ยุคใหม่ของเหล่าผู้อัญเชิญ - บทที่ 11: การสังหารหมู่

บทที่ 11: การสังหารหมู่

 

 

 

 

อาแจ็กซ์และเพื่อนๆ ของเขานอนหลับอย่างสงบโดยไม่ทราบถึงทุกสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในเมืองโวลาร์

 

กลางดึกอาแจ็กซ์ตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหันเพราะเขามีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ แต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร จึงออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์

 

“ พวกเขาเป็นใคร… ? และจิตสังหารของพวกเขารุนแรงมาก ” ทันทีที่เขาออกมา เขาเห็นเงาบางคนวิ่งไปทางสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร

 

เขารู้ว่าพวกนั้นไม่ได้มาที่นี่เพื่อคุยแน่ เขาจึงรีบไปปลุกเพื่อนของเขาโดยไม่รอช้า

 

“ ทุกคนตื่นเถอะ อันตราย อันตราย ” อาแจ็กซ์ตะโกนในห้องของเขาปลุกเพื่อนของเขา

 

“ อะไร ?? ” แม้ว่าเพื่อนร่วมห้องของเขาทุกคนจะหลับสนิท แต่พวกเขาก็ยังคงตื่นจากเสียงตะโกนและถามในเวลาเดียวกัน

 

“ ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว รีบแจ้งเตือนทั้งหมด ” ทันทีที่เขาพูดจบอาแจ็กซ์ก็เดินไปที่ห้องอื่น ๆ

 

มองหน้ากัน เพื่อนของอาแจ็กซ์ก็ไปปลุกคนอื่นด้วย

 

“ มันเหมือนกับข้อมูลที่เราได้รับ ไม่มีนักสู้ที่ทรงพลังอยู่ที่นี่ … ข้าคิดว่าเราสามารถทำภารกิจนี้ให้สำเร็จได้เร็วกว่านี้ ” มือสังหารคนหนึ่งพูดกับมือสังหารคนอื่น ๆ

 

แม้ว่านักสู้ทรงพลังหลายคนเกิดมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซิลเวอร์ แต่ก็มีเพียงชายชราคนหนึ่งที่ดูแลค่าใช้จ่ายของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

 

นอกจากนี้ยังมีชายวัยกลางคนหนึ่งคนที่สอนเด็กๆในการออกกำลังกายและชายและหญิงที่มีอายุมากกว่าบางคนที่ทำงานบ้านทุกวัน โดยสรุปแล้วมันค่อนข้างง่ายในการกวาดล้าง

 

ก่อนที่พวกเขาจะปลุกเด็กๆทุกคนเสร็จ เงาก็วิ่งเข้ามาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

 

“อา … ! พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าเรากำลังโจมตีพวกเขา ? ” มือสังหารสวมหน้ากากคนหนึ่งถามอีกคน

 

“ ใครจะสนล่ะ พวกเขาก็ต้องตายอยู่ดี ” มือสังหารอีกคนที่เพิ่งเชือดคอของอาจารย์วัยกลางคนกล่าว

 

เด็กๆทุกคนตกใจเมื่อเห็นอาจารย์ของพวกเขาตายและเริ่มวิ่งไปในทิศทางต่างๆ

 

อาแจ็กซ์และเพื่อนๆของเขาก็เข้าไปในทิศทางของป่าต้องคำสาป

 

“ แยกส่วนและทำภารกิจให้สำเร็จโดยเร็ว และเก็บของชิ้นนั้นทันที ที่มันปรากฏ ไปเดี๋ยวนี้!” มือสังหารชุดแดงที่ดูเหมือนหัวหน้าสั่งลูกน้อง

 

“ ครับท่าน ” ไม่นานนักลอบสังหารก็กระจายไปในทิศทางต่างๆ และเริ่มสังหารเด็กๆ อย่างไร้ความปราณี

 

“ ได้โปรดอย่าสังหารข้า “

 

“ ข้าจะทำตามที่เจ้าพูด ”

 

“ โปรดมีความเมตตาด้วย“

 

“ ทำไมเจ้าถึงสังหารเรา “

 

เสียงขอทานดังมาจากบริเวณรอบ ๆ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซิลเวอร์

 

อาแจ็กซ์ และเพื่อนของเขารู้สึกโกรธไม่มีพลังและทำอะไรไม่ถูก

 

” ทำไมพวกเขาถึงสังหารเรา ?? ” เฮคเตอร์ตะโกนด้วยความโกรธ

 

“ ไม่รู้สิ แต่สิ่งสำคัญอันดับแรกของเราในตอนนี้คือการหนีสิ่งนี้และเอาตัวรอด ” อาแจ็กซ์กล่าวด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก

 

“ เอาตัวรอด ?? เจ้ามีความทะเยอทะยานสูงนะเจ้าหนู แต่น่าเสียดาย เจ้าจะตายที่นี่ ” เสียงเข้มดังมาจากด้านหลัง

 

อาแจ็กซ์และเพื่อนของเขารู้ว่ามีมือสังหารตามมาทันพวกเขา

 

“ พวกเจ้าหนีไปข้าจะถ่วงเวลาให้…!” อาแจ็กซ์พูดกับเพื่อน ๆ

 

“ แต่ … ” ก่อนที่พวกเขาจะได้ตอบอะไรอาแจ็กซ์พูดด้วยท่าทางมุ่งมั่น ” ไป…! เอาตัวรอดและอย่าปล่อยให้การเสียสละของข้าเสียเปล่า “

 

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นบนใบหน้าของอาแจ็กซ์ พวกเขารู้ว่าอาแจ็กซ์จะไม่ฟังพวกเขาดังนั้นพวกเขาจึงยังคงวิ่งลึกเข้าไปในถิ่นทุรกันดารที่ถูกสาปแช่ง

 

” ข้าประทับใจเจ้า เด็กน้อย แต่น่าเศร้าที่พวกเขาจะตายโดยที่ข้าไม่ได้สังหารพวกเขาใครๆ ก็ตายในกรงเล็บของสัตว์ร้าย ” มือสังหารกล่าวกับอาแจ็กซ์

 

“ ข้ารู้ แต่ยังมีโอกาสรอดเล็กน้อยถ้าพวกเขาหลบหนีเข้าไปในถิ่นทุรกันดารที่ถูกสาปเมื่อเทียบกับการอยู่ที่นี่ ” พูดอย่างนั้นเขายืนอยู่ในท่าเตรียมต่อสู้

 

” ดี ดี ตอนนี้เจ้าต้องการที่จะต่อสู้กับข้า ?? ” มือสังหารเยาะเย้ยท่าทางการต่อสู้ของอาแจ็กซ์

 

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้นเขาก็พุ่งเข้าหา อาแจ็กซ์ เพื่อสังหารเขาในการโจมตีเพียงครั้งเดียว แต่อาแจ็กซ์ หลบการโจมตีและเหยียบมือสังหารและวิ่งไปที่เหว

 

เหวที่ถูกสาปมีชื่อเรียกต่างๆกันเช่น กัฟ หรือ ชาซึม ซึ่งมีความลึกไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีใครรู้ว่าที่ด้านล่างของเหวที่ถูกสาปนี้เป็นอย่างไรและสัตว์ประหลาดตัวใดอาศัยอยู่ที่นั่น แต่มันเต็มไปด้วยพลังแห่งความตาย ใครเข้าไปก็จะถูกกัดกร่อนด้วยพลังงานนั้น

 

เขามุ่งหน้าไปสู่เหวเพราะเขาไม่ต้องการให้มือสังหารตามเพื่อนของเขาดังนั้นเขาจึงใช้ทิศทางนี้

 

เขาแค่อยากถ่วงเวลาให้กับมือสังหารคนนี้ให้มากที่สุดเพื่อให้เพื่อนของเขาหนีไปได้

 

มือสังหารโกรธเมื่ออาแจ็กซ์เหยียบเขาก่อนหน้านี้เขาจึงติดตาม อาแจ็กซ์ ไปด้วยความโกรธ

 

เมื่อ อาแจ็กซ์ กำลังจะไปถึง เหวที่ถูกสาป เขาถูกลูกเตะของมือสังหาร