รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 147 คุณไสหัวไป

บทที่ 147 คุณไสหัวไป

ฉินหลั่งที่นั่งอยู่ในห้องรับรองเล็ก เห็นส้งเส่นเอ๋อจ้องมองเขาจากระยะไกล และระบายความอัดอั้นอยู่ เขาหันหลังกลับด้วยความขมขื่นในใจ ดวงตาของเขาผิดหวังเล็กน้อย

“ฉินหลั่ง … ” ซุนเยว่กระซิบกับฉินหลั่ง เธอไม่เคยคิดว่าฉินหลั่งจะมีความพัวพันกับหลานสาวของเธอ แม้ว่าเธอและฉินหลั่งจะรู้จักกันไม่ถึงสองวัน แต่ซุนเยว่ก็รู้ว่าฉินหลั่งไม่ใช่คนดังที่ส้งเส่นเอ๋อกล่าว ต้องมีความเข้าใจผิดบางอย่างแน่ “คุณไม่สบายใจใช่ไหม”

“ไม่ ผมสบายดี สิ่งที่เธอพูดไม่มีผลกับผม” ฉินหลั่งเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้ซุนเยว่

“อย่าโกหกฉัน ฉันดูออกว่าคุณสนใจหรือไม่” ซุนเยว่พูดอย่างโง่เขลา แม้ว่าฉินหลั่งจะยิ้ม แต่ก็มีความสูญเสียซ่อนอยู่ในรอยยิ้มของเขา เธอขยับเข้าใกล้ฉินหลั่งมากขึ้นและถามด้วยความกังวล “ เธอกับเส่นเอ๋อมีเรื่องเข้าใจผิดกันหรือเปล่า”

ฉินหลั่งไม่ได้พูด เขาหันศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาไม่ได้ชื่นชมทิวทัศน์ดวงตาของเขายังคงสั่นสะท้าน เมื่อคิดว่าเขาได้ช่วยส้งเส่นเอ๋อมากขนาดไหน แต่ในทางกลับกันวันนี้เธอพูดดูถูก ประชดประชันตัวเองต่อหน้าทุกคน เขาคิดว่าตัวเองน่าขำ โง่เขลา แม่งโง่มากที่จะกลับบ้าน

“ ตูม!”

ฉินหลั่งผู้ไม่มีความสุขในใจ จู่ ๆ ก็ยกหมัดขึ้นและกระแทกมันลงบนโต๊ะกาแฟตรงหน้าชุดน้ำชาบนโต๊ะกาแฟ "กร๊องๆแกร๊งๆ" กลิ้งลงพื้นและบางส่วนก็แตก

ส้งเส่นเอ๋อที่พูดเจื้อยแจ้ว ตกใจเมื่อเห็นฉินหลั่งอายและโกรธมาก เธอก็รู้สึกถึงความอับอายในใจ เธอทำเกินไปหรือไม่ที่เปิดเผยความอัปลักษณ์ของฉินหลั่งต่อหน้าทุกคน

เขาดูโกรธมาก ฉันทำให้เขาโกรธ ทำไมฉันเห็นเขาโกรธฉันถึงเสียใจและรู้สึกผิด นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากเห็นที่สุดเหรอ

คำถามมากมายปรากฏขึ้นในใจของส้งเส่นเอ๋อ

“ทำบ้าอะไร” คุณยายกำลังหาโอกาสเอาชนะฉินหลั่งอีกครั้ง ที่บ้านลูกสาวของฉันแกยังกล้าโอหังแบบนี้ ฉันเป็นคนแรกที่จะไม่ทนกับแก แม่ซุนชี้ไปที่ฉินหลั่ง

“ไสหัวไปจากที่นี่ แกคิดว่าแกเป็นใคร ว่านิดว่าหน่อยก็ทนไม่ได้ ถ้าแกละอายใจ แกไม่ควรทำเรื่องชั่วร้ายเหล่านั้นตั้งแต่แรก กล้าทำไม่กล้ารับ แกมันก็สวะตัวนึง

ฉินหลั่งยิงสายตาไปที่แม่ซุนด้วยท่าทางโกรธ ทำให้แม่ซุนตัวสั่น ฉินหลั่งต้องการขับเขาออกไปในตอนนี้ แต่เมื่อเขาเห็นซุนจิง เขาก็อดทนอีกครั้ง พวกเขาสัญญากันเมื่อวานนี้ หากไม่สามารถกลั้นได้อีก ย้าวเป่าและซุนจิงจะมีปัญหาแน่ๆ ฉินหลั่งเป็นคนที่รักษาสัญญามาก ดังนั้นเขาเลือกที่จะไม่พูดอะไร

“แม่ พูดน้อยๆหน่อยเถอะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นั่งลงเถอะค่ะ” ซุนจิงสงบอารมณ์ของแม่ซุนอย่างรวดเร็ว เธอบ่นในใจ แม่ของฉันคุณหยุดสร้างปัญหาให้ฉันได้ไหม มันน่ากลัวสำหรับฉัน

ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของซุนจิง แม่ซุนก็นั่งลง

“ติ๊งต่อง”

ซุนจิงวิ่งไปเปิดประตูทันที ในที่สุดย้าวเป่าก็กลับมาแล้ว เธอโล่งใจเล็กน้อย

“แม่ ให้พวกคุณรอนานแล้ว ผมจะรีบเข้าครัว ทุกคนจะได้กินข้าวกัน” ย้าวเป่าเดินเข้ามาและเห็นถุงขนาดใหญ่ในมือที่เต็มไปด้วยผักนานาชนิด สำหรับเนื้อสัตว์ เขายังถือไก่ที่ยังมีชีวิตอยู่ในมืออีกข้างหนึ่ง พร้อมที่จะทำไก่เบียร์อย่างดี

“ห้องครัวอยู่ที่ไหน” ย้าวเป่าถามซุนจิงด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา จากนั้นก็มุ่งหน้าไปที่ห้องครัว ในไม่ช้าก็มีเสียงดังขึ้นในครัว และแม่ซุนก็ลุกขึ้นยืนและไปช่วยที่ห้องครัว

“ผมจะไปด้วย” เกาเฉียงไม่สามารถเข้าใกล้ซุนเยว่ได้ในเวลานี้ เขาจึงตัดสินใจที่จะทำให้แม่ยายพอใจก่อน แล้วจึงตามเข้าไปในครัว

อารมณ์ของส้งเส่นเอ๋อสงบลงเล็กน้อย เธอจึงเดินไปที่ชั้นสองเพื่อสำรวจบ้าน

“กะต๊าก กะต๊าก … ”

มีเสียงเกรี้ยวกราดฆ่าไก่ในครัว

ในขณะนี้ยายที่กำลังฝึกวิชาอยู่ในห้อง หูที่ปราดเปรียวของเธอขยับเล็กน้อย ดวงตาของเธอเปิดขึ้น เธอยืนขึ้นเปิดประตูเป็นครั้งแรก และเดินออกไปอย่างช้าๆ

ส้งเส่นเอ๋อกำลังเยี่ยมชมอยู่ในห้องที่ชั้นสอง โดยไม่รู้ว่ายายกำลังเดินผ่านประตูห้องของเธอไป

ยายเดินลงมาชั้นล่าง ทีละขั้นๆอย่างนุ่มนวลและไม่ส่งเสียงดัง

จนกระทั่งเธอเดินลงไปชั้นล่าง เธอสังเกตเห็นว่ามีคนจำนวนมากขึ้นในห้องนั่งเล่น

“อา … ” ทันใดนั้นฉินหลั่งก็สังเกตเห็นว่ายายกำลังเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาตกใจมาก เธอลงมาได้อย่างไร ด้วยฝีมือของเธอการจะฆ่าคนภายในไม่กี่วิไม่ใช่ปัญหา

“เขาเป็นใคร!” ซุนจิงและซุนเยว่ก็สังเกตเห็นการดำรงอยู่ของยาย

“ยายพวกเขาเป็นเพื่อนของผม” ฉินหลั่งรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของยาย เพราะกลัวว่ายายจะโจมตีพวกเขา ฉินหลั่งไม่เห็นว่าเธอมีใบมีดสองใบอยู่ในมือแล้ว

“มีอะไรเหรอ” ในตอนนี้แม่ซุน เกาเฉียงและย้าวเป่าก็เดินออกจากครัว ย้าวเป่ายังคงถือไก่สดที่ยังไม่ได้ฆ่า

“เธอคือ … ”เมื่อเห็นยาย แม่ซุนก็แปลกใจ กริ่งประตูไม่ดังแสดงว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ที่บ้านอยู่แล้ว แม่ซุนมองไปที่ย้าวเป่าและถามด้วยความโกรธ “ย้าวเป่าเธอเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านนี้”

“อา … ผมไม่รู้” ย้าวเป่างงอยู่ในดงเหมือนแม่ซุน เขาจะรู้ได้อย่างไรว่ามีผู้หญิงอีกคนอยู่ในบ้าน

“ยังจะโกหกอีก บอกมาว่าเธอเป็นชู้ที่เธอเลี้ยงไว้หรือเปล่า” แม่ซุนเห็นว่ายายยังสาวและสวย ลูกสาวของเธอห่างไกลจากเธอมาก จึงเดาว่าย้าวเป่าแอบลูกสาวตนไปมีชู้ข้างนอก

“ไม่แม่ ไม่ใช่แบบนั้น แม่อย่ามโน… ” ย้าวเป่าโบกมือปฏิเสธทันที

“แม่ ฉันเชื่อว่าย้าวเป่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ … ” ซุนจิงช่วยพูดให้ย้าวเป่า วิลล่านี้เป็นของฉินหลั่ง ถ้าจะมีการซ่อนชู้ ก็เป็นของฉินหลั่ง จะเป็นของย้าวเป่าไม่ได้

“ฉันเชื่อว่าที่นี่มีผี … ” ยายพูดเสียงดัง

“จ้อแจ้”ดวงตาอำมหิตของยายกราดไปบนร่างของแม่ซุนและสามสี่คนนั้น ดวงตาของเธอเพ่งบนโต๊ะวางดอกไม้ที่มีดอกแดฟโฟดิลวางอยู่ เธอเพ่งรูม่านตาแน่น แล้วแจกันดอกแดฟโฟดิลก็แตกกระจายบนพื้น โต๊ะวางดอกไม้ที่มีความยาวกว่า 1 เมตรก็บินขึ้น พร้อมกับเสียง “ปัง” และหวดตีแม่ซุนและคนอื่น ๆ อีกสี่คนที่กรีดร้องและล้มลงกับพื้น

พวกเขาไม่รู้ว่าแท่นวางดอกไม้ เป็นผลมาจากการกระทำของยาย พวกเขาจับที่บาดเจ็บและค่อยๆลุกขึ้นยืนทีละคน

“ แท่นดอกไม้นี้ชั่วร้ายมาก” แม่ซุนและคนอื่น ๆ ถอนหายใจ

“จิ้งจอกน้อย ออกไปจากที่นี่นะ” แม่ซุนตะโกนขึ้นมา

“แกเบื่อที่จะมีชีวิตใช่ไหม หญิงชราบ้า” ยายโกรธมากเมื่อได้ยิน และเมื่อเธอขยับฝ่ามือ ใบมีดพิเศษก็โผล่ขึ้นมาอีกใบ เธอต้องการปลิดชีวิตแม่ซุนในวินาทีถัดไป เมื่อเห็นเช่นนี้ฉินหลั่งก็ตกใจมาก และรีบจับมือยายของเขา

“ยาย พวกเขาไม่เข้าใจ โปรดปล่อยพวกเขาไป” ฉินหลั่งกระซิบด้วยเสียงต่ำ

“ปล่อย” ยายดุ ฉินหลั่งรู้ว่าหากปล่อยมือจะมีคนตายอย่างน้อยหนึ่งคน แม้ว่าในใจเขาจะกลัว แต่เขาก็ยังจับมือยายไว้แน่น

ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม่ซุนหวาดกลัวกับการจ้องมองของเด็กหญิงตรงหน้า เธอจึงถอยออกมาโดยไม่รู้ตัว

“คุณป้าไม่ต้องกลัว ผมจะปกป้องป้าเอง ดูแล้วเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ยังคงต้องการทำร้ายป้า ก็ลองดูสิ!” ในเวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่จะเอาใจแม่ซุน เกาเฉียงอาสาจะยืนบังหน้าแม่ซุน

“ไม่ปล่อยเหรอ” ยายเขย่าไหล่ของเธอ และเธอก็ไม่ถึงขั้นประสบความสำเร็จ แรงไปลงบนแขนของฉินหลั่ง เขาก็รู้สึกเจ็บเหมือนอ้อยถูกบิดเป็นวงกลม แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย

เมื่อเห็นฉินหลั่งกัดฟัน หัวใจของยายขยับ สายตาของเธอหายไปชั่วขณะราวกับว่าเธอนึกถึงอะไรบางอย่าง

“ปล่อยมือเถอะ” ยายเพิ่มแรงเล็กน้อย และฉินหลั่งก็ต้องปล่อย เขาล้มลงกับพื้น แขนของเขาเมื่อยและเจ็บ

เมื่อฉินหลั่งปล่อยมือจากยาย มือของเธอก็ยกขึ้นอย่างรวดเร็ว และใบมีดที่แหลมคมหลายอันก็บินออกมา

ทันใดนั้นหัวใจของฉินหลั่งก็เย็นลง

“ชุ ชุ ชุ”

ในเวลาไม่ถึงวินาที มีดหกเจ็ดใบร่วงลงบนพื้น บนใบมีดเปื้อนเลือดนิดหน่อย

เห็นว่าทุกคนไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่เกาเฉียงซึ่งยืนอยู่หน้าแม่ซุนค่อยๆเผยให้เห็นช่องว่างยาวในเสื้อผ้าของเขา

ผ้า 1 ชิ้นตกลงบนพื้น

ผ้า 2 ชิ้นตกลงพื้น

…

ผ้า 10 ผืนตกอยู่ที่พื้น

เมื่อผ้าไม่ตกลงแล้ว เสื้อผ้าของเกาเฉียงก็ขาดไป ราวกับว่ามีคนเอากรรไกรมาตัด เกาเฉียงมีบาดแผลเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนที่ถูกบาดด้วยคมมีด

เกาเฉียงรู้สึกเหมือนว่า มีไส้เดือนจำนวนนับไม่ถ้วนคลานอยู่บนร่างกายของเขา ในขณะนี้เขาขยับอย่างติดขัด และใช้มือจับบนตัว ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนเป็นผู้รอดชีวิตจากภัยพิบัติ หากมีมีดอยู่บนลำคอของเขาสักใบ เขาคงไม่รอดแล้ว

คนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน

ในตอนนี้ยายเดินเข้าไปที่แม่ซุนทีละก้าว เกาเฉียงหลีกทางให้ยายอย่างรวดเร็ว ยายยกมือขึ้นตบหน้าแม่ซุนสองครั้ง ที่มุมปากมีเลือดไหล แต่เธอไม่กล้าหลบ และคนอื่นไม่มีใครกล้ามายุ่ง

ยายเดินช้าๆไปหน้าฉินหลั่ง “คนกลุ่มนี้น่ารำคาญมาก ฉันจะออกไปเดินเล่นและกลับภายใน 2 ชั่วโมง ถ้าพวกเขายังอยู่ที่นี่ ฉันไม่สนใจผลที่ตามมา”

“ครับ” ฉินหลั่งพยักหน้า ยายไม่ได้ฆ่าใคร ก็ถือว่าไว้หน้าตัวเองอย่างมากแล้ว

หลังจากพูดจบยายก็เดินออกจากวิลล่าช้าๆ

“แม่เป็นยังไงบ้าง” ในขณะนี้ซุนเยว่ ซุนจิงและย้าวเป่ารีบมารวมตัวกันที่หน้าแม่ซุน และถามอย่างจริงใจ

“ฮือ ฮือ” แม่ซุนหลั่งน้ำตาออกมาจริง ๆ เธอลุกขึ้นยืนและชี้ไปที่ฉินหลั่งด้วยความโกรธ “ได้เลย แกเอานังผู้หญิงมือมีดคนนั้นมา เขาทุบหัวฉันจนได้รับความเสียหาย แกจะต้องชดใช้”

เมื่อยายจากไปแล้วแม่ซุนก็ไม่กลัวอีกต่อไป ฉินหลั่งพาผู้หญิงคนนั้นมา เธอจึงระบายความโกรธไปบนตัวฉินหลั่ง

“เกาเฉียง เธอไปต่อยปากเจ้านั่นให้ฉันสองที ฉันจะยกลูกสาวให้คุณ!” แม่ซุนคว้าเสื้อผ้าของเกาเฉียง และขอให้เขาช่วยล้างแค้น

“คุณป้า คราวหน้านะครับ ผมจะรีบไปหาหมอ ครั้งนี้คงจะไม่กินข้าวกับคุณแล้ว ลาก่อนครั้บ” เกาเกียง “ที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย” พูดจบก็ออกจากวิลล่าไป

“แก … มันไม่มีประโยชน์ ออกไป ไสหัวไปเลย” แม่ซุนดุด่าตามหลังด้วยความโกรธ

“ย้าวเป่า นี่คือบ้านของเธอ รีบไล่ไอ้นี่ออกไปจากที่นี่ แล้วโทรแจ้งตำรวจเพื่อให้ตำรวจจับตัวนังหญิงใบมีดคนนั้น … ” แม่ซุนถูกตบสองครั้ง และเธอรู้สึกไม่มีความสุขอย่างยิ่ง เธอต้องการให้ฉินหลั่งชดใช้

“อ่า … ” ย้าวเป่าอึดอัดใจ นี่คือบ้านของคุณฉิน จะขับไล่เขาไปได้อย่างไร “แม่โปรดใจเย็น ๆ ก่อน เรามานั่งค่อยๆคุยกัน … ”

“จะคุยอะไรอีก ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคนโกหกชั่วร้ายคนนี้”แม่ซุนโมโหและไม่มีเหตุผลในตอนนี้ “โอ้ ฉันเข้าใจ พวกเธอกำลังแกล้งฉันใช่ไหม ถ้าเขาไม่ไป ฉันจะไปเอง”

แม่ซุนยืนขึ้นและเดินไปที่ประตูด้วยความโกรธ ย้าวเป่าและคนอื่นก็จับไว้ไม่อยู่

“คุณอยู่ ผมไปเอง” ในเวลานี้ฉินหลั่งพูดขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ไปไม่ได้แล้ว เขาเดินไปหาย้าวเป่าและตบไหล่ “เคลียร์ให้จบภายใน 2 ชั่วโมง ฉันไปก่อนนะ”

“รีบไสหัวไป จัดการให้เสร็จใน 2 ชั่วโมง แกมีสิทธิ์อะไรที่จะมาบงการพวกเรา คิดว่านี่คือบ้านของแกเหรอ! อย่ากลับมาอีก เราไม่ต้องการเจอแกอีก … ” แม่ซุนได้ยินว่าฉินหลั่งจะไป เธอรู้สึกสบายใจมาก

ฉินหลั่งถอนหายใจและเดินไปที่ประตู

“นี่เป็นบ้านของคุณ ทำไมคุณถึงออกไป” ในตอนนี้เสียงที่เต็มไปด้วยการขอโทษดังมาจากชั้นสอง