ยามดอกวสันต์ผลิบาน - ตอนที่ 477 กลับบ้านเดิม

“ข้าจะทําเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไร” เฉิงฉือกล่าวยิ้มๆ “มีตระกูลไหนบ้างที่ไม่มีคนมากมาย ให้ต้องเลี้ยงดู ทําการค้านั้นคงมิใช่อยากได้แค่ชื่อเสียงโดยไม่ต้องการเงินทองหรอกกระมัง พวก เขาไม่เชื่อมั่นจวนรอง ไม่อยากเอาเงินไปฝากไว้ที่ร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่ นั่นก็เป็นแผนการของพวก เขาที่ผ่านการคิดพิจารณามาแล้ว เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย”

 

โจวเสาจิ่นยิ้มจนตาหยี

 

คนผู้นี้ ทําเรื่องร้ายๆ มาก็ยังไม่ยอมรับอีก!

 

นางกล่าว “ใช่แล้วเจ้าค่ะๆ ไม่เกี่ยวอะไรกับท่านเลย! แต่ว่าร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่นั่นท่าน เป็นคนสร้างขึ้นมา นอกจากท่านแล้ว พวกเขาก็ไม่เชื่อใจผู้ใดอีกก็เท่านั้น น่าสงสารจวนรองที่คิด ว่าร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่เป็นบ่อเงินบ่อทองอันหนึ่ง อุตส่าห์คิดวิธีเอามันไปจากมือของท่าน แต่ กลับไม่รู้ว่าเป็นคําสาปบีบคั้นให้คนตายเร็วขึ้นได้ มีแต่จะทําให้พวกเขายิ่งถลําลึกมากขึ้น ต่างหาก” กล่าวถึงตรงนี้ นางอดทอดถอนหายใจเล็กน้อยไม่ได้ พลางกล่าว “เมื่อย้อนกลับไปที่ต้น ตอแล้ว ก็ต้องโทษที่คําว่า ‘ละโมบโลภมาก’ คําเดียวเท่านั้นแล้ว!”

 

หากไม่มีใจละโมบโลภมาก ปล่อยพรรคเจ็ดดาราไปตั้งแต่ตอนแรกๆ จวนหลักและจวน รองจะกลายมาอยู่ในสภาพเช่นวันนี้ได้อย่างไร!

 

นางอดกอดเฉิงฉือเอาไว้แน่นๆ ไม่ได้ ซุกศีรษะเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

 

เฉิงฉือยิ้มน้อยๆ กอดโจวเสาจิ่นแน่นยิ่งขึ้น

 

เขาหอมหน้าผากนางเบาๆ ครุ่นคิดถึงเรื่องของซอยจิ่วหรู

 

เนื่องจากคนที่ก่อนหน้านี้เคยฝากเงินไว้กับร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่ต่างทยอยกันแลกคืนเป็น เงินสด จวนรองก็หาคนมาฝากเงินเพิ่มเข้าไปไม่ได้ หากอยากให้ร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่ดําเนิน

 

4434

 

กิจการได้ตามปกติ ก็ต้องเอาเงินของตัวเองออกไปหมุน แต่จวนรองไม่มีคนทําการค้าเป็นเลยสัก คน เก็บเงินไว้ในบ้านมันก็ไม่อาจงอกเงยขึ้นมาเองได้ ความรู้สึกที่ว่านั่งกินจนภูเขาว่างเปล่าทําให้ คนของจวนรองรู้สึกตกอยู่ในภาวะวิกฤติ ความโลภที่บดบังสติปัญญาทําให้พวกเขาเปลี่ยนกฎ จากที่เขาเคยกําหนดไว้ว่าจ่ายปันผลหนึ่งฤดูกาลหนึ่งครั้งเป็นจ่ายปันผลปลายปีเหมือนกับตระกูล พ่อค้ารายอื่นๆ เมื่อข่าวคราวแพร่ออกไป มีแต่จะทําให้คนรู้สึกว่ากิจการของร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่ นั้นกําลังมีปัญหา จึงไม่ยอมนําเงินไปฝากที่ร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่ และยิ่งไม่ยอมใช้เงินแลกเปลี่ยน ตั๋วเงินของร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่ เมื่อผ่านไปนานวันเข้า สิ่งที่ร้านอวี้ไท่สูญเสียไปมิใช่แค่ลูกค้า เท่านั้น ยังเสียชื่อเสียงความน่าเชื่อถืออีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นธุรกิจที่ไร้ซึ่งชื่อเสียงความน่าเชื่อถือ นั้นก็อยู่ไม่ไกลจากการต้องปิดตัวลงแล้ว นอกจากนี้บรรดาธนาคารที่ร่วมทําธุรกิจกับร้านอวี้ไท่ เหล่านั้นก็มิได้กินหญ้า จะต้องหาวิธีฮุบเงินที่ใช้สําหรับแลกเปลี่ยนตั๋วเงินก้อนนั้นอย่างเป็นเหตุ เป็นผลแน่นอน

 

ถึงเวลานั้นเงินที่จวนรองต้องสูญเสียไปจะมิใช่เงินแค่สามแสนเหลี่ยงนี้เป็นแน่ คิดถึงตรงนี้เขาก็แสยะยิ้มเย็นอยู่ในใจ

 

เฉิงซวี่มองเขาผิดไปแล้วจริงๆ

 

เขาคิดว่าตนต้องจากบ้านไปตั้งแต่เล็กจะต้องคิดถึงครอบครัว ต้องให้ค่ากับสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรักในครอบครัว’ เหล่านั้น จึงใช้ร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่มาบีบคั้นเขา ไม่ให้เขาเห็นด้วยกับการ แยกตระกูล

 

แต่ร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่เพียงหนึ่งร้าน จะสําคัญกว่าชีวิตของเขาได้อย่างไร

 

ไม่มีร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่แล้ว เขายังสร้างร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่ขึ้นมาอีกหนึ่งร้านได้ แต่ให้ เขามองเด็กน้อยของเขาแต่งกับผู้อื่น กระซิบกระซาบวาจาอ่อนหวานกับผู้อื่น และมีบุตรชายหญิง กับผู้อื่นไปเฉยๆ นั้น…แค่คิดเขาก็รู้สึกราวกับถูกคว้านหัวใจด้วยมีดแล้ว

 

4435

 

เฉิงฉือหอมหน้าผากโจวเสาจิ่นอีกครั้งอย่างอดไม่อยู่ กล่าวเสียงแหบพร่าว่า “ผ่านพ้นปี ใหม่ไปแล้ว พวกเรามีลูกสักคนดีหรือไม่”

 

เรื่องเช่นนี้ก็กําหนดได้ด้วยหรือ โจวเสาจิ่นหน้าแดง นางเองก็อยากได้ลูกสักคนหนึ่งเช่นกัน

 

นอกจากนี้นางเชื่อใจเฉิงฉือมาโดยตลอด นางแล้วแต่เฉิงฉือ ในเมื่อเขาพูดเช่นนี้ นางก็ พยักหน้า พึมพําขานรับคําว่า “เจ้าค่ะ”

 

เฉิงฉือจึงกอดนางแน่นยิ่งขึ้น ปีหน้า เด็กน้อยก็จะโตขึ้นอีกหนึ่งปีแล้ว น่าจะสมบูรณ์พร้อมมากขึ้นแล้วกระมัง สายตาของเขาเคลื่อนไปตกอยู่บนส่วนที่นูนขึ้นมาเป็นเนินเขาโค้งเว้าของนางอย่างห้าม ไม่อยู่ หากมองเพียงรูปร่างนี้ จะมีใครคิดว่านางเพิ่งจะปักปิ่นไปไม่นานเท่านั้น ผ่านไปอีกสักสองสามปี ไม่รู้ว่าจะงดงามเพียงใด!

 

อีกทั้งนางยังมีดวงหน้าที่งดงามหาใดเปรียบ ดวงตากระจ่างใสยิ่งกว่านํ้าในฤดูใบไม้ผลิ คล้ายกับธรรมชาติขุนเขาแม่นํ้าอันบริสุทธิ์ที่มิเคยผ่านการปนเปื้อนของโลกมนุษย์มาก่อน ทําให้ คนอยากเห็นสภาพตอนที่นางตกลงไปในโลกมนุษย์อย่างอดใจไม่อยู่…

 

เฉิงฉือถอนหายใจ

 

4436

 

โชคดีที่เด็กน้อยมีนิสัยเรียบร้อย ไม่นิยมออกไปเข้าสังคมสังสรรค์ จึงลดปัญหาวุ่นวายไป ได้มาก ไม่อย่างนั้นหากชื่อเสียงความงามนี้ถูกแพร่ออกไป ธรณีประตูบ้านของพวกเขาต้องถูก พวกภรรยาเหล่านั้นหาเรื่องมาเหยียบจนสึกไปสามชุ่นเป็นแน่

 

ถึงเวลานั้นเด็กน้อยจะต้องสลดหดหู่ใจมากเป็นแน่

 

นึกภาพเหตุการณ์นั้นแล้ว เขาก็อดหัวเราะไม่ได้ เอ่ยขึ้นว่า “พรุ่งนี้อยากเล่นไพ่ใบไม้กับ พวกชุนหว่านหรือไม่”

 

ขจัดความน่าเบื่อหน่ายของการเดินทางออกไปครู่หนึ่ง

 

โจวเสาจิ่นส่ายศีรษะ

 

หากนางเล่นไพ่ใบไม้กับพวกชุนหว่าน เฉิงฉือก็ต้องไปนั่งรถม้าอีกคันหนึ่ง นางก็ต้องแยก กับเฉิงฉือ…นางอยากอยู่กับเฉิงฉือ ต่อให้ไม่ได้พูดอะไรกันสักประโยค ขอเพียงได้เห็นเขา ได้ สัมผัสถึงลมหายใจของเขา รู้ว่าเขาอยู่ข้างๆ นาง นางก็พอใจแล้ว

 

เฉิงฉือกลับไม่อาจปล่อยให้นางเมาจนหลับไปทั้งวันเช่นนี้ได้ ไม่อย่างนั้นผ่านไปสักสอง สามวันจะกลายเป็นคนไร้ชีวิตชีวาได้

 

เมื่อดื่มนํ้าแกงไก่เรียบร้อยแล้วเขาและโจวเสาจิ่นก็เข้านอนแต่หัวคํ่า วันรุ่งขึ้นใช้ผ้าห่มผืน เล็กห่อตัวนางแล้วกอดเอาไว้ในอ้อมกอด เลิกผ้าม่านขึ้นชมวิวทิวทัศน์ด้านนอกไปพร้อมกับนาง

 

เมืองเป่ าติ้งเป็นสถานที่ที่ต้องเดินทางผ่านเมื่อจะเดินทางจากจิงเฉิงไปทางใต้ แม้น อากาศจะหนาวเย็นเต็มไปด้วยหิมะและนํ้าแข็ง แต่ใกล้จะถึงเทศกาลปีใหม่แล้ว บนถนนจึงยังมี คนเดินทางอยู่เป็นจํานวนมาก โดยมากต่างเร่งเดินทางกลับบ้านไปเฉลิมฉลองเทศกาลปีใหม่

 

4437

 

เฉิงฉือจึงกล่าวกับโจวเสาจิ่นว่า “เทศกาลปีใหม่ของปีนี้เป็นเทศกาลปีใหม่ครั้งแรกของ พวกเราหลังจากที่แต่งงานแล้ว เกรงว่าถึงเวลานั้นคงต้องไปรับประทานอาหารรวมญาติกันที่ซอย ซิ่งหลิน”

 

เนื่องจากแต่งงานกับเฉิงฉือและเป็นสะใภ้ของตระกูลเฉิงแล้ว จึงไม่อาจหลบเลี่ยงซอยซิ่ง หลินไปตลอดได้

 

เฉิงฉือทําเพื่อนางมากมายขนาดนี้แล้ว นางเองก็อยากทําอะไรเพื่อเฉิงฉือให้เขาได้มี ความสุขบ้างเช่นกัน

 

โจวเสาจิ่นจับนิ้วก้อยของเฉิงฉือเอาไว้ สูดหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่ง กล่าวว่า “ไม่เป็นไรเจ้า ค่ะ ถึงเวลานั้นพวกเราก็แค่ไปรับประทานอาหารรวมญาติกันที่ซอยซิ่งหลินก็ได้แล้ว”

 

ราวกับว่าทําเช่นนี้แล้วจะดูดซับเอาความกล้าหาญจากร่างของเฉิงฉือมาได้บ้างก็ไม่ปาน ความอบอุ่นอ่อนหวานที่วาบหวามนั่น ทําให้เฉิงฉือใจสั่นไม่หยุด

 

เขาจับมือของโจวเสาจิ่นเอาไว้ กระซิบกล่าวยิ้มๆ ว่า “เชื่อใจข้า ข้าไม่ปล่อยให้มีเรื่องเกิด ขึ้นกับเจ้าอย่างแน่นอน!”

 

แน่นอนว่าโจวเสาจิ่นย่อมเชื่อใจเขา ไม่อย่างนั้นก็คงไม่กล้าไปซอยซิ่งหลิน

 

แต่สุดท้ายแล้ว นางยังคงขี้ขลาดอยู่บ้างเล็กน้อย

 

โจวเสาจิ่นขานรับคําว่า “เจ้าค่ะ” ด้วยดวงหน้าที่ยิ้มจนตาหยี เป็นความน่ารักน่าเอ็นดูที่ อธิบายออกมาไม่ได้

 

เฉิงฉือชอบยิ่งนัก

 

เหมือนกับว่าเขาไม่ได้เห็นนางสดใสขนาดนี้มาระยะหนึ่งแล้ว

 

4438

 

ทั้งสองคนหาเรื่องคุยไปเรื่อยเปื่อย เวลาผ่านไปเพียงสองถึงสามวันก็มาถึงเมืองเป่ าติ้ง แล้ว

 

โจวเจิ้นได้รับจดหมายมาก่อนตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว เร่งให้คนไปรอที่หน้าประตูเมืองตั้งแต่ เช้าตรู่ กระทั่งหลี่ฉางกุ้ยให้คนมาแจ้งเขาว่าโจวเสาจิ่นและเฉิงฉือเข้าเมืองมาแล้ว เขาก็นั่งไม่ติดที่ อีก ทิ้งเอกสารที่วางเต็มโต๊ะแล้วเดินไปที่เรือนชั้นใน

 

หลี่ซื่อเพิ่งจะตั้งครรภ์ได้ไม่นาน ร่างกายยังเห็นไม่ชัดทว่าก็ไม่กล้าขยับเขยื้อนมากนัก นั่ง อยู่บนเก้าอี้มีเท้าแขนที่ปูด้วยเบาะรองนั่งอย่างหนาฟังป้ารับใช้ประจําครัวรายงานรายการอาหาร ที่จัดเตรียมสําหรับวันนี้ เมื่อเห็นโจวเจิ้นเดินเข้ามาก็รีบลุกขึ้น

 

“เจ้ารีบนั่งลงเถิด!” โจวเจิ้นเองก็กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุกับหลี่ซื่อได้ รีบกล่าวว่า “มีอะไร เจ้าก็สั่งการหลี่มามาก็พอ เสาจิ่นเป็นคนที่นึกถึงผู้อื่นมาโดยตลอด ต่อให้มีอะไรเสียมารยาทไป บ้างนางก็ไม่เก็บไปใส่ใจ” จากนั้นกล่าวอีกว่า “จุดท่อทําความร้อนหรือยัง ห้องพักก็ต้องเปลี่ยนชุด เครื่องนอนใหม่ อาหารเที่ยงจัดเตรียมไปถึงไหนแล้ว”

 

ที่พวกเขาเป็นห่วงล้วนเป็นเฉิงฉือทั้งสิ้น

 

ตอนอยู่ที่ซอยจิ่วหรูนั้น เฉิงฉือเป็นเจ้าบ้านที่เอาอกเอาใจยากผู้หนึ่ง

 

อย่างที่เขากล่าวกันว่า ขุนเขาและแม่นํ้าเปลี่ยนง่าย นิสัยมนุษย์เปลี่ยนยาก

 

โจวเจิ้นและหลี่ซื่อไม่อยากให้เฉิงฉือและโจวเสาจิ่นมีปัญหากันเนื่องด้วยพวกเขาเป็น ต้นเหตุ

 

หลี่ซื่อขานรับไปเสียงหนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “จุดท่อทําความร้อนตั้งแต่คืนเมื่อวานแล้ว ยังใส่ เปลือกส้มหัตถ์พระพุทธเจ้าในพานด้วยเล็กน้อย เมื่อครู่ข้าเพิ่งเข้าไปดูมา เมื่อเดินเข้าไปในห้องจะ มีกลิ่นหอมสายหนึ่งมาแตะจมูก พวกชุดเครื่องนอนต่างๆ ข้านําออกมาอุ่นแล้วเมื่อหลายวันก่อน

 

4439

 

ทั้งอุ่นและนุ่ม รับรองว่าหลับสบายแน่นอนเจ้าค่ะ” กล่าวจบ นางให้ป้ารับใช้นํารายการอาหารยื่น ให้โจวเจิ้น กล่าวขึ้นว่า “ข้าเป็นเพียงภรรยาในเรือนชั้นในผู้หนึ่ง ไม่เคยได้เห็นโลกภายนอก นาย ท่านช่วยดูสักหน่อยว่ายังมีตรงส่วนไหนที่ต้องเพิ่มหรือลดบ้างหรือไม่”

 

โจวเจิ้นกวาดตาดูอย่างรีบร้อนครั้งหนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “เปลี่ยนหม้อไฟเนื้อแพะสดชั้นเยี่ยม นั่นเป็นนํ้าแกงรสชาติกลางๆ หน่อยดีกว่า พวกเขาเดินทางด้วยรถม้าเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทาง เพิ่งมาถึงใหม่ๆ ไหนเลยจะมีความกระหายอยากดื่มนํ้าแกงอะไรที่มันๆ กัน นํ้าแกงนี้เก็บเอาไว้ ตอนข้ากับจื่อชวนรํ่าสุรากันช่วงเย็นก็แล้วกัน”

 

หลี่ซื่อรีบสั่งให้ป้ารับใช้เปลี่ยนรายการอาหารในทันที ทว่าอดทอดถอนใจอยู่ในใจไม่ได้ นายท่านเคยสนใจเรื่องพวกนี้ที่ไหนกัน นี่ช่างตรงกับประโยคที่บอกว่าเด็กที่ร้องไห้มักมีนมให้ดื่ม นั่นเสียจริงๆ

 

กูไหน่ไนใหญ่และบุตรเขยใหญ่เป็นคู่สามีภรรยาอายุน้อยที่อายุไล่เลี่ยกัน อีกทั้งกูไหน่ไน ใหญ่ก็เป็นคนมีความคิดเป็นของตัวเองผู้หนึ่ง ตอนที่กูไหน่ไนใหญ่และบุตรเขยใหญ่มาถึงนั้น นาย ท่านวางท่าพ่อภรรยาอย่างแข็งขัน นั่งอบรมสั่งสอนบุตรเขยใหญ่อยู่ตรงนั้น แต่กูไหน่ไนรอง แต่งงานกับจิ้นซื่อขั้นสองที่อายุมากกว่านางสิบกว่าปีผู้หนึ่ง ทั้งยังมีนิสัยเป็นเด็กผู้หนึ่ง นายท่าน กลัวว่ากูไหน่ไนรองไปอยู่กับบุตรเขยรองทางด้านโน้นแล้วจะเสียเปรียบ ถึงขั้นดึงเอาเรี่ยวแรงถึง สิบสองในสิบส่วนออกมารับมือเลยทีเดียว

 

แต่ก็หวังให้กูไหน่ไนรองและบุตรเขยรองครองคู่กันอย่างงดงามไปตลอดชีวิตได้ ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่านายท่านจะเสียใจมากเพียงไร!

 

เวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป รถม้าของโจวเสาจิ่นและเฉิงฉือก็มาจอดที่หน้าประตูชั้นในของ ที่ว่าการ

 

เฉิงฉือประคองโจวเสาจิ่นลงมาจากรถม้า

 

4440

 

จากที่ไม่ไกลนั้น ฮูหยินหวงกําลังแอบมองมาจากหลังกําแพงดอกไม้

 

ร่างสูงเพรียว อากัปกิริยาสง่าเป็นธรรมชาติ ดวงหน้าหล่อเหลา โดยเฉพาะสีหน้าสุขุมมี ความมั่นใจนั่น ทําให้คนที่สนใจใคร่รู้เล็กน้อยอย่างฮูหยินหวงเห็นแล้วก็ต้องยอมรับว่าบุตรเขยคน รองของตระกูลโจวผู้นี้นั้น ไม่ว่าจะเป็นชาติกําเนิดหรือว่าหน้าตา ความรู้ความสามารถหรือว่า อากัปกิริยาล้วนเหนือกว่าฉางซิ่วไฉผู้นั้นไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า ก็ไม่แปลกที่บุตรเขยผู้นั้นอายุมากกว่า คุณหนูรองไปหลายปี แต่ตระกูลโจวกลับตอบรับอย่างรวดเร็วเช่นนั้น

 

คุณหนูรองตระกูลโจวนั้นดูเหมือนบุปผาบอบบาง ดูงดงามกว่าตอนจากไปอยู่มากโข

 

นางหมุนกายไปสั่งการมามาคนสนิทที่อยู่ข้างๆ นางว่า “เจ้าไปบอกฉางซิ่วไฉสักคํา ให้ เขาตัดใจเสียเถิด! บุตรเขยคนรองของตระกูลโจวนั้นโดดเด่นหล่อเหลา เหมาะสมกับคุณหนูรองผู้ นั้นเป็นอย่างยิ่ง ให้เขารีบตัดใจเสียแต่เนิ่นๆ แล้วรีบตั้งใจหาคู่ครองดีๆ สักคนจะดีกว่า!”

 

มามาผู้นั้นขานรับคํายิ้มๆ แล้วออกไป

 

โจวเสาจิ่นปล่อยให้เฉิงฉือประคองเข้าไปในประตูชั้นในแล้ว

 

โจวเจิ้นและหลี่ซื่อล้วนออกมาต้อนรับ

 

หยาดนํ้าตาของโจวเสาจิ่นไหลรินออกมาอย่างไร้สาเหตุ นางยกกระโปรงขึ้นหมายจะโขก ศีรษะให้โจวเจิ้น

 

โจวเจิ้นรีบก้าวยาวๆ ออกมาประคองนางเอาไว้ กล่าวยิ้มๆ ว่า “เจ้าเด็กคนนี้ เหตุใดถึงซื่อ ได้ขนาดนี้ ต่อให้อยากโขกศีรษะให้ ก็ต้องเข้าไปในห้องโถง อยู่ในที่ที่มีท่อทําความร้อนแล้วค่อย โขกศีรษะให้ก็ได้นี่นา! คุกเข่าลงไปเช่นนี้ หัวเข่าของเจ้าจะไม่เจ็บแย่หรืออย่างไร!”

 

4441

 

โจวเสาจิ่นหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ ความรู้สึกเศร้าเล็กน้อยที่พรั่งพรูออกมายามเห็น หน้าบิดาและหลี่ซื่อก่อนหน้านี้พลันมลายหายไปในทันที บิดผ้าเช็ดหน้าพร้อมกับหัวเราะออกมา กลับเป็นเฉิงฉือที่ก้าวออกไปเปล่งเสียงเรียกอย่างนอบน้อมว่า “ท่านพ่อตา ท่านแม่ยาย”

 

โจวเจิ้นมองใบหน้าสุขุมราบเรียบของเฉิงฉือนั่นแล้ว เอ่ยออกมาคําหนึ่งอย่างอึดอัด เล็กน้อยว่า “มาถึงก็ดีแล้ว เข้าไปดื่มชาข้างในกันเถิด!”

 

คนทั้งครอบครัวเดินเข้าไปในห้องโถง

 

โจวเสาจิ่นและเฉิงฉือคุกเข่าลงไปทําความเคารพโจวเจิ้น

 

โจวเจิ้นรีบให้คนประคองพวกเขาลุกขึ้นมา กล่าวอะไรทํานองว่า สามีภรรยาต้องเห็นอก เห็นใจกัน อดทนอดกลั้นต่อกัน ดูแลซึ่งกันและกัน ครองคู่กันไปจนแก่เฒ่า แล้วก็ปล่อยพวกเขาไป เปลี่ยนอาภรณ์

 

โจวเสาจิ่นแปลกใจ กระซิบกล่าวกับเฉิงฉือว่า “เหตุใดท่านพ่อถึงปล่อยพวกเรามาเร็ว เพียงนี้ ท่านพี่บอกว่า ตอนที่นางและพี่เขยกลับบ้านเดิมนั้นท่านพ่อพูดกับพวกเขาไปไม่ตํ่ากว่า ครึ่งชั่วยาม หากมิใช่เพราะที่ว่าการมีเรื่องด่วนมาตามหาเขาล่ะก็ เกรงว่าเขายังคงจะพูดต่อไปอีก ด้วยซํ้า”