ตอนที่ 17 มดผู้โชคร้าย

 

【ดันเจี้ยนคอร์ปอเรชั่น】

 

 

「ฉันกลับมาแล้ว อย่างที่พูดเรื่องเขตพื้นที่พิเศษได้รับการรับร้องแล้ว!」

 

「ยินดีด้วยนะครับ」

 

「สมแล้วที่เป็นผู้จัดการ!」

 

「ประวัติศาสตร์หน้าใหม่ต้องได้รับการจารึกแล้ว」

 

 

สมาชิกทีมที่ดูแลส่วนของยูจังแชแนลได้ชื่นชมผู้จัดการที่ผ่านศึกอันเหนื่อยล้ามา

 

น่าเสียดายที่มิโดริคาวะไม่ได้มาร่วมวงด้วย

 

 

 

「มิโดริคาวะกำลังเผชิญโชคร้ายอยู่เหรอ」

 

「ใช่ครับ นี่ก็ผ่านมาได้สัก 6 ชั่วโมงแล้ว」

 

 

คาโต้ชายร่างหมีบอกกับผู้จัดการของเขา

 

จากมุมมองของคาโต้แล้ว มิโดริคาวะคือผู้ใต้บังคับบัญชาที่หาโอกาสในการเตะเขาทุกครั้งที่มีโอกาส แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร

 

 

มิโดริคาวะ โทโนะ หญิงสาวที่ต้องเผชิญความโชคร้ายทุกครั้งที่ได้ขยับตัว

 

แค่เดินนิ้วเท้าก็จะเผลอไปกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะ

 

พอพยายามจะดื่มน้ำ ด้ามจับแก้วก็จะหลุดออก

 

ล่าสุดก็ลื่นล้มไปเพราะพยายามจะเช็ดกาแฟที่หกบนพื้น

 

เท่านั้นยังไม่พอ พอล้มไปแล้วยังจะโดนกองกระดาษที่ถ่ายเอกสารมาล้มทับไปอีก

 

การพังทลายของมันราวกับหิมะถล่ม ก่อนที่กาแฟบนพื้นจะเปลี่ยนกระดาษเป็นสีน้ำตาล

 

 

แต่เอาเป็นว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอทุกคนก็คุ้นชินกันแล้ว

 

 

แน่นอนว่ากองกระดาษพวกนั้นถูกวางแทนที่เอกสารสำคัญเอาไว้ล่วงหน้าแล้วราวกับรู้ว่าจะต้องเจออะไร

 

มันคือโชคร้ายที่มิโอริคาวะต้องเผชิญอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

 

ในที่สุดช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดก็สิ้นสุดลง

 

พวกพนักงานรีบเข้าไปดูแลมิโดริคาวะที่สภาพสะบักสะบอม

 

ก่อนจะยื่นแล็ปท็อปออกมา

 

แล้วมิโดริคาวะก็ใช้มือที่สั่นเทาของเธอล็อกอินเข้าเครื่อง

 

 

 

「หัวหน้าคะ ได้มาแล้วค่ะ การติดต่อจากทาง「ยูจังแชแนล」การประชุมทางไกล..」

 

 

พอพูดจบมิโดริคาวะก็ทรุดตัวลงไป คาโต้ก็รีบพยายามเข้ามาพยุงร่างของเธอไว้ ก่อนที่พนักงานผู้หญิงคนอื่นจะเข้ามาช่วยเหลือเธอ แล้วหามไปส่งห้องพยาบาล

 

 

 

　◆◇

 

 

 

【ขณะเดียวกันที่สวนของบ้านยูโตะ】

 

 

 

「ชิบละ ไอ้แบบนี้มัน แย่แล้วสิ」

 

 

ผมมองไปยังจุดหนึ่งของสวนแล้วตัวสั่น

 

พื้นดินส่วนหนึ่งของบ้านกลายเป็นกองภูเขาเล็กๆ

 

ภูเขาสีน้ำตาลที่สร้างขึ้นมาจากดิน

 

 

「พวกมดมันกลับมาสร้างรังอีกแล้วสิน้า แถมไอ้เจ้าพวกนี้ก็ดันทนมือทนเท้าจนยาที่ซื้อมาจากร้านไม่ได้ผลอีก」

 

 

เท่าที่จำได้นี่ก็เป็นครั้งที่ 3 แล้วที่ผมเจอพวกนี้

 

 

ตอนที่เจอมันครั้งแรกบอกเลยว่างานหยาบสุดๆ

 

เพราะผมไม่ทันได้สังเกต แล้วปล่อยพวกมันทิ้งไว้นาน กว่าจะรู้ตัวมันก็ลามเข้าไปถึงบ้านผมแล้ว

 

ภาพของมดจำนวนนับไม่ถ้วนที่คลายไปทั่วพื้นบ้านนั่น

 

ฝูงมดที่ไม่ว่าผมจะทุบมันด้วยดาบหนังสือพิมพืสักเท่าไหร่ มันก็โผล่ออกมาเรื่อยๆราวกับไม่มีวันหมดสิ้น ผมที่หัวเสียก็เลยรีบปั่นจักรยานไปที่ร้านขายของใกล้ๆเพื่อซื้อยากำจัดมดมา แต่ก็ดันไม่ได้ผลซะงั้น

 

สุดท้ายผมก็ต้องฟาดพวกมดนี่ด้วยมือของตัวเองให้หมดสิ้น ในสภาพเหนื่อยจนน้ำตาคลอเบ้า

 

 

 

「มหาสงครามมดล้างโลกครั้งที่ 3 เริ่มขึ้นแล้วสินะ….」

 

ผมหยิบดาบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอีกครั้งด้วยดวงตาที่สิ้นหวัง

 

 

ไอ้จอมปลวกระยำนั่น พ่อจะฟาดให้เรียบเลย