ยัยเฉิ่มแสนเชยมัดใจนายหล่อร้าย - ตอนที่ 17

“เดี๋ยว ฉันจะไปส่งเธอเอง” ผมคว้าแขนเธอไว้ หันไปมองทางไอ้บีม มันก็ไม่ได้ว่าอะไรมันนั่งรออยู่ที่คนขับแล้วมองพวกเราอย่างใจเย็น บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจการกระทำของมัน

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกำลังจะกลับกับพี่บีม” เธอปฏิเสธผมด้วยคำพูดที่ห่างเหิน

“ลูกน้ำ ไปกับพี่เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ผมพูดเสียงอ่อนกับเธอ

“มีเรื่องอะไรต้องคุย ฉันไม่อยากคุย ฉันปวดหัวแล้วก็ง่วงมาก ขอตัว” เธอพูดจบแล้วทำท่าจะเดินขึ้นรถไปกับไอ้บีมแต่ผมไม่ยอมหรอก

“บีมเดี๋ยวฉันไปส่งยัยนี่เอง” ผมจึงชะโงกหน้าเข้าไปคุยกับมันในรถมันก็ไม่ได้ว่าอะไรผมจึงจัดการอุ้มลูกน้ำขึ้นแล้วเดินมาที่รถผมทันที ถึงเธอจะโวยวายผมก็ไม่สน

“ปล่อยฉันนะ นายมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันอย่างนี้ ปล่อย” ตอนนี้เธอร้องโว้ยเอามือทุบหน้าอกผมรัวๆ แต่บอกเลยว่าผมไม่เจ็บเลยสักนิด แต่ผมกำลังโกรธที่เธอบอกว่าผมไม่มีสิทธิ์ทั้งที่ผมมีสิทธิ์ในตัวเธอเต็มๆ

“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ ฉันเป็นผัวเธอลืมไปแล้วรึไง” ผมได้แต่ตะคอกเธอกลับไป ทีแรกว่าจะมาคุยกันดีๆ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ให้ความร่วมมือกับผมสักนิด ผมรู้ว่าตัวเองผิดที่ปล่อยเวลาให้มันนานขนาดนี้แต่ผมก็อยากให้เธอฟังผมบ้าง

“ผัวเหรอ สงสัยฉันจะลืมหรือฉันไม่เคยจำด้วยซ้ำว่ามีผัว” เธอพูดเสียงแข็งๆ ใส่ผม

“ลืม ไม่เคยจำ งั้นเหรอ” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงติดจะเย็นชา รู้สึกเจ็บแปลบทันทีที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้น

“ปล่อยฉันได้แล้ว เราไม่อะไรเกี่ยวข้องกัน ปล่อย ปล่อยเส้……” เธอโวยวายและพยายามดิ้นเพื่อที่จะหลุดออกจากอ้อมแขนผมแต่แรงแค่นี้สู้ผมไม่ได้หรอก

“ไม่ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง น้ำต้องฟังพี่”

“ไม่ ฉันไม่อยากฟัง ตอนที่ฉันรอนาย ตอนที่ฉันพร้อมจะรับฟังนายทุกอย่าง ทำไมนายไม่มา แล้วตอนนี้มาขอให้ฉันรับฟังมันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ฮือๆ ๆ” ลูกน้ำโวยวายใส่ผม ดูเหมือนความอดทนของเธอจะหมดแล้วจริงๆถึงได้ร้องไห้ออกมา ผมรู้ว่าผมผิดที่ปล่อยเธอไว้คนเดียวนานขนาดนี้ เห็นเธอร้องไห้หนักขนาดนี้ผมก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บจริงๆ

“พี่ขอโทษ พี่อยากให้น้ำฟังพี่ นะครับ ฟังพี่นะ พี่ขอแค่นี้” พอผมเห็นน้ำตาเธออารมณ์โกรธก่อนหน้านี้หายไปหมด

“ไม่ๆ ปล่อยฉัน ฮือๆ ๆ ปล่อย ฮือๆ ไม่ฟังไม่อยากฟัง ปล่อยฉันไปเถอะขอร้อง” เสียงสะอื้นของลูกน้ำดังก้องอยู่ที่อกผมตอนนี้เธอเลิกทุบตีผมแล้ว เอาแต่ร้องไห้อย่างหนัก มือเธอกำเสื้อผมแน่น เธอขอร้องให้ผมปล่อยเธอไปแต่ผมทำไม่ได้และไม่มีวันทำ

“อย่าร้อง”

ผมเดินมาถึงที่รถแล้วจัดว่างเธอลงก่อนจะเปิดประตูรถแล้วดันเธอให้เข้าไปนั่งข้างใน แล้วตัวเองก็รีบวิ่งมาทางคนขับทันที ขับรถออกไป ตอนนี้ลูกน้ำยังร้องไห้ไม่หยุด เธอหันหน้าออกไปทางประตูรถ ผมก็ไม่อยากจะพูดอะไร ให้เธอใจเย็นลงกว่านี้ก่อนน่าจะรู้เรื่องกว่า สักพักผมก็ขับรถมาถึงคอนโด แล้วหันไปหาเธอ ปรากฏว่าเธอหลับไปแล้ว ร้องไห้จนหลับสินะผมจัดการอุ้มเธอขึ้นคอนโดทันที ตอนนี้ผมต้องคิดว่าจะพูดยังไงให้เธอฟังผมบ้างเพราะผมจะไม่ยอมเสียเธอไป

“พี่ขอโทษนะครับน้ำ พี่เองก็เจ็บที่ทำให้น้ำร้องๆไห้ แต่คงไม่เท่าน้ำที่เจ็บเพราะพี่ ต่อไปพี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้น้ำร้องๆไห้อีกถ้าน้ำให้โอกาสพี่” ผมพูดกับคนที่หลับไปแล้ว ด้วยความหวังว่าเธอจะให้โอกาส

ลูกน้ำ

“อือ”

รู้สึกปวดหัวจัง ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนนะ เมื่อคืนจำได้ว่าทะเลาะกับเจสันแล้วฉันก็ร้องๆไห้หนักมาก แล้วเขาก็พาฉันขึ้นรถ ฉันไม่มีแรงที่จะขัดขืน เอาแต่ร้องไห้จนอาการปวดหัวเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดฉันก็เผลอหลับไป ตอนนี้ฉันว่าฉันคงอยู่คอนโดของเจสันสินะ แรงกดทับที่เอวทำให้ฉันก้มลงมอง แขนแกร่งพาดอยู่ที่เอวฉัน อ้อมแขนที่ฉันคิดถึงทั้งอาทิตย์

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาทำอย่างนี้ทำไม แต่ฉันไม่อยากเจ็บอีกฉันจะต้องไม่ใจอ่อน เขามีคนของเขาอยู่แล้ว เธออย่าใจอ่อนเด็ดขาดนะลูกน้ำจำไว้ ฉันได้แต่บอกตัวเองให้เข้มแข็ง

ใช่ฉันต้องออกไปจากที่นี่ ฉันค่อยๆ ยกแขนของเจสันออกจากตัวเพราะกลัวเขาจะตื่น

“อือ…..ตื่นแล้วเหรอ” ฉันชะงัก เขาตื่นแล้วบ้าชิบแล้วเขาก็กอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ปล่อย ฉันจะกลับ”ฉันพูดเสียงแข็ง ฉันพยายามแกะแขนเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล

“ไม่ให้กลับ คุยกันก่อนนะน้ำ” พูดแล้วเขาก็กอดกระชับแขนแน่นกว่าเดิมแถมยังเอาหน้ามาถูซอกคอฉันอีก

“คุยอะไร ไม่มีอะไรที่จะต้องคุย”

“โถ่ น้ำพี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะครับ” ยกโทษเหรอง่ายไปไหม ฉันรอเขามาง้อตั้งนานแต่พอโผล่มาอีกทีกลับมากับผู้หญิง

“ขอโทษเรื่องอะไร เรามีเรื่องอะไรที่ทำผิดต่อกันงั้นเหรอถึงต้องขอโทษ” ฉันพยายามพูดให้เสียงราบเรียบมากที่สุด

“น้ำ อย่าเฉยชากับพี่แบบนี้สิครับพี่รู้ว่าพี่ผิดที่ไม่มาง้อน้ำ พี่ผิดที่ทำให้น้ำต้องเสียใจ ตลอดเวลาที่พี่หายไป พี่อยากจะพิสูจน์หัวใจตัวเองด้วย พี่ไม่อยากให้น้ำเสียใจเพราะพี่มากกว่านี้ พี่เลยคิดว่าพี่น่าจะลองห่างกับน้ำดูสักพักเพื่อพิสูจน์ว่าความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้ำว่ามันใช่ความรักรึเปล่า แล้วเรื่องวันนั้นพี่ไม่รู้เลยว่าแนนเขาเข้ามาหา ตอนนั้นพี่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว พี่หลับอยู่พี่เลยคิดว่าเป็นน้ำเพราะว่าพี่นัดน้ำมาหาใช่มั้ยล่ะพี่เลยเข้าใจผิดก็เลยเคลิ้มไป พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยนะครับ”

“ห่างเพื่อพิสูจน์เหรอ ถ้างั้นก็… รู้แล้วว่าตัวเองรู้สึกยังไงแล้วมายุ่งกับฉันอีกทำไม” เขาคงพิสูจน์ได้แล้วล่ะว่าไม่รักฉันถึงพาผู้หญิงคนใหม่มาเย้ยกันถึงที่

“ก็พี่รู้ความรู้สึกพี่แล้วนิครับถึงกลับมา”

“รู้แล้วก็ปล่อย กลับไปหาคนของคุณเถอะ” ฉันพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ กลัวว่าน้ำตาจะไหล กลัวว่าเขาจะเห็นความอ่อนแอไปมากกว่านี้ พูดเองเจ็บเอง

“ไม่ปล่อย ฟังก่อนสิ นะครับ”

“มีอะไรจะต้องฟังอีก พอเถอะ ฉันเจ็บมามากพอแล้ว ฮือๆ” สุดท้ายน้ำตาที่ฉันพยายามจะกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาเป็นสายด้วยความเจ็บปวด

“โอ๋ๆ ๆ ไม่ร้องนะครับที่รัก พี่ขอโทษ พี่เจ็บนะที่เห็นน้ำร้องไห้”

“ปล่อยฉันไปสิ ขอร้อง ฮือๆ” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด

“โถ่น้ำครับ ฟังนะครับ ตอนนี้พี่รู้แล้วนะครับว่าพี่รักน้ำ พี่ขาดน้ำไม่ได้ ตลอดเวลาที่เราห่างกันพี่คิดถึงน้ำมาก นอนก็ไม่หลับ กินข้าวก็ไม่อร่อย ดูสิพี่โทรมหมดแล้วเนี่ย”

พูดไปด้วยแล้วทำหน้าอ้อนๆ เหมือนลูกแมวท่าทางนั้นคือไร ที่บอกว่ากินไม่ได้นอนไม่หลับนี่ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ อย่าใจอ่อนเด็ดขาดนะน้ำ เขาทำให้เธอร้องไห้มาไม่รู้กี่ครั้ง แต่ฉันก็อึ้งไปเหมือนกันที่เขาบอกรัก ใจของฉันอ่อนยวบลงทันที แต่ถ้าเขารักฉันแล้วเด็กผู้หญิงที่ชื่ออลิชล่ะเป็นใคร

“เหรอ ฉันต้องเชื่อรึเปล่า” ฉันพูดแค่นั้นแล้วแกะมือเขาออกแล้วลุกขึ้นนั่งเขาก็ยอมแต่โดยดี ฉันหันหน้าไปทางอื่นไม่อยากจะมองหน้าเขาเท่าไหร่กลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนไปมากกว่านี้

“พี่ขอโอกาสอีกครั้งนะครับ”

“…” ฉันไม่ตอบ

“น้ำครับ” จะเรียกทำไม ทำไมไม่คิดจะอธิบายเรื่องของอลิช ตอนนี้ฉันหยุดร้องไห้แล้วแต่ก็ยังมีคราบน้ำตาอยู่ แล้วนี่เขาก็เข้ามากอดฉันจากด้านหลัง แล้วอะไรมือที่ไม่อยู่นิ่งนั้นอีกคืออะไร

“หยุดนะ” ฉันพูดได้แค่นั้นเขาก็ลุกขึ้นมาประกบจูบปากฉันทันที เขาจูบฉันอย่างอ้อนวอน จูบอย่างเว้าวอนขอโทษ มันนุ่มนวลมากเท่ากว่าทุกครั้งที่ฉันเคยได้รับจากเขา