รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 168 เขาทำลายมหาวิทยาลัยในฝันของฉัน

บทที่ 168 เขาทำลายมหาวิทยาลัยในฝันของฉัน

“ฮ่าๆ”หญิงสาวหัวเราะแล้ว คำพูดของฉินหลั่งพูดถูกใจเธอ เธอมองฉินหลั่งหัวจรดเท้า แล้วพูด“คุณเหมือนไอ้ขี้แพ้จริงๆ”

“คนสว…ไม่สิ คุณผู้หญิง คุณไม่โกรธผมแล้วใช่ไหม？”ฉินหลั่งเห็นหญิงสาวยิ้ม จึงสบายใจขึ้นมา

“คุณไม่ได้เยาะเย้ยฉัน ฉันจะโกรธคุณทำไม？”หญิงสาวมองฉินหลั่งพลางพูด

“ดีแล้วล่ะ คุณผู้หญิง คุณทำเรื่องของคุณเถอะ ผมขอตัวก่อน”ฉินหลั่งโบกมือให้หญิงสาว เพื่อจากไป

“เดี๋ยวก่อน คุณอยากกินแป้งไม่ใช่เหรอ？ไม่กินแล้วรึไง？”หญิงสาวเรียกฉินหลั่ง

“คุณจะทำให้ผม？”ฉินหลั่งถามอย่างประหลาดใจ หญิงสาวไม่ตอบ แต่ตักแป้งจากถังมาเต็มช้อน เทลงไปบนกระทะ จากนั้นใช้ไม่พายทำเป็นวงกลม

ฉินหลั่งรู้สึกอบอุ่นใจ เดินไปข้างๆหญิงสาว กลิ่นหอมของธัญพืชลอยมากระทบใบหน้า

“คุณผู้หญิง ฝีมือคุณดูชำนาญมากทีเดียว กลิ่นก็หอมมากๆ”ฉินหลั่งชื่นชม

“ฝีมืออะไรกัน คุณไปฝึกอบรม2วันก็ทำได้กลมกว่าของฉันอีก อีกอย่าง ถ้าไม่มีฝีมือ ฉันคงไม่มีอะไรกิน”หญิงสาวพลางทำแป้งพลางพูด

“ที่บ้านไม่ดูแลคุณเหรอ？”ฉินหลั่งสงสัยมาก ถึงแม้ผู้หญิงคนนี้หน้าตาไม่ดี แต่อายุน่าจะราวๆ17-18ปี ไม่เรียนหนังสือแต่มาขายแป้งอยู่ตรงนี้ ครอบครัวไม่มีความรับผิดชอบเลย

“ฉันไม่มีครอบครัว！”หญิงสาวพูดอย่างเย็นชา สีหน้าเธอเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด ฉินหลั่งตกใจมาก ถึงแม้จะสงสัยแต่ก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ เขาเลยไม่ถามต่อ

“กินเผ็ดไหม”ท่าทางของหญิงสาวดูชำนาญมาก ประมาณ1นาทีแป้งก็ทำใกล้เสร็จแล้ว เมื่อเห็นฉินหลั่งพยักหน้า เธอจึงทาซอสพริกลงไปบนแป้ง“จริงสิ คุณดูเหมือนไม่ใช่คนรวย ทำไมถึงให้ตาเฒ่านั่นไปตั้ง5พันล่ะ？”

“เอ่อ…”ฉินหลั่งคิดว่าไม่มีอะไรต้องปิดบังผู้หญิงคนนี้ เลยพูดไป“ที่จริงผมรวยมาก แค่แต่งตัวไม่ดี สำหรับผมแล้วเงิน5พันนั่นไม่เป็นไร”

“ฮ่า ไอ้ขี้แพ้อย่างคุณ เมื่อครู่รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เลยโอ้อวดขึ้นมา งั้นก็ได้ คุณเป็นคนรวยไม่ใช่เหรอ？งั้นคุณก็ให้ฉันสัก5พันสิ เผื่อฉันแห้งตายที่นี่”หญิงสาวยิ้มเยาะ พลางส่งแป้งที่ทำเสร็จแล้วให้ฉินหลั่ง

“คุณจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่”ฉินหลั่งไม่จำเป็นต้องพิสูจน์กับผู้หญิงคนนี้

ฉินหลั่งกินแป้งธัญพืชไปในไม่กี่คำก็หมด ฉินหลั่งสแกนคิวอาร์โค้ดจ่ายเงิน

“คุณชื่ออะไร？มาหลินอานทำไมเหรอ？”ก่อนจะไปหญิงสาวถามฉินหลั่งขึ้น

“ผมชื่อฉินหลั่ง มาหลินอานเพื่อตามหาแฟนของผม”ฉินหลั่งไม่ปิดบัง

“นามสกุลคุณเป็นนามสกุลที่ดีเปล่า”หญิงสาวถาม ทำให้ฉินหลั่งรู้สึกแปลกๆ นามสกุลมีดีไม่ดีด้วยเหรอ หญิงสาวพูดอีก“ฉันชื่อหลินจู ขอให้คุณหาแฟนเจอเร็วๆนะ”

ฉินหลั่งโบกมือให้หลินจู และเริ่มตามหาในหลินอานต่อ

ตามหาจนถึง7โมงเย็น ฉินหลั่งไม่เจอข่าวคราวที่เกี่ยวกับจงยู่แม้แต่น้อย แต่เขาไม่ถอดใจ หลินอานใหญ่ออกขนาดนี้ จะหาใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายๆ？ก่อนจะมาฉินหลั่งเตรียมพร้อมสำหรับศึกที่ยาวนี่ไว้แล้ว

หาไปหามา ฉินหลั่งกลับมายังสถานีรถไฟความเร็วสูงอีกครั้ง

เขากินข้าวมื้อง่ายๆ เมื่อเห็นท้องฟ้ามืดแล้วก็หาโรงแรมพัก

ฉินหลั่งเดินไปยัง“โรงแรมเว๋ยเซียง”ที่อยู่ข้างๆสถานี ฉินหลั่งไม่ได้ให้ความสำคัญกับความหรูหราของมัน แต่เห็นว่าผู้คนรอบ ๆ โรงแรมนี้ไม่หนาแน่นเหมือนที่อื่น เขาชอบที่สงบๆ

ฉินหลั่งเดินมาถึงประตูโรงแรมเว๋ยเซียง ขณะกำลังเข้าไป พนักงานต้อนรับที่ประตูตบไหล่ฉินหลั่งเบาๆ

“คุณผู้ชายสวัสดีครับ คุณจะเข้าพักโรงแรมของเรางั้นเหรอ？”พนักงานต้อนรับถามอย่างยิ้มๆ

โรงแรมเว๋ยเซียงเป็นหนึ่งในโรงแรมชั้นนำของเมืองหลินอาน อยู่แถวๆสถานีรถไฟความเร็วสูง จึงยิ่งเหนือกว่าและดีกว่าที่อื่น ราคาของโรงแรมที่นี่ก็สูงกว่าโรงแรมอื่นรอบๆมาก พนักงานต้อนรับเห็นการแต่งตัวฉินหลั่ง มันไม่ใช่เป้าหมายแขกของโรงแรมจริงๆ ดังนั้นเธอไม่เตือนฉินหลั่งไม่ได้ หากผู้จัดการล็อบบี้เห็นคนอย่างฉินหลั่งเข้าไป แล้วไม่เปิดห้อง หากส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของโรงแรม เขาอาจโดนตำหนิ แบบนี้ก็เป็นผลดีกับฉินหลั่งเช่นกัน เผื่อเขาไม่มีเงินจ่าค่าห้องแล้วจะอึดอัดเอา

พนักงานต้อนรับคิด ฉินหลั่งคงเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

“ใช่ ผมจะพักโรงแรมพวกคุณ”ฉินหลั่งพยักหน้าพลางยิ้มเบาๆ พูดจบก็เดินเข้าไป

“เอ่อ…”พนักงานต้อนรับนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม เขามองเงาของฉินหลั่ง และคิดว่าฉินหลั่งกำลังแสร้งอวดรวย เมื่อเห็นราคาห้องคงหน้าหงอยออกมา แต่ถึงเขาเข้าพักได้ กลับไปถึงห้องคงเจ็บปวดใจแน่ๆ

ล็อบบี้ของโรงแรมอลังการมาก บรรยากาศในล็อบบี้เต็มไปด้วยกลิ่นเงิน คนที่เดินไปมาในล็อบบี้ล้วนแต่งตัวภูมิฐาน แค่มองก็รู้ว่าเป็นคนที่ประสบความสำเร็จจากธุรกิจต่างๆฉินหลั่งมองภาพสะท้อนของตัวเองที่อยู่บนโลหะ เห็นได้ชัดว่าไม่เข้ากับคนรอบข้างเลยจริงๆ

ฉินหลั่งเพียงแค่ยิ้มอย่างเย็นชา ที่นี่ถึงแม้จะดูดี แต่เมื่อเทียบกับBerkeley Hotelของเสิ่นวั่นเชียนแล้ว ที่นี่ยังคงห่างอยู่มาก

ฉินหลั่งกำลังไปทำเรื่องเข้าพักที่เคาน์เตอร์ ก็ได้ยินสงสัยจากด้านข้าง

“ฉินหลั่ง……”

ฉินหลั่งหันไปมองตามเสียง ก็เห็นเป็นผู้หญิงสวยผมยาวที่ยืนมองตนอย่างสงสัย ผมเธอยาวประบ่า หน้ารูปเมล็ดแตงโม ดวงตาราวกับน้ำในฤดูใบไม้ร่วง สวมชุดสีขาวนวล และใส่รองเท้าส้นสูง10ซม. เท้าที่โผล่ออกมาด้านนอกทั้งบางและใส

ความรู้สึกเมื่อมองนั้นเหมือนดอกบัว ทั้งสะอาดและไม่อาจละเมิดได้

ข้างๆเธอมีชายร่างสูงยืนอยู่ด้วย

ฉินหลั่งขมวดคิ้วไปมา แต่นึกไม่ออกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

“เป็นคุณจริงๆด้วย ฉินหลั่ง！”เมื่อหญิงสาวเห็นหน้าตรงๆของฉินหลั่ง ก็ไม่ต้องสงสัยเลย เธอพูดอย่างประหลาดใจ

“คุณคือเถียนซิง？”สาวผมยาวยิ้ม ฉินหลั่งนึกออกแล้ว หญิงสาวยังคงอยู่ที่เดิมไม่พูดอะไร เพียงจ้องเขาและยิ้มอย่างเย็นชา ฉินหลั่งมั่นใจแล้วว่าสาวผมยาวคนนี้ คือหัวหน้าห้องตอนม.ปลายของเขา–เถียนซิง

“ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอคุณที่นี่”ฉินหลั่งดีใจและประหลาดใจมาก เขารีบเดินไปหาเถียนซิง

ตอนม.ปลาย เพื่อนๆล้วนดูถูกเพราะฉินหลั่งจนมาก เหมือนกับตอนมหาลัย มีคนพูดเสียดสีเขาอยู่บ่อยๆ มีเพียงเพื่อนไม่กี่คนที่ดีกับเขา หัวหน้าเถียนซิงคือหนึ่งในนั้น

ฉินหลั่งจำได้หลังจากขึ้นม.3 เถียนซิงมักสอนการบ้านเขาอยู่บ่อย ที่เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยจีนหลิงได้ เพราะมีเถียนซิงคอยช่วย

ฉินหลั่งเดินถึงเถียนซิง จะจับมือทักทายเถียนซิง แต่เถียนซิงกลับไม่ยื่นมือออกไป ฉินหลั่งจึงดึงมือกลับอย่างไม่ค่อยพอใจ บางทีเลสเบี้ยนอาจไม่ชอบจับมือ？

“มหาลัยก็คือร้านเสริมสวย มันเป็นอย่างนั้นจริง ผมเกือบจำคุณไม่ได้ ตอนนี้คุณสวยกว่าตอนม.ปลายเยอะเลย”ฉินหลั่งพูด

“คุณหมายความว่าตอนม.ปลายฉันไม่สวยงั้นเหรอ？”เถียนซิงพูดอย่างเย็นชา

“เอ่อ…”รู้สึกได้ถึงคำพูดของเถียนซิงนั้นมีเจตนาร้ายเล็กน้อย ฉินหลั่งงุนงง รู้สึกว่าเถียนซิงเปลี่ยนไปเยอะมาก“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมหมายถึงตอนม.ปลายคุณก็สวย แต่ตอนนี้สวยกว่า”

“คุณนี่รู้จักพูดจริงๆ”เถียนซิงพูดถากถาง“คิดไม่ถึงว่าคุณอยู่ในจีนหลิงมา2ปี จะเปลี่ยนเป็นคนกลับกลอกไม่จริงใจแบบนี้”

“ห้ะ…”ฉินหลั่งพูดไม่ออก ทำไม่รู้สึกเหมือนคำพูดของเถียนซิงแฝงไปด้วยความจิกกัด เขาทำได้เพียงยิ้มอย่างอึดอัด

“จริงสิ เถียนซิง คุณเรียนมหาลัยไหน？”ฉินหลั่งเปลี่ยนเรื่องพูด ตั้งแต่จบม.ปลายฉินหลั่งก็ไม่ได้เจอเถียนซิงอีก ไม่ค่อยรู้เรื่องของเธอเท่าไหร่

เมื่อได้ยินที่ฉินหลั่งพูด เหมือนมีเปลวไฟพุ่งเข้ามาที่หน้าอกของเขาเถียนซิง

วันที่สอบเข้ามหาวิทยาลัย เพราะปากกาเถียนซิงหมึกไม่ค่อยออก ขณะสอบเธอยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น ส่งผลให้สอบคณิตศาสตร์ได้ไม่ดี และส่งผลกระทบต่อวิชาภาษาอังกฤษกับฟิสิกส์เคมีชีวะในตอนหลัง สุดท้ายเธอจึงสอบเข้าได้แค่มหาลัยรองห่วยของหลินอาน

เถียนซิงได้ยินคนพูดกันว่า เธอสอนฉินหลั่งทำข้อสอบทั้งวัน สุดท้ายตัวเองสอบมหาลัยอันดับ1ไม่ติด แต่ฉินหลั่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยจีนหลิง พูดว่าเธอนั้นโง่จริงๆ เอาคะแนนของตัวเอง“ให้”ฉินหลั่ง

เถียนซิงเคียดแค้นเพื่อนนักเรียนที่พูดเรื่องพวกนี้ และเธอก็โกรธแค้นฉินหลั่งเช่นกัน เธอคิดว่าคนที่ควรได้เข้ามหาวิทยาลัยจีนหลิงคือตน แต่ฉินหลั่ง“แย่ง”มหาลัยของเธอไป

“มหาวิทยาลัยสู้หยินเมืองหลินอาน คุณพอใจแล้วใช่ไหม？”เถียนซิงจ้องฉินหลั่งพลางพูดอย่างเย็นชา เธอคิดว่าฉินหลั่งตั้งใจถากถางเธอ

“ว่าไงนะ…มหาวิทยาลัยสู้หยินเมืองหลินอาน？”ฉินหลั่งประหลาดใจมาก เขาคิดว่ายังไงเถียนซิงคงเรียนมหาลัยชื่อดัง แต่มหาวิทยาลัยสู้หยินนี่มันอะไรกัน？ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“มหาลัยรองห่วย คุณพอใจรึยัง มีดีใจรึยัง？”เถียนซิงพูดอย่างเย็นชา

“คุณกำลังพูดอะไร？เถียนซิง ผมจะดีใจได้ยังไง คุณเข้าใจอะไรผมผิดรึเปล่า？”ฉินหลั่งรู้สึกเถียนซิงแปลกๆไป ไม่ใช่เถียนซิงที่มีความอดทนสอนการบ้านเขาตอนม.ปลายคนนั้น

“เหอะ คุณมัน‘หัวขโมย’ ตอนนี้ยังมาแสดงละครต่อหน้าฉันอีก”เถียนซิงพูดอย่างเดือดดาล เมื่อคิดว่าอนาคตที่ดีของตนทั้งหมดถูกทำลาย และอยู่ในมือของฉินหลั่ง เธอรู้สึกเจ็บปวดในใจ

ฉินหลั่งพูดอะไรไม่ออก เขาคิดว่าเถียนซิงต้องเข้าใจอะไรตนผิดแน่ๆ ตอนนี้ไม่รู้ควรพูดยังไงดี

“คุณมาที่นี่ทำไม นี่เป็นที่ที่คุณควรมางั้นเหรอ ตัวเองเป็นยังไง ไม่สำเหนียกบ้างเหรอ？”เถียนซิงพูดอย่างเย็นชา เธอได้ยินเพื่อนนักเรียนพูดถึงฉินหลั่ง ในมหาวิทยาลัยจีนหลิงเขามันเป็นไอ้ขี้แพ้ นี่เป็นโรงแรมยังไง เขามาได้งั้นเหรอ？

ฉินหลั่งถอนหายใจแรงๆ ท่าทางการพูดของเถียนซิงหยาบคายจริงๆ

“ผมมาโรงแรมก็ต้องเช่าห้องน่ะสิ”

“เช่าห้อง！”เถียนซิงยิ้มออกมา“ฉินหลั่ง จากการแต่งตัวของคุณ ฉันคิดว่าคุณเที่ยวพักร้อนและยังไม่กลับบ้าน ดั้นด้นจากจีนหลิงมาที่หลินอาน คงมาทำงานที่หลินอานสินะ？ฉันได้ยินเพื่อนคนอื่นพูดแล้วล่ะ ว่าค่าใช้จ่ายของคุณในทุกๆเทอม ล้วนมาจากการทำงานในช่วงวันหยุด”

“คุณทำงาน2เดือนได้เงินเท่าไหร่เหรอ？35,000？40,000？สำหรับคุณคงเยอะสุดแล้ว？คุณรู้ไหมว่าพักในโรงแรมเว๋ยเซียงคืนละเท่าไหร่？”เถียนซิงมองฉินหลั่งอย่างเหยียดหยามพลางพูด

“25,000หรือ40,000？ทำไมเหรอ？”ฉินหลั่งพูดอย่างเย็นชา เขารู้สึกว่าท่าทางของเถียนซิงในตอนนี้น่าเกลียดมาก ตอนอยู่จีนหลิงเขาพักBerkeley Hotelกับจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ ล้วนหรูหรากว่าที่นี่ เธอกลับพูดเสียดสีเขาว่าไม่มีปัญญาพักที่นี่

“ฮ่า คุณพูดอย่างสบายๆ ดูท่าคุณคงไม่แคร์เงิน25,000หรือ40,000นี่ใช่ไหม？งั้นที่นี่สำหรับคุณแล้วคงถูกมาก“จริงๆ”ถูกสุดจ่ายแค่19,440 คุณไปเช่าสิ ไปเช่าสิ！”เถียนซิงคิดว่าฉินหลั่งกำลังโกหก เขามาทำงานที่หลินอาน แสดงว่าเขาไม่มีเงินเท่าไหร่ เข้ามาในโรงแรมคงเพราะเขาไม่รู้ราคาขอองที่นี่ เขามีปัญญาพักที่นี่ก็บ้าแล้ว

“ซิงซิงไอ้นี่เป็นใครหน่ะ？”ผู้ชายข้างๆเถียนซิงพูด เขาใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน เหมือนนักร้องฮิปฮอปอย่างไรอย่างนั้น เขาเป็นแฟนของเถียนซิง–ชื่ออ้ายทาว

“เขา？”เถียนซิงยิ้มเยาะ เธอมองฉินหลั่งด้วยสายตาแฝงความน่ากลัว “เขาคือเพื่อนสมัยม.ปลายที่ขโมยมหาลัยในฝันของฉันไป คนที่ฉันเคยบอกคุณ ตอนม.ปลายมันเป็นไอ้ขี้แพ้ กินแต่หมั่นโถวทั้งเช้า เที่ยง เย็น เขาจนขนาดที่ไม่มีเงินซื้อหนังสือแบบฝึกหัด เพื่อประหยัดกระดาษ เลยใช้ดินสอเขียนลงไปบนสมุด ใช้ด้านหน้าหมดก็ใช้ด้านหลังต่อ พอใช้หมดทั้งสองด้านก็ใช้ยางลบลบแล้วใช้อีกรอบ ที่รัก คุณว่าคนอย่างเขามีปัญญาพักที่โรงแรมเว๋ยเซียงได้สักคืนไหม？”