ยูโตะผู้มีความฝันกับตำนานแชแนลยูจัง - ตอนที่ 6 น้ำเวทมนตร์
ตอนที่ 6 น้ำเวทมนตร์
「กลับมาแล้ว」
「ยินดีต้อนรับกลับค่ะ」
ผมที่เปิดประตูบ้านเข้ามาถึงกับยืนนิ่งไปพักหนึ่ง
ก่อนจะทำการปิดประตูบ้านเบาๆ แล้วถอยออกมาข้างนอกบ้าน เพื่อตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้น
「เดี๋ยวนะ นี่มันบ้านเราจริงๆ ใช่ไหม? 」
แต่ไม่ว่าจะตรวจสอบอีกสักกี่ครั้ง ภาพตรงหน้ามันก็บ้านของผมนี่หว่า พวกวัชพืชที่กองอยู่นั่นก็ยังมีไม่ต่างจากตอนออกไป
「เฮ้อ สงสัยจะเหนื่อยจากการเดินทางไปโรงเรียนจริงๆ นั่นแหละ เพราะงั้นถึงได้เห็นมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ยืนอยู่ในบ้านเฉยเลย──」
พอคิดได้แบบนั้น ผมก็เลยตัดสินใจเปิดประตูไปใหม่
ก็ยังอยู่สิน้อ
แต่ขนาดของเด็กคนนี้ก็สูงประมาณ 30 เซนได้ และไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอคนนั้นกำลังลอยอยู่เหนือตัวของคุโระ ดูรูปร่างหน้าตาแล้วก็อายุราวๆ ผมนี่แหละ
「….อย่าบอกนะว่านั่นคือโฮโลแกรมที่คุโระสร้างขึ้น? 」
「ถูกต้องค่ะ ยืนยันตัวผู้ใช้บัญชี = ยูจัง」
「……」
ชักพูดไม่ออกแล้วสิพอได้โต้ตอบกันแบบนี้ ดูเหมือนว่ายูจังที่บอกนี่น่าจะหมายถึงผมนะ เพราะผมเองก็จำได้ว่าตัวเองลงทะเบียนช่องในเว็บไว้ว่ายูจัง
「คุโระ นี่มีฟังก์ชันในการฉายภาพโฮโลแกรมด้วยเหรอ แถมยังพูดคุยกับเราได้ลื่นไหลอีก AI ตัวนี้สุดยอดไปเลยแฮะ เดี๋ยวนะ ถ้ามันทำได้ถึงขนาดนี้ราคามันจะขนาดไหนเนี่ย? 」
เด็กสาวในภาพโฮโลแกรมก็จ้องมองมาทางผมที่ประหลาดใจกับการตอบสนองของเธอ
แม้จะมีตัวขนาดเล็ก แต่รูปร่างหน้าตานี่ทำออกมาได้ดีเลย เส้นผมสีดำใบหน้าที่ดูน่ารักสมวัย กับดวงตาที่กลมโต แถมยังใส่หูแมวสีดำเข้ามาด้วย เหมือนแมวน้อยในร่างคน
「สุดยอดไปเลยคุโระ ทำโฮโลแกรมออกมาได้ดีจริงๆ 」
จากนั้นคุโระก็ยิ้มอย่างสดใสออกมา
ก็รู้อยู่หรอกนะว่าภาพโฮโลแกรมมันถูกควบคุมโดย AI แต่เจอแบบนี้ใครมันจะไปอดยิ้มได้ฟะ
「ผู้ใช้บัญชี = ยูจัง วันนี้ต้องการทำงานในสวนหรือเปล่าคะ? 」
「──เอ่อ นั่นสินะ เมื่อวานก็จัดการพวกวัชพืชไปแล้วด้วยที่เหลือคงต้องเอาไปทิ้ง….นอกจากนี้เรียกฉันว่ายูโตะเถอะ….พอถูกเรียกด้วยชื่อบัญชีที่ใช้แบบนั้นแล้วมันแปลกๆ 」
「รับทราบค่ะ ยูโตะ」
จากนั้นคุโระก็ลอยตามเข้ามาภายในห้องของผม เมื่อก่อนคุโระเป็นโดรนเฉยๆ ผมก็เลยไม่ได้สนใจเรื่องที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเขา แต่ตอนนี้ชักลังเลแล้วสิ
ถึงมันจะเป็นโฮโลแกรมเฉยๆ แต่ปัญหามันอยู่ที่ความรู้สึกนี่แหละ
「คุโระ ฉันว่าอยากจะเปลี่ยนชุดสักหน่อยน่ะ」
「รับทราบค่ะ」
คุโระทำการปิดภาพโฮโลแกรม
──ผมคิดว่ามันน่าทึ่งมากเลยนะที่คุโระสามารถเข้าใจความหมายของผมที่ต้องการสื่อออกไป โดยปิดภาพโฮโลแกรม
ทีนี้ก็ได้เวลาเปลี่ยนเสื้อ ตอนนี้ผมได้สวมชุดคลุมและถุงมือคราบสีเขียวสำหรับการทำงานนอกบ้าน
แล้วลงมาข้างล่างเพื่อใส่รองเท้า
คุโระก็บินตามผมมาเหมือนปกติ ก่อนจะเปิดการใช้งานโฮโลแกรมอีกครั้งเมื่อออกมาข้างนอกบ้าน
จากนั้นก็เริ่มพูดกับผม
「จะทำการกำจัดมันอย่างไรคะ ยูโตะ」
「ก็แค่ยัดมันเข้าไปตรงนั้น──」
ผมชี้ไปยังเครื่องจัดการขยะขนาดใหญ่ที่ตั้งไว้นอกบ้าน ซึ่งเป็นเครื่องจัดการขยะชนิดสั่งทำพิเศษเพื่อใช้ในเชิงพาณิชย์ อันนี้พ่อผมเป็นคนทำเอง แต่มันก็ช่วยได้เยอะเลยในเรื่องการทิ้งขยะ ก็เรียกว่าเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยสำหรับการมีบ้านอยู่ตรงนี้
「รับทราบค่ะ จากนี้จะเริ่มการสนับสนุน」
พอคุโระพูดแบบนั้น ภาพในโฮโลแกรมก็เปลี่ยนไป กลายเป็นชุดวันพีชสีดำคล้ายชุดนักเรียน โดยบนหัวที่แถบคาดหัวติดเอาไว้อยู่ใต้หูแมวที่งอกออกมาบนหัว ก่อนจะเป่านกหวีดในปาก ดังขึ้นเป็นจังหวะ
「ช่วยเชียร์เหรอ…อื้ม ขอบคุณนะ」
พอได้ยินเสียงนกหวีดดังขึ้น ผมก็เริ่มทำงานในส่วนของผม นั่นคือการเอาซากพืชต่างๆ ที่จัดการไปเมื่อวานไปทิ้งที่จุดจัดการขยะ
──ว่าแล้วเชียวจนถึงตอนนี้คุโระก็พยายามสนับสนุนเราอย่างสุดความสามารถ พอรู้แบบนี้แล้วมีความสุขจริงๆ ….
หลังจากนั้นไม่นานนักผมก็ทำการจัดการพวกเศษขยะอะไรเสร็จเสียที ที่เหลือก็แค่ปล่อยมันทิ้งเอาไว้เฉยๆ เดี๋ยวมันก็จะย่อยสลายเปลี่ยนไปเป็นของเหลวตามธรรมชาติเอง
ผมทำการเปิดฝาของเครื่องจัดการขยะดูแล้วตรวจสอบภายใน ก็พบว่ามีของเหลวที่เกิดจากการทับถมกันของขยะก่อนหน้านี้อยู่ ผมก็เลยตัดสินใจปล่อยของเหลวพวกนี้ลงไปในบ่อน้ำตามปกติเหมือนที่เคยทำ ก่อนจะเอาของใหม่ทิ้งลงไป
──พอได้เห็นก็สบายใจ ดูเหมือนพวกของในนั้นจะถูกจัดการไปเร็วกว่าปกติหน่อยๆ แฮะ
「เสร็จแล้ว คุโระ ขอบคุณที่มาช่วยให้กำลังใจนะ」
「ค่ะ」
ภาพโฮโลแกรมของคุโระกลับสู่สภาพเดิม
แน่นอนว่าในตอนที่ผมเอาแต่สนใจภาพโฮโลแกรมของคุโระ ผมไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าคุโระกำลังไลฟ์สดการกระทำของผมอยู่ทันทีที่ผมออกไปข้างนอกบ้าน
———–
Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ ผมแปะไว้ใต้เม้นของเพจนะครับ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code