ยัยตัวแสบแอบปิ๊งรุ่นพี่เข้าเเล้ว น่ารักเกินต้าน! - ตอนที่ 20 บทส่งท้าย จบเล่ม 2

การประชุมวิสามัญนักเรียนผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว

พิธีสำเร็จการศึกษาก็จบลงอย่างราบรื่น และวันนี้ ซึ่งเป็นวันก่อนวันหยุดฤดูหนาว… คือวันที่ 13 มีนาคม

วันที่ 14 มีนาคม วันไวท์เดย์ ก็เป็นวันจันทร์เหมือนกับวันวาเลนไทน์

ดังนั้น เมื่อวานที่เป็นวันอาทิตย์ ผมก็เลยนัดโมนากะออกมา

「เอ๋~ รุ่นพี่เนี่ยนะชวนเดท~」

ตอนเย็น โมนากะมาถึงสถานีที่นัดกันไว้ เธอพูดอย่างใสซื่อแต่แฝงไปด้วยรอยยิ้มกริ่ม

ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วแท้ๆ…

เมื่อเทียบกับเดือนที่แล้ว อากาศก็อุ่นขึ้นมาก ยังรู้สึกหนาวๆ อยู่บ้าง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อหนาๆ

โมนากะเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าแบบฤดูใบไม้ผลิแล้ว เป็นชุดเข้าเซ็ทที่มีกางเกงขาสั้น หนาวไม่ใช่เหรอ…? แต่พอนึกดูแล้ว ปกติที่โรงเรียนเธอก็ใส่กระโปรงที่สั้นที่สุดเท่าที่จะสั้นได้ สาวแกลนี่น่ากลัวจริงๆ

「อย่างนี้นี่เอง รุ่นพี่อยากจะเดทกับฉันมากขนาดนี้เลยสินะ ชอบฉันขนาดนี้เลยเหรอ~」

「น่ารำคาญ…」

「ถึงอย่างนั้นก็น่ารักใช่ไหมล่ะ?」

「ก็นะ」

「ฮิฮิ」

ยังคงเป็นเด็กที่แสดงอารมณ์ทางสีหน้าได้หลากหลายเหมือนเดิม

โมนากะเดินมาโอบแขนผมอย่างเป็นธรรมชาติ เราเดินไปยังจุดหมายโดยที่ยังโอบแขนกันอยู่

「หิวไหม?」

「อื้ม! วันนี้ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย!」

「ฉันได้ยินมาว่า ผู้หญิงควรกินอะไรมาก่อนนิดหน่อย แล้วค่อยทำเป็นกินน้อยๆ นะ」

「เทคนิคของฉันคือการได้กินของอร่อยกับคนที่ชอบเยอะๆ ต่างหาก」

หลังจากที่สารภาพรักในวันวาเลนไทน์ เธอดูเหมือนจะปลดปล่อยอะไรบางอย่าง คำว่า “ชอบ” หลุดออกมาจากปากเธอบ่อยกว่าเมื่อก่อน

เธอพูดออกมาบ่อยเกินไปจนผมไม่รู้จะตอบยังไง

…ไม่สิ แต่ก่อนเธอก็พูดออกมาบ่อยๆ อยู่แล้วนี่นา

「อ๊ะ แต่ว่าฉันอาจจะกินไม่ลงเพราะตื่นเต้นก็ได้…」

「ตื่นเต้น?」

「อืม ก็เพราะว่าฉันไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะตอบว่ายังไงนี่นา」

เรื่องที่สัญญากันไว้ที่บ้านของโมนากะในวันวาเลนไทน์

วันไวท์เดย์… วันนี้ ผมจะต้องให้คำตอบเรื่องที่เธอสารภาพรัก

มีเวลาให้คิดมากมาย

อันที่จริง ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน ผมก็พอจะเดาได้ว่าวันนี้จะมาถึง

จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังคลุมเครือ โมนากะคอยบอกความรู้สึกชอบที่มีต่อผม แต่ผมก็ไม่เคยตอบกลับไปตรงๆ

ทั้งพูดเล่น ทั้งแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

ผมหนีจากความรู้สึกของโมนากะมาตลอด

ผมคิดว่าตัวเองเป็นคนแย่มากๆ ผมฉวยโอกาสจากสถานการณ์ที่ได้รับความรักจากเธออยู่ฝ่ายเดียว และผลักภาระให้กับโมนากะ

ผมอยากจะจบเรื่องนี้สักที

「เดี๋ยวจะบอกแน่นอน」

「อืม ฉันจะรอ」

วันนี้ ความสัมพันธ์ของผมกับโมนากะจะเปลี่ยนไป

ไม่ว่าจะอยากหรือไม่อยาก มันก็จะเปลี่ยนไป และคำตอบนั้น ก็ตัดสินใจไว้แล้ว

「อ๊ะ แต่ว่าถ้าถูกปฏิเสธขึ้นมา แย่แน่เลย ฉันคงร้องไห้」

「ขู่เหรอ?」

「ก็ขู่ไง ถึงยังไง ถ้าถูกปฏิเสธฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ! ฉันจะตามตื๊อต่อไปเรื่อยๆ」

「ประกาศตัวเป็นสตอล์กเกอร์ซะแล้ว」

「ถ้าไม่อยากให้ฉันทำแบบนั้น ก็คบกับฉันสิคะ」

เธอใช้แรงกดดันอย่างหนักหน่วง

เป็นการข่มขู่ที่แปลกใหม่ดี…

「เอาเถอะ ยังไงคำตอบของฉันก็เหมือนเดิม」

「…อืม」

อย่างที่โมนากะพูด เธอเองกำลังกังวล

โมนากะกอดแขนผมแน่น 

「คือว่านะ ในห้องเรียน เหมือนว่าจะมีบางคนที่มีแฟนแล้วล่ะ」

「พอเป็นนักเรียนม.ปลาย ก็เริ่มมีแฟนกันเยอะขึ้นแล้วสินะ」

「อืม สุดยอดไปเลยเนอะ คบกันได้ยังไงนะ ฉันไม่รู้เลยว่าการสารภาพรักมันน่ากลัวขนาดนี้ การรอคำตอบมันทรมานขนาดนี้ ทุกคน ผ่านเรื่องพวกนี้มาแล้วถึงได้คบกันสินะ」

「…ฉันควรจะให้คำตอบเร็วกว่านี้สินะ?」

「เปล่า ฉันเป็นคนขอให้เป็นวันนี้เอง อีกอย่าง ถึงจะทรมาน แต่มันก็ไม่ได้แย่」

วันนั้น ผมจะให้คำตอบเธอเลยก็ได้ เพราะยังไงผลลัพธ์ก็คงเหมือนเดิม

แต่โมนากะก็พูดไว้

เธออยากให้ผมคิดให้ดีก่อน ไม่อยากให้ผมตอบตกลงเพียงเพราะแรงกดดัน แต่อยากให้ตอบด้วยความรู้สึกของตัวเอง

「ก็เพราะว่า วันนี้ รุ่นพี่ก็คงคิดถึงแต่เรื่องของฉันใช่ไหมล่ะ?」

「ก็ใช่น่ะสิ แทบไม่ได้นอนเลย」

「ฉันดีใจกับเรื่องนั้นนะคะ ที่รุ่นพี่จริงจัง คิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเรา ต่อให้ถูกปฏิเสธ แค่เรื่องนั้น ฉันก็มีความสุขแล้ว」

โมนากะยิ้มเขินอาย ดูเหมือนว่าเธอจะพูดออกมาจากใจจริง ไม่ได้เสแสร้ง

ทำไมโมนากะถึงชอบผมกันนะ เธอใจดีกับผมเกินไป

ผมเองก็สงสัย แต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่ถาม

เพราะมันจะเหมือนกับการสงสัยในความรู้สึกของเธอ

ถึงจะไม่รู้เหตุผล แต่ความรู้สึกของโมนากะก็ไม่ต้องสงสัย เพราะเธอเป็นคนตรงไปตรงมา

「ถึงแล้ว」

「โอ้~」

ร้านที่ผมจองไว้ คือร้านอาหารอิตาเลียน

ไม่ใช่ร้านหรูหราอะไร แต่สำหรับนักเรียนม.ปลายแล้ว ก็ถือว่าเกินตัวอยู่มาก

เงินค่าจ้างงานพิเศษที่เก็บไว้ตอนปิดเทอมฤดูหนาว คงหมดไปกับมื้อนี้แล้ว… เดี๋ยวปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิก็ค่อยหาใหม่

「ดูดีจังเลยนะ」

「ก็ร้านอาหารอิตาเลียนนี่นะ ว่าแต่ เธอนี่ตื่นเต้นเหมือนเด็กเลยนะ」

「ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ฉันไม่ค่อยได้ออกไปกินข้าวนอกบ้านในที่ๆ ดีๆ แบบนี้เท่าไหร่หรอก」

「ฉันเองก็เหมือนกัน」

อย่างมากก็แค่ไปกินข้าวกับครอบครัว แต่นั่นก็นานๆ ที ที่จะเลือกร้านอาหารดีๆ

ผมเองก็ไม่ค่อยรู้จักร้านอะไร เลยต้องค้นหาข้อมูลเยอะมาก

ผมพยายามเลือกร้านที่บรรยากาศดี และเงียบสงบ

「รีบไปกันเถอะ」

โมนากะเปิดประตูไม้ แล้วจูงมือผมเข้าไป

ข้างในค่อนข้างมืด ตกแต่งแบบเรียบหรู

พนักงานพาเราไปที่โต๊ะ

「เห~」

โมนากะมองไปรอบๆ ร้านอย่างตื่นตาตื่นใจ แล้วยิ้มกริ่ม

「…อะไรของเธอ」

「รุ่นพี่เนี่ย โรแมนติกเหมือนกันนะเนี่ย?」

「เธอนี่…」

พอถูกพูดแบบนั้น ผมก็เริ่มรู้สึกอายขึ้นมา อาจจะทำตัวขี้เก๊กเกินไปหน่อย

「จะทำอะไรเหรอ? ขอแต่งงานหรือเปล่า?」

「ตอนขอแต่งงาน ต้องไปที่โรงแรม ที่มีวิวกลางคืนสวยๆ ต่างหาก」

「ว้าว จะรอนะ」

「…ไม่ได้มีกำหนดการอะไรแบบนั้นสักหน่อย」

「เดี๋ยวฉันจัดการเรื่องกำหนดการให้เอง」

ช่างใจร้อนจริงๆ ทั้งๆ ที่ยังเป็นแค่นักเรียนม.ปลายแท้ๆ

อาหารเรียกน้ำย่อยและเครื่องดื่มถูกยกมาเสิร์ฟ

โมนากะถ่ายรูปอย่างดีใจ แล้วหยิบส้อมขึ้นมา

「อ๊ะ ทานแล้วนะค้า!」

「ทานแล้วนะ」

โมนากะพนมมือ ทั้งๆ ที่ถือส้อมอยู่ แล้วจิ้มลงไปบนผัก

เธอกำลังจะเอาเข้าปาก แต่ก็หยุดชะงัก

「…เป็นอะไรไปล่ะ?」

「ดูน่าอร่อยมากเลย」

「ก็ใช่น่ะสิ」

「แต่ว่า ฉันอยากกินให้อร่อยกว่านี้」

โมนากะวางส้อมลงบนโต๊ะ แล้วช้อนตามองผม

คงหมายความว่า อยากฟังคำตอบก่อนสินะ

「…โมนากะ」

「คะ」

ผมจ้องมองเข้าไปในดวงตาของโมนากะที่สั่นไหว

「ตอนแรก ฉันคิดแค่ว่ามีรุ่นน้องที่น่ารำคาญเพิ่มมาอีกคน เท่านั้นเอง」

「ใจร้ายอ่ะ แต่ก็จริง!」

「สกินชิพก็เยอะ ชอบพูดอะไรที่ทำให้เข้าใจผิด ฉันเลยคิดว่าเธอกำลังแกล้งฉันอยู่」

「อื้ม ค่อนข้างจริงจังนะ」

「…ถึงอย่างนั้น ฉันก็รู้สึกสนุกที่ได้อยู่กับเธอ ทั้งตอนมาโรงเรียน ตอนพักเที่ยง หลังเลิกเรียน… ตอนเดท พอได้อยู่กับโมนากะ ฉันก็เริ่มอยากจะใช้เวลากับเธอให้มากขึ้น」

「เหมือนกับฉันเลย」

เมื่อก่อน ผมไม่เคยคิดเลยว่าเราจะสนิทกันได้ขนาดนี้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง การมีความสัมพันธ์แบบคนรักกัน

โมนากะเป็นสาวแกล พูดจาไม่ค่อยเกรงใจ ผมคิดว่าเธอคงจะเบื่อผมในไม่ช้า

เพราะว่าเราอยู่คนละโลกกัน

แต่พอได้รู้จักกัน ก็ไม่ใช่อย่างที่คิด

ผมได้รู้ว่าเธอเป็นคนสดใส ร่าเริง ตรงไปตรงมา และน่ารัก

เป็นข้อดีของโมนากะ ที่มองจากภายนอกไม่ออก

ผมเองก็… รู้ตัวอีกที ก็ชอบเธอเข้าแล้ว

「…แต่ฉันก็กังวล ว่าฉันจะดูแลโมนากะได้จริงๆ เหรอ」

การให้ความสำคัญกับใครสักคน คนรัก มากกว่าเป้าหมาย ผมไม่เคยนึกภาพตัวเองเป็นแบบนั้นมาก่อน

ผมกลัวว่าถ้าคบกัน วันหนึ่งผมอาจจะละเลยโมนากะ

「งั้นเหรอ…」

โมนากะเข้าใจผิดว่ากำลังจะถูกปฏิเสธ เธอจึงก้มหน้ามองโต๊ะ

「ถึงจะยังกังวลอยู่บ้างก็เถอะ แต่ฉันคิดว่ามันคงไม่เป็นไร」

โมนากะเงยหน้าขึ้นมา มองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

「ฉันพึ่งรู้สึกตัวว่า ฉันเองก็มีความรู้สึกที่อยากจะปกป้องของสำคัญ ทุกคนทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้น แล้วก็… ก็เพราะโมนากะบอกว่าไม่เป็นไร」

「ฉันพูดแบบนั้นด้วยเหรอ?」

「อ่า… ก็ที่ว่า ต่อให้ฉันจะเกลียดตัวเอง เธอก็จะเติมเต็มให้ด้วยความชอบ… อะไรนั่นไง」

พูดเองแล้วโคตรอายเลย… แล้วก็ลืมเรื่องนั้นไปแล้วด้วย…

「อ๋า! แน่นอนอยู่แล้ว ลืมไปเลยว่าพูดอะไรไปบ้าง」

สำหรับผม คำพูดนั้นมันดังก้อง แต่สำหรับโมนากะ มันเป็นเรื่องธรรมดา

「แล้ว แล้วยังไงต่อ?」

ดูเหมือนว่าความตึงเครียดจะคลายลงแล้ว โมนากะก็เอนตัวมาข้างหน้าด้วยรอยยิ้มกริ่ม

「แล้วก็…」

ผมไม่คิดเลยว่าช่วงเวลานี้จะมาถึง

ทั้งๆ ที่ซ้อมพูดมาตั้งหลายรอบ แต่กลับเรียบเรียงคำพูดออกมาไม่ได้

「ทั้งในสภานักเรียน ทั้งในโรงเรียน ถึงจะเรียนจบไปแล้ว… ฉันก็อยากอยู่กับโมนากะ」

「อื้ม」

「เพราะฉะนั้น…」

ผมกลืนน้ำลาย

คำพูดที่แสนธรรมดา

คำพูดจากใจจริงที่กลั่นออกมา ทั้งๆ ที่ปกติมักจะพูดอะไรกำกวม เพื่อหลีกเลี่ยง

วันนี้ ขอพูดออกมาตรงๆ เหมือนกับโมนากะ

「ฉันชอบโมนากะ คบกับฉันนะ」

อ่า โมนากะสุดยอดไปเลย

ทั้งๆ ที่เป็นการตอบรับคำสารภาพรักแท้ๆ แต่ทำไมมันยากขนาดนี้นะ

การพูดความในใจออกมาตรงๆ ต้องใช้ความกล้ามากขนาดนี้

「รุ่นพี่…!」

ดวงตาของโมนากะเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

แต่แก้มของเธอกลับแดงก่ำ

「แน่นอนอยู่แล้วค่ะ! ฝากตัวด้วยนะ」

จนวินาทีสุดท้าย โมนากะก็ยังคงไม่ทิ้งความเป็นตัวเอง

 

จบเล่ม2