รถเมล์สาย 18 - ตอนที่ 25 รับคนเพิ่ม

รถเมล์สาย 18 บทที่ 25 รับคนเพิ่ม

 

บทที่ 25 รับคนเพิ่ม

 

หลังจากมาถึงสวนเปยซานและมองหาลู่เฉียนฉิง เพียงไม่นานเขาก็พบลู่เฉียนฉิงที่สวมสูทนั่งเท่อยู่ในศาลา

 

“ตรงนี้” พอเห็นเย่ปิน ลู่เฉียนฉิงก็ยิ้มและโบกมือเรียกให้เยบินมานั่งด้วยกัน

 

“ลู่เสี่ยวเกอ ขอโทษที่รบกวน” เย่ปินนั่งลงตรงข้ามลู่เฉียนฉิงและกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ

 

“ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้ แค่ซื้อบ้านก็พอ” ลู่เฉียนฉิงยิ้มและหยิบใบโฆษณาขายบ้านปีกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเอกสาร

 

เย่ปินพอเห็นแบบนั้น ดวงตาของเขาก็หรี่ลง สีหน้ามืดมนลงทันที

 

“ฮ่าฮ่า! เด็กจัง! ผมล้อเล่น! เอาไอ้นี่ไปรองนั่งสิ เก้าอี้หินมันเย็น!” ลู่เฉียนฉิงพูดพร้อมกับหัวเราะ

 

เยบินได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออก เขาลุกขึ้นยืนรับใบโฆษณา “ขายบ้าน” มารองนั่ง

 

“ดูจากท่าทางของคุณ ดูเหมือนมีเรื่องไม่ค่อยดีบางอย่างเกิดขึ้นอีกล่ะสิ” ลู่เฉียนฉิงทัก

 

เย่ปินพยักหน้า “ผมก็ไม่อยากปิดบังจู่เสี่ยวเกอ แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้จริงๆ” เย่ปินไม่ได้บอกลู่เฉียนฉิงเกี่ยวกับเรื่องคําสาป

 

“ยันต์ที่ให้ไปครั้งก่อนหมดแล้วหรือยังครับ?” ลู่เฉียนฉิง ถามด้วยความเป็นห่วง

 

“หมดแล้วครับ” เยบินรู้สึกขอบคุณต่อความช่วยเหลือของลู่เฉียนฉิงก่อนหน้านี้

 

“อืม” ลู่เฉียนฉิงพยักหน้า และเปิดกระเป๋าเอกสารหยิบยันต์สามแผ่นออกมา กระดาษยันต์ทั้งสามลงอักขระที่มีลวดลายแตกต่างกันเอาไว้ เย่ปินสังเกตอย่างระมัดระวัง และพบว่า “สีแดง” ที่เขียนอยู่บนกระดาษดูชื้นมาก เหมือนเพิ่งเขียนเสร็จได้ไม่นาน

 

“เสี่ยวลู่เกอนี่คือ?” เย่ปินมองกระดาษยันต์สามแผ่นด้วยความสงสัย

 

“คุณเก็บไว้แผ่นนึง ที่เหลือก็ให้เพื่อนของคุณเก็บติดตัวไว้ จนกว่าคาถาที่เขียนบนกระดาษจะหายไป มิฉะนั้นผู้คนไม่ทิ้ง ยันต์ ยันต์ก็ไม่ทิ้งผู้คน” ลู่เฉียงฉินกล่าว และใช้ทักษะ การเปลี่ยนสีหน้า จากสีหน้าเล่นตลกก่อนหน้ากลายมาเป็นสีหน้าจริงจัง

 

เยู่ปินมองกระดาษยันต์ทั้งสามแผ่นแล้วขมวดคิ้ว “เสี่ยวลู่เกอ ทั้งสามแผ่นมีประโยชน์ยังไง?”

 

“คุณกับเพื่อนทั้งสองคนของคุณมีของสกปรกติดตัว” ลู่เฉียนฉิงพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง

 

เมื่อได้ยินคําพูดของลู่เฉียนฉิง เยบินก็ถึงกับตกตะลึง เขาไม่เคยเปิดเผยข่าวใดๆกับลู่เฉียนฉิง ดังนั้นเขาจึงคิดไม่ถึงว่าลู่เฉียนฉิงจะรู้เรื่องของพวกเขาทั้งสามคน

 

“ลู่เสี่ยวเกอ หมายถึงอะไร?” เยู่ปินถามอย่างไม่มั่นใจ

 

ลู่เฉียนฉิงมองหน้าเย่ปิน แล้วส่ายหน้าและถอนหายใจยาว ไม่นานเขาก็พูดขึ้นช้าๆว่า “สิ่งที่เรียกว่าความจริงนั้น มันสําคัญกับคุณมากอย่างนั้นหรือ?”

 

“ในฐานะตํารวจ หน้าที่ของเราคือการค้นหาความจริงของคดี” เยู่ในกล่าวอย่างเคร่งขรึม ดวงตาที่มองลู่เฉียนฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมั่นคง

 

“แต่ถ้าความจริงมันโหดร้ายและอันตรายมากล่ะ?” ลู่เฉียนฉิงถามกลับ

 

คําพูดของลู่เฉียนฉิง ทําให้เย่ปินถึงกับตัวสั่นเล็กน้อยทันที แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็สงบลง “ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร เรามีหน้าที่รับผิดชอบที่จะต้องคิดให้ออก”

 

“ก็ได้ คุณนี่ดื้อเหลือเกิน ไร้ประโยชน์ที่จะพูดกับคุณมากกว่านี้” สุดท้ายลู่เฉียนฉิงก็เลิกคิดที่จะเกลี้ยกล่อมเยู่ปิน “ผมไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับรถเมล์สาย 18″ แค่รู้ว่ามันแยกจากกันไม่ออกจากเหตุการณ์ไฟไหม้ที่หมู่บ้านเฮยสุ่ยเมื่อ 5 ปีก่อน”

 

เย่ปินพยักหน้ารับทราบเบาะแสที่ลู่เฉียนฉิงให้ เพราะระหว่างการสืบสวนในช่วงนี้ พวกเขาก็รู้แล้วว่ารถเมล์สาย 18″ มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับหมู่บ้านเฮยสุ่ย

 

“เสี่ยวลู่เกอ คุณเคยได้ยินชื่อโจวหย่าเพิ่งไหม?”

 

พอได้ยินชื่อโจวหย่าเผิงจากเย่ปิน ดวงตาของลู่เฉียนฉิงก็ดูจริงจังขึ้นทันที

 

“อืม”

 

“คุณไปได้ยินชื่อนี้มาจากไหน?” การแสดงออกของลู่เฉียนฉิงก็ดูมืดมนขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าลู่เฉียนฉิงต้องรู้จักกับโจวหย่าเผิงอย่างแน่นอน

 

“เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านเฮยสุ่ย” เยบินไม่ปิดบังบอกกับลู่เฉียนฉิงไปตรงๆ

 

“หัวหน้าหมู่บ้านเฮยสู่ย?” พอได้ยินคําพูดของเยบิน ลู่เฉียนฉิงก็สีหน้าสงสัยและครุ่นคิด

 

“ลู่เสียวเกอรู้จักกับโจวหย่าเพิ่งงั้นเหรอ?”

 

“โจวหย่าเพิ่งเป็นลุงของผม (ผู้แปล-คนละแซน่าจะเป็นญาติฝ่ายแม่นะ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นน้าหรือเป็นลุง ขอใช้เป็นลุงไปก่อนละกัน) แต่เขาเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนแล้ว คงจะเป็นคนที่มีชื่อเหมือนกันมากกว่า” ท้ายที่สุดลู่เฉียนฉิงก็คิดว่าโจวหย่าเพิ่งที่เขารู้จักกับโจวหย่าเผิงของเยบิน น่าจะเป็นคนที่มีชื่อเหมือนกันมากกว่าจะเป็นคนๆเดียวกัน

 

“ถ้าคุณพูดแบบนั้น ก็อาจจะเป็นคนที่มีชื่อเหมือนกันจริงๆก็ได้” เย่ปินก็รู้สึกเหมือนกับลู่เฉียนฉิงขโมยผลงานมาจากเว็บ ว่ามันคงเป็นเรื่องบังเอิญที่ทั้งสองคนมีชื่อเหมือนกัน

 

“ลู่เสี่ยวเกอ ลุงของคุณเคยเป็นคนขับรถเมล์หรือเปล่า?” 

 

“คนขับรถเมล์?” ลู่เฉียนฉิงมีสีหน้าสงสัยเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็ส่ายหน้า “ผมไม่รู้จริงๆ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลุงของผมเลย” จริงๆแล้วโดยส่วนตัวลู่เฉียนฉิงไม่เคยพบกับโจวหย่าเพิ่งมาก่อนเลย เพียงแต่รู้ว่าเขามีลุงชื่อนี้เท่านั้น

 

“เสี่ยวลู่เกอ ผมมีคําขออย่างหนึ่ง” เย่ปินหยุดถามเรื่องโจวหย่าเผิง และแทนที่ด้วยคํากล่าวที่จริงจังอย่างยิ่ง

 

“คุณต้องการให้ผมช่วยคุณสืบคดีนี้” ลู่เฉียนฉิงคาดเดา “คําขอของเยบิน”ได้

 

เย่ปินพยักหน้า แม้ตอนนี้จะไม่มีอันตรายใดๆในการสืบสวนคดีที่เกี่ยวกับรถเมล์สาย 18″ แล้วก็ตาม แต่เย่ปินก็ยังต้องการความช่วยเหลือจากลู่เฉียนฉิง เพราะรอบๆตัวของเขาไม่มีใครรู้เรื่องเกี่ยวกับภูติผีวิญญาณเลย

 

“ขอโทษด้วย ผมมีงานทํา ไม่มีเวลาไปช่วยเหลือคุณหรอก” ลู่เฉียนฉิงปฏิเสธคําขอของเยบินไปตรงๆ

 

“นี่เป็นเรื่องของชีวิต ผมหวังว่าคุณจะพิจารณาเรื่องนี้อีกที นอกจากนี้เราจะจ่ายค่าจ้างให้คุณด้วย” ในมุมมองของเยบิน ลู่เฉียนฉิงเป็นผู้เชี่ยวชาญที่โลภมาก ตราบใดที่เขาใช้เงินเป็นเหยื่อล่อ ลู่เฉียนฉิงต้องติดเบ็ดแน่

 

พอได้ยินว่ามีการจ่ายเงินให้ สีหน้าของลู่เฉียนฉิงก็เปลี่ยนไปทันที เขามองหน้าเยบินแล้วพูดว่า “ถ้าราคาเหมาะสม ผมสามารถพิจารณาเปลี่ยนอาชีพได้” ในฐานะ “พนัก งานขายอสังหาริมทรัพย์” ในพวกเยู่ปินทั้งสามคน มีเพียงเย่ปินเท่านั้นที่เขายังไม่เสนอขายบ้านให้ ภายใต้สถานการณ์ที่เป็นอยู่ ลู่เฉียนฉิงมีรายได้น้อยมาก และเขาก็มีความตั้งใจที่จะเปลี่ยนงานมาก่อนหน้านี้แล้วด้วย ดังนั้นเมื่อเห็นว่าเย่ปีนต้องการจะรับสมัครคน เขาก็ตั้งใจจะเปลี่ยนงานทันที

 

เมื่อเห็นสายตาที่เปล่งประกายด้วยความโลภของลู่เฉียนฉิง เย่ปินก็รู้ได้ทันทีว่า ปลาติดเบ็ดแล้ว

 

“เดือนละ 3,000 รวมค่าอาหารและที่พัก”

 

“ตกลง!” พอได้ยินว่าจะได้รับเงินเดือน “3,000” ลู่เฉียนฉิงก็ไม่ลังเลกล่าวตกลงทันที แต่หลังจากตกลงรับทํางานให้กับเย่ปิน ลู่เฉียนฉิงก็ยื่นเงื่อนไขของเขาทันที

 

“ผมช่วยคุณสืบคดีได้ แต่ถ้าเมื่อใดที่มีอันตราย พวกคุณต้องฟังผม”

 

เย่ปินเข้าใจเงื่อนไขของลู่เฉียนฉิง เขาเองก็ไม่ต้องการให้ทีมตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน

 

“ไม่มีปัญหา

 

“งั้นก็ตกลง คุณจะให้เริ่มงานเมื่อไหร่ เวลาทํางานจะนับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป”

 

“วันนี้ คุณไปทํางานพร้อมกับผมเลย”

 

สุดท้าย เยบินก็รับลู่เฉียนฉิงมาทํางานด้วยได้สําเร็จ ทําให้ลู่เฉียนฉิงกลายเป็นหนึ่งในทีมสืบสวน ซึ่งทําให้งานของทีมก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว