ยูโตะผู้มีความฝันกับตำนานแชแนลยูจัง - ตอนที่ 3 คุโระ
ตอนที่ 3 คุโระ
「นี่ ยูโตะ」
「อ้อ ว่าไงฮายาคาว่า」
ช่วงพักเที่ยง พอผมกินข้าวเที่ยงเสร็จ ฮายาคาว่าก็เข้ามาพูดกับผม เนื่องจากเกิร์ลกรุปที่เธอมักจะไปจับกลุ่มคุยกันขณะนี้ไม่อยู่ที่ห้องเรียน นับว่าหายากเหมือนกันนะเนี่ย
「เป็นไงบ้าง นายได้ลองหรือยัง」
「อื้อ ก็นิดหน่อยน่ะ」
「โห ก็ดีเลยนี่ แล้วได้อัปวิดีโอไปหรือยัง?!」
「ยังเลยๆ ฉันถ่ายไปได้นิดหน่อยเอง ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ฉันถ่ายก็เป็นแค่ฉากที่ไล่ฟาดแมลงในครัวด้วย เห้อ พอนึกๆ ดูชักลังเลแล้วสิว่าจะเอามันลงเน็ตดีไหม」
「อย่าบอกนะว่าบ้านของยูโตะมีแต่พวกแมลงน่ะ──ชีวิตบนเขานี่น่ากลัวจริงๆ ….」
ดูเหมือนฮายาคาว่าจะไม่ถูกกับเรื่องพวกนี้ ดูจากท่าทางของเธอแล้วก็คงไม่แปลกใจเท่าไหร่ ยังไงเธอก็เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จะไม่ชอบแมลงก็คงปกติ
「บอกไว้ก่อนเลย…ว่าจำนวนที่ผุดมาขนาดนั้นยังไงมันก็ไม่ใช่ชีวิตบนเขาแบบปกติแน่」
ผมพูดย้ำเพื่อจะบอกว่าบนเขาปกติ มันไม่หนักขนาดนี้หรอกเชื่อเถอะ
「จ้าๆ 」
「จริงสิ โดรนที่เธอเอามาให้ฉันนี่ดูน่ารักดีเหมือนกันนะ」
「น่ารักเหรอ? อื้ม…ก็น่ารักอยู่หรอกมั้ง? 」
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ดูเหมือนคำพูดของฮายาคาว่าจะแปลกๆ ไป
「ดูรูปร่างที่บอบบางนุ่มฟูของมันนั่นสิ ช่วยฮิลใจฉันได้เยอะเลย ขอบคุณจริงๆ ฮายาคาว่าที่เธอเอามันมาให้ฉัน」
พอผมพูดออกไปแบบนั้น ใบหน้าของฮายาคาว่าก็ดูแปลกๆ ไปยิ่งกว่าเดิม
นี่ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ
「เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรที่นายไม่เข้าใจ ก็มาถามฉันได้เลยหรือถ้ากังวลว่ากลัวจะไม่มีคนดูวิดีโอของนายเดี๋ยวฉันจะช่วยดูให้เอง」
「เอ๋ จะดีเหรอ ยังไงก็ขอบคุณมากนะ แต่ตอนนี้ฉันขอใช้เวลาลองถ่ายนั่นนี่เพลินๆ กับคุโระก่อนละกัน」
「คุโระเหรอ? ใครกันล่ะนั่นน่ะ? 」
ฮายาคาว่าเอียงหัวสงสัยก่อนจะแสดงรอยยิ้มออกมา
ชิบละ ผมรีบหันหน้าหนีโดยทันที
ทางฮายาคาว่าที่สบโอกาสก็พุ่งเข้ามาโจมตีผมทันที
「ยูโตะ คุโระนี่ใครเน้ออออ? 」
สุดท้ายฮายาคาว่าก็แกล้งผมเรื่องชื่อที่ผมตั้งให้กับโดรนจนหมดช่วงพักกลางวัน
◇◆
「เฮ้อ ช่วยชะมัดวันนี้」
พอโรงเรียนเลิกแล้ว ผมก็มุ่งหน้ากลับบ้าน
ตอนที่ผมกำลังจะไปเอาจักรยานที่จุดจอดรถ ผมก็ดันเกือบสะดุดเถาวัลย์จนล้ม
「อันตรายจริงๆ เกือบพลาดไปแล้วสิ หรือเป็นเพราะช่วงนี้เรานอนน้อยกันนะ……」
พอผมปั่นจักรยานมาถึงบ้านผมก็เอามันเข้าไปเก็บ แล้วมองดูสภาพรอบๆ บ้าน
「เห็นทีคงได้เวลาตัดหญ้าแล้วสิ」
ตามปกติ มันก็มีการแบ่งเขตระหว่างส่วนที่อยู่อาศัยกับภูเขาอยู่หรอก ดังนั้นจุดที่ผมจำเป็นต้องดูแลก็ถูกกำหนดเอาไว้หมดแล้ว แต่จะให้ทำทั้งหมดจนได้ภาพที่สวยงามก็เกินจำเป็นแถมสร้างภาระให้ผมอีก
เพราะขนาดว่าผมขยันตัดเท่าที่ทำได้แล้วนะ มันก็ดันงอกมาไม่หยุดหย่อนเสียที
──จะเรียกว่าเป็นหนึ่งในข้อเสียของบ้านหลังนี้เลยก็ได้
ก่อนที่จะออกไปทำงานที่ว่า ผมก็เอากระเป๋านักเรียนเข้าไปเก็บภายในบ้าน แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกมาถอนหญ้า จังหวะนั้นเองทางคุโระก็บินออกมาหาผม
「โอ้ กลับมาแล้ว」
คุโระตอบรับเสียงทักทายของผมด้วยการลอยขึ้นลง
——–
Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ ผมแปะไว้ใต้เม้นของเพจนะครับ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code