รถเมล์สาย 18 - ตอนที่ 8 สถานีปลายทาง

บทที่  8  สถานีปลายทาง

 

          พวกเขาวิ่งตามเย่ปินไป จนกระทั่งทั้งสามคนวิ่งเข้าไปในป่าทึบที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านเฮยสุ่ย

          จากภายนอกมันเป็นป่าที่ดูทึบมาก มีระยะห่างระหว่างต้นไม้น้อยมาก มีเพียงทางแคบๆ ที่สามารถเดินเข้าไปได้ไม่กี่ทางเท่านั้น แต่พอเข้าไปในป่าจริงๆ ทั้งสามคนจึงพบว่า ทางในป่านั้นกว้างมาก มันกว้างพอให้ขับรถเข้าไปได้

          “ มันต่างกันมากจริงๆ !”  จางหลานคิดไม่ถึงว่า ภายในป่าทึบจะมีถนนที่กว้างพอให้ขับรถเข้ามาได้

          ถนนกว้างในป่าทึบยาวลึกเข้าไปไกลเกินกว่าจะเห็นสุดปลายทาง

         “ ไปดูกันเถอะว่า ปลายทางมันสิ้นสุดตรงไหน” เย่ปินวางแผนจะเดินตามถนนกว้างเข้าไป

          จางหลานกับเฉินฮุ่ยไม่ตอบ พวกเขาทำเพียงพยักหน้าตกลง แล้วเดินตามเย่ปินไป ความจริงพวกเขาก็สงสัยเหมือนกันว่า ถนนเส้นนี้จะไปสิ้นสุดที่ไหน

          หลังจากทั้งสามคนใช้เวลาเดินไปตามถนนกว้างประมาณ  10  นาที พวกเขาก็พบรอยยางล้อรถบนพื้นถนน และเมื่อมองตรงไปด้านหน้า ดูเหมือนว่าถนนกว้างจะสิ้นสุดลงตรงนั้น และสุดปลายทางตรงนั้น พวกเขามองเห็นป้ายหยุดรถประจำทางได้อย่างคลุมเครือ

          “ ป้ายรถเมล์ !”  จางหลานพูดขึ้นทันทีที่เห็นป้าย แล้วเขาก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้

          “ รอยยางล้อรถดูใหม่มาก มันควรจะเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้” แม้ว่าเย่ปินจะเห็นป้ายรถเมล์ที่อยู่ไกลๆนั้นเช่นกัน แต่เวลานี้เย่ปินกำลังมุ่งความสนใจไปยังรอยยางล้อรถที่อยู่บนพื้น

          “ ที่นี่มีรถประจำทางด้วย ?”  เฉินฮุ่ยบ่น แต่แล้วก็ต้องสั่นหัว “ไม่ถูกสิ ทางเข้ามีป่าทึบขวางไว้ ยานพาหนะไม่น่าผ่านเข้ามาได้ !”

          “ ไปกันเถอะ ไปที่ป้ายรถเมล์นั่นกันก่อน” เย่ปินลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังป้ายรถเมล์พร้อมกับเฉินฮุ่ยและจางหลาน ระหว่างทางพวกเขาก็มองไปรอบๆ เพื่อหาเส้นทางที่รถสามารถวิ่งเข้ามาได้ อย่างไรก็ตามตั้งแต่ต้นจนจบ ทั้งสามคนก็ยังหาเส้นทางที่รถสามารถวิ่งเข้ามาได้ไม่พบ

          “ แปลกมาก !  รอยยางนั่นเหลือทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่ !”  เฉินฮุ่ยนึกสงสัยและบ่นพึมพำ ไม่มีเส้นทางให้ขับรถเข้ามาในป่า แล้วรอยยางล้อรถที่อยู่บนพื้นถนน มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ และมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

          ‘ สาย  18’  พอเห็นอักษรบนป้ายรถเมล์ที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของเย่ปินก็ดิ่งลงทันที

          “ นี่คือสถานีปลายทางหมู่บ้านเฮยสุ่ยของ ‘สาย  18’”  จางหลานมีสีหน้าสงบ ขณะมองดูสายรถเมล์บนป้ายอย่างระมัดระวัง ในที่สุดพวกเขาก็พบสถานีปลายทางของรถเมล์ ‘สาย  18’

          เฉินฮุ่ยที่ยังคงรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับรอยยางล้อรถบนพื้นถนน พอได้เห็นป้ายรถเมล์ ที่มีอักษรระบุว่า ‘สาย  18’  เขาก็ถึงกับผงะและตัวสั่น “เป็นไปได้ไหมที่รอยยางล้อรถนั่นเป็นของรถเมล์ ‘สาย  18’?”

          “ หลานเกอ ฉันจำได้ว่าตอนที่นายไปที่บริษัทรถประจำทาง นายบอกว่ารถเมล์ ‘สาย  18’  มีคนที่เสียชีวิตไปแล้วขับมันบนเส้นทางเดินรถเดิมมาตลอด  5  ปี” เย่ปินนึกถึงสิ่งที่จางหลานเคยพูดไว้ก่อนหน้า

          “ อืม” จางหลานพยักหน้า เรื่องนี้เขารู้มาจากหัวหน้าเหล่าหวัง และตอนนี้หัวหน้าเหล่าหวังก็ได้เสียชีวิตไปแล้ว ซึ่งทำให้เบาะแสของคดีถูกตัดตอนลง และแฟ้มข้อมูลที่หัวหน้าเหล่าหวังเคยนำมาแสดงต่อจางหลานก็ได้หายไปอย่างน่าประหลาดพร้อมๆกับการตายของหัวหน้าเหล่าหวัง

          “ หลานเกอ ยังพอจำได้ไหมว่าคนขับมีชื่อว่าอะไร ?”

          “ ชื่อ…” จางหลานขมวดคิ้วครุ่นคิด ผ่านไปนาน เขาก็ค่อยๆพูดออกมาว่า “ดูเหมือนจะชื่อ โจว …  โจวฉา ชื่อนี้แหล่ะ”

          “ โจว ?”  ดวงตาของเย่ปินหรี่ลงทันที

          จางหลานพยักหน้ายืนยัน “แม้ว่าฉันอาจจำพลาดเรื่องชื่อ แต่เขาแซ่โจวแน่ๆ”

          “ คนในหมู่บ้านเฮยสุ่ยทุกคนต่างมีแซ่โจว” ประโยคถัดมาของเย่ปิน ทำให้เฉินฮุ่ยกับจางหลานถึงกับผงะและตัวสั่นสะท้าน

          “ ห๊ะ ?  ว่าไงนะ ?  เป็นไปได้ไหมว่าคนขับผีนั่นมาจากหมู่บ้านเฮยสุ่ย” เฉินฮุ่ยเดาพร้อมกับมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก

          “ มันอาจเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ถ้าคิดดูดีๆแล้ว ก็น่าจะเป็นเช่นนั้น”

          “ ถ้าคนขับรถผีนั่นมาจากหมู่บ้านเฮยสุ่ยจริงๆ แล้วล่ะก็ รถเมล์ ‘สาย  18’  ก็ต้องมีส่วนเชื่อมโยงกับหมู่บ้านเฮยสุ่ย ยิ่งกว่านั้น พอได้ยินนายพูดแบบนี้ ฉันก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เรื่อง รถเมล์ ‘สาย  18’  เกิดขึ้นเมื่อ  5  ปีก่อน และคนขับรถก็เสียชีวิตมาได้  5  ปีแล้ว” จางหลานพูด เมื่อพบว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันบังเอิญเกินไป

          เย่ปินครุ่นคิดขณะจ้องมองป้ายรถเมล์

          จากเบาะแสที่พบตอนนี้ ทั้งสามคนเห็นพ้องต้องกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า รถเมล์เหนือธรรมชาติ ‘สาย  18’ กับหมู่บ้านเฮยสุ่ยอาจมีความสัมพันธ์กัน

          “ งั้น ตอนนี้ก็มีเรื่องประหลาดที่สุดแล้ว รอยยางล้อรถที่พบมาจากไหน ?”  จางหลานหันไปมองรอยยางลึกลับนั่นอีกครั้ง

          เย่ปินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปรอยยางล้อรถกับป้ายหยุดรถประจำทาง จากนั้นก็ส่งภาพไปให้เฉินฮุ่ย

          “ เฉินฮุ่ย กลับไปที่สถานีเอาภาพถ่ายไปหาดูว่าพอจะมีเบาะแสอะไรเหลืออยู่บ้าง หลานเกอกับฉันจะอยู่ที่นี่คืนนี้ เพื่อลองดูว่าเราจะขึ้นไปบนรถเมล์ ‘สาย  18’  ได้หรือไม่” เย่ปินตัดสินใจเด็ดขาด

          จางหลานพยักหน้าเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเย่ปิน

          “ ไม่ได้ !  มันอันตรายเกินไป !”  เฉินฮุ่ยปฏิเสธการตัดสินใจของเย่ปิน “เอางี้ ฉันจะไปเอากล้องเทเลสโคปจากสถานี มาให้พวกนายซุ่มดูจากระยะไกล วิธีนี้คงพอจะหลีกเลี่ยงอันตรายที่มากเกินไปได้” เฉินฮุ่ยกังวลว่าเย่ปินกับจางหลานจะเกิดอันตราย ถ้าทำตามแผนที่พวกเขาวางไว้ และหาวิธีตรวจสอบโดยไม่ต้องเสี่ยง

          เย่ปินส่ายหน้า “การซุ่มดูมีปัจจัยที่ไม่แน่นอนมากเกินไป เราจำเป็นต้องยืนยันเรื่องนี้” เมื่อคิดถึงวิธีซุ่มดู แม้เย่ปินจะคิดว่าทำได้ แต่เขาก็คิดว่า การซุ่มดู มันอาจทำให้เกิดปัญหา เรื่องความไม่น่าเชื่อถือ

          “ แต่ !  มันอันตรายเกินไป !”  เฉินฮุ่ยยังคงไม่เห็นด้วย เพราะรถเมล์ ‘สาย  18’  ทำให้เมื่อเร็วๆนี้มีผู้เสียชีวิตไปแล้วถึง  3  คน  ดังนั้นเฉินฮุ่ยจึงไม่กล้าให้คนทั้งคู่ไปเสี่ยง

          เย่ปินก้าวเข้าไปตบที่ไหล่ของเฉินฮุ่ยเบาๆ “ไม่ต้องห่วง หมอดูเคยทำนายว่าฉันจะอยู่ได้ถึงอายุ  90  ฉันไม่ตายตอนนี้แน่ !”

          “ อย่ามาทำพูด !  นายเคยเชื่อเรื่องหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่ !”  เฉินฮุ่ยรู้ว่าอีกฝ่ายแค่ปลอบใจเขาเท่านั้น ด้วยนิสัยของเย่ปินจะเคยไปดูดวงแบบนั้นได้อย่างไร

          “ เอาน่า !  เราจะระวังตัว ถ้ามีอันตราย เราจะรีบหนีทันที” จางหลานพูดเกลี้ยกล่อมเฉินฮุ่ย

          “ นั่นมันเป็นผี !  ฉันเห็นอันตรายแล้ว จะให้ฉันกลับไปคนเดียวได้ยังไง !”  เฉินฮุ่ยยังคงไม่ยินยอม อย่างไรก็ตาม เขาก็รู้ว่าห้ามคนทั้งคู่ไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจทันที “งั้น ฉันจะอยู่ด้วย ไม่งั้นฉันจะไม่ยอมให้พวกนายอยู่ที่นี่”

          เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของเฉินฮุ่ย เย่ปินทำได้เพียงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “งั้นก็ได้”

          ดังนั้นคนทั้งสามจึงกลับไปยังสถานี เย่ปินส่งภาพถ่ายในโทรศัพท์ให้กับเจ้าหน้าที่ แล้วมองหากล้องเทเลสโคป  3  กล้อง จากนั้นพวกเขาก็ขับรถกลับไปยังป่าทึบ และมองหาสถานที่สังเกตการณ์ที่สามารถมองเห็นป้ายรถเมล์ได้อย่างชัดเจน