านั้นเอง!” หญิงงามชุดขาวยิ้มให้แล้วค่อยพูดเสริม

“ฉันไปได้…” หลงเย้นยังพูดไม่ทันจบ

หญิงงามชุดขาวทำเสียงขรึมใส่ “ถ้าคุณไม่ไป ฉันจะตัดขาเขาเดี๋ยวนี้ เมื่อครู่ตอนที่อยู่ในร้านอาหารเจ้าก็เห็นสภาพทรมานของคนคนนั้นแล้ว หรือว่าเจ้าอยากให้แฟนหนุ่มของคุณลิ้มลองรสชาตินี้ไปด้วย?”

“ฉัน…ฉัน…” หลงเย้นตกใจจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว แววตามีแต่ความตะลึงและหวาดกลัว

“คุณกลับไปเถอะ ฉันไม่เป็นไรหรอก ความรู้สึกของคุณที่มีต่อฉัน ฉันทราบดี วางใจเถอะ ฉันจะดูแลตนเองให้ดึงมือหลงเย้นเอาไว้พร้อมทั้งพูดไปด้วย มือของเธอมีแต่เหงื่อไหลชุ่ม”

“ฉินหลั่ง ฉันกลัวว่านาย….” หลงเย้นน้ำตาอาบแก้มตอนที่พูดออกมา

“ฉันจะนับถึงสามถ้าเจ้ายังอยู่ที่นี่ ถ้าผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนี้อย่าโทษฉันแล้วกัน!” หญิงงามชุดขาวพูด “3….”

หลงเย้นใจเต้นรัว กลัวว่าหญิงงามชุดขาวนั้นจะลงมือทำร้ายฉินหลั่ง ในเวลานั้นเลยพูดกับฉินหลั่งด้วยความกังวลอย่างรีบร้อน “ดูแลตัวเองดีๆ โทรศัพท์หาฉันด้วย”

พูดจบ ก็มองมาหาฉินหลั่งอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็หันศีรษะกลับไปพร้อมทั้งวิ่งหนีไปให้ไกลๆ

ฉินหลั่งถอนหายใจลึกๆ การแสดงออกของหลงเย้นแบบนี้ คือการแสดงออกความรู้สึกอันลึกซึ้งกับตนเอง

หญิงงามชุดขาวได้แต่ยิ้มให้อย่างเย็นชา “จะมองต่อไปอีกเดี๋ยวดวงตาก็คงลอยออกมาแล้ว! ตามฉันมา”

ฉินหลั่งหน้าแดง แล้วเดินตามหลังหญิงงามชุดขาวไป ทั้งสองคนเดินไปถนนทางเดิน เมื่อคิดถึงวิทยายุทธ์ของหญิงงามชุดขาวเมื่อครู่นี้ ฉินหลั่งเลยถามกลับ “ท่านครับ เมื่อครู่ท่านเป็นคนคนชี้แนะผมหรือครับ? นั่นเป็นวิชาวิทยายุทธ์อะไรกัน ทำไมคนอื่นๆ ไม่มีใครได้ยินสักคน มีเพียงผมเท่านั้นที่ได้ยินท่านพูด?”

หญิงงามชุดขาวไม่มองมาที่ฉินหลั่งสักนิด เดินไปก็พูดไปด้วย “นั่นเป็นวิชาเฉพาะของสำนักฉันเอง ‘วิชาการกระจายคลื่นเสียงแบบลับๆ’ คนธรรมดาทั่วไปอย่างพวกเจ้า จะรู้เรื่องอะไร? เจ้ามาทำธุระกับฉัน รอจนงานเสร็จสิ้นแล้ว ฉันจะถ่ายทอดวิชานี้ให้เจ้า!”

ฉินหลั่งได้ยินแล้วดีใจยกใหญ่ เขารู้สึกว่าสามารถเรียนวิชากังฟูนี้ได้ มันน่าสนุกมากทีเดียว เลยเอ่ยปากพูด “ขอบคุณ…” พลันถามกลับ “ใช่สิครับท่าน ท่านให้ผมช่วยงานท่านเรื่องอะไรหรือครับ?”

หญิงงามชุดขาวแววตาตึงเครียด พร้อมทั้งพูดว่า “ฉันต้องการฆ่าคนคนหนึ่ง การที่ฉันจะตามหาตัวเขานั้นต้องใช้เวลามากโขอยู่ ฉันเพิ่งมาถึงประเทศจีน เลยไม่เข้าใจสถานการณ์ของประเทศจีนมากนัก จึงเลยต้องการคนมาอยู่ข้างกายฉันด้วย ฉันเห็นว่าแกนิสัยดีมาก เป็นเด็กหนุ่มที่นิสัยสุขุม มาอยู่ข้างกายฉันแล้วมันดูมากทีเดียว”

“ฆ่าคน!” ฉินหลั่งตกใจยกใหญ่ พร้อมทั้งถามกลับ “ฆ่าใครกัน? เขาไปทำผิดอะไรไว้กับคุณ แล้วคุณเลยต้องมาฆ่าเขาใช่ไหม?”

“ฆ่าเขาย่อมมีเหตุผลในการฆ่าอยู่แล้ว น้องชายเอ๊ย เรื่องนี้ฉันไม่จำเป็นที่ต้องรายงานเจ้าใช่หรือไม่?” หญิงงามชุดขาวยิ้มตอบ

ฉินหลั่งมองมาที่หญิงงามชุดขาวอยู่หลายวินาที จากนั้นก็ถอนหายใจ แล้วเอ่ยว่า “ครับ นี่เป็นเรื่องความโกรธแค้นระหว่างพวกท่าน ไม่จำเป็นที่ต้องบอกผม ท่านครับ เรื่องนี้ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงสามารถจัดการได้เสร็จสิ้น ผมเป็นนักศึกษา ยังมีเรื่องของตนเองที่ต้องไปทำเช่นกัน”

หญิงงามชุดขาวพูดต่อ “ไม่รู้ คนคนนั้นไม่ใช่เทพไม่ใช่ผีหาตัวยาก อาจจะหลายวัน หรือหลายเดือน ดูไปตามสภาพ เรื่องของเจ้าก็ปล่อยวางไปก่อน รอให้ธุระของฉันจัดการเสร็จธุระก่อน ฉันจะไม่ทำให้แกเสียผลประโยชน์ไปก็พอแล้ว”

ฉินหลั่งยังจะพูดอะไรได้อีก หญิงงามชุดขาวยิ้มให้ “แกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เรื่องนี้ฉันตัดสินใจแล้ว ไม่มีทางปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ! ถ้าเจ้าอยากจะไป ชนะฉันให้ได้แล้วเจ้าถึงมีสิทธิจะไปได้”

ฉินหลั่งทำได้แต่เดินตามหลังหญิงงามชุดขาวไปก่อน

ฉินหลั่งเรียกรถหนึ่งคัน จากนั้นก็นั่งรถไปที่โรงแรมเทียนสิ้นที่อยู่ในเมือง หญิงงามชุดขาวพักอยู่ที่นี่ หญิงงามชุดขาวให้พนักงานหน้าเคาน์เตอร์เปิดห้องให้ฉินหลั่งห้องหนึ่ง อยู่ด้านข้างห้องของหญิงงามชุดขาว จากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่ห้องของตนเอง

ตอนที่ฉินหลั่งกำลังรอการ์ดเข้าห้อง บรรดาพนักงานที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์พร้อมทั้งพนักงานผู้ชายที่อยู่ในห้องโถงโรงแรมต่างล้อมรอบฉินหลั่ง เพื่อจะได้สอบถามรายละเอียดเรื่องของหญิงงามชุดขาวนั่น

“หนุ่มหล่อ หญิงงามชุดขาวคนที่คลุมหน้าทั้งวันคนนั้น มองไม่เห็นหน้าตาของเธอชัดๆ เลย ตอนที่เธอเอาบัตรประชาชนออกมาทำเรื่องเข้าพักก็ไม่ใช่เธอเลยด้วยซ้ำ แต่ว่าเธอยินดีจ่ายเงินสูงลิบลิ่ว ทางผู้จัดการของพวกเราเลยตกลงให้เธอได้เข้าพักได้ คุณมีรูปตัวจริงเธอไหม? เอามาให้พวกเราดูหน่อยสิ1”

“ใช่ ทุกวันนี้พวกเราต่างฝันถึงเธอกันทั้งนั้น”

“คุณเป็นอะไรกับเธอกัน เอาWechatของเธอมาให้ฉันได้ไหม?”

……

ฉินหลั่งกระแอมเสียง จากนั้นก็ยิ้มให้อย่างเก้อเขิน “พวกเราเป็นแขกที่เข้ามาพัก การกระทำของพวกคุณเช่นนี้ไม่ใช่การละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัวของพวกเราเหรอ?”

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์และพนักงานทั่วไปเลยรู้ตัวถึงฐานะของตนเองทันที พร้อมทั้งขอโทษฉินหลั่ง แล้วรบกวนขอให้เขาอย่าเอาเรื่องด้วย

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์หยิบคีย์การ์ดห้องพักใบหนึ่งขึ้นมา “คุณฉิน คุณเป็นเพื่อนกับหญิงงามชุดขาวนั่นใช่หรือไม่ เมื่อวานนี้หญิงงามชุดงามนั่นบอกว่าคีย์การ์ดห้องพักของเธอใช้งานไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทางโรงแรมของเราเลยจัดการเปลี่ยนใบใหม่ให้เธอ นี่เป็นใบใหม่ ถ้าคุณสะดวก รบกวนเอาขึ้นไปด้วยกันเลย พรุ่งนี้รบกวนคุณผู้หญิงท่านนั้นเอาใบคีย์การ์ดห้องพักเดิมมาคืนให้ทางเราก็พอแล้ว”

“ไม่มีปัญหา” ฉินหลั่งยิ้มตอบ จากนั้นก็หยิบคีย์การ์ดห้องพักในมือพนักงานหน้าเคาน์เตอร์มาด้วย พร้อมทั้งเดินขึ้นไปยังห้องพักของตนเองชั้นสี่ทันที ฉินหลั่งอาบน้ำอยู่ในห้องพัก จากนั้นก็พักสายตาไปสักครู่ เลยนึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้เอาคีย์การ์ดให้หญิงงามชุดขาวเลย เมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็เดินไปทางด้านหน้าห้องพักของหญิงงามชุดขาวทันที

ฉินหลั่งเคาะประตูห้อง แล้วเรียกอย่างนอบน้อมไปสองครั้ง ทว่าในห้องไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เลย ฉินหลั่งตกใจ หรือว่าเธอเกิดเรื่องขึ้น? ไม่คิดมาก ฉินหลั่งเลยถือวิสาสะใช้คีย์การ์ดใบใหม่ เปิดประตูห้องพักทันที

ฉินหลั่งใช้ความรวดเร็วพุ่งทะยานเข้าไปด้านในห้องพัก เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้นกลางห้องพัก เขาถึงกับตกใจยกใหญ่

ก็เห็นว่าร่างกายหญิงงามชุดขาวในเวลานี้เปล่าเปลือย พร้อมทั้งหลับตา นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง ราวกับกำลังฝึกวิทยายุทธ์อะไรอยู่ รูปร่างร่างกายของเธอนูนงอนดั่งก้อนหยกขาว เส้นผมดำขลับลื่นไหล ยาวประบ่า พร้อมทั้งกลิ่นครีมอาบน้ำอันหอมกรุ่นที่ติดกายมาด้วย

ฉินหลั่งจะไปคิดได้ยังไงว่าจะเห็นภาพนี้ ในเวลานั้นหัวใจถึงกับเต้นโครมครามทันที

เขาเห็นบริเวณรอบๆ เตียง มีผ้าคลุมสีม่วงที่มัดกันไว้จนเป็นชั้นบางๆ ฉินหลั่งใช้มือลูบคลำใบมีด จนมันสะท้อนแสบตา ฉับพลันเชือกที่มัดผ้าคลุมสีม่วงเอาไว้ก็ขาดสะบั้น จนผ้าคลุมบางๆ สีม่วงถูกเปิดออก เลยทำคลุมเตียงใหญ่ทั้งเตียง ฉินหลั่งหันกลับมาในเวลานั้น พร้อมทั้งพูดว่า “ท่านครับ ขอโทษด้วย ผมเผลอชนเข้า ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้!”

หญิงงามชุดขาวลืมตาทันที สายตาจ้องมาที่ฉินหลั่ง แล้วลุกขึ้นยืน แล้วลอยมาหาเขา จากนั้นก็คว้าต้นคอด้านหลังของฉินหลั่งเอาไว้ พร้อมทั้งผลักเขาให้ล้มลงที่พื้น แล้วใช้มือบีบคอฉินหลั่งเอาไว้ พร้อมทั้งพูดเสียงแข็ง “แกเป็นอะไรกับยายปี้หวู้?”

ฉินหลั่งถูกบีบจนหายใจไม่ออก เลยพูดว่า “ท่าน..ท่านพูดเรื่องอะไร…ผมไม่รู้….”

หญิงงามชุดขาวปล่อยต้นคอฉินหลั่ง จากนั้นก็จับเสื้อผ้าของฉินหลั่งขึ้นมาพร้อมทั้งโยนออกไป ฉินหลั่งลอยไปบนอากาศ จากนั้นก็มีเสียง “ปึก” หล่นลงบนเตียง

หญิงงามชุดขาวกวักมือของตนเอง ชุดโบราณสีขาวที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าก็ลอยออกมา ลอยมาที่ตัวของหญิงงามชุดขาว เธออ้าแขนกว้าง ชุดโบราณสีขาวก็อยู่บนตัวเธอทันที

หญิงงามชุดขาวมองฉินหลั่งทำกำลังหายใจเข้าอย่างถนัดแล้ว จากนั้นก็พูดว่า “เมื่อครู่แกใช้มีดยิง แล้วทำลายด่านผ้าม่านสีม่วง วิชาวิทยายุทธ์ ‘เก็บดอกไม้’ ใครเป็นสอนเจ้า?”