ยัยเฉิ่มแสนเชยมัดใจนายหล่อร้าย - ตอนที่ 30

“มีอะไรไม่สบายใจเล่าให้น้ำฟังได้นะ ถือว่าน้ำเป็นน้องสาวคนหนึ่ง” ฉันยังไม่ล่ะความพยายามเพราะฉันรู้สึกว่าเขาต้องมีอะไรสักอย่างถ้าไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไปสาเหตุมันอาจมาจากฉันซึ่งมันทำให้ฉันไม่สบายถ้าเป็นอย่างนั้น พี่บีมเหมือนคนที่ชอบเก็บความรู้สึกไว้คนเดียวไม่ค่อยจะระบายให้ใครฟัง

“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจของเขาดังขึ้นหลังจากที่ฉันถามและเขาก็เงียบไป

“พี่แค่สับสน” และเขาก็พูดขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน

“ถ้าพี่ไม่คิดว่าน้ำยุ่งเรื่องของพี่มากเกินไป ระบายให้น้ำฟังได้นะคะ น้องสาวคนนี้ยินดีรับฟัง” ถ้าฉันช่วยให้เขาเลิกสับสนได้มันอาจจะเป็นผลดี ฉันว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับเด็กผู้หญิงคนนั้นที่เราเดินออกมาจากเธอเป็นแน่

“ไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูก” ดีหน่อยที่เขายอมพูดและแสดงความรู้สึกออกมาให้เห็นบ้าง ฉันจึงรู้ว่าเขากำลังสับสนจริงๆ

“เรื่องเด็กคนนั้นรึเปล่าคะ” ฉันถามออกไปแล้วเขาก็เงียบไปอีก จนกระทั่งรถของเราเคลื่อนมาถึงคอนโดของเจสัน จนรถจอดสนิทเขาก็พูดขึ้น

“น้ำคิดว่าจะมีใครมารักผู้ชายเย็นชาอย่างพี่รึเปล่า” อยู่ดีๆ เขาก็ถามออกมา

“มีสิคะ ก็พี่บีมเป็นคนดี แถมหล่อด้วยต้องมีผู้หญิงเยอะแยะชอบพี่” ฉันพยายามพูดออกไปแบบติดตลกนิดหน่อย

“แต่ก็ไม่ใช่น้ำ” วนกลับมาหาฉันเฉยเลย

“เอ่อ” ฉันได้แต่อึกอักกับคำพูดของเขา จะให้ฉันตอบว่าไงล่ะ

“พี่คิดว่าความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้ำคือความชอบ แต่ตอนนี้….ตั้งแต่มีผู้หญิงคนนั้นเข้ามาวุ่นวายในชีวิตพี่ มันแตกต่าง” สิ่งที่เขาพูดมันทำให้ฉันงงนิดหน่อย นี่คงเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดที่ฉันเคยได้ยินที่เขาพูดมา

“ยังไงคะ”

“พี่ทำเขาเสียใจ” แล้วฉันจะเข้าใจไหมเนี่ย

“แล้วพี่รู้สึกเจ็บใช่ไหมคะ” ฉันพยายามจะเข้าใจความรู้สึกของคนพูดน้อยคนนี้ ฉันต้องแก้ปมนี้ให้เขาให้ได้เพื่อผลดีของตัวฉันเองด้วย เขากำลังสับสนว่าเขาชอบฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้น แต่จริงๆ แล้วเขาหน่ะรักผู้หญิงคนนั้นเลยล่ะ

“ครับ พี่ทำเธอร้องไห้” โอ๊ย…ผู้ชายเย็นชาคนนี้ช่างไม่รู้หัวใจตัวเองซะเลย

“พี่บีมฟังน้ำนะคะแล้วคิดตาม พี่อยู่กับเธอแล้วรู้สึกมีความสุขไหมคะ อยู่กับเธอแล้วพี่เป็นตัวของตัวเองไหม แบบที่ไม่ต้องพยายาม รู้สึกคิดถึงเธอตลอดเวลาที่ห่างกัน อยากอยู่ด้วยอยากรู้ว่าตอนนี้เธอทำอะไรอยู่ ไม่ชอบที่เธออยู่ใกล้คนอื่น นั่นแหละค่ะถ้าพี่มีความรู้สึกพวกนี้แสดงว่าพี่รักเธอ” ฉันพูดออกไปยาวเหยียด เพราะที่ฉันพูดออกไปเป็นความรู้สึกของฉันที่มีต่อเจสัน

หลังจากฉันพูดจบทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ มันเงียบนานมากจนฉันคิดว่าเขาไม่คิดจะตอบมัน แต่สุดท้ายเขาก็พูดออกมา

“ครับ” แค่นี้เหรอ

“พี่ต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะเสียเธอไป พี่อาจจะคิดว่าความรู้สึกที่มีต่อน้ำคือความรักแต่จริงๆ น้ำว่ามันไม่ใช่ พี่น่ะ เอ็นดูน้ำเพียงแค่น้องสาวน้ำรู้สึกได้ค่ะ เลิกสับสนก่อนที่มันจะสายเกินไปนะคะ น้ำเชื่อว่าพี่ชายคนนี้ของน้ำทำได้”ฉันไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือกระตุ้นเขาต่อ

“ครับ” เขาพูดออกมาแค่นั้นฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลยเงียบไป ต่อไปก็ให้เขาได้อยู่กับตัวเองเขาคงจะคิดได้เอง และฉันที่กำลังจะลงจากรถเขาก็เรียกฉันไว้ก่อน

“น้ำ พี่ขอกอดหน่อยได้ไหม” คำขอของเขาทำให้ฉันหยุดมือที่กำลังจะเปิดประตูรถทันที

“เอ่อ….”

“นะครับ กอดน้องสาวคนนี้” เขาร้องขอฉันอีกครั้ง เขาคงต้องการกำลังใจ จะเป็นไรไปถ้าฉันจะกอดปลอบพี่ชายในเมื่อเขาเองบอกว่ากอดน้องสาวแสดงว่าเขายอมรับฉันเป็นน้องสาวแล้ว ฉันจึงพยักหน้าตอบเขาเพียงเบาๆ เขาก็คว้าตัวฉันเข้าไปกอดทันที กอดกันอยู่สักพักเขาก็คลายอ้อมกอดออก

“ขอบคุณนะครับ น้องสาวของพี่” เขาพูดพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้ฉันอีกต่างหาก ฉันตกใจที่เห็นเขายิ้ม เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยสักครั้ง

“ค่ะพี่ชาย ยิ้มบ่อยๆ นะคะ” ฉันบอกออกไปยิ้มๆ และรู้สึกโล่งใจมากๆ ด้วยที่เราไม่มีอะไรค้างคากัน

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอนั้นทำให้ฉันยิ่งตกใจเขาไปอีก วันนี้พี่บีมทำให้ฉันประหลาดใจหลายๆ อย่าง ทั้งเรื่องที่เขาพูดเยอะกับฉัน เขายิ้ม แถมยังหัวเราะอีกต่างหาก มันก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีนะว่ามั้ย

“น้ำไปดีกว่า พี่บีมขับรถกลับดีๆ นะคะ แล้วอย่าลืมไปง้อเธอคนนั้นล่ะ บ๊าย” ฉันพูดเสร็จก็เปิดประตูก้าวลงจากรถทันทีโดยไม่ฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อรึเปล่า ฉันสบายใจขึ้นเยอะเลย วันนี้ก็มีเรื่องดีๆ นะ

เจสัน

ตอนนี้ผมกำลังประชุมอยู่ที่มหาลัยการประชุมเป็นไปอย่างราบรื่นโดยวาระการประชุมวันนี้เกี่ยวกับการจัดทำโครงการให้นักศึกษาไปบำเพ็ญประโยชน์โดยการสร้างห้องสมุดให้กับน้องๆ ในจังหวัดกาญจนบุรีนำทีมโดยผม

โครงการครั้งนี้เราจะไม่จำกัดว่าต้องเป็นคณะไหนเราอยากได้ความสมัครใจจากนักศึกษาทุกคนซึ่งเราตกลงกันว่าจะเอาแค่ 30 คน พรุ่งนี้จะมีการติดประกาศเพื่อรับอาสาสมัคร

หลังจากตกลงกันได้การประชุมครั้งนี้ก็ได้เสร็จสิ้นลงและผมได้ปิดการประชุมเรียบร้อยแล้ว อยากกลับคอนโดจะแย่คิดถึงเมีย ลูกน้ำส่งข้อความมาบอกผมตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ว่าถึงห้องแล้วและมีเรื่องจะเล่าให้ฟังด้วย ดูเหมือนเธอจะตื่นเต้นกับเรื่องที่จะเล่ามาก ตอนนี้ผมกำลังจะก้าวออกจากห้องประชุม

“คุณเจสันครับ” เสียงเรียกของท่านผู้อาวุโสท่านหนึ่งเรียกผม

“ครับ ศาสตราจารย์”

“เอ่อ ผมมีเรื่องจะขอโทษคุณเจสันครับ”

“เรื่องอะไรครับ” ผมนึกออกแล้วว่าศาสตราจารย์ท่านนี้คือพ่อของแนนนั้นเอง

“เรื่องลูกสาวผมน่ะครับที่ไปก่อความวุ่นวายให้กับคุณเจสัน”

“อ่อ ไม่เป็นไรครับ มีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมรีบ” ผมพูดออกไปอย่างตัดปัญหา

“ครับ” ผมเดินออกจากการสนทนา แล้วรีบเดินลงจากตึกตรงไปที่รถทันที แล้วเสียงข้อความผมก็ดังขึ้น ทีแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากแต่มันดังติดต่อกันหลายครั้งผมจึงหยิบขึ้นมาดู มันทำให้ผมกำมือแน่นทันที ผมรีบขับรถกลับคอนโดด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่ม พอมาถึงคอนโดผมรีบเดินขึ้นห้องและเปิดประตูเข้าไปเห็นลูกน้ำกำลังนั่งทำงานอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมพยายามเก็บอาการหงุดหงิดไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วเดินไปหาเธอ

“อ้าว..พี่เจมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เธอเงยหน้าขึ้นจากหนังสือแล้วหันมาทักผมที่เดินเข้ามาเงียบๆ ผมยังไม่ได้พูดอะไรยังคงมองหน้าเธอนิ่งๆ เธอทำหน้าสงสัยนิดหน่อย คงสงสัยว่าผมเป็นอะไร

“ประชุมเครียดเหรอคะ หน้าเครียดเชียว หิวไหมน้ำทำกับข้าวให้” เสียงเจือแจ๋วของเธอยังดังขึ้นต่อเนื่องทั้งที่ผมยังไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองหน้าเธอนิ่งๆ ถ้าวันหนึ่งผมไม่มีเธอผมจะเป็นยังไงนะ จะอยู่ได้รึเปล่า ตอบเลยว่าไม่ก็ตอนนี้ผมรักเธอหมดทั้งใจแล้วนิ

“ครับ หิวจัง” ในที่สุดผมก็พูดออกไปแต่เสียงก็ยังราบเรียบอยู่ดี

“งั้นน้ำจะไปทำกับข้าวให้นะคะรอหน่อยนะ พี่เจไปอาบน้ำก่อนเลยค่ะ”

เธอเดินมาใกล้ผมแล้วทำหน้างงใส่นิดหน่อย แล้วมาดันหลังผมให้เข้าไปห้องนอนผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เดินเข้ามาในห้องเพื่ออาบน้ำ ก่อนจะเข้าห้องน้ำผมเปิดดูข้อความในโทรศัพท์อีกครั้ง ทุกคนคงสงสัยใช่ไหมครับว่าเป็นอะไร ใครจะว่าผมงี่เง้าก็ได้นะแต่ทำไงได้ก็คนมันหึงนิ มีคนส่งรูปของลูกน้ำกับไอ้บีมกอดกันมาให้ผมมันมีหลายรูปมากบางรูปก็เหมือนทั้งคู่จูบกัน

นั่นแหละสาเหตุที่ทำให้อารมณ์ผมไม่ปกติอยู่ตอนนี้ ผมพยายามใจเย็นและไม่เชื่อว่าทั้งคู่จะไม่ทรยศผม ผมจะต้องถามเอาความจริงจากปากเธอซะก่อน ผมจะไม่มีวันยอมเสียเธอไปขเด็ดขาด ไม่มีวัน ผมเดินเข้ามาน้ำเพื่อชำระร่างกายและให้จิตใจเย็นลง เดินออกมาใส่เสื้อผ้า แต่ยังไม่ออกไปตอนนี้เพราะอยากคิดอะไรสักพักและปรับอารมณ์อยู่ มันยากนะที่แค่คิดว่าคนที่รักกับเพื่อนสนิทจะหักหลังเรา มันเจ็บมากจริงๆ

“พี่เจ อาหารเสร็จแล้วค่ะ อาบน้ำเสร็จยัง” ลูกน้ำเดินเข้ามาเรียกผมในห้อง

“ครับ ป่ะ หิวจะแย่วันนี้ทำอะไรกินครับ” ผมพยายามพูดกับเธอปกติที่สุด

“มีแกงจืดแล้วก็ผัดเปรี้ยวหวานค่ะน้ำไม่ได้ทำเยอะเพราะของในตู้เย็นจะหมดแล้วค่ะ”

“แค่นี้ก็พอแล้ว” เราสองคนเดินมายังโต๊ะอาหารเธอก็จัดการตักข้าวให้ผมและนั่งลงข้างๆ และตักข้าวให้ตัวเองเช่นกันเราสองคนกินข้าวกันเงียบๆ จนกระทั่งเธอเอ่ยขึ้น

“เออ พี่เจนำได้ไหมคะที่น้ำส่งข้อความไปบอกว่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”

“ครับ เรื่องอะไร หืม” ใช่เธอบอกมีเรื่องจะเล่าให้ฟังผมลืมไปเลย

“เรื่องพี่บีมค่ะ” พอเธอพูดขึ้นว่าเรื่องเกี่ยวกับไอ้บีมคิ้วผมก็กระตุกทันที

“ครับ ว่ามา”ผมพยายามใจเย็น

“นี่พี่เจอยากรู้ป่ะเนี่ย ทำหน้าเหมือนอยากรู้หน่อยสิ” เธอกระตุ้นผม ทำไมผมจะไม่อยากรู้ล่ะ แต่ตอนนี้ข้างในผมมันเดือดสุดๆ ต่างหาก กลัวว่าจะเผลอปล่อยอารมณ์ใส่เธอ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่

“คร๊าบบบ อยากรู้มากมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับไอ้บีม หืม”พูดจบก็จับเธอขึ้นมานั่งบนตักทันทีแล้วเอาคางไปเกยไว้ที่ไหล่ของเธอ พอกอดเธอแล้วใจผมก็เย็นลงได้ตั้งครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว

“วันนี้มีผู้หญิงมาหาพี่บีมด้วยนะคะ” ผมขมวดคิ้วทันทีที่เธอพูดขึ้น