ยัยเฉิ่มแสนเชยมัดใจนายหล่อร้าย - ตอนที่ 21
“ว๊าวว พี่ลูกน้ำเซ็กซี่แล้วก็เท่เป็นบ้าเลยค่ะ” หึ ใช่ยัยนั่นน่ะเซ็กซี่แล้วก็น่ามองสุดๆ พูดแล้วผมก็เกิดอาการหวงเธอขึ้นมา ก็ดูสายตาผู้ชายพวกนั้นมองเธอสิเหมือนจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว แล้วเมื่อไหร่มันจะหมดช่วงที่ยัยนั่นเล่นซะทีนะ ว่าแล้วผมลงไปดูยัยนั้นหน่อยดีกว่า
“ฉันลงไปนั่งข้างล่างก่อนนะ”
“ไปทำไมวะ” ไอ้มาร์คถามขึ้นทันทีที่ผมพูดแบบนั้น เพราะปกติพวกเราจะไม่ค่อยลงไปนั่งข้างล่างกัน
“เฝ้าเมีย”
“เป็นเอามากนะมึง เออ ถ้างั้นกูไปด้วย มึงล่ะไอ้บีมไปมั้ย” ไอ้มาร์คหันไปถามไอ้บีมซึ่งมันก็เงียบตั้งแต่ที่ผมเข้ามามันยังไม่พูดอะไรเลย
“ไปสิ”
“ป่ะ ครับอลิช” แล้วไอ้มาร์คมันก็หันไปชวนอลิช ส่วนผมก็เดินออกมาทันที เราเลือกนั่งโต๊ะใกล้ตรงที่ลูกน้ำทำหน้าที่ดีเจอยู่ ผมนั่งมองเธอสักพักก็หมดช่วงของลูกน้ำแล้วเธอกำลังเดินลงมาหาพวกเราซึ่งผมส่งสัญญาณให้เธอตั้งแต่อยู่บนเวทีแล้ว
“พี่เจ ทำไมลงมานั่งข้างล่างล่ะคะ”
“ไอ้เจมันหวงน้ำอ่ะ” ผมไม่ทันจะตอบไอ้มาร์คก็พูดขึ้นก่อน พูดจบเธอก็หน้าแดงทันที
“มานั่งนี่สิ” ผมเรียกเธอมานั่งด้วย เธอก็เดินมาผมเลยจับเธอมานั่งบนตักซะเลย
“พี่เจ ปล่อยน้ำจะนั่งดีๆ ”
“นั่งแบบนี้แหละ คิดถึง” ผมกระซิบกับเธอเบาๆ คิดถึงจริงๆ อ่ะ จะว่าติดเมียก็ได้นะ ฮ่าๆ ๆ
“จะอ้วก”
“เอาตีนกูไปช่วยล้วงคอมั้ยครับเพื่อนมาร์ค” ไอ้นี่เห็นคนเขาจู๋จี๋กันหน่อยไม่ได้
“พี่มาร์คอย่าไปกวนพี่เจสิคะไม่น่ารักเลยนะ”
“อลิชอ่ะ” ไอ้ปัญญาอ่อน
“พี่ลูกน้ำ สวย และเท่สุดๆ ไปเลยนะคะเก่งด้วย” อลิชหันมาคุยกับลูกน้ำ
“ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ” ยัยนี่ก็ถ่อมตัว
“จริงๆ ค่ะ ว่าไหมคะพี่บีม” อลิชหันไปถามความเห็นไอ้บีมที่มันนั่งมองพวกเราอย่างเงียบๆ และตอนนี้ผมรู้สึกว่าลูกน้ำมีท่าทีอึดอัดขึ้นมาทันที
“ครับ” แต่ไอ้บีมมันก็ตอบแค่สั้นๆ แล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่น ผมคงต้องหาโอกาสเคลียร์กับมันสักวัน พวกเราก็เข้าสู่โหมดส่วนตัว ผมก็จู๋จี๋กับลูกน้ำ ไอ้มาร์คกับอลิชก็คุยกันแค่สองคน ไอ้บีมก็เล่นมือถือ จนได้เวลาที่ลูกน้ำไปทำหน้าที่ดีเจอีกครั้งเราก็ยังไม่ได้พูดอะไรกัน จนกระทั่งลูกน้ำทำหน้าที่ดีเจช่วงสุดท้ายเสร็จ พวกเราก็แยกย้ายกันกลับ
ลูกน้ำ
“พี่เจตื่นได้แล้วค่ะมีเรียนไม่ใช่เหรอ” วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันมีเรียนบ่ายร่วมถึงเจสันด้วยแต่เขาก็ไม่ยอมตื่นนี่ฉันก็ปลุกเขามาสักพักแล้วยังไม่ยอมตื่น
“อือ ขอห้านาที” ยังๆ ยังจะไม่ตื่น
“ถ้าพี่เจไม่ตื่นน้ำจะไปก่อนแล้วนะคะ”
“แป๊บน๊า เมื่อคืนกว่าจะได้นอน” รู้สึกว่าเราจะนอนพร้อมกันนะฉันยังตื่นได้เลย
กริ๊งงงงงงงง เสียงโทรศัพท์ฉันนี่น่าใครโทรมาตอนนี้นะ ว่าแล้วฉันก็หยิบออกมาดู เอ๊ะชาลีนิ สงสัยเขาจะมารับฉันไปเรียน
“สวัสดิ์ดีจ๊ะชาลี”
“ (น้ำไปเรียนยังครับ) ”
“ยังเลย ชาลีนายอยู่ไหน อ่ะ มารับ อ่ะ ว๊ายย” อะไรเนี่ย อิตาพี่เจตื่นตั้งแต่ตอนไหน ทีปลุกตั้งนานไม่ยอมตื่น
“ (ลูกน้ำๆ เป็นไรรึเปล่า) ”
“เสือกอะไรด้วย” เขาพูดกับชาลีแล้วก็ตัดสายทิ้งไปเลยแล้วหันมามองหน้าฉันด้วยท่าทางน่ากลัว อย่ามองแบบนั้นสิเค้ากลัวนะ
“พี่เจ” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่เขาก็ยังเงียบ
“ตื่นแล้วเหรอค่ะ ไปอาบน้ำสิคะจะได้ไปเรียน” เงียบ พูดด้วยก็ไม่พูดโกรธฉันเหรอ อึดอัดนะเอาแต่จ้องกันอยู่ได้
“อธิบายมา” ในที่สุดเขาก็ยอมพูดหลังจากที่จ้องหน้าฉันอยู่นาน
“เรื่อง เอ่อ ชาลีน่ะเหรอคะ ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะก็แค่เพื่อน” ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขาจะให้อธิบายเรื่องอะไรเพราะมีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นแหละที่ทำให้เขาโกรธ
“แค่เพื่อนแล้วทำไมต้องบอกมันมารับ ทั้งที่ผัวนอนหัวโด่อยู่ตรงนี้”
“ก็ พี่เจไม่ยอมตื่นหนิค่ะ แล้วน้ำก็สายแล้วด้วย และอีกอย่างตอนที่พี่ไม่อยู่ชาลีก็เป็นคนไปรับไปส่งน้ำตลอด แต่พี่เจอย่าคิดมากนะคะชาลีเขาเป็นแค่เพื่อนกับน้ำจริงๆ” ฉันอธิบายออกไปเขาจะเชื่อหรือไม่เชื่อฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ถือว่าอธิบายไปแล้ว
“แค่เพื่อนเหรอ มันเห็นเธอเป็นแค่เพื่อนรึเปล่าล่ะ” เขาเริ่มจะไม่มีเหตุผลแล้วนะ
“ทำไมพี่ต้องโมโหด้วย พี่ไม่เชื่อใจน้ำเหรอคะ”
“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่เชื่อใจน้ำแต่พี่ไม่เชื่อใจมัน”
“อย่ากังวลเลยนะคะชาลีเขาไม่คิดเกินเลยกับน้ำมากกว่าคำว่าเพื่อนหรอกค่ะ เชื่อใจน้ำนะคะ ป่ะ อาบน้ำได้แล้วค่ะจะได้ไปเรียน” ฉันพูดจาเสียงออดอ้อนให้เขาใจเย็นลง และมันก็เริ่มจะได้ผล
“ก็ได้ครับ แต่ถ้ามันทำมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนพี่ไม่เอามันไว้แน่”
ยังจะมาขู่ พูดจบเขาก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำทันที วันนี้จะเป็นวันที่ฉันไปมหาลัยวันแรกกับเขาหลังจากที่เขาหายไปอาทิตย์กว่า หลังจากเขาปล่อยฉันไว้กับคำนินทาจากพวกชะนีทั้งหลาย วันนี้แหละฉันจะทำให้พวกนั้นอึ้งไปเลยคงถึงเวลาที่ฉันจะสวยซะที ฮ่าๆ ๆ ความคิดไม่ได้ชั่วร้ายนะ แต่ในเมื่อเขาให้ฉันมีสิทธิ์ในตัวเขาฉันก็อยากจะยืนเคียงข้างเขาอย่างเหมาะสมบ้างถึงแม้ฉันจะจนก็เถอะ เอาล่ะลูกน้ำเริ่ม ว่าแล้วฉันก็จัดการแต่งตัวใหม่ไฉไลกว่าเดิม
“น้ำ ทำไมไม่ใสแว่น แล้วนี่อีก กระโปรงเนี่ยสั้นไปไหม”
เขาอาบน้ำเสร็จ แต่งตัวเรียบร้อยก็เดินออกมาหาฉันที่นั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นเพราะว่าฉันแปลงโฉมเสร็จตั้งนานแล้ว พอออกมาเจอก็บ่นทันทีเลยนะ นึกว่าจะชมซะอีกว่าสวย แล้วยังมาบ่นเรื่องกระโปรงอีกไม่เห็นจะสั้นเลยแค่เลยเข่าขึ้นมานิดเดียวเอง
“ไม่สวยเหรอค่ะ” ฉันทำหน้างอนๆ ใส่เขา
“ไอ้สวยมันก็สวยอยู่หรอก แต่พี่อยากให้ใสแว่นมากกว่า”
“ทำไมคะ น้ำก็อยากเปลี่ยนเพื่อพี่เจบางคนอื่นเขาจะได้ไม่ว่าพี่เจมีแฟนเฉิ่มอีก”
“ไม่เห็นต้องแคร์คนอื่นเลย พี่หวง” พูดจบก็เข้ามากอดฉันจากด้านหลัง น่ารักจริงๆ แฟนเรา
“ไม่เอาค่ะ ป่ะไปได้แล้วสายแล้วนะ น้ำแค่อยากสวยเพื่อที่จะได้เหมาะสมกับความหล่อของพี่เจไง” ทำหน้าตาน่ารักใส่เขาเพื่อที่จะไม่ให้เขาไล่กลับไปใส่แว่น
“โอเคๆ ครับ ยอม แต่ถึงน้ำเป็นยัยเฉิ่มพี่ก็รัก นะครับ” เขาจับฉันหันหน้าไปหาแล้วทำสีหน้ากรุ้มกริ่มอมยิ้มน่ารักๆ ใส่ฉันอีกต่างหาก เขินไปหมดแล้วนะ
“ไปดีกว่า” ว่าแล้วฉันก็เดินนำเขาออกจากห้องทันทีเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน
“พี่เจไม่ต้องไปส่งน้ำหรอกค่ะ พี่สายแล้วน้ำเดินไปเองได้” ฉันเห็นว่ามันสายแล้วเลยไม่ให้เขาเดินไปส่ง
“ได้ไงครับ พี่อยากจะเปิดตัวแฟนใหม่” ใครกันแฟนใหม่
“ใคร” ฉันถามออกไปเสียงเย็น
“อย่าๆ อย่าทำเสียงดุแบบนั้นสิ แฟนใหม่พี่ก็คนนี้ไงจากสาวเฉิ่มเป็นสาวสวย อยากอวดแฟนอ่ะแต่งสวยมาทั้งทีต้องประกาศให้คนอื่นรู้เดี๋ยวจะมีคนมายุ่ง เพราะพวกนั้นคงจำไม่ได้หรอกว่ายัยเฉิ่มกับสาวสวยคนนี้เป็นคนเดียวกัน” เหตุผลฟังขึ้น ฮ่าๆ ๆ ไม่ได้บ้ายอนะ แต่ฉันก็อยากอวดแฟนเหมือนกันเอาให้พวกที่นินทาฉันอึ้งกันไปเลย นี่นางร้ายไม่ได้เข้าสิงนะฉันยังเป็นนางเอกอยู่
“อืม ก็ดีนะ ป่ะค่ะ” ว่าแล้วเราก็เดินลงจากรถทันที พอเดินลงมาสายตาทุกคู่ที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองเราเป็นจุดเดียวแล้วเสียงซุบซิบนินทาก็เกิดขึ้น
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครอ่ะแกที่เดินมากับคุณเจสันอ่ะ สวยเนาะ” เสียงชมก็มา
“ใช่ใครอ่ะ แล้วยัยเฉิ่มที่เขาประกาศเป็นแฟนนั้นไปไหนซะล่ะ” ฉันได้แต่หันไปมองหน้าเจสันเขาก็ได้แต่อมยิ้มแล้วเดินเข้ามาจับมือฉันแล้วเดินต่อไป
“สงสัยยัยเฉิ่มนั้นโดนเขี่ยทิ้งแล้วแน่เลย ฉันว่าแล้วอย่างยัยนั่นน่ะเจสันเขาควงได้ไม่นานเหรอ เขาแค่เห่อของแปลก” ยัยพวกนี้ว่าฉันเป็นของแปลกเหรอย่ะ เจสันได้แต่บีบมือฉันแล้วเดินต่อโดยไม่สนใจอะไร
“ถึงแล้วกลับไปได้แล้วไป” เดินมาจนถึงห้องเรียนฉันก็ไล่เขาไปเรียนทันที
“โอเค เลิกเที่ยงใช่ม่ะ ไปหาพี่ที่หน้าคณะนะ พี่อาจจะเลิกเรตนิดหนึ่ง”
“ได้ค่ะ”
“ไปแล้วนะ อย่าคิดถึงนะ” ก่อนจะไปเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันแล้วกระซิบเสียงแผ่วเบาทำเอาฉันเขินหน้าแดงไปเลยทีเดียว ยังจะมาพูดอีกตาบ้าเนี่ย
“ใครจะไปคิดถึง”
“ฮ่าๆ ๆ” เขาหัวเราะแล้วเดินออกไป ส่วนฉันก็เดินเข้าห้องเรียนโดยมีสายตาทุกคู่มองมาที่ฉันเป็นจุดเดียว