ทีแรกว่าจะกลับไปเป็นดีเจ แต่เจสันไม่ยอม ฉันเลยเสนออันใหม่คือทำงานร้านกาแฟใกล้มหาลัย ครั้งแรกที่บอกเขาว่าฉันจะหางานทำเขาก็โวยวายใหญ่ แต่ฉันก็หาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาอ้อนวอนเขา เขาถึงยอม

“น้ำจะไปสมัครงานเหรอ ให้เราพาไปไหม”

ชาลีเอ่ยถามฉันหลังจากที่หมดคาบเรียนวันนี้ ตอนนี้ฉันมีแค่ชาลีเป็นเพื่อนเพียงคนเดียว แล้วก็มีพี่มาร์ค พี่บีม แต่ทั้งสองเรียนจบไปแล้วฉันถึงไม่ค่อยได้พบพวกเขาสองคนเท่าไหร่ โดยเฉพาะพี่บีมหายหน้าไปเลยนานๆ จะมาให้เห็นหน้าที จะมีก็แต่มีพี่มาร์คที่คอยแวะเวียนมาหาที่มหาลัย จนพวกนักศึกษาที่ไม่รู้เรื่องอะไรมองมาที่ฉันแปลกๆ แต่ส่วนมากจะเป็นนักศึกษาปี 1 ที่เข้ามาใหม่เห็นคนหล่อๆ มารับฉันก็เลยมอง ส่วนคนที่รู้เขาก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่เพราะพวกนั้นไม่มีใครที่กล้าเข้ามายุ่งกับฉันจะมีก็แต่ชาลีที่ไม่กลัวอะไร ขนาดตอนเจสันโทรมาเขาก็กวนประสาทเจสันอยู่เรื่อย

“ใช่จ้ะ แล้วชาลีไม่มีธุระที่ไหนเหรอ”

“ไม่มีหรอก วันนี้เราว่าง จะพาน้ำไปสมัครงาน พาไปกินข้าว พาไปส่ง เป็นสารถีให้เต็มที่เลย” ชาลีพูดกับฉันอย่างอารมณ์ดี เขาเป็นเพื่อนที่ดีเลยล่ะ เพราะเขาค่อยช่วยเหลือฉันตลอด

“งั้นไปเลย” ความสนิทที่เพิ่มมากขึ้นทำให้ฉันไม่เกรงใจเขา เราสองคนเดินออกมาจากห้องและตรงไปที่รถเพื่อไปยังร้านกาแฟที่ฉันจะไปสมัคร ฉันว่าจะทำเป็นพาร์ทไทม์ทำแค่ช่วงว่างๆ เพราะนี่ก็ปีสีแล้ว งานเยอะน่าดู ถ้าทำแล้วไม่ไหวก็คงต้องออก ดีกว่าอยู่เฉยๆ

ชาลีพาฉันไปสมัครงานและฉันก็ได้งานอย่างที่คิดไว้ ทำงานแค่สี่วัน วันจันทร์ พุธ ศุกร์ สามวันทำแค่ตอนเย็น อีกวันเป็นวันเสาร์ที่ทำเต็มวัน ที่เหลือนอกนั้นเป็นวันที่ฉันมีเรียน แค่นี้ก็ดีแล้ว

“กินไรดี” ชาลีถามหลังจากที่เรานั่งอยู่บนรถ

“กินเตี๋ยวไหม” ฉันเสนอเพราะไม่อยากคิดอะไรมาก ชาลีเขาก็เป็นคนกินอะไรง่ายไม่เรื่องมากไม่ติดหรู

“โอเค ร้านเดิมนะ” ว่าแล้วเขาก็ขับรถตรงไปร้านที่เราเคยกินทันที พอมาถึงร้านเราก็สั่งกันคนละชาม

อืดๆ อืดๆ เสียงเตือนโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นหลังจากที่ฉันนั่งลง

“นายเจสันโทรมาล่ะสิ” ชาลีถามหลังจากที่ได้ยินเสียง

“ใช่” ฉันบอกเขาพร้อมกับรับโทรศัพท์ เจสันวิดีโอคอลมาหาฉัน เขาชอบโทรแบบเห็นหน้ามาหาจะได้หายคิดถึง

“ที่รัก ทำอะไรอยู่ครับ แล้วนั้นอยู่ไหนยังไม่กลับห้อเงหรอ” แค่ฉันเปิดกล้องคำถามก็ใส่มาเป็นชุด

“กินเตี๋ยวอยู่ค่ะ” ฉันบอกออกไปยิ้มๆ ตั้งแต่ไปเจสันเขาก็โทรหาฉันทุกวันไม่เคยขาด จนความกังวลว่าเขาจะมีคนอื่นของฉันก็หายไป

“กินกับใครอ่ะ”

“กับชาลีค่ะ นี่ไง” ฉันพูดพร้อมกับหันหน้ากล้องไปหาชาลี

“ไปกินกับมันทำไม” นั้นไงว่าแล้วเสียงแข็งลอยออกมาเลย เมื่อไหร่จะปองดองกันสักที

“ทำไมละครับ ก็คนเป็นเพื่อนสนิทกันจะมากินข้าวด้วยกันมันแปลกตรงไหน” นี่ก็ไม่หยุดกวนประสาทเจสันสักที

“ไอ้เวร” เจสันสถบออกมาจากโทรศัพท์ฉันลดเสียงให้เบาลงกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน แต่นี่เขาคงได้ยินแล้วแหละเสียงดังซะขนาดนี้

“หึงเหรอ” ชาลียังไม่หยุด

“เออ” เจสันยอมรับออกมาง่ายๆ ได้แต่ทำท่าฟึดฟัดอยู่ในหน้าจอ เพราะทำอะไรไม่ได้

“ฮ่าๆ” ชาลีก็หัวเราออกมาเสียงดัง

“ชาลีหยุดแกล้งพี่เจได้แล้ว” มีอีกเรื่องที่ฉันยังไม่เคยบอกใคร มีฉันกับชาลีที่รู้กันอยู่สองคนแม้แต่พี่เจยังไม่รู้

“น้ำอย่าไปกับมันบ่อยนะครับ พี่ไม่ชอบ” เจสันทำหน้าขัดใจ หน้าตาบูดบึ้งตอนที่พูด

“พี่เจอย่าหึงเลยค่ะ ชาลีเขาไม่ชอบน้ำหรอก เราเป็นเพื่อนกัน น้ำบอกพี่กี่ครั้งแล้ว” ฉันเอ็ดไปนิดหน่อยกับความขี้หวงของเขา

“ก็พี่ไม่ไว้ใจมัน”

“ไม่ไว้ใจผมก็รีบกลับมาดูแลเองสิครับ” ชาลีบอกออกไป

“เออ กูกลับแน่”

“อย่าทะเลาะกัน ชาลีก็ พี่เจน้ำมีความลับจะบอกค่ะ” ฉันเอาโทรศัพท์เข้ามาใกล้ปากแล้วพูดกระซิบเบาๆ กับเจสันถ้าไม่บอกความระแวงของเจสันก็ไม่หายไปซะที

“เรื่องอะไรครับ” เจสันถามกลับมา

“บอกได้ไหมชาลี” ฉันหันกลับไปถามชาลีก่อนจะพูดเขาก็พยักหน้าให้ฉันแทนคำพูด

“คือว่า ชาลีเขาเป็นเกย์ค่ะ” ฉันกระซิบบอกเจสันออกไปเบาๆ

“ห๊ะ” เจสันร้องออกมาด้วยความตกใจ สงสัยจะไม่เชื่อ ทีแรกฉันก็ไม่เชื่อหรอกแต่พอเขาพาแฟนมายืนยันฉันถึงเชื่อ ใช่ชาลีมีแฟนแล้วและมีแฟนเป็นผู้ชายด้วย ทีแรกที่ชาลีไม่บอกเพราะเขากลัวว่าฉันจะรังเกียจ

และที่เขามาขอเป็นเพื่อนฉันเพียงแค่เห็นฉันไม่มีเพื่อนเลยมาขอเป็นเพื่อนแค่นั้นไม่มีอะไรแอบแฝง และฉันมารู้ทีหลังว่าเขาเป็นเกย์เพราะมีช่วงหนึ่งที่ฉันไม่อยากอยู่ใกล้ชาลีมากนักเพราะกลัวว่าเจสันจะหึง ชาลีเลยบอกความจริงกับฉันเพื่อความสบายใจและฉันก็สบายใจจริงๆ ฉันเลยไปไหนมาไหนกับชาลีด้วยความสนิทใจ

“จริงค่ะ ไม่เชื่อเหรอ” ฉันถามเจสันออกไปหลังจากเห็นเขาทำหน้าตกใจ

“ไม่ อยากจะเชื่อเท่าไหร่”

“เชื่อเถอะ ผมเป็นเพื่อนกับลูกน้ำโดยไม่มีอะไรแอบแฝง” ชาลียืนยันหนักแน่น เจสันก็พยักหน้าเข้าใจ

“เออ” เจสันพูดออกมาแค่นั้นฝ

“พี่เจทำอะไรอยู่คะ” ฉันถามออกไปเมื่อทุกอย่างคลี่คลาย

“พึ่งตื่นครับ คิดถึงน้ำเลยโทรหา” เสียงอ้อนๆ ของเขาออกมาตามส่ายหัวฟูๆ ของเขาที่เห็นเป็นการยืนยันว่าเขาพึ่งตื่นจริงๆ

“คิดถึงเหมือนกันคะ” ใช่ฉันคิดถึงเขาเหมือนกันคิดถึงทุกเวลาเลยก็ว่าได้ ยิ่งกลับไปที่ห้องยิ่งคิดถึง ฉันคุยกับเจสันสักพักเขาก็ขอตัววาง ก่อนจะวางยังพูดกับชาลีก่อนด้วย

“ชาลี ฉันฝากดูแลลูกน้ำด้วยนะ” นั่นแหละสิ่งที่เจสันพูด

“อืม ไม่ต้องห่วง” ชาลีก็รับปากออกไป แล้วฉันก็วางโทรศัพท์ไป แล้วเราก็กินก๋วยเตี๋ยวที่พึ่งได้ กินเสร็จชาลีก็มาส่งฉันกลับคอนโด

ชีวิตฉันเป็นอย่างนี้ตลอดเวลาที่ไม่มีเจสันอยู่ใกล้ๆ ตื่นเช้าไปเรียน ทำงาน กลับห้อง และมีชาลีเป็นเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยกันบางครั้งเขาก็พาแฟนเขามาด้วย

บางวันพี่มาร์คก็มาหาพาไปทานข้าว บางวันก็เป็นพี่บีมที่มากับน้องหนูดี ทั้งสองคนหมั้นหมายกันเรียบร้อยแล้ว น่าจะหมั้นตั้งนานก่อนที่พี่บีมเรียนจบแล้วด้วย แต่พี่บีมก็ไม่ได้บอกพวกเราเห็นหายไปบ่อยๆ คงจะอยู่กับน้องหนูดี ฉันดีใจที่เขาตัดใจจากฉันได้ มีความรักที่แท้จริง