ยูโตะผู้มีความฝันกับตำนานแชแนลยูจัง - ตอนที่ 24 อากะที่ 8 อีกหน

ตอนที่ 24 อากะที่ 8 อีกหน

 

「นี่คุโระ ดูเหมือนพวกคุณมิโดริคาวะกับคนอื่นๆ จะดีใจที่ได้โซเม็งไปนะ ดีจริงๆ ที่ทำตามคำแนะนำของเธอ」

「ทั้งหมดก็เพราะยูโตะต่างหาก」

「นอกจากนี้ พวกเขาก็ดูเป็นคนดีกันนะ ค่อยโล่งใจหน่อย」

ไม่นานนัก หลังจากไปเอาพวกชามที่ใส่โซเม็งกลับมาแล้วล้างเสร็จ

คุโระได้เอาจานที่ผมล้างเสร็จ ขึ้นไปเช็ดหยดน้ำออกด้วยผ้า

โฮโลแกรมของคุโระที่ฉายอยู่บนโดรนก็แสดงภาพของเด็กสาวหูแมวที่กำลังทำความสะอาดชามอยู่

「ยูโตะ」

「หือ มีอะไรเหรอ」

「ถ้าตอนที่ยูโตะไม่อยู่ แล้วพวกคุณมิโดริคาวะมาหา จะให้ทางฉันออกไปต้อนรับแทนไหมคะ」

「ได้สิ ทางผมเองก็อยากจะให้คุโระไปแนะนำตัวกับคนอื่นด้วย」

「รับทราบค่ะ」

และแล้วภายในห้องก็มีเพียงแค่เสียงกระทบกันของภาชนะเท่านั้น

「เฮ้อ เสร็จสักที พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าด้วยสิ」

「พรุ่งนี้ยังไม่มีคลาสเรียนไม่ใช่เหรอคะ」

「อ๋อ พรุ่งนี้ผมต้องไปงานเทศกาลกับฮายาคาว่าน่ะ ดูเหมือนทางอากะที่ 8 เขาจะมีงานเทศกาลฉลองครบรอบ 10 ปี」

「…ถ้างั้นก็เที่ยวให้สนุกนะคะ」

「อื้อ ขอบคุณนะ」

 

◆◇

 

「ฮายาคาว่ามาสายชะมัดー」

ผมพูดกับฮายาคาว่าที่กำลังวิ่งมาหาผมที่รออยู่ตรงสถานี

「โทษทีนะ พอดีเตรียมนั่นนี่เยอะไปหน่อย」

ฮายาคาว่าตอบกลับโดยบอกว่าเธอจำเป็นต้องเตรียมชุดที่ใส่มาในวันนี้

 

จากที่ฟังคำตอบของฮายาคาว่าก็พอจะเดาได้จากของที่เธอเอามา มันคงต้องใช้เวลาพอสมควรจริงๆ

 

วันนี้เธอสวมแจ็กเกตที่ดูราคาแพงมีโทนสีที่เรียบมาพร้อมกับช่องใส่ของหลายช่องและกางเกงทำมาจากผ้าเดนิมแบบยืดซึ่งช่วยให้เธอสามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก ส่วนของเท้าก็เป็นรองเท้านิรภัยสีแดงที่ออกแบบมาในดีไซน์สปอร์ต

 

กระเป๋าเป้ที่เธอสะพายมาด้วยก็พองจนรู้ว่าพกอะไรมาเต็มไปหมด

 

กลับกันพอผมมองมาที่ตัวเอง ผมสวมแค่เสื้อคลุมปกติที่มีไว้เพื่อกันเปื้อนเฉยๆ

 

「ว่าแต่พวกเราจะเข้าไปในดันเจี้ยนได้จริงเหรอ? 」

 

「ได้สิ โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ นะ!」

ในฐานะที่ดันเจี้ยนอากะที่8 ก็เป็นส่วนหนึ่งของงานเทศกาล พวกเขาจึงเปิดให้พวกเด็กๆ สามารถเข้าไปในดันเจี้ยนได้

 

แต่ว่ามันก็มีข้อจำกัดอยู่ตรงที่ความลึกที่พวกเขาสามารถเข้าไปได้ ด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย นอกจากนี้ก็มีพวกนักสำรวจที่ได้รับการว่าจ้างจากผู้จัดงานคอยดูแลภายในนั้นด้วย

 

ฮายาคาว่าพูดอย่างมีความสุขขณะเดินไปที่งาน

 

「จะว่าไป อากะนี่เป็นดันเจี้ยนระดับต่ำที่สุดใช่หรือเปล่านะ? 」

「ใช่แล้ว มันคือหนึ่งในดันเจี้ยนที่มีระดับความยากต่ำที่สุดของประเทศเรา และพอที่แห่งนี้เป็นดันเจี้ยนอากะซึ่งถูกค้นพบเป็นแห่งที่ 8 ก็เลยได้ชื่อว่า อากะที่ 8 น่ะ โดยสีของมันก็จะเรียงลำดับไปตามสีของรุ้งทั้ง 7 สี ว่ากันว่าหากเป็นดันเจี้ยนพิเศษที่มีระดับความยากเกินกว่ามุราซากิ (สีม่วง) ก็จะถูกเปลี่ยนให้เป็นคุโระ」

และแล้วพวกเราก็เดินทางมาถึงดันเจี้ยนก่อนจะได้คุยกับฮายาคาว่าจนจบ

ภาพของโรงพยาบาลร้างซึ่งเป็นตำแหน่งของอากะที่ 8 มีป้ายเขียนว่าครบรอบ 10 ปีห้อยอยู่จากทางระเบียงของโรงพยาบาล

เห็นแล้วดูเซอร์เรียลแปลกๆ

 

ร้านค้าแผงขายของรอบๆ อากะที่ 8 ก็เยอะเป็นสองเท่าจากครั้งก่อน

 

กลิ่นหอมของพวกมันลอยมาแตะจมูกผม

 

จนทำให้รู้สึกหิวได้ตลอดเวลา ความน่าดึงดูดของพวกมันช่างเกินต้านทาน

 

「โอ้ ตรงนั้นไงแผนกต้อนรับ ไปกันเถอะยูโตะ!」

 

ฮายาคาว่าจับมือผมลากผ่านแผงขายอาหาร โดยมีปลายทางคือแผนกต้อนรับตรงทางเข้าดันเจี้ยน

 

ช่วยไม่ได้สินะ ผมก็เลยปล่อยตัวให้ไหลไปตามแรงดึงของฮายาคาว่า