ยัยเฉิ่มแสนเชยมัดใจนายหล่อร้าย - ตอนที่ 43
“พี่เจ น้ำไม่ไหว อ๊าส์ เสียว” ฉันไม่ไหวแล้วเมื่อเจสันนำมือข้างหนึ่งมาบดขยี้ติ่งเสียวของฉันโดนเล่นงานทั้งบนทั้งล่างจนร่างกายไม่มีแรงจะขยับมันเสียวไปหมด
“รอก่อน อ๊าส์” เจสันพูดจบแล้วเขาก็จับฉันพลิกนอนลงด้านล่างแล้วเข้าประกบด้านหลังฉัน เขาจับขาข้างหนึ่งยกขึ้นแล้วนำแก่นกายเข้ามาพรวดเดียว
“พี่เจ” ฉันเรียกเขาด้วยเสียงแหบพร่า หายใจหอบกระเส่า ตอนนี้รู้แต่ว่าอยากให้เขาเข้าในตัวฉันเร็วๆ
“รู้แล้ว อืม ซี๊ดดดดดด” เจสันครางออกมาแล้วเริ่มขยับเข้าออกอย่างเร็ว มือเขาก็มาสะกิดติ่งเสียวของฉัน เสียวมาก รู้อย่างเดียวตอนนี้คือเสียวใจจะขาด
“อ๊ายยยย พี่เจ เร็วค่ะ ตรงนั้น” ฉันบอกเจสันเมื่อเขาเข้ามาถูกจุด
“ตรงนี้เหรอ อ๊าส์” เจสันพูดพร้อมกับรัวสะโพกใสฉันไม่ยั้ง
“อ๊ายยยย” ฉันหอบหายใจถี่เมื่อถึงจุดหมายตัวเบาหวิวไปหมด
“อ๊าส์ โอ้วว” เจสันก็ครางออกมาแล้วเขาก็กระตุกสองสามที เสียงหอบหายใจองเราสองคนประสานกันเข้าออกอยู่อย่างนั้นนานกว่าหนึ่งนาที เจสันก็ถอดแก่นกายออกจากตัวฉันแล้วนอนหงายลงไป แล้วเขาก็จับตัวฉันเขาไปกอด
“เหนื่อยยัง” เจสันถามฉันหลังจากเรานอนกอดกัน
“เหนื่อยแล้วค่ะ” ฉันรีบพูดออกไปกลัวว่าเขาจะต่อ ความหื่นยิ่งมีมากอยู่ด้วย
“หืม จริงอ่ะ”
“จริงค่ะ ง่วงด้วย” ฉันบอกออกไปพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นคุมร่างเมื่อรู้สึกเริ่มหนาว ตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า ง่วงจนตาจะปิด
“พี่รักน้ำมากนะครับ” นี่เป็นเสียงที่ฉันได้ยินก่อนที่ด้วยเองจะหลับ น้ำก็รักพี่เจค่ะ ฉันได้แต่ตอบรับเขาอยู่ในใจ
“ดูตัวเองดีๆ นะ พี่ไม่อยู่ห้ามให้หนุ่มๆ มาจีบ พี่โทรมาต้องรับ ส่งข้อความมาต้องตอบ” ตอนนี้เจสันกำลังสั่งฉันอยู่ เขาบอกฉันทุกวันมาเป็นอาทิตย์แล้วบอกแต่เรื่องเดิมๆ และตอนนี้เราก็อยู่ที่สนามบินเพื่อจะส่งเขาขึ้นเครื่องมีพี่มาร์คมาส่งด้วยส่วนพี่บีมไม่ได้มาเห็นว่าติดธุระ
ฉันเองก็ใจหายเหมือนกันและแอบเศร้าแต่ก็ไม่ให้เจสันเห็นกลัวเขาจะเศร้าตามด้วย การจากกันครั้งนี้ถือเป็นบทพิสูจน์ความรักของเราสองคน ฉันจะต้องเข้มแข็งและอยู่ให้ได้ ยังไงเราก็ยังติดต่อกันได้เทคโนโลยีทุกวันนี้ทันสมัยจะตาย
“รู้แล้วค่ะ พี่เจก็อย่าออกนอกลู่นอกทางนะ คิดถึงน้ำมากๆ” ฉันบอกพร้อมกับเขาไปกอดเขาอดน้ำตาคลอไม่ได้ แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้ ฉันกอดเขาแน่นเพื่อซึมซับเอาอ้อมกอดอุ่นๆ นี้ไว้นานๆ
“คิดถึงสิครับ น้ำก็ต้องคิดถึงพี่มากๆ นะ” เขาพูดพร้อมกับจูบหน้าผากฉันหนึ่งทีสายตาเราผสานกัน เขาเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากของฉัน
“ค่ะ รีบกลับมานะคะ” ฉันพูดพร้อมกับจับหน้าเขา เขาก็เอามือมาจับหน้าฉันเหมือนกันแล้วก้มจูบปากฉันเบาๆ ก่อนจะผลักออก
“ครับ พี่จะรีบกลับมาอยู่กับน้ำ” เจสันพูดพร้อมกับคว้าตัวฉันไปกอดอีกครั้ง เราสองคนกอดกันอยู่นาน ฉันไม่อยากจะออกจากอ้อมกอดนี้เลย อยากจะอยู่ด้วย ไม่อยากจากไปไหน แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันรีบกะพริบตาถี่กลัวว่าจะร้องไห้ออกมา กลัวว่าถ้าร้องไห้แล้วเขาจะไม่ยอมไป
“ไอ้มาร์คกูฝากดูแลน้ำด้วย” เจสันหันไปพูดกับพี่มาร์คที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เออ ไม่ต้องห่วง โชคดีนะมึงกลับมาให้ครบสามสิบสอง” พี่มาร์คอวยพรเจสัน
“กูแค่ไปเรียนไปได้ไปรบ อวยพรซะ”
“เออ นั่นแหละโชคดี ไปได้แล้วได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว”
“ไปแล้วนะครับ ดูแลตัวเองดีๆนะ” เจสันบอกฉันอีกครั้ง แล้วก็เดินออกไปเขาเดินถอยหลังโบกมือให้ฉันตลอดทาง
“ค่ะ พี่เจก็ด้วยนะ” ฉันตะโกนบอกเขาด้วยสายตาเศร้าๆ มองเขาจนสุดทาง
“อย่าเศร้าเลยครับ เดี๋ยวมันก็กลับมา” พี่มาร์คปลอบใจฉัน
“ค่ะ น้ำจะพยายาม”
“ป่ะกลับกันครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่มาร์คชวนฉันกลับ ฉันยังคงอยู่ที่คอนโดของเจสันเหมือนเดิมเขาไม่ให้ฉันย้ายออกแถมยังเอารถไว้ให้ฉันใช้อีกต่างหาก ฉันเองก็ขัดพ่อคนเอาแต่ใจไม่ได้ นับจากนี้ไปฉันต้องใช้ชีวิตโดยไม่มีเขาให้ได้ตลอดสองปี
ตอนนี้ฉันกลับมาถึงห้องแล้วโดยที่มีพี่มาร์คมาส่ง ทีแรกพี่มาร์คบอกว่าจะพาฉันไปกินข้าวก่อนแต่ฉันปฏิเสธ เพราะไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ พอกลับมาถึงห้องก็เจอแต่ความว่างเปล่า ห้องเงียบๆ
ฉันเดินน้ำตาซึมเข้ามาในห้อง ห้องที่ไม่มีใคร ห้องนอนของฉันกับเจสัน ใครบอกว่าฉันเข้มแข็ง ใครบอกว่าฉันไม่ร้องไห้ ไม่อ่อนแอ ฉันแค่ไม่อยากให้เจสันเป็นห่วง ไม่อยากให้เขาคิดว่าฉันจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา
ฉันนอนลงบนที่นอนที่เราสองคนนอนกอดกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ลูบไล้หมอนใบที่เขาเคยนอนหนุน น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลออกมาจากหางตา ความคิดถึงมันมีมากเกินไป แค่คิดว่าต่อไปนี้ต้องอยู่คนเดียวในห้องที่มันมีความทรงจำของเราสองคนน้ำตามันก็พานจะไหลออกมา ฉันนอนกอดตัวเองอยู่แบบนั้นจนเผลอหลับไป
“อือ กี่โมงแล้วเนี่ย” ฉันหลับไปนานแค่ไหนกันนะ หันไปมองนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาทุ่มหนึ่งแล้ว เจสันจะถึงรึยังนะ ฉันรีบควานหาโทรศัพท์ทันทีที่นึกได้เผื่อเขาจะติดต่อกลับมา แต่ก็เจอกับความว่างเปล่า สงสัยคงไม่ว่าง
เริ่มหิวแล้วสิ เดินเข้ามาในห้องครัว ภาพที่ฉันกับเขานั่งกินข้าวด้วยกันก็ฉายขึ้นมาในความทรงจำ
“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี่ เวลามันผ่านไปเร็วจะตายแค่สองปีเองไม่นานก็ผ่านไป เข้าใจไหมลูกน้ำ
“กินอะไรดีนะ” ถึงจะหิวแต่ก็ไม่รู้จะกินอะไร เคยเป็นไหมท้องหิวแต่ปากมันไม่อยากจะกลืนอะไรลงไป
อืด อืด อืด เสียงเตือนของโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันรีบคว้าขึ้นมาดูทันที เป็นเจสันจริงๆ ด้วย เขาโทรไลน์มาหาฉัน ฉันรีบกดรับโดยไม่ต้องรอให้มันดังนาน
“พี่เจ” ฉันเรียกเขาพร้อมกับยิ้มหน้าบาน เมื่อเห็นหน้าหล่อๆ อยู่ในโทรศัพท์
“น้ำ คิดถึงจัง” เสียงบอกออกมาตามสายพร้อมกับยิ้มกว้างๆ ของเขามันทำให้ฉันยิ้มไปกับเขาด้วย
“คิดถึงเหมือนกันคะ พี่เจถึงรึยังคะ”
“ถึงแล้วครับ ที่นี่หนาวมาอยากได้คนนอนกอดจัง” เสียงอ้อนๆ ของเขาทำให้ฉันแอบเขินไปด้วย
“กอดหมอนข้างไปเลย หรือว่าจะไปหาสาวที่ไหนมากอด” ฉันพูดออกไปอย่างล้อๆ ทำเสียงดุตอนท้าย
“แหม พี่จะไปกอดใครละครับ อยู่นี่ก็กอดหมอนข้างดิ คิดถึงเมียจะแย่” เจสันรีบแก้ตัว
“ดีค่ะ อย่าให้รู้นะ” ฉันพูดพร้อมกับทำท่าทางขู่ๆ
“ครับผม” ฉันเดินออกมานั่งตรงโซฟาแล้วเอาแขนข้างที่ถือโทรศัพท์วางไว้ตรงที่พิง ตาก็จ้องมือถือไม่วาง เราสองคนเงียบและเอาแต่จ้องตากันอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร มีแต่ความคิดถึงที่ส่งผ่านเลนส์กล้อง ฉันแอบน้ำตาคลออีกแล้ว แต่ก็รีบไล่มันกลับเข้าไป ยิ้มกลบเกลื่อนความอ่อนแอ
“น้ำ อยู่ได้ใช่ไหมครับ” หลังจากที่เราเงียบไปเจสันก็เป็นผ่านเอ่ยถามฉัน
“อยู่ได้สิคะ พี่เจไม่ต้องห่วง” ฉันบอกออกไปพร้อมกับยิ้มกว้างๆ เพื่อให้เขาสบายใจ
“แต่พี่นี่สิ คิดถึงที่รักใจจะขาด” เขาทำท่าทำทางเหมือนใจจะขาด ทำหน้าบิดเบี้ยว
“หึ ฮ่าๆ พี่เจบ้าน่ารักตายแหละ” ฉันพยายามกลั้นขำแต่ก็ไม่เป็นผล เลยหัวเราะออกมาเต็มที่กับความน่ารักของเขา จะไม่ให้ฉันคิดถึงเขาได้ยังไงก็เขาน่ารักกับฉันซะขนาดนี้
“พี่อยากเห็นน้ำหัวเราะนิ” เขาพูดพร้อมกับทำปากจู๋ ฉันได้แต่หัวเราะในลำคอ ผู้ชายเย็นชามาดขรึมก่อนหน้าที่จะมาเจอฉันหายไปไหนหมดนะ แต่จะว่าไปเขาจะเป็นแบบนี้แค่อยู่กับฉันเท่านั้นแหละ แต่พออยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาจะเป็นอีกคน
“ไม่ต้องห่วงน้ำหรอกค่ะ น้ำอยู่ได้ น้ำว่าจะไปทำกับข้าวกินแล้วอ่ะ หิว พี่เจพึ่งถึงไปพักผ่อนเถอะค่ะ” ฉันบอกเขาออกไป ถ้าฉันยังเห็นหน้าเขาอยู่แบบนี้กลัวว่าจะร้องไห้ให้เขาเห็น
“จะวางแล้วเหรอ ไม่เอาอ่ะ อย่าพึ่งวางพี่จะอยู่กับน้ำ เอาโทรศัพท์ไปด้วย ไปตั้งไว้ให้พี่เห็นน้ำทำกับข้าวนะ” แต่เจสันเขาไม่ยอมวาง เหมือนเด็กเลยว่าไหม
งอแง
“ก็ได้คะ” อ้อนมาซะขนาดนี้จะวางก็ใจร้ายเกินไปฉันได้แต่ทำตามที่เขาบอก ส่วนเจสันก็คอยส่งเสียงพูดคุยกับฉันตลอดเวลาที่ฉันทำกับข้าว ทำเหมือนว่าเขายังอยู่กับฉันที่นี่ แต่มีแค่เสียง ไม่สามารถสัมผัสได้ แค่นี้ก็ดีแล้วลูกน้ำ
เขาทำกับฉันแบบนี้ตั้งแต่วันที่ไปถึงนี่ก็ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้วที่ฉันไม่มีเจสันอยู่ข้างๆ ตื่นเช้ามาก็ไปเรียน เลิกเรียนก็กลับห้อง ฉันว่าจะไปหางานทำซะหน่อยตอนนี้เงินเก็บก็ยังพอมีอยู่แต่ก็ทำเผื่อไว้เพื่ออนาคตต้องใช้ ถึงเจสันเขาบอกจะให้เงินฉันไว้ใช้แต่ฉันปฏิเสธแค่เขาให้ฉันอยู่ที่นี่ก็เกรงใจจะแย่ ถึงเราจะเป็นแฟนกันถึงเขาบอกว่าจะให้ฉันทุกอย่างแต่ฉันยังรับทุกอย่างจากเขาตอนนี้ไม่ได้มันดูเห็นแก่ตัวเกินไป ฉันไม่อยากให้ทุกคนมองว่าฉันอยู่กับเขาเพราะเงิน
YOU MAY ALSO LIKE
