ยัยตัวแสบแอบปิ๊งรุ่นพี่เข้าเเล้ว น่ารักเกินต้าน! - ตอนที่ 18 อดีตประธานนักเรียนคุซึฮาระ ยามาโตะ

หลังเลิกเรียน เหล่าคณะกรรมการนักเรียนมารวมตัวกันที่ห้องสภานักเรียน

ไม่มีโมนากะอยู่ด้วย แน่นอนว่า วันนี้ผมปล่อยให้เธอกลับบ้านไปก่อน

「บรรยากาศแย่จังเลยน้า… อ๊ะ หรือว่าเป็นเพราะฉันกันนะ」

รองประธานนักเรียน คาตาเสะยามะ รุย ยิ้มแห้งๆ

คาวานะทำหน้าเครียด ส่วนฮายาโตะก็มองผมกับคาตาเสะยามะซัง สลับกันไปมา

ผมนั่งประสานมือเผชิญหน้ากับคาตาเสะยามะซังบนโต๊ะยาว

「คาตาเสะยามะจะลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นประธานนักเรียน… ฉันเข้าใจถูกใช่ไหม」

「อืม ในการประชุมวิสามัญวันเสาร์อาทิตย์นี้」

คาตาเสะยามะพูดอย่างไม่ใส่ใจ

ญัตติไม่ไว้วางใจ เป็นสิทธิ์อันชอบธรรมที่ถูกระบุไว้ในกฎของสภานักเรียน นักเรียนทุกคนสามารถยื่นญัตติได้ และสภาต้องรับพิจารณา

ญัตติไม่ไว้วางใจสามารถยื่นต่อคณะกรรมการคนใดคนหนึ่ง หรือต่อคณะกรรมการทั้งหมดก็ได้

หากยื่นต่อคณะกรรมการคนใดคนหนึ่ง คนนั้นต้องลาออก หากยื่นต่อคณะกรรมการทั้งหมด คณะกรรมการจะถูกยุบ

จากนั้น จะมีการเลือกตั้งใหม่เพื่อเติมเต็มตำแหน่งที่ว่างลง

…แต่ก็เป็นกฎที่ถูกทำให้ไร้ความหมาย เพราะไม่เคยถูกใช้มาก่อน

「ไหนๆ ก็ต้องเลือกตั้งใหม่แล้ว ก็เลยให้เป็นการโหวตระหว่างเราสองคนสินะ」

「แบบนั้นนักเรียนคนอื่นน่าจะเข้าใจง่ายกว่าใช่ไหมล่ะ?」

「แล้วถ้าแพ้ล่ะ จะเป็นยังไง?」

「ทั้งๆ ที่ทำเรื่องแบบนี้ไปแล้ว ก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันนะ… แต่ฉันอยากให้มาซาจิกะอยู่เป็นรองประธานต่อ」

คาตาเสะยามะตอบอย่างราบเรียบ ด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

「ถึงจะไม่คิดว่าจะแพ้ก็เถอะ แต่ถ้าฉันแพ้ ฉันก็จะถอนตัวออกไปแต่โดยดี ฉันยื่นญัตติไม่ไว้วางใจเอง ถ้าแพ้แล้วยังจะอยู่ต่อ มันก็น่าอายเกินไป」

ดูเหมือนว่าเธอจะตัดสินใจมาอย่างดี ก่อนที่จะลงมือทำ

「แปลกนะ ที่คาตาเสะยามะทำเรื่องวุ่นวายแบบนี้… หรือว่าถูกรุ่นพี่คุสึฮาระเป่าหูมา?」

คาตาเสะยามะเป็นคนประเภทที่จะซ่อนตัวตนที่แท้จริง เพื่อให้ความสัมพันธ์กับคนอื่นราบรื่น

เคารพความคิดเห็นของทุกคน เข้าใจความรู้สึกของทุกคน และถึงแม้จะมีความขัดแย้ง ก็สามารถแก้ไขได้อย่างสวยงาม เป็นเด็กดี เรียนเก่ง ที่ใครๆ ก็ชอบ… เธอแสดงเป็นตัวของตัวเองแบบนั้น

แน่นอน เพราะเป็นมนุษย์ ผมรู้ว่าในใจเธออาจจะคิดต่างออกไป แต่เธอไม่ใช่คนที่จะสร้างความขัดแย้งขึ้นมาเอง

「อืม จะบอกว่ารุ่นพี่คุสึฮาระเป็นคนแนะนำก็ไม่ผิดหรอก」

บนป้ายประกาศที่แปะอยู่บนบอร์ด มีชื่อของอดีตประธานนักเรียนคุสุฮาระ ยามาโตะ ควบคู่ไปกับชื่อของคาตาเสะยามะ รุย

ทั้งสองคนร่วมกันยื่นญัตติไม่ไว้วางใจ

กระตุ้นให้คาตาเสะยามะเคลื่อนไหว เพื่อบีบให้ผมลงจากตำแหน่ง… อืม สมกับเป็นสิ่งที่รุ่นพี่คุสึฮาระจะคิด

「แต่ว่า… คนที่ตัดสินใจ ก็คือฉันเอง」

「งั้นเหรอ ก็ดีแล้วล่ะ」

ถ้าเป็นแค่การถูกรุ่นพี่คุสึฮาระชักใย ผมคงจะตำหนิคาตาเสะยามะไปแล้ว

เพราะเธอไม่ใช่คนที่จะทำตามคำพูดของคนอื่นง่ายๆ

แต่ถ้าคาตาเสะยามะต้องการเป็นประธานนักเรียนด้วยความตั้งใจของตัวเอง และใช้วิธีการยื่นญัตติไม่ไว้วางใจอย่างเป็นทางการ ผมก็มีหน้าที่ต้องตอบรับอย่างตรงไปตรงมา

「ฉันจะรับคำท้า」

「ฉันคิดอยู่แล้วว่ามาซาจิกะต้องพูดแบบนี้」

เนื้อหาการประชุมวิสามัญนักเรียนในครั้งนี้ คือการต่อสู้ตัวต่อตัวระหว่างผมกับคาตาเสะยามะ

ผู้ชนะจะได้เป็นประธานนักเรียน ส่วนผู้แพ้ก็ต้องออกไป เป็นการแข่งที่เรียบง่าย

แต่ถึงผมจะชนะ ผมก็ไม่คิดจะไล่คาตาเสะยามะออกอยู่แล้ว

「เดี๋ยวก่อนค่ะ」

คาวานะที่เงียบอยู่นาน พูดขึ้นมาด้วยท่าทางร้อนรน

「แบบนี้มันแปลกเกินไปแล้วค่ะ… ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ลงสมัครเป็นประธานนักเรียนตั้งแต่แรกล่ะคะ ทำไมต้องยื่นญัตติไม่ไว้วางใจด้วย…」

น้ำตาคลอเบ้าอยู่ที่ดวงตาของคาวานะ

「ขอโทษนะที่ดึงเธอมาเกี่ยวด้วย ตอนเลือกตั้งฉันคิดว่ายังไงก็ได้ ฉันก็เลยขอร้องมาซาจิกะ… ฉันขอโทษที่เห็นแก่ตัว แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกเสียดายขึ้นมา」

「มีอะไรไม่พอใจอย่างนั้นเหรอคะ?」

「เปล่าเลย ไม่มีเลยสักนิด ฉันคิดว่ามาซาจิกะเหมาะสมกับตำแหน่งประธานนักเรียนแล้วจริงๆ」

「ถ้างั้นทำไมล่ะคะ…! ทั้งๆ ที่พวกเราคณะกรรมการทั้งสี่คนก็เข้ากันได้ดีแท้ๆ…」

ในที่สุด น้ำตาก็ไหลอาบแก้มของคาวานะ

「ฉันอยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันรู้สึกดีกับสภานักเรียนตอนนี้… ฉันไม่อยากให้มันพังลงเลย…」

「…ขอโทษนะ」

คาตาเสะยามะมองคาวานะที่ปิดบังใบหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้า ด้วยแววตาที่อ่อนโยน

ผมรู้สึกตื้นตันใจที่คาวานะ คนที่เคยแสดงท่าทีรังเกียจมากขนาดนั้น ตอนนี้กลับมองว่าที่นี่เป็นสถานที่สำคัญ

「สำหรับฉัน มันมีเหตุผลอยู่ แต่ฉันคิดว่าถ้าพูดออกไป มันก็เป็นแค่ข้อแก้ตัว ฉันจะไม่พูดดีกว่า เพราะมันจะต้องสร้างความเดือดร้อนและทำให้ทุกคนเจ็บปวด ฉันจะไม่แก้ตัวอะไรทั้งนั้น」

คาตาเสะยามะไม่มีความลังเล

ไม่ว่าจะต้องทำให้คาวานะเจ็บปวด ไม่ว่าจะต้องสู้กับผม ก็ยังมีสิ่งที่เธอต้องการ

ผมเองก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธความรู้สึกนั้น

「ถ้าฉันชนะและได้เป็นประธานนักเรียน… ทั้งคาวานะจังและฮายาโตะ ถ้าไม่อยากอยู่ฝ่ายเดียวกับฉัน ก็แล้วแต่เลย จะลาออกจากคณะกรรมการ หรือจะยื่นญัตติไม่ไว้วางใจอีกครั้ง ฉันก็ยอมรับการตัดสินใจของทั้งสองคน」

「…แบบนั้น มันเป็นการกระทำที่ไม่สมกับเป็นรองประธานเลยนะคะ เหมือนกับว่าพยายามจะทำให้คนอื่นกลายเป็นศัตรู」

「นั่นสินะ ฉันก็คิดแบบนั้น」

คาวานะดูเหมือนจะไม่ยอมรับ เพราะเป็นคนอ่อนโยน เธอคงไม่อยากเห็นเพื่อนร่วมงานต้องมาสู้กันเอง

ผมเองก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้

ถ้าหากมีการปรึกษาหารือกันอย่างตรงไปตรงมา ก็อาจจะหาจุดที่ยอมรับกันได้

แต่นั่น คงไม่ใช่สิ่งที่คาตาเสะยามะต้องการ

การตัดสินกันในที่สาธารณะ ในการประชุมวิสามัญนักเรียน นั่นแหละคือสิ่งที่มีความหมาย

「แต่ว่านะ ถ้ามองในมุมมองของคนอื่นๆ มันน่าสนุกสุดๆ ไปเลยนะว่าไหม」

ฮายาโตะพูดขึ้นมาอย่างไม่แยแส

「พวกเพื่อนๆ ในห้องก็หัวเราะกันใหญ่เลย บอกว่าไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ให้ความรู้สึกตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้น คู่แข่งก็เป็นคนดังทั้งสองคน」

「คาตาเสะยามะพอว่า แต่ฉันดังขนาดนั้นเลยเหรอ?」

「เป็นประธานนักเรียน แล้วก็ค่อนข้างโดดเด่นไม่ใช่เหรอ? มาซาจิกะคุงน่ะ」

อย่างนั้นเหรอ ผมไม่ค่อยรู้สึกตัวเท่าไหร่

「แต่ว่านะ พูดกันตามตรง มาซาจิกะคุงไม่น่าจะชนะได้นะ」

「พูดตรงจังเลยนะ」

「มาซาจิกะคุงก็มีคนชอบเยอะอยู่ก็จริง แต่รุ่นพี่รุยน่ะ ป๊อปสุดๆ ไปเลยนะ」

คาตาเสะยามะทั้งสวย ทั้งนิสัยดี คนที่ได้รู้จัก ส่วนใหญ่ก็น่าจะรู้สึกดีกับเธอ

นอกจากนั้น เธอยังเป็นนักร้องนำของวงดนตรีอีกด้วย เคยแสดงในงานโรงเรียน และได้ยินมาว่า

ตามข้อมูลบอกว่าเหมือนจะอัปโหลดวิดีโอลงยูทูปด้วย

พูดง่ายๆ ก็คือ คาตาเสะยามะ รุย มีออร่าองคนดัง

ส่วนผม เรียกได้ว่าไม่มีคุณสมบัติของคนดังเลย

「การสู้กันแบบตัวต่อตัว ก็เหมือนกับการโหวตคะแนนความนิยมไม่ใช่เหรอครับ คำสัญญาหรือสุนทรพจน์อะไรนั่นไม่มีใครฟังหรอก ยังไงก็แค่โหวตเลือกคนที่ชอบเท่านั้นแหละครับ」

「นั่นสินะ」

「ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้รุ่นพี่รุยเป็นฝ่ายท้าทาย… ถ้ามองในแง่ของความบันเทิง รุ่นพี่รุยชนะน่าจะสนุกกว่านะครับ」

ฮายาโตะแสดงความคิดเห็นอย่างเป็นกลางและเป็นรูปธรรม

ผมเองก็เห็นด้วย

ถ้าเป็นการโหวตความนิยม ผมไม่มีทางชนะ

「…ฮายาโตะคุงคิดแบบนี้จริงๆ เหรอคะ? ไม่ว่าใครจะชนะ หรือเรื่องไหนจะสนุกกว่า มันแย่มากเลยนะคะ」

「ผมก็แค่พูดตามข้อเท็จจริงที่ปรากฏเท่านั้นเองครับ」

「ทั้งท่านประธานและฮายาโตะคุง ทำไมถึงยอมรับอะไรง่ายๆ แบบนี้ล่ะคะ ทำไมถึงไม่คัดค้านล่ะคะ」

คาวานะลุกขึ้นยืน มองมาที่เราสองคนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เธอหยิบกระเป๋าเป้และเสื้อโค้ทอย่างหยาบๆ แล้วพาดไว้บนแขน

「คนที่ชอบที่นี่ ชอบที่เป็นแบบนี้ มีแค่ฉันคนเดียวสินะคะ…」

พูดจบ คาวานะก็วิ่งออกจากห้องสภานักเรียนไป

「คาวานะ!」

ผมรีบวิ่งตามออกไป

เพราะผมรีบตามไป เลยยังเห็นหลังของคาวานะอยู่ไม่ไกล เธอถือของค่อนข้างเยอะ ผมเลยใช้เวลาไม่นานก็ตามจนทัน

เธอเลิกวิ่งหนี แล้วทรุดตัวนั่งลงตรงโถงพักบันได

เอนหลังพิงกำแพง กอดเข่า หดตัว เธอซ่อนใบหน้าไว้ ไม่ยอมมองผม

ผมนั่งลงตรงหน้า แล้วพูดกับเธอ

「คาวานะ ขอโทษนะ เป็นเพราะพวกฉันเอง」

「ทำไมท่านประธานถึงได้ใจเย็นขนาดนี้คะ? ทั้งๆ ที่เป็นคนที่มีสิทธิ์จะโกรธมากที่สุดแท้ๆ」

「ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น ตรงกันข้าม ฉันมีหน้าที่ต้องเผชิญหน้ากับมันอย่างตรงไปตรงมา ก็ในกฎของสภานักเรียนเขียนไว้แบบนั้น」

「เหมือนคนบ้าเลยค่ะ กฎอะไรนั่น มันสำคัญกว่าความสัมพันธ์ของเราเหรอคะ」

「…ฉันดีใจนะที่คาวานะโกรธเเทน บอกตามตรง ฉันเองก็ยังสับสนอยู่」

ผมไม่เคยเห็นคาวานะแสดงอารมณ์มากขนาดนี้มาก่อน

เธอคงจะรู้สึกผูกพันกับห้องสภานักเรียนมาก จนถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

「ฉันน่ะ ชอบสภานักเรียนตอนนี้มากจริงๆ นะคะ ถึงแม้ว่า จะยังสนิทกันได้ไม่มากเท่าไหร่… แต่ทุกคนก็ใจดีกับฉัน… ทั้งๆ ที่ฉันเป็นคนแบบนี้… ทั้งๆ ที่ฉันเรียนเก่งอย่างเดียว แทบไม่เคยคบหากับใคร แต่ทุกคนก็ยอมรับฉันอย่างอบอุ่น」

คาวานะพูดไปพลาง ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา

「ฉันดีใจมากเลยค่ะ ที่ในที่สุดก็มีที่ที่เป็นของฉัน ฉันคิดว่าจะพยายาม เพื่อให้สนิทกับทุกคนมากขึ้น… ฉันคิดไว้หลายอย่างเลย… พยายามจะไม่ทำตัวเย็นชากับท่านประธาน พยายามพูดคุยกับรองประธานให้มากขึ้นโดยไม่กลัว แล้วก็พยายามเป็นเพื่อนกับฮายาโตะคุง」

「…ทุกคน ก็ชอบคาวานะมากอยู่แล้วนะ」

「วันนี้ เพราะว่าเป็นวันวาเลนไทน์ ฉันก็เลยทำช็อกโกแลตมาให้ทุกคน ฉันไม่เคยให้ช็อกโกแลตเพื่อนคนไหนเลย เลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ฉันทำเสียไปตั้งหลายรอบ กังวลเรื่องห่อ คิดอยู่นานว่าจะให้ยังไงดี…」

คาวานะเปิดกระเป๋าเป้ หยิบถุงเล็กๆ ที่ห่ออย่างน่ารักออกมา

เพราะเธอเป็นคนใฝ่เรียน เธอคงพยายามทำช็อกโกแลตครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่ย่อท้อ

ผมรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นคาวานะกอดถุงเล็กๆ นั้นไว้ และตัวสั่น

ไม่ใช่แค่เพราะคาตาเสะยามะ สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นก็เพราะผม เพราะผมไม่ได้เผชิญหน้ากับเธอ

ผมรู้ว่าคาตาเสะยามะเก็บงำความรู้สึกบางอย่างไว้ แต่ก็คิดไปเองว่าเธอเป็นคนเก่ง คงไม่เป็นไร

ผลลัพธ์ก็ออกมาเป็นแบบนี้

ไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนสนิท ทำให้รุ่นน้องคนสำคัญต้องร้องไห้ สมกับเป็นประธานนักเรียนที่น่าสมเพช

ยิ่งไปกว่านั้น ยังทำให้เธอต้องผิดหวัง

「ไม่น่าทำอะไรแบบนี้มาเลย」

「อะไรแบบนี้…」

คาวานะเงื้อถุงเล็กๆ ที่ใส่ช็อกโกแลต ด้วยท่าทีเงอะงะ

ก่อนที่จะขว้างมันลง ผมรีบคว้ามือเธอไว้

「คาวานะ อย่านะ」

「ปละ ปล่อยฉัน… จะทำอะไรคะ? จะสั่งสอนฉันเหรอ? จะบอกว่าอย่าทำตัวเสียมารยาทกับของกินใช่ไหมคะ」

「ไม่ใช่」

ผมจับมือของคาวานะไว้พร้อมกับถุง แล้วดึงลง

「ถ้าขว้างมันทิ้ง ก็เท่ากับทิ้งความรู้สึกของคาวานะไปด้วยนะ」

ผมค่อยๆ คลายมือที่กำถุงแน่นออกทีละนิ้ว

แล้วแย่งถุงมาจากมือของคาวานะ แขนของเธอตกลงข้างลำตัวอย่างหมดแรง

「ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าทุกคนคิดแบบนั้น ฉันก็จะทิ้งความรู้สึกนี้ไป ฉันจะลาออกจากคณะกรรมการ แล้วกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม ฉันต้องตั้งใจเรียนนี่คะ」

พูดแบบนั้น แต่น้ำตาของคาวานะก็ยังไม่หยุดไหล

「ยังไงซะ ท่านประธานก็คงคิดว่าสภานักเรียนจะเป็นยังไงก็ได้… เอ๊ะ?」

คาวานะเช็ดน้ำตา แล้วมองมาที่ผม

「ทำไมถึง ทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะคะ」

「ขอโทษนะ คาวานะ ขอโทษจริงๆ」

ผมรู้สึกเสียใจจากก้นบึ้งของหัวใจ

อย่างน้อย ผมก็ไม่ควรยอมรับญัตติไม่ไว้วางใจง่ายๆ ผมควรจะขอร้องคาตาเสะยามะกับรุ่นพี่คุสุฮาระ ให้ถอนญัตติออกไป

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการกระทำที่ชอบธรรม แต่ถ้าทำแบบนั้น ผมก็คงไม่ต้องทำให้คาวานะเจ็บปวด

ที่ทำแบบนั้นไม่ได้ ก็เป็นเพราะความหยิ่งผยองของผม

ความหยิ่งผยองอะไรนั่น เทียบกับความรู้สึกของคาวานะแล้ว มันไม่ได้สำคัญอะไรเลย

「ตอนที่เห็นญัตติไม่ไว้วางใจ ฉันคิดว่า จะยกตำแหน่งให้ก็ได้นะ ถ้าเป็นคาตาเสะยามะ ความสามารถไม่มีข้อกังขา แล้วก็น่าจะทำหน้าที่ประธานได้ดีกว่าฉันด้วย คาตาเสะยามะเป็นประธาน ส่วนฉันเป็นรองประธาน ก็คิดว่าอนาคตแบบนั้นก็ไม่เลว จริงๆ แล้ว การเป็นประธานนักเรียน ก็ไม่ได้สำคัญอะไรมากมายนี่นา」

ผมเป็นประธานนักเรียน ก็เพื่อที่จะได้เข้ามหาวิทยาลัย

มันง่ายต่อการสัมภาษณ์ แล้วก็ดูดี ตอนนี้ผมก็ยังรักษาอันดับสูงสุดของผลการเรียนไว้ได้ แล้วถ้าได้เป็นประธานนักเรียน ก็น่าจะเลือกมหาวิทยาลัยได้ตามใจชอบ

แต่ถ้าคาตาเสะยามะได้เป็นประธาน ผมจะไม่ผ่านการคัดเลือกงั้นเหรอ ถึงแม้ว่าความประทับใจจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่มันก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก

สมมติว่าถ้าไม่ได้เป็นประธานแล้วจะไม่ผ่านการคัดเลือก ผมก็จะหาวิธีอื่น ไม่ว่าจะเป็นการเป็นอาสาสมัคร หรือการสอบวัดระดับ

ผมก็เลย เกือบจะยอมแพ้ไปแล้ว

「แต่ว่า… ฉันจะยอมแพ้ไม่ได้แล้วล่ะ」

「เอ๊ะ…?」

「คาวานะคิดถึงเรื่องนี้มากขนาดนี้ ฉันจะนิ่งอยู่ได้ไง สภานักเรียนที่คาวานะชอบ ฉันจะปกป้องมันไว้ให้ได้」

ถึงแม้ตำแหน่งของผมกับคาตาเสะยามะจะสลับกัน ในทางปฏิบัติแล้วก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

แต่มันจะทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน

…ซึ่งก็คงเหมือนกัน แม้ว่าผมจะชนะ คาตาเสะยามะคงจะลาออกเพราะรับผิดชอบ

แต่ผมจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น

「ฉันจะชนะ และจะให้คาตาเสะยามะเป็นรองประธานต่อไป และจะจบเรื่องนี้โดยไม่ทิ้งความขุ่นเคืองเอาไว้」

「แบบนั้น มันจะเป็นไปได้เหรอคะ?」

「ต้องทำให้ได้」

มันคงเป็นหนทางที่ยากลำบาก

แค่จะชนะก็ยากอยู่แล้ว คู่แข่งคือคาตาเสะยามะ แถมยังมีอดีตประธานนักเรียนผู้มีบารมีหนุนหลังอีก ไม่มีทางชนะได้ง่ายๆ

แต่ก็ต้องทำให้ได้

「ฉันยังอยากให้คาวานะเรียกฉันว่า ‘ท่านประธาน’ อยู่เลยนะ」

ผมเอื้อมมือไปลูบหัวคาวานะ

น้ำตาเม็ดใหญ่ก็ไหลออกมาจากดวงตาของคาวานะอีกครั้ง

「…ถ้าแพ้ ฉันจะไม่ยกโทษให้นะคะ」

「อื้ม」

「ถ้าแพ้ ฉันจะเขียนข่าวร้ายๆ แล้วกระจายไปทั่วเลย」

 

「ขู่กันได้เห็นภาพมากเลยนะ」

「ถ้าแพ้… ฉันจะเกลียดท่านประธานมากแน่ๆ ค่ะ」

「เป็นเเบบนั้น ก็แย่เลย」

การถูกรุ่นน้องที่น่ารักเกลียด คงจะช็อกยิ่งกว่าการถูกใส่ร้ายป้ายสีซะอีก คาวานะยิ้มอย่างขมขื่นทั้งน้ำตา

「เอาล่ะ งั้นฉันขอกินช็อกโกแลตนี่เลยได้ไหม?」

「เอ๊ะ ฉันกำมันแน่นเกินไป มันคงเละหมดแล้ว ฉันจะทำมาให้ใหม่นะคะ」

「แต่ถ้าแบบนั้น ก็ต้องเป็นพรุ่งนี้แล้วนะ」

「ก็ไม่เป็นไรนี่คะ」

「ไม่ ไม่ได้นะ ก็ฉันตั้งตารอที่จะได้กินช็อกโกแลตวาเลนไทน์จากคาวานะอยู่นี่นา」

「ถ้างั้นก็ต้องเป็นช็อกโกแลตที่สมบูรณ์แบบสิคะ!」

คาวานะพยายามจะแย่งช็อกโกแลตคืนจากมือผม

แต่ว่า ถ้าผมลุกขึ้นยืนแล้ว เธอก็เอื้อมไม่ถึงมือที่ผมชูขึ้นสูงอยู่ดี

「คาวานะจัง มีช็อกโกแลตด้วยเหรอครับ?」

ดูเหมือนว่าฮายาโตะจะได้ยิน เขาเลยกระโดดออกมาอย่างร่าเริง

「ฮายาโตะคุงด้วย…」

「งั้นผมขอสองอันได้ไหม? คิดซะว่าผมที่ยังไม่ได้สักอันเถอะ!」

「ไม่ให้ค่ะ ก็อีกอันมัน…」

คาวานะชะงัก แล้วก้มหน้า

「รู้อยู่แล้วล่ะครับ」

ฮายาโตะยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วหยิบถุงเล็กๆ สองถุงจากมือของคาวานะ คงจะเอาไปให้คาตาเสะยามะ เธอคงจะเกรงใจ เลยมาที่นี่ไม่ได้

「แต่ว่า ผมเองก็จะพนันว่ามาซาจิกะคุงจะชนะเหมือนกันนะครับ」

「ทำไมล่ะ? นายอยู่ฝ่ายคาตาเสะยามะไม่ใช่เหรอ」

「ไม่ได้แบ่งพวกแบ่งฝ่ายอะไรแบบนั้นซะหน่อย? มาซาจิกะคุงก็เป็นคนที่ผมนับถือเหมือนกัน ผมไม่อยากเห็นรุ่นพี่แพ้เเบบน่าสมเพชแล้วตกต่ำลงไปหรอกครับ」

「ทั้งแพ้เเบบน่าสมเพช ทั้งตกต่ำ พูดแรงไปแล้วนะ…」

「ยิ่งทำให้แพ้ไม่ได้เข้าไปใหญ่เลยใช่ไหมล่ะ」

「นั่นสินะ」

อ่า มีรุ่นน้องที่ดีนี่มันดีจริงๆ

ถ้าอย่างนั้น ในฐานะรุ่นพี่ ผมก็ต้องทำตัวให้เท่หน่อยแล้ว

「รุ่นพี่」

「โมนากะ… กลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ」

「ฉันจะไม่กลับจนกว่าจะได้แลกช็อกโกแลตจากมัตสึรินหรอก!」

ผมไม่รู้ว่าเธอได้ยินบทสนทนาของเราหรือเปล่า แต่โมนากะเดินออกมาจากโถงทางเดิน โมนากะยืนอยู่ตรงหน้าผม แล้วชูมือขึ้น

「ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อรุ่นพี่」

เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าแน่วแน่

「เธอนี่นะ อย่าพูดว่าจะ ‘ทำทุกอย่าง’ แบบไม่คิดสิ ฉันไม่ได้สอนให้เป็นแบบนั้นนะ」

「งั้นถ้าคิดดีแล้ว ก็ทำได้ใช่ไหมล่ะคะ」

「นั่นสินะ… ฝากด้วยนะ」

ผมยื่นมือไปชนกับมือของโมนากะอย่างแรง

วันต่อมา

การประชุมวิสามัญนักเรียนเพื่อพิจารณาญัตติไม่ไว้วางใจ จะมีขึ้นในวันศุกร์นี้

ตอนนี้เป็นเช้าวันอังคาร แทบไม่มีเวลาเหลือแล้ว

หากปล่อยไว้เฉยๆ จนถึงวันนั้น… มีโอกาสสูงที่ผมจะแพ้ อย่างที่ฮายาโตะพูด

คนที่เคยเป็นแฟนคลับของคาตาเสะยามะ คนที่โหวตให้คนที่หน้าตาดีกว่า คนที่โหวตเพราะเห็นว่าสถานการณ์การยื่นญัตติไม่ไว้วางใจเป็นเรื่องแปลกใหม่และน่าสนใจ

คิดดูแล้ว มีนักเรียนจำนวนมากที่น่าจะโหวตให้คาตาเสะยามะ

บางที ผมอาจจะแพ้ด้วยคะแนนที่ทิ้งห่าง

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่า ภายในสามวันนี้ ผมจะเปลี่ยนใจคนได้มากแค่ไหน

「ถ้าโหวตให้ จะแจกตั๋วที่ทำให้อยู่กับรุ่นพี่ได้หนึ่งวัน แบบนี้เป็นไง?」

โมนากะพูดขึ้นมาตอนที่เราเดินมาโรงเรียนด้วยกันตอนเช้า

「เมื่อกี้มีคำพูดที่น่าจะผิดกฎอยู่สองอย่างนะ?」

「อ๊ะ ไม่ดีนี่นา ถ้าแบบนั้น รุ่นพี่ก็จะตกไปเป็นของคนอื่น!」

「นั่นมันคนละปัญหากันแล้ว」

การใช้สิ่งของล่อใจ แน่นอนว่าเป็นการกระทำที่ผิดกฎ

「ถ้างั้น ปล่อยข่าวลือแย่ๆ เกี่ยวกับรุ่นพี่รุยดีไหม?」

「ไม่มีทางทำแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่ใช่การโจมตีอีกฝ่ายสิ แต่ต้องเอาชนะด้วยวิธีตรงๆ」

「ฟุฟุ คิดอยู่แล้วว่าต้องพูดแบบนี้」

โมนากะไม่ได้พูดจริงจัง เธอหัวเราะอย่างสดใสเมื่อได้ยินคำตอบของผม

ถึงยังไง ข่าวลือแย่ๆ ก็คงไม่มีความหมาย คาตาเสะยามะมีภาพลักษณ์ที่ดี ทำแบบนั้นไป น่าจะส่งผลเสียต่อตัวผมเองมากกว่า

สุดท้ายแล้ว การเอาชนะกันด้วยนิสัยและความนิยม มันไม่มีทางเป็นไปได้

ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องใช้วิธีตรงไปตรงมา

ต้องเอาชนะกันด้วยการเป็นประธานนักเรียนคนไหนดีกว่า

และถ้าเป็นเรื่องนั้น มันคือสิ่งที่ผมถนัด

「แล้วอีกอย่าง โมนากะไม่ต้องมาช่วยก็ได้นะ」

「พูดอะไรน่ะ? ก็ต้องช่วยอยู่แล้วสิ」

「…บอกตามตรง มีโอกาสสูงที่ฉันจะแพ้ ถ้ามาอยู่ฝ่ายฉัน ก็มีแต่เสีย」

ไม่ใช่การประชดตัวเอง

แต่เป็นการวิเคราะห์ตัวเองอย่างถูกต้อง

ถ้าโมนากะมาอยู่ฝ่ายผม แล้วเกิดผลเสียขึ้นมา… ผมคงจะเสียใจภายหลัง

เมื่อวาน ผมก็แอบเสียใจนิดหน่อยที่พูดขอร้องเธอไป

ผมไม่อยากให้โมนากะต้องเจ็บปวดเพราะผม

「ถึงอย่างนั้น รุ่นพี่ก็เคยช่วยฉันไว้นี่นา」

「หืม?」

「การที่รุ่นพี่ช่วยฉัน ไม่ได้ทำให้รุ่นพี่ได้อะไรเลย มีแต่เสีย แถมรุ่นพี่ก็เดือดร้อนเพราะฉันด้วย แต่ถึงอย่างนั้น รุ่นพี่ก็ยังเลือกที่จะช่วยฉัน」

「…ก็บอกแล้วไง ว่าทำเพื่อตัวเอง」

「ฉันรู้ว่ารุ่นพี่จะยืนยันแบบนั้น แต่ฉันก็ได้รับความช่วยเหลือจริงๆ นี่นา」

เรื่องที่เกิดขึ้นกับอาจารย์ชิราฮาตะ ตอนนั้นผมแค่ทนมองเฉยๆ ไม่ได้

ไม่ได้ทำไปเพื่อโมนากะ

「เพราะฉะนั้น ถ้ารุ่นพี่เดือดร้อน คราวนี้ฉันจะช่วยเอง ไม่ใช่เพื่อรุ่นพี่นะ แต่เพื่อตัวฉันเอง」

โมนากะหยุดเดิน แล้วหันมามองผมตรงๆ

「ก็เพราะฉันจะได้มีโอกาสอ้อนรุ่นพี่บ้างไงคะ」

โมนากะพูดออกมาอย่างติดตลก

「…อย่าฉวยโอกาสตอนฉันลำบากสิ」

「อ๊ะ แต่ถ้ารุ่นพี่ว่าง ก็จะมีเวลาให้ฉันมากขึ้นสินะ!」

「มองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว」

「ไม่เป็นไร ถ้ารุ่นพี่ตกงาน ฉันจะเลี้ยงดูรุ่นพี่เอง」

「เธอนี่น่าจะไปหลงเสน่ห์ผู้ชายไม่เอาถ่านได้ง่ายๆ เลยนะ」

「ก็ฉันมีใจให้แต่รุ่นพี่คนเดียวนี่นา」

การที่โมนากะคอยพูดเล่นแบบนี้ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น

บางที ผมอาจจะกำลังท้อแท้มากกว่าที่ตัวเองคิด

ผมคิดว่าผมเข้ากับคาตาเสะยามะได้ดี

ถึงจะไม่ใช่ในฐานะเพื่อน แต่ก็ในฐานะคู่หู เราทำงานในสภานักเรียนด้วยกันมา

ผมไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะยื่นญัตติไม่ไว้วางใจ

ความกลัวที่จะต้องต่อสู้กับคาตาเสะยามะ มันเจ็บปวดกว่าความกลัวที่จะพ่ายแพ้และสูญเสียตำแหน่งประธานนักเรียน

แต่ผมจะแพ้ไม่ได้

เพราะโมนากะ คาวานะ ฮายาโตะ… รุ่นน้องคนสำคัญ ต่างก็หวังให้ผมชนะ

「สวัสดี ทั้งสองคน」

「รุ่นพี่คุสึฮาระ」

เหมือนกับว่าเขารออยู่แล้ว รุ่นพี่ทักเราที่หน้าประตูโรงเรียน

อดีตประธานนักเรียน และต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งหมด… คุสึฮาระ ยามาโตะ

เขายังคงยืนยิ้ม เหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร

「…รุ่นพี่คุสึฮาระเหรอคะ」

โมนากะจับแขนผม แล้วสูดหายใจเข้าลึก

จริงสิ ทั้งสองคนยังไม่เคยเจอกันนี่นา

「มาโรงเรียนกับแฟน ดูชิลจังเลยนะ」

「รุ่นพี่เองก็เถอะ นักเรียนเตรียมสอบเขามีเวลาว่างกันขนาดนี้เลยเหรอครับ」

「พูดจาเจ็บเเสบจังเลยนะ ฉันก็แค่มาคิดถึงอนาคตของโรงเรียน เพื่อรุ่นน้องที่น่ารักก็เท่านั้นเอง」

「ขอบคุณมากนะครับ แต่ถ้ารุ่นพี่วางมือแล้ว ก็ช่วยอยู่เงียบๆ เฝ้าดูพวกเราไปเถอะครับ การสอดปากเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกครับ」

「ฮ่าๆ เอาเถอะ เดี๋ยวก็รู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันยุ่งเรื่องชาวบ้านหรือเปล่า ในการประชุมวิสามัญไงล่ะ」

การยื่นญัตติไม่ไว้วางใจ ผมไม่คิดว่าคาตาเสะยามะจะทำเอง

ตามที่ประกาศบอกไว้ รุ่นพี่คุสึฮาระมีส่วนเกี่ยวข้อง

เขาคงเป็นคนแนะนำ ทำไปเพื่อความพอใจส่วนตัว ที่อยากเห็นผมตกต่ำ

ตั้งแต่ตอนที่เป็นประธานนักเรียนแล้ว เขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย เขามักจะให้ความสำคัญกับความต้องการของตัวเอง หรือสิ่งที่ตัวเองคิดว่าน่าสนใจ มากกว่าผลประโยชน์โดยรวม

ในฐานะผู้นำ ความมุ่งมั่นของเขาก็มีประโยชน์อยู่มาก

แต่ตอนนี้ เขาเป็นเพียงตัวปัญหา

「…ว่าแต่ มีธุระอะไรเหรอครับ? ถ้าจะตัดสินกัน ก็ไปเจอกันตอนประชุมวิสามัญก็ได้นี่」

「ฉันก็แค่มาดูว่านายทำหน้ายังไงน่ะ สึจิโด」

「รสนิยมแย่จังนะครับ」

「ไม่หรอก การได้เห็นผู้นำที่คิดว่าตัวเองเก่งกาจ ต้องตกจากตำแหน่งและสิ้นหวัง… มันเป็นอะไรที่สะใจดีไม่ใช่เหรอ การได้เห็นคนที่พยายามสู้ทั้งๆ ที่ไม่มีทางชนะ มันก็น่าสนใจดีนะ」

「โทษทีนะครับ แต่ผมไม่คิดจะแพ้หรอก」

「คิดว่าจะชนะได้เหรอ?」

รุ่นพี่คุสึฮาระยังคงยิ้ม ไม่สะทกสะท้าน

ราวกับว่า เขาคือตัวเอกของโลกใบนี้

「ทั้งรุยที่เป็นคนดัง และฉันที่เป็นคนดัง เราสองคนจะขึ้นไปยืนบนเวที คนทั่วไป ก็ต้องโหวตให้พวกเราอยู่แล้ว」

「พูดออกมาเองเลยเหรอครับว่าตัวเองเป็นคนดัง」

「ก็มันจริงนี่?」

ก็ไม่ได้ผิดอะไร ทั้งสองคนหน้าตาดี เป็นที่ยอมรับทั้งจากนักเรียนและอาจารย์

「เอาเถอะ ยังไงก็ช่วยทำให้สนุกหน่อยนะ ถือเป็นความทรงจำครั้งสุดท้ายในชีวิตนักเรียนม.ปลายของฉัน」

「…เลิกไปเป่าหูตาเสะยามะเพราะเรื่องแค่นี้เถอะครับ」

「เธอก็ตัดสินใจของเธอเอง ฉันก็แค่แนะนำนิดหน่อยเท่านั้นเอง」

ถ้าไม่มีคำพูดของรุ่นพี่คุสึฮาระ คาตาเสะยามะก็คงไม่เคลื่อนไหว

จะว่าแค้นก็ใช่

แต่เหมือนอย่างที่เจ้าตัวพูด ความตั้งใจของคาตาเสะยามะเองก็เป็นเรื่องจริง

「แล้วก็ เธอ ชื่อโมนากะจังสินะ」

「ค่ะ!」

สายตาของรุ่นพี่คุสึฮาระหันไปทางโมนากะ

ผมขยับไปด้านข้างเล็กน้อย ให้โมนากะมาหลบอยู่ข้างหลัง

「อย่าระแวงขนาดนั้นเลย ฉันได้ยินเรื่องเธอมาจากรุยแล้ว ฉันเองก็เป็นหนึ่งในกรรมการคุมสอบเธอนี่นา」

จริงสิ การสอบของโมนากะยังไม่จบ

เหลือผมกับรุ่นพี่คุสุฮาระ… ผมคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าขาดรุ่นพี่คุสุฮาระไป โมนากะก็ไม่สามารถเป็นคณะกรรมการของสภานักเรียนได้

「การประชุมวิสามัญครั้งนี้ ถ้าสึจิโดชนะ ฉันจะให้เธอสอบผ่าน」

「จริงเหรอคะ!」

「เพราะฉะนั้น พยายามรวบรวมคะแนนเสียงให้ดีล่ะ」

「แน่นอนค่ะ!」

รุ่นพี่คุสึฮาระพูดจากวนประสาท แต่โมนากะก็ตอบกลับอย่างร่าเริง

「แบบนี้ก็สอบผ่านแน่นอนอยู่แล้วสิ! จะดีเหรอ? สอบง่ายขนาดนี้」

「…เอ๊ะ?」

「รุ่นพี่ต้องชนะอยู่แล้วนี่คะ」

เป็นครั้งแรกที่สีหน้าของรุ่นพี่คุสึฮาระเปลี่ยนไป

เขาขมวดคิ้ว จ้องมองโมนากะอย่างอึ้งๆ

「…ดูเหมือนจะยังไม่รู้จักเจียมตัวนะ ฉันจะรอชมสีหน้าหลังจบเรื่องนี้ก็แล้วกัน」

「รุ่นพี่ก็เตรียมคำพูดตอนแพ้ไว้ด้วยนะครับ」

「รุ่นน้องคนนี้นี่ ยอกย้อนเก่งเหมือนเดิมเลยนะ」

รุ่นพี่คุสุฮาระพูดทิ้งท้ายไว้กับผม แล้วเดินจากไป

ผมกับโมนากะสบตากัน แล้วก็หัวเราะออกมา

「ไม่กลัวฉันแพ้เหรอ? พูดเหมือนกับว่าฉันต้องชนะแน่ๆ เลยนะ」

「ก็ต้องชนะอยู่แล้วนี่?」

「นั่นสินะ」

「ในเมื่อมันชนะอยู่แล้ว แถมยังได้โบนัสเป็นการสอบผ่านของฉันอีก มีแต่ต้องดีใจสิ」

「…งั้น ฉันแถมสอบผ่านของฉันให้ด้วยเลย」

「เย้! งั้นวันศุกร์ก็เป็นวันที่ฉันจะได้เป็นกรรมการสินะ」

อ่า มีเหตุผลที่ต้องชนะเพิ่มขึ้นอีกแล้ว

ผมจะชนะคาตาเสะยามะ

และสมาชิกทั้งสี่คน รวมทั้งโมนากะที่เป็นกรรการฝ่ายธรุการ จะดำเนินงานสภานักเรียนต่อไป

เอาล่ะ เริ่มลงมือตั้งแต่วันนี้เลย