ย้อนชีวิตพิชิตเซียน - ตอนที่ 4 : ข้าไม่กลัว

บทที่ 4 : ข้าไม่กลัว

หลังจากที่ซูอานเดินจากไป ซูปิงเซียนก็มองตามแผ่นหลังของเขาไป ก่อนจะเดินไปนั่งตัวแข็งไม่ขยับเขยื้อนอยู่บนโซฟาหนังราวกับเป็นอัมพาต

“พ่อครับ แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี?”

ซูเทียนหลุนถามพ่อของเขาด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจ เขาเองก็รู้จักโจวเทียนห่าวดี และรู้ว่าโจวเทียนห่าวจะไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเฉยๆแน่

“ไม่ต้องห่วง พวกเราตัดขาดกับซูอานแบบนี้ โจวไห่หวงคงไม่มารังควานครอบครัวของเราแน่!”

ทันทีที่คำพูดของซูปิงเซียนจบลง ก็เสียงรถก็แล่นเข้ามาจอดอยู่หน้าบ้านทันที เมื่อมองผ่านหน้าต่างภายในบ้านออกไป ก็เห็นชายร่างกำยำมีรอยสักตามตัวกำลังยืนเคาะประตูรั้วเสียงดัง

“นี่! เปิดประตูเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่เปิดพวกเราจะพังประตูเข้าไปเดี๋ยวนี้ล่ะ!”

ซูปิงเซียนรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตูให้ทันที พร้อมกับถามขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “นี่พวกแกมากันกี่คน?”

“เปิดประตูก็รู้เองล่ะน่า!”

“แต่ซูอานไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว พวกเราไล่เขาออกจากบ้านไปตั้งนานแล้ว!”

จางกุ้ยเหวินรีบร้องตะโกนย้ำอีกที “จริงๆ เจ้าเด็กนั่นไม่ได้อยู่ที่นี่นานแล้ว พวกเราเองก็ไม่ได้พบเจอมันมานานมากเหมือนกัน!”

ชายที่เป็นหัวหน้าจ้องตาซูปิงเซียนพร้อมกับพูดขึ้นว่า  “หึ! ฉันจะเชื่อว่าพวกแกพูดจริงก็ต่อเมื่อให้ฉันกับลูกน้องเข้าไปค้นในบ้านก่อน!”

“นี่! ที่นี่เป็นบ้านคนนะ เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล ถ้าพวกแกกล้าบุกเข้ามา ฉันโทรแจ้งตำรวจจริงๆ!” จางกุ้ยเหวินร้องตะโกนออกไป

คนที่เป็นหัวหน้าได้ยินจึงพูดท้าทายว่า “อยากเจอดีก็ลองโทรแจ้งตำรวจดูสิ!”

ซูปิงเซียนรีบห้ามภรรยาไว้ทันที และพยายามพูดคุยกับนักเลงที่มาด้วยความใจเย็น “พวกแกเข้าไปค้นในบ้านก็ได้ แต่ห้ามทำลายข้าวของเสียหาย”

นักเลงทั้งหมดเข้าไปค้นภายในบ้านทันที บ้านหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น พวกมันค้นหาจนทุกซอกทุกมุมไม่ว่าข้างในหรือข้างนอก

“อย่าให้พวกเราจับได้ว่าพวกแกแอบเอามันไปซ่อนไว้ที่ไหนล่ะ ไม่งั้นพวกแกไม่รอดทั้งครอบครัวแน่!”

“ถ้าเขากลับมาที่บ้านอีก พวกเราจะรีบแจ้งทันที!”

หลังจากที่ค้นไม่พบตัวซูอาน เหล่านักเลงชายฉกรรจ์จึงกลับออกไป ทุกคนในบ้านถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“เห้ย.. เพราะไอ้เด็กสารเลวนั่นแท้ๆ ทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนกันไปหมด!”

จางกุ้ยเหวินที่เกลียดซูอานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เวลานี้ซูอานได้นำเรื่องเดือดร้อนใหญ่โตมาให้พวกเขามากมายขนาดนี้ มีหรือจะไม่ยิ่งโกรธเกลียดมากขึ้นไปอีก

“แต่จะว่าไปเกิดเรื่องแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน!”

ซูปิงเซียนยกแก้วน้ำขึ้นจิบพร้อมกับเอนหลังพิงที่โซฟาด้วยท่วงท่าสบาย

“ดีอะไรกัน?” จางกุ้ยเหวินค้านขึ้นทันที

“จะไม่ดีได้ยังไง? คุณคิดดูสิ อีกไม่เท่าไหร่เด็กนั่นก็จะอายุครบสิบแปดปีพอดี หลังจากนั้นพวกเราก็จะไม่ได้รับเงินค่าเลี้ยงดูแล้ว ผมเองก็กำลังคิดอยู่ว่าจะหาวิธีไหนไล่มันออกจากบ้านดี ในเมื่อมันไปสร้างปัญหาใหญ่โตแบบนี้ ก็เท่ากับช่วยให้ผมไม่ต้องเสียเวลาครุ่นคิดยังไงล่ะ!”

ซูปิงเซียนอธิบายให้ภรรยาของเขาฟังด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และเวลานี้เขาก็อารมณ์ดีอย่างมากด้วย

เมื่อจางกุ้ยเหวินได้ฟังสามีอธิบายก็สามารถเข้าใจได้ทันที และเมื่อเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ ก็เอ่ยปากชมสามีทันที

“แหม.. คุณก็ยังคงฉลาดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน!”

….

ซูอานเดินไปตามท้องถนนปะปนกับผู้คนที่เดินสวนไปสวนมา  ท่ามกลางผู้คนมากมายแต่เขากลับไม่รู้จักใครสักคน อีกทั้งยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี

ความจริงแล้วเขาสามารถรักษาอาการบาดเจ็บที่มือของตนได้ไม่ยาก เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่มีพลังชีวิตหลงเหลืออยู่เลย อีกทั้งไม่รู้ด้วยว่าในเมืองที่ใหญ่โตเช่นนี้ เขาจะไปเสาะหาพลังชีวิตนี้ได้จากที่ใด?

“เวลานี้สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องเร่งรักษาบาดแผลนี้เสียก่อน!”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ซูอานจึงเริ่มมองหาคลินิกไปตามถนนที่ตนเดินผ่าน เขาไม่กล้าที่จะไปตามโรงพยาบาลใหญ่ๆ เพราะเกรงว่าจะถูกคนของโจวไห่หวงพบเข้า

แต่ตลอดเส้นทางที่เขาเดินไปนั้น กลับไม่มีคลินิกเลยแม้แต่ร้านเดียว เขาพบเพียงแค่ร้านขายยาสองสามร้านเท่านั้น แต่ร้านขายยาเหล่านี้ก็ขายแค่พลาสเตอร์ปิดแผลตามผิวหนังเท่านั้น ไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเขาในตอนนี้ได้

ระหว่างที่ซูอานยังคงเดินไปอย่างไร้จุดหมายนั้น มือของเขาก็เริ่มบวมเปล่ง แล้วจู่ๆเขาก็เหลือบไปเห็นโฆษณาที่ติดไว้ตามตู้โทรศัพท์สาธารณะเข้าโดยบังเอิญ

คลินิคจินเหลารักษาได้ทุกโรค ตั้งแต่ซิฟิลิส บาดแผลถูกยิงมา กระดูกหัก ภาวะมีบุตรยาก… รับรองว่าหายขาด หากไม่หายยินดีคืนเงิน!

ทันทีที่เห็นคำว่าบาดแผลจากการถูกยิงและกระดูกหัก ซูอานก็รีบฉีกเอาที่อยู่ของคลินิกแห่งนั้นออกมาทันที

แม้ว่าเขาจะรู้ได้จากความทรงจำของเด็กหนุ่มผู้นี้ว่า โฆษณาที่เกินจริงนี้ล้วนเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งเพ แต่เขาก็หมดหนทางและไม่มีที่ไปแล้ว จึงจำต้องทดลองดู

หลังจากที่เดินไปตามถนนซอมซ่อและตรอกซอยเล็กๆแล้ว ในที่สุดซูอานก็มาถึงคลินิกที่ชื่อจินเหลา

คลินิกแห่งนี้เป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่สร้างจากไม้ และมีประตูเก่าแทบจะพังมิพังแหล่ที่ปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง ภายในมีสภาพไม่ต่างจากหลุมขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอับ คล้ายกับไม่เคยถูกแสงอาทิตย์มานาน

ซูอานยืนสงบนิ่งอยู่ด้านนอกครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยกมือขึ้นเคาะประตู แล้วเสียงร้องตะโกนก็ดังขึ้นมาจากด้านใน

“เชิญเข้ามาได้เลย”

ซูอานผลักประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ประตูที่ผุพังทรุดโทรมมากนั้นก็หลุดติดมือเขาออกมาทันที ซูอานถึงกับทำหน้าไม่ถูก

“ไม่เป็นไร.. ไม่เป็นไร.. เดี๋ยวฉันจัดการซ่อมเอง”

เมื่อซูอานเข้าไปด้านใน เขาก็ยิ่งได้กลิ่นเหม็นอับรุนแรงขึ้น แม้แต่เขาที่มีสมาธิค่อนข้างดีกว่าคนทั่วไป ยังแทบไม่สามารถทนกลิ่นเหม็นนี้ได้

“ว่ายังไงล่ะพ่อหนุ่ม! จะมารักษาซิฟิลิสหรือกามโรค?”

ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้ ร้องถามซูอานโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยซ้ำไป สายตาของชายผู้นั้นยังคงจับจ้องอยู่ที่โทรศัพท์มือถือในมือ และทำเสียงครางแปลกๆเป็นครั้งคราว

“กระดูนิ้วข้าหัก!”

ซูอานได้แต่แอบคิดอยู่ในใจว่า ‘หมอจินผู้นี้ช่างคล้ายคลึงกับจินซุ่มซ่ามนัก’

ชายผู้นั้นเหลือบมองซูอานเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า “เดินออกไป เลี้ยวขวา ห้องที่สาม!”

ซูอานพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วรีบเดินไปตามทางที่ชายผู้นี้บอกทันที เขารู้สึกว่าที่นี่ดูดีกว่าร้านเมื่อครู่มาก แม้จะเก่าทรุดโทรม แต่ก็ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

ที่หน้าประตูมีบอนไซต้นเล็กๆตั้งอยู่ และตามทางเดินแคบๆนั้นก็มีชายชรากำลังรำไท่เก๊กอยู่ด้วย

ซูอานจ้องมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น และเหตุผลที่เขาต้องหยุดยืนดูนั้น ก็เพราะท่วงท่าการเคลื่อนไหวของชายชราผู้นี้ช่างคล้ายคลึงกับสหายเก่าของเขายิ่งนัก

สหายของเขาผู้นี้ก็คือทายาทแห่งจอมเทพโอสถผู้สามารถปรุงยาอายุวัฒนะได้!

ยังไม่ทันที่ซูอานจะได้พูดอะไร ชายชราก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วสายตาของทั้คู่พลันสบกันเข้าพอดี

“จะมารักษาแผลถูกยิง หรือว่ากระดูกหักล่ะ?”

“กระดูกหัก!”

“อ่อ.. ถ้างั้นก็ตามฉันมา!”

ชายชราเปิดประตูบ้านเข้าไป เขาหยิบเสื้อคลุมสีขาวขึ้นมาสวม แล้วภาพของชายชราธรรมดาก็เปลี่ยนเป็นหมอผู้สูงอายุทันที

“กระดูกหักตรงไหนล่ะ?”

“ที่มือ”

ใบหน้าของซูอานเต็มไปด้วยความระแวดระวัง เพราะเขาสัมผัสได้ว่าลมหายใจของชายชรานั้นคล้ายมีพลังชีวิตปะปนอยู่ด้วย ทำให้เขาเริ่มระมัดระวังตัว

“ทำตัวให้ผ่อนคล้าย ไม่ต้องเกร็ง แล้วก็ไม่ต้องกลัว”

หมอสูงอายุผู้นี้มีใบหน้าที่อ่อนโยน เขาจ้องมองใบหน้าของซูอานด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แต่ระหว่างที่ตรวจอาการให้กับซูอานนั้น สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึมทันที

“เธอได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ได้ยังไง?”

“ข้าไปชกผู้อื่นมา”

ลูกนัยน์ตาของชายชราถึงกับสั่นระริก พร้อมกับถามขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ “เธอชกเข้าที่ใหนของเขาล่ะ?”

“ใบหน้า”

สีหน้าของหมอชราย่นลองคล้ายรู้สึกเจ็บปวดไปด้วยอย่างไร้เหตุผล เพราะขนาดมือของเด็กหนุ่มผู้นี้ยังยับเยินถึงขนาดนี้ ใบหน้าของคนผู้นั้นจะเละเทะขนาดไหนกัน?

“อาการบาดเจ็บของเธอก็ไม่ได้หนักหนาอะไรนัก แต่ที่คลินิกมีเครื่องไม้เครื่องมือค่อนข้างจำกัด ฉันคงรักษาได้แค่ตามอาการเท่านั้น”

“มีวิธีใดที่จะรักษาให้หายโดยเร็วที่สุดหรือไม่? ข้าต้องการหายโดยเร็วที่สุด!”

ซูอานจ้องลึกลงไปในดวงตาของหมอชราด้วยความหวังเต็มเปี่ยม แต่ดูเหมือนจะเป็นสายตาบีบบังคับเสียมากกว่า

หมอชราเอนกายพิงพนักเก้าอี้ เขามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้มานานหลายสิบปี แต่ไม่เคยพบเห็นใครแม้กระทั่งระดับชนชั้นนำของเมืองนี้ ที่มีแววตาสง่างามอาจหาญเหมือนเช่นซูอานมาก่อนเลย

แววตาของซูอานนั้นไม่ได้ดุดันดังเช่นปีศาจ แต่มันล้ำลึกราวกับท้องนภาที่มีดวงดาวทอแสงระยิบระยับเกลื่อนกลาด คล้ายกับอสูรที่อาศัยอยู่ในโลกนี้มานานแสนนาน

“วิธีที่จะทำให้หายเร็วที่สุดน่ะมี แต่ฉันเกรงว่าเธอจะไม่กล้าน่ะสิ!”

“ข้าไม่เคยกลัวสิ่งใด!”

“มันลำบากมากเชียวนะ!”

สีหน้าของหมอชราเปลี่ยนเป็นขึงขังจริงจังขึ้นมาทันที คล้ายกำลังจะบอกว่าเขาไม่ได้พูดเล่น

“ข้าบอกว่าข้าไม่เคยกลัวสิ่งใด!”

น้ำเสียงของซูอานเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที เขาเองก็ไม่ได้ล้อเล่นเช่นกัน จากการมีชีวิตที่ยืนยาวนั้น ทำให้เขาเคยผ่านความเจ็บปวดมานับครั้งไม่ถ้วน ไม่ว่าจะเป็นการถูกบดจนกระดูกแตกละเอียด หรือการถูกเผาด้วยเปลวเพลิง สิ่งเหล่านั้นยังไม่สามารถทำให้เขาหวาดกลัวแม้เพียงกระพริบตา

*****

[ฝากนิยายแปลอีกเรื่องของทีมงานนะคะ: จักรพรรดิ์เทพมังกร ]

จักรพรรดิเทพมังกร

(Dragon Emperor – Martial God)

ความเป็นอมตะของหลิงหยุนได้มลายหายไป.. ทำให้เขาตกลงมาสู่โลกมนุษย์ ในยุคที่เต็มไปด้วยความเสื่อมทรามอย่างที่สุด

จากนั้น.. หลิงหยุนจะค่อยๆ บ่มเพาะพลังในตัวเองทีละขั้น ทีละขั้น และไต่ลำดับขึ้นไปต่อกรกับสวรรค์ได้อย่างไร..

******