ยัยเฉิ่มแสนเชยมัดใจนายหล่อร้าย - ตอนที่ 13
กริ้งๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
“สวัสดีครับ มัม” เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ผมดังขึ้นเป็นแม่ผมนั้นเองที่โทรมาสงสัยจะคิดถึงลูกชาย
“ทำอะไรอยู่เจ ว่างรึเปล่าลูก”
“ว่างครับ คิดถึงมัมอยู่พอดี”
“ทำมาเป็นพูดคิดถึง ไม่เห็นจะโทรหามัมเลย มัวแต่ติดสาวจนลืมมัมสิไม่ว่า” ข่าวผมมันไวจริงๆ ผมว่ามัมต้องรู้อะไรดีๆ มาแน่ๆ ถึงได้รีบโทรมา
“ติดสาวที่ไหนครับ ผมงานยุ่งต่างหาก”
“หรา เจ้าลูกชาย อย่าลืมพาว่าที่ลูกสะใภ้แม่มาสวัสดีแม่ด้วยล่ะ”
“ถ้ามีเดี๋ยวจะพาไปครับ” ตอนนี้ผมไม่อยากพูดอะไรมากขอมั่นใจในความรู้สึกตัวเองมากกว่านี้ก่อนแล้วกัน
“เจ พอดีมัมมีอะไรจะฝากหน่อย” สงสัยมัมไม่อยากเซาซี้เลยเปลี่ยนเรื่อง
“อะไรครับ” มาแปลกมีแผนอะไรรึเปล่าเนี่ย มัมผมธรรมดาซะที่ไหน
“ลูกจำอลิชลูกสาวเพื่อนมัมได้ไหมลูก”
“จำได้ครับ น้องอลิชที่น่ารักๆ หน้าตาเหมือนตุ๊กตา ทำไมเหรอครับ” อลิชเป็นลูกสาวของน้านัชชาเพื่อนของแม่ผม ตอนเด็กเธอมาที่บ้านของผมบ่อยๆ แต่พอโตขึ้นเราก็ไม่ค่อยได้เจอกัน
“คือน้องเขาอยากไปเที่ยวเมืองไทยน่ะจ๊ะ มัมเลยอยากฝากเจดูแลน้องเขาหน่อย”
“แล้วเขาจะมาวันไหนล่ะครับ”
“คงประมาณอาทิตย์หน้าน”
“โอเคครับ แต่ผมไม่รับปากนะครับว่าจะทำได้ดีรึเปล่า”
“จ๊ะ แค่ลูกรับปากมัมก็ดีใจแล้วล่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะลูก รักลูกนะ”
“ครับ คิดถึงมัม รักมัมเหมือนกันครับ ฝากจุ๊บแก้มแด๊ดด้วยนะครับ”
“จ๊ะ บาย”
ลูกน้ำ
ตอนนี้ฉันมายืนอยู่หน้าห้องของเจสัน ซึ่งเป็นห้องสำหรับผู้บริหารมหาลัย ไม่รู้ว่าเขาจะให้ฉันมาหาทำไม ตลอดทางที่ฉันเดินมามีแต่คนมอง แถมยังมีเสียงซุบซิบนินทาฉันมาตลอดทาง แต่ฉันก็พยายามที่จะฉันไม่สนใจ ทำให้เสียอารมณ์เปล่าๆฉันจึงรีบเดินให้มาถึงห้องของเขา แต่พอฉันกำลังจะยกมือเคาะประตูฉันกลับได้ยินเสียงประหลาดๆ ดังออกมาจากในห้อง
“เจสันค่ะ อือ เร็วๆ สิคะ แนนจะไม่ไหวแล้วค่ะ”
นั่นมันเสียงผู้หญิงหนิ ไม่บอกก็รู้ว่าเขากำลังทำอะไรกัน เขาทำอย่างนี้ได้ยังไงนัดให้ฉันมาหาแท้ๆ แต่ตัวเองดันเอาผู้หญิงมากกในห้อง ทุเรศสิ้นดี ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ตัดสินใจผลักประตูเข้าไปโดยไม่เคาะให้เสียเวลา และสิ่งที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันกำมือแน่นตัวสั่นไปหมด ภาพที่ฉันเห็นคือยัยผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้กำลังคร่อมเจสันอยู่ถึงแม้ฉันจะเตรียมใจก่อนจะปิดประตูเข้ามาแล้วว่าต้องเห็นภาพบาดตาแต่มันก็ยังทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่ดี
ปัง
ฉันปิดประตูเต็มแรง ร่างทั้งสองที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่หยุดการเคลื่อนไหวเจสันเบี่ยงหน้าออกมามองที่ฉันเขาทำสีหน้าตกใจแล้วผลักยัยนั่นลงจากตักทันที
“โอ๊ย เจสันค่ะ แนนเจ็บนะ” ยัยนั่นโวยวายที่เจสันผลักออกจนล้มลงไปนั่นอยู่กับพื้น
“น้ำพี่”
ฉันตวัดสายตาแข็งๆ มองไปทางเขา ตอนนี้ฉันไม่อยากรับฟังอะไรทั้งนั้น บอกเลยฉันโกรธมาก นี่ฉันให้เขาอยู่ทุกวันเขายังไม่พออีกเหรอถึงต้องมาหาเศษหาเลยข้างนอก ใช่สินะเขาไม่เคยบอกว่ารักฉันเลยหนิไม่เคยบอกว่าจะหยุดอยู่ที่ฉันคนเดียว มีแต่ฉันเองที่คิดเองเออเองว่าที่เขาทำกับฉันมันคือความรัก
เธอมันน่าสมเพชมากเลยลูกน้ำคนอย่างเขาน่ะเหรอจะมาหยุดอยู่กับผู้หญิงอย่างเธอ เธอมันรู้สึกไปเอง รู้สึกเองว่าเขาจะรักทั้งที่ไม่มีอะไรเทียบเขาได้เลย ตอนนี้น้ำตาฉันกำลังจะไหลออกมาฉันเลยพยายามกลั้นมันเอาไว้ให้ถึงที่สุด ฉันจะไม่ให้เขาเห็นความอ่อนแอ ฉันจะทำให้เขารู้ว่าฉันไม่ได้คิดอะไร คิดจะมาเล่นกับความรู้สึกฉันยังไงก็ได้งั้นเหรอ ถึงฉันจะจนแต่ก็คนเหมือนกันไม่ใช่ของเล่นของใคร
“ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะน้ำเข้าใจ” ฉันพูดออกไปในที่สุด
“นี่เธอเป็นใครยะยัยเฉิ่ม เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง” ยัยนั่นพอลุกขึ้นได้ก็หันมาโวยวายใสฉันทันที
“เธอออกไปก่อนไป” เจสันพูดออกมา เขามองหน้าฉัน ฉันไม่รู้หรอกที่เขาพูดน่ะหมายถึงใครที่ให้ออกไปเพราะเขาไม่ได้ระบุชื่อ เขาคงจะไล่ฉันเพราะเขามองหน้าฉัน ฉันคงเข้ามาขัดความสุขของเขาสินะ หึ ฉันจึงตัดสินใจจะเดินออกไป
“ไปสิยะเขาไล่แล้ว ยังจะหน้าด้านอยู่” ยัยนั้นพูดแดกดันฉัน ฉันจึงเดินออกมาแต่
“พี่ไม่ได้ไล่น้ำ” เขาเดินมาจับมือฉันไว้ พูดเสียงอ่อน
“เจสันค่ะ ปล่อยมันไปเถอะค่ะเรามาต่อกันนะคะ” ไร้ย่างอายจริงๆ ผู้หญิงทุกวันนี้ชวนผู้ชายนอนด้วยหน้าตาเฉย
“เธอนั่นแหละแนนที่ต้องออกไป” เขาพูดเสียงแข็ง ยัยนี่ชื่อแนนสินะ
“แต่เจสันค่ะ เรายัง”
“หยุดแล้วออกไป ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”
“ก็ได้ค่ะ” ยัยแนนนั้นพูดจบก็สะบัดหน้ากระทืบท้าวออกจากห้องไปทันที
“น้ำพี่….” เขาเรียกชื่อฉันอีกครั้งแต่ฉันก็ชิงพูดตัดขึ้นซะก่อนฉันยังไม่พร้อมจะรับฟังอะไรทั้งนั้น ฉันจะทำให้เขารู้ว่าเรื่องที่เขาทำมันไม่มีผลต่อฉันสักนิด
“ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ น้ำเข้าใจ พี่เจมีอะไรรึเปล่าค่ะเรียกน้ำมาหา”
“ถ้าไม่มีอะไร เรียกให้มาหาไม่ได้เหรอ” เขาพูดอย่าใส่อารมณ์ แล้วทำไมต้องพูดใส่อารมณ์กับฉันด้วย อารมณ์เสียเหรอที่ฉันมาขัดจังหวะ ผู้ชายอย่างเขา คงไม่คิดว่าตัวเองผิดเลยสินะ
“เปล่าหรอกค่ะ น้ำแค่ง่วงอยากกลับไปนอน ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวกลับก่อนนะคะ”
ฉันรีบเดินออกจากห้องมาทันทีโดยไม่ต้องรอให้เขายื้อฉันไว้ทัน พอฉันออกมาจากห้องฉันไม่รู้หรอกว่าเขาจะเรียกยัยแนนนั่นกลับมาบริการเขาต่อรึเปล่า รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาไม่อยากรับฟังอะไรทั้งนั้น ฉันยังไม่พร้อมบอกเลยฉันเจ็บมาก ทั้งที่ฉันก็เตรียมใจแล้วนะกับเรื่องพวกนี้
“อือ” ตอนนี้มันกี่โมงแล้วเนี่ย ตั้งแต่ฉันกลับมาจากมหาลัยฉันก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหนมากมาย แล้วตอนนี้มันก็เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้วเขายังไม่กลับมาอีกเหรอ แล้วฉันหวังอะไรจากเขาอยู่
ถ้าเขาคิดจะง้อเธอเขาคงตามออกมาตั้งแต่แรกไม่ปล่อยเธอออกมาแบบนั้นหรอกยัยโง่ เขาจะไปทำอะไรที่ไหนมันก็เรื่องของเขา
ปวดหัวชะมัดสงสัยวันนี้ฉันจะไปทำงานไม่ไหวแน่เลย โทรไปลาพี่เจนนี่ดีกว่า
“ฮัลโหลพี่เจนนี่ค่ะ นี้น้ำเองนะ”
“ว่าไงจ๊น้ำ”
“คือว่าวันนี้น้ำจะโทรมาลานะคะ น้ำปวดหัวมากเลยค่ะคงไปทำงานไม่ไหว”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่สบายก็นอนพักซะนะ แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า คุณเจสันล่ะรู้รึเปล่าว่าน้ำไม่สบาย”
“ไม่เป็นไรมากค่ะพี่เจนี่ ส่วนนายนั่นไม่ต้องบอกเขานะคะน้ำไม่อยากรบกวนเขาค่ะ”
“ทะเลาะกันรึเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะน้ำจะนอนพัก”
“จ๊ะๆ หายไวๆนะ”
ฉันรู้ว่ายังไงเขาต้องเข้าไปที่ผับแน่ ฉันไม่อยากให้เขามาลำบากใจดูแลฉันเลยบอกให้พี่เจนี่ไม่ต้องบอก ถ้าเขากลับมาที่ห้องเขาก็คงจะรู้เองว่าฉันไม่สบาย
YOU MAY ALSO LIKE
