ยัยเฉิ่มแสนเชยมัดใจนายหล่อร้าย - ตอนที่ 16

เสียงของผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆเจสันพูดขึ้น จึงเรียกสายตาให้ฉันไปมองเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยนะ แต่ฉันว่าน่ารักน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่าเพราะหน้าตาเธอเหมือนตุ๊กตา ตาโตๆ ปากจิ้มลิ้มนั้น ผิวขาวๆ ร่วมๆ แล้วคือน่ารัก ถ้าเจสันไม่ชอบเธอคงจะแปลก เพราะมันผิดกับฉันมากที่เป็นแค่ยัยเฉิ่มจนๆ คนหนึ่งที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับเขาสักนิด คิดมาถึงตรงนี้ก็เหมือนมีน้ำเอ่อล้นที่ขอบตาฉันจึงพยายามกะพริบตาถี่ๆ เพื่อกลั้นมันเอาไว้ไม่ให้มันไหนออกมา อย่ามาร้องไห้ตอนนี้นะยัยลูกน้ำ อย่าเชียวนะ

“ใช้แล้วจ้ะอลิช” พี่เจนนี่ตอบแทนฉัน

“พี่สวยมากเลยนะคะ พี่ชื่อน้ำใช่ไหมคะ”

“เอ่อ…. ใช่ค่ะ” ฉันตอบไม่เต็มเสียงนักเพราะรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์แบบนี้

“หนูชื่ออลิชนะค่ะ ขอเรียกว่าพี่น้ำได้ไหมคะ”

“ได้ค่ะ” แล้วนี่มันเรื่องอะไรทำไมฉันจะต้องมายืนคุยอยู่กับผู้หญิงของเจสันโดยมีสายตาทุกคู่มองมาที่เรา

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ” ในเมื่อรู้สึกอึดอัดทำไมฉันต้องทน ฉันพูดจบและกำลังจะเดินออกไปแต่…

“น้ำ เป็นอะไรมากรึเปล่า”

เสียงนี้มัน

เสียงของเจสันใช่รึเปล่า

ฉันที่กำลังจะก้าวเดินหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงเขา แถมน้ำตาฉันมันกำลังจะไหลออกมา ฉันไม่อยากหันไปมองหน้าเขาตอนนี้ ฉันไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของฉัน ฉันได้แต่พยายามสะกดกลั้นตัวเองเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เธอต้องเข้มแข็งไว้ลูกน้ำ

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวนะคะ” ฉันรีบพูดแล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ต่อหน้าเขา ตอนนี้ฉันเหนื่อยมากบอกเลย เหนื่อย จริงๆ ทำไมชีวิตฉันต้องมารู้จักกับความรักบ้าบอนี้ด้วยนะ ไม่รู้รึไงว่ามันทำให้ฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน

เจสัน

ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่ผับกับพวกไอ้มาร์ค ไอ้บีม เจนนี่และอีกหนึ่งสาวน้อยที่นั่งข้างๆ ผม ทุกคนคงสงสัยล่ะสิว่าผมหายไปไหนมา ทำไมไม่ไปง้อลูกน้ำทำไมต้องทำเป็นไม่สนใจเธอ อย่าๆ อย่าพึ่งรุมด่าผมขนาดนั้นครับ ไม่ใช้ผมไม่สนใจเธอนะครับเพียงแต่ผมอยากมั่นใจหัวใจตัวเองมากกว่านี้ก่อนว่าผมรักเธอจริงๆ ไม่ใช่แค่หลง ใครจะว่าผมโง่ก็ได้นะ ว่าถึงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเหรอว่ารักยัยนั่น แต่ก็นั่นแหละครับผมโง่จริงๆ ก็คนมันไม่เคยมีความรักนี่นา อย่าโกรธผมเลยนะ

หลังจากที่เกิดเหตุการณ์วันนั้นผมตัดสินใจว่าอยู่กับตัวเองสักพักเพื่อคิดทบทวนหัวใจตัวเอง

ผมไม่อยากให้เธอเจ็บปวด ถ้าความรู้สึกผมบอกว่าไม่ได้รักเธอ แต่ถ้าความรู้สึกผมบอกว่ารักเธอผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไป และหลังจากที่ผมอยู่คนเดียว ผมก็ทบทวนความรู้สึกตัวเองอยู่หลายวันว่าอาการที่เป็นอยู่นี่มันคืออะไร และตอนนี้ผมก็ได้ข้อสรุปกับตัวเองแล้วว่าผมขาดเธอไม่ได้ อยากเห็นหน้าอยากโทรหาใจแทบขาด นี่ขนาดผมห่างกับเธอแค่สองวันอยู่คนเดียวแค่สองวัน ยังคิดถึงเธอขนาดนี้นอนก็ไม่ค่อยหลับ คิดถึงทุกลมหายใจเลยก็ว่าได้ ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่ารักรึเปล่าแต่ผมคงขาดเธอไม่ได้อีกแล้ว

ผมจึงตัดสินใจว่าจะกลับไปง้อเธอ แต่พอกลับไป คอนโดของผมกลับว่างเปล่า เธอไปแล้วเธอไม่รอผมกลับมา ผมจึงโทรไปเช็คที่ผับว่าเธอมาทำงานรึเปล่า ปรากฏว่าเธอยังมาทำงานเหมือนเดิมเธอไม่ได้ไปไหนไกล ผมจึงตัดสินใจว่าจะไปง้อเธอที่ผับ

แต่แล้วมันก็มีเรื่องที่ทำให้ไม่ได้ไปง้อเธอ ก็เพราะเด็กผู้หญิงที่นั่งข้างๆ ผมนี่แหละ เธอคืออลิชลูกสาวเพื่อนมัมที่เดินทางมาเที่ยวที่ประเทศไทยช่วงปิดเทอม ที่มัมฝากฝังให้ผมดูแลเธอไง ผมจึงรับหน้าที่ดูแลเธอไป พาเธอเที่ยวที่ต่างๆ จนไม่มีเวลาปลีกตัวไปไหน อลิชเป็นเด็กน่ารักสดใสร่าเริง และเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองสูงตามแบบฉบับลูกคุณหนู แต่ก็ไม่ค่อยเอาแต่ใจเท่าไหร่และเธอก็ไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่พอเห็นหน้าผมแล้ววิ่งเข้าใส่ เธอบอกว่าคิดกับผมแค่พี่ชายเพราะเธอไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ ก็ดีแล้วที่เธอคิดแบบนั้นไม่งั้นผมคงอึดอัดแย่ และอีกอาทิตย์เดียวอลิชก็จะเดินทางกลับเมกาแล้ว

วันนี้ผมจึงพาเธอมาที่ผับด้วยไม่ได้เข้ามาเป็นอาทิตย์แล้ว พวกไอ้มาร์คกับไอ้บีมบ่นผมหูชาเลย และมันทำให้ผมได้เจอกับลูกน้ำผู้หญิงที่ผมคิดถึงตลอดเวลาแต่เธอเหมือนจะไม่สนใจผมสักนิด เธอไม่แสดงอาการอะไรให้ผมเห็นสักนิดว่าเธอหึงผมรึเปล่าที่เห็นผมอยู่กับอลิช มันน่าหงุดหงิดชะมัด เธอเดินมาบอกว่าไม่สบายขอตัวกลับบ้าน แล้วพอผมถามเธอว่าเป็นอะไรมากรึเปล่าหน้าผมเธอยังไม่หันกลับมามอง มันหมายความว่ายังไงนี้ผมไม่อยู่แค่อาทิตย์กว่าเธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ

“เอ๊ย ไอ้เจ เหม่ออะไรวะ” เสียงไอ้มาร์คถามผมจึงทำให้ผมหลุดออกจากความคิดของตัวเอง

“เปล่า มีไร”

“แกจะไม่ไปดูเขาหน่อยเหรอ” มันบอกให้ผมตามไปดูลูกน้ำ ใจจริงผมก็อยากไปอยู่หรอกนะแต่ใครจะดูแลอลิชล่ะผมไม่อยากปล่อยเธอไว้คนเดียว เดี๋ยวมัมจะว่าเอาได้ว่าดูแลน้องไม่ดี เธอยิ่งไม่รู้จักใครด้วย

“ไม่ล่ะ”

“พี่เจเป็นอะไรไปคะ”

“เปล่าครับ อลิชอยากกลับยัง”

“ยังค่ะอลิชยังไม่อยากกลับ”

“เจสันนายทะเลาะอะไรกับลูกน้ำรึเปล่า หลายวันมานี้ฉันเห็นเธอดูซึมๆ ไปนะ” เจนนี่ถามผม

“ก็นิดหน่อย”เรื่องในห้องทำงานผมวันนั้นก็ยังไม่เคลียร์ เธอคงคิดไปต่างๆนานา แล้วแหละ ถึงเป็นแบบนี้

“แล้วทำไมไม่รีบไปง้อล่ะ ปล่อยไว้นานไม่ดีนะ”

“ยังไม่ว่างน่ะ อย่าสนใจเลย” ผมบอกปัดๆ ไป ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ไปง้อเธอนะแต่แค่รอให้อลิชกลับไปก่อนแค่นั้น

“พี่เจเป็นแฟนกับพี่น้ำเหรอคะ” อลิชถามผมขึ้นหลังจากที่ฟังพวกเราคุยกันอยู่นาน ผมก็แค่พยักหน้าตอบเธอไป

“กลับก่อนนะ” ไอ้บีมมันพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน ไอ้นี่มันทำให้ผมสงสัยกับการกระทำของมันหลายๆ อย่าง สายตาที่มันใช้มองลูกน้ำอย่าคิดว่าผมไม่เห็นแต่ผมไม่อยากพูดกลัวจะเสียเพื่อน

“รีบไปไหนวะ” ไอ้มาร์คเป็นคนเอ่ยถามขึ้น

“จะไปส่งน้ำ” อะไรนะ นี่มันจะตีท้ายครัวของผมจริงๆ ใช่ไหม

“ไอ้บีม” ไอ้มาร์คมันร้องเรียกชื่อไอ้บีมเสียงดังเหมือนเตือนแต่ดูเหมือนมันจะไม่สนใจอะไรมันลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที

“นี่มันอะไรกัน”เจนี่ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ผมก็ไม่เข้าใจไอ้บีมเหมือนกันทำไมมันต้องมาชอบผู้หญิงคนเดียวกันกับผม ทั้งที่มันรู้ว่ายัยนั้นเป็นเมียผมมันยังจะทำ ตอนนี้ผมได้แต่มองตามไอ้บีมเดินตามลูกน้ำออกไป เก็บความโกรธไว้ข้างใน

“มึงจะไม่ตามไปเหรอวะ” ไอ้มาร์คมันหันมาถามผม ผมได้หันมามองคนข้างๆ

“พี่เจไปเถอะค่ะอลิชอยู่ได้”

“เดี๋ยวฉันดูแลยัยนี่ให้เอง ไม่ต้องห่วง”

“งั้นไปล่ะ” พอไอ้มาร์คบอกจะดูแลอลิชให้ผมก็รีบวิ่งตามสองคนนั้นออกไปทันที ตอนนี้สิ่งที่ผมเห็นคือลูกน้ำกำลังจะขึ้นรถไอ้บีม ผมจึงรีบวิ่งไปให้ถึงตัวเธอ