ยัยตัวแสบแอบปิ๊งรุ่นพี่เข้าเเล้ว น่ารักเกินต้าน! - ตอนที่ 16 อาจารย์ที่ปรึกษาสภานักเรียน

เดือนกุมภาพันธ์แล้ว

เป็นช่วงเวลาที่สมาชิกสภานักเรียนต้องเริ่มเตรียมการสำหรับพิธีจบการศึกษาอย่างจริงจัง

วันก่อนพิธีและวันพิธีจะยุ่งมาก การที่ผมมีหน้าที่ชัดเจนคืออ่านคำกล่าวอำลา ก็ถือว่าสบายที่สุดแล้ว งานที่ต้องทำก็มีหลากหลาย

สมาชิกสภารวมตัวกันที่ห้องสภานักเรียน และเริ่มการประชุม

「นี่ มาซาจิกะ การเตรียมสถานที่ ใครจะเป็นคนทำ?」

「อืม… ฉันกับฮายาโตะมั้ง เดี๋ยวขอให้ประธานกรรมการฝ่ายพละ ช่วยเรียกคนจากคณะกรรมการพละและชมรมกีฬามาช่วยดีกว่า」

「จัดเก้าอี้นี่ก็ลำบากไม่ใช่เล่นเลยนี่นะ ฝากด้วยล่ะ」

คนที่เป็นศูนย์กลางของการพูดคุยคือผมกับคาตาเสะยามะ เพราะเรามีประสบการณ์จากปีก่อน

การเตรียมสถานที่มีทั้งการจัดเก้าอี้ ตกแต่งกำแพง เปลี่ยนผ้าม่านให้เข้ากับพิธีจบการศึกษา และติดตั้งป้าย ยังไงก็ต้องการคนจำนวนมาก แถมยังต้องใช้แรง ชมรมกีฬาน่าจะเหมาะที่สุด ส่วนผมกับฮายาโตะจะคอยคุมภาพรวม

「อูย พิธีจบการศึกษานี่ยุ่งยากกว่าที่คิดนะครับ」

ฮายาโตะพูดพลางทำหน้าเบ้ ขณะที่กำลังดูเอกสาร

กะจะให้ฮายาโตะกับคาวานะมาเรียนรู้งาน เพื่อเตรียมรับมือกับพิธีจบการศึกษาในปีหน้า แต่ดูเหมือนว่าคาวานะจะอ่านเอกสารล่วงหน้าไปพอสมควรแล้ว

โมนากะเองก็นั่งอยู่ด้วย แต่เธอนั่งเงียบๆ อยู่ตรงมุมห้อง ไม่ได้พูดแทรกอะไร

พูดถึงเรื่องนี้ เห็นว่าเมื่อวานนี้เธอผ่านการทดสอบของคาตาเสะยามะแล้ว แต่เพราะการประชุมเริ่มขึ้นทันที เลยยังไม่ได้ฟังรายละเอียด

「คาตาเสะยามะกับคาวานะ เตรียมเรื่องลงทะเบียนนะ」

「รับทราบค่ะ แล้วการตกแต่งทางเดินกับการเก็บป้ายประกาศล่ะคะ」

「ให้พวกนั้นจัดการด้วยไหม? เดี๋ยวหาคนจากกรรมการห้องสมุดกับกรรมการจัดงานวัฒนธรรมมาช่วย ทางนี้เสร็จแล้วจะไปสมทบ」

「รับทราบค่ะ」

คนที่ต้องเคลื่อนไหวในพิธีจบการศึกษา ไม่ใช่แค่สมาชิกสภานักเรียนเท่านั้น การเตรียมการล่วงหน้าที่ต้องใช้คนจำนวนมาก จำเป็นต้องอาศัยความร่วมมือจาก “คณะกรรมการสภานักเรียนฝ่ายบริหาร”ที่รวมประธานแต่ละฝ่าย และคณะกรรมการแต่ละฝ่ายด้วย

นอกจากนี้ ยังมีงานจุกจิกอีกมากมาย เช่น การจัดซื้อและแยกประเภทช่อดอกไม้กับดอกกุหลาบติดหน้าอก การเตรียมของขวัญ

「วันงาน ให้คาตาเสะยามะกับฮายาโตะอยู่ตรงลงทะเบียน ส่วนฉันกับคาวานะจะคอยดูแลหลังเวที」

「ได้อยู่กับรุ่นพี่รุยสองต่อสอง! เริ่มสนุกขึ้นมาแล้วสิครับ」

ฮายาโตะทำกำปั้นชูขึ้น แต่ก็โดนคาตาเสะยามะพูดตัดบทว่า 「ค่ะ ค่ะ」เหมือนเดิมเลยนะ…

ในวันพิธีจบการศึกษา แน่นอนว่าอาจารย์แต่ละท่านก็ต้องทำงาน แต่การลงทะเบียนจะเป็นหน้าที่ของสภานักเรียนบริหาร อาจารย์แต่ละท่านก็ยุ่งมากกับการดูแลผู้ปกครอง

นี่เป็นเวทีสำคัญของนักเรียนที่กำลังจะจบการศึกษา จะปล่อยให้มีปัญหาไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากพูดคุยกันเสร็จ ผมก็พักหายใจ แล้ววางเอกสารลง

「ประมาณนี้ โอเคไหมครับ? อาจารย์คุเกะนุมะ」

「หืม? ทำไมถึงถามฉันล่ะ?」

「ก็เป็นที่ปรึกษานี่ครับ แล้วตกลงมาทำไมครับเนี่ย」

ผมมองไปที่อาจารย์คุเกะนุมะที่กอดอก แล้วพยักหน้าเหมือนมีลับลมคมใน

ถ้าอาจารย์นั่งเงียบๆ แบบนี้ จะดูเหมือนอาจารย์ผู้หญิงที่เก่งกาจและมากความสามารถ …เฉพาะตอนที่มองภายนอกน่ะนะ

「คำถามดีนะ… ก็คอยเฝ้าดูนักเรียนไงคะ」

「มีเวลามาเฝ้าดูด้วยเหรอครับ?」

「ก็ดีแล้วนี่! ยังไงวันนี้ก็ต้องทำงานล่วงเวลาอยู่แล้ว แค่นี้เอง!」

「…งั้นก็ ช่วยออกความเห็นหน่อยก็แล้วกันครับ」

「เอ่อ… ถึงไหนแล้วนะ กำหนดการพิธีจบการศึกษาเหรอ?」

「ไม่ได้ฟังเลยสักนิด」

คนคนนี้ ทำไมถึงมาเป็นที่ปรึกษาสภานักเรียนกันนะ คงโดนยัดเยียดมาแน่ๆ แต่ช่างเถอะ ผมผิดเองที่ชวนคุย

คิดซะว่าเป็นตุ๊กตาประดับห้องก็แล้วกัน

「อาจารย์ริโกะ กำลังเชื่อใจและมอบหมายงานให้พวกเราอยู่สินะคะ?」

「ใช่! ถูกต้องแล้ว คาตาเสะยามะ ฉันเชื่อใจพวกเธอทุกคน!」

「สุดยอดไปเลยค่ะ! การมอบอำนาจทั้งหมดให้กับประธานนักเรียน ถ้าไม่เชื่อใจกันจริงๆ ทำไม่ได้เลยนะคะ นี่ก็หมายความว่าอาจารย์กำลังช่วยให้พวกเราเติบโตขึ้นสินะคะ」

「เอ๊ะ? อ่า ใช่แล้ว สึจิโด ฉันฝากทุกอย่างไว้กับเธอแล้วนะ!」

อาจารย์คุเกะนุมะกำลังโดนคาตาเสะยามะปั่นหัว แถมยังโดนต้อนให้จนมุมอีกต่างหาก คาตาเสะยามะส่งวิ้งค์ให้ผม น่ากลัวชะมัด

「สมกับเป็นริโกะจัง เลยค่ะ!」

「คุเกะนุมะ เยี่ยม!」

ฮายาโตะกับโมนากะชื่นชมอาจารย์คุเกะนุมะโดยที่ไม่รู้อะไรเลย อาจารย์เองก็หัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดี

คนที่ดูเหมือนจะกังวล มีเพียงคาวานะเท่านั้น

「จะดีเหรอคะ…?」

「ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปีก่อนแล้ว ทำใจให้ชินไว้เถอะ ภาระหนักเลยนะ」

แต่ถ้าอาจารย์แกมายุ่งวุ่นวาย มันก็คงจะแย่กว่านี้ล่ะนะ…

ถึงแบบนี้ แต่เวลาคับขันจริงๆ ก็น่าจะพึ่งพาได้อยู่หรอก… ใช่ไหมนะ? เพราะรู้สึกกังวล เลยต้องพยายามไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้น

「…เอาเถอะ เรื่องอาจารย์ก็ปล่อยไปเถอะ พิธีจบการศึกษาก็ประมาณนี้แหละ」

ยังมีส่วนที่ต้องตกลงรายละเอียด และการเตรียมการต่างๆ แต่ก็พอเห็นภาพรวมคร่าวๆ แล้ว ค่อยๆ เตรียมการไปจนถึงวันงานก็คงไม่มีปัญหา

「ฮ่าๆๆ สมกับเป็นนักเรียนของฉัน!」

「ช่วยทำงานบ้างเถอะ」

อาจารย์คุเกะนุมะทำเป็นหยิ่งทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเลย

…ไม่สิ ผมก็อยากจะเชื่อว่าอาจารย์แกทำงานในฐานะอาจารย์อยู่นะ

อย่างที่โมนากะเข้าใจผิด ดูเหมือนว่านอกห้องสภานักเรียน อาจารย์จะได้รับความนิยมอยู่

「จริงสิ สึจิโด มานี่หน่อย」

「ผมเหรอครับ?」

ผมเหลือบมองไปทางคาตาเสะยามะ

「โอเค ที่เหลือฉันจัดการเอง」

ก่อนที่ผมจะพูดอะไร คาตาเสะยามะก็ชูนิ้วโป้งให้

「จริงๆ แล้ว การประชุมก็จบแล้ว กลับบ้านเลยก็ได้นะ ที่เหลือไม่จำเป็นต้องทำวันนี้ก็ได้」

「อืม ไหนๆ ก็มากันครบแล้ว ทำต่ออีกหน่อยก็แล้วกัน」

「งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้น ฝากด้วยนะ」

ถ้าคาตาเสะยามะอยู่ ผมออกไปก็คงไม่มีปัญหา

ผมหันกลับมาหาอาจารย์คุเกะนุมะ แล้วหรี่ตาลง

「แล้ว ต้องไปช่วยอะไรอีกล่ะครับ?」

「ทำไมถึงคิดว่าต้องเป็นเรื่องนั้นล่ะ?」

「ลองถามใจตัวเองดูสิครับ」

มันเป็นผลจากการกระทำในอดีต

「ครั้งนี้ไม่ใช่นะ! แล้วก็ โอบะก็มาด้วยนะ」

「รับทราบค่ะ!」

เมื่อถูกอาจารย์คุเกะนุมะเรียก โมนากะก็วิ่งเหยาะๆ เข้ามา

เราสามคนออกจากห้องสภานักเรียน แล้วเดินไปตามโถงทางเดิน เดินตามอาจารย์คุเกะนุมะที่ไม่ยอมหันหลังกลับมา

เราถูกพาไปยังห้องเรียน

「นี่มัน… เรียกผู้ปกครองมาคุยเหรอเนี่ย?」

「ลูกสาวของผม สร้างความเดือดร้อนอะไรไว้หรือเปล่าครับ…」

「รุ่นพี่คุณพ่อ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เสียงดัง」

เพราะไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เราสองคนก็เลยพูดหยอกล้อกันไปเรื่อย

แต่ว่า คำว่ารุ่นพี่คุณพ่อนี่มันอะไร…? แล้วก็ ถึงผมจะเป็นพ่อคน ก็ไม่มีทางโทรไปร้องเรียนกับทางโรงเรียนเด็ดขาด… น่าจะนะ

ถึงพวกเราจะนั่งลงบนเก้าอี้แล้ว แต่อาจารย์คุเกะนุมะก็ยังทำหน้าแปลกๆ

「…แล้ว มีอะไรเหรอครับ?」

「อ่า เอ่อ สภานักเรียนชุดใหม่เป็นยังไงบ้าง?」

「อะไรกันครับเนี่ย จู่ๆ อยากทำตัวเป็นที่ปรึกษาขึ้นมาเหรอครับ」ก็เป็นที่ปรึกษานี่นะ

「ไม่ได้มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษนะครับ ก็เพิ่งเริ่มต้นเอง」

ถ้าจะให้พูด ก็คงมีแค่เรื่องของโมนากะ

เรื่องการทดสอบ น่าจะถึงหูอาจารย์คุเกะนุมะแล้ว หรือว่าจะมาถามเรื่องนั้น?

แต่เมื่อผมคาดเดาไปอย่างนั้น ชื่อที่หลุดออกมาจากปากเธอกลับเป็นอีกชื่อหนึ่ง

「งั้นเหรอ? อย่างเช่น คาตาเสะยามะ เป็นต้น」

「คาตาเสะยามะเหรอครับ? เธอทำงานได้ดีเลยล่ะครับ」

เรื่องนั้น ผมรู้อยู่แล้วตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นสภานักเรียนชุดเก่า

ถึงจะเคยทำงานคนเดียวอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่ใช่เพราะไม่มีงานของสภานักเรียน

「เรื่องงานน่ะใช่ แต่หมายถึง ความสัมพันธ์กับสึจิโดอะไรแบบนี้」 
「ก็ปกติดีเหมือนที่ผ่านมาครับ」

「เหรอ? ถ้างั้นก็ดีแล้วล่ะ…」

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับผมก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเป็นพิเศษ

ในฐานะเพื่อนร่วมงาน ไม่ใช่เพื่อน เราก็เข้ากันได้ดี

ผมยืนยันได้ แต่อาจารย์คุเกะนุมะกลับพูดอะไรคลุมเครือ

「ก็ดูปกติดีนะ」

「แล้วกับโมนากะจังล่ะ?」

「ฉันว่าค่อนข้างใจดีนะ อย่างน้อย ก็ไม่ได้ไล่ตะเพิดออกไปอะไรทำนองนั้น」

ถึงจะคัดค้านเรื่องการแต่งตั้งโมนากะเป็นกรรมการฝ่ายธุรการ แต่คนที่เสนอเรื่องการทดสอบก็คือคาตาเสะยามะ

ถึงจะวางตัวห่างเหินจากงานของสภานักเรียน แต่ตอนที่มีเวลาว่าง ก็เห็นว่าคุยกับโมนากะอย่างสนุกสนานอยู่บ่อยๆ อาจจะเพราะมีรสนิยมตรงกันเรื่องแฟชั่น ถ้ามองจากมุมคนนอก ก็ดูเป็นเพื่อนสนิทกันดี

「คาตาเสะยามะมีข้อร้องเรียนอะไรเกี่ยวกับผมมาบ้างไหมครับ? หรือว่า มีคำขออะไร เช่น ให้ไล่โมนากะออก อะไรแบบนี้」

「มะ ไม่มี! ไม่ใช่เรื่องแบบนั้นนะ! อืม ไม่มีข้อร้องเรียนหรือคำขออะไรทั้งนั้น」

「การปฏิเสธที่รุนแรงเกินไป มันยิ่งดูน่าสงสัยนะครับ」

「จะ จริงนะ เธอไม่เชื่อฉันเหรอ?」

「คิดว่าที่ผ่านมาควรได้รับความเชื่อใจเหรอครับ?」

แต่ยังไงก็ตาม อาจารย์ไม่ใช่คนที่จะโกหกโดยมีเจตนาร้าย เพราะว่าเป็นอาจารย์ที่ยอมก้มหัวให้กับนักเรียนเพื่อขอความช่วยเหลือ ตรงนี้เชื่อถือได้

「ช่วงนี้ สึจิโดทำตัวเย็นชาเกินไปแล้วนะ…」

「รุ่นพี่ อาจารย์คุเกะนุมะน่าสงสารเกินไปแล้วนะคะ」

「โมนากะ…! มีแค่โมนากะที่เข้าใจฉัน!」

โมนากะปลอบโยนอาจารย์คุเกะนุมะที่กำลังหดหู่

อย่าไปตามใจมากนัก เดี๋ยวเหลิง

「แล้ว จริงๆ แล้วมีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ?」

「ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว จริงๆ นะ」

ถามไป เธอก็ตอบไม่ตรงคำถาม

「คุซึฮาระคงพูดอะไรเล่นๆไปอย่างนั้นเองมั้ง…」

เธอพึมพำเสียงเบา เหมือนพูดกับตัวเอง

ผมได้ยินคำว่าคุซึฮาระแว่วๆ หรือว่าอดีตประธานจะเป่าหูอะไร?

「ไม่ต้องเป็นห่วง พวกเราสบายดีครับ อาจารย์น่ะ ห่วงตัวเองบ้างเถอะ แล้วก็อย่าทำให้พวกเราต้องเป็นห่วงด้วย」

「เป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลย มีนักเรียนดีๆ นี่มันดีจังน้า…」

「ก็อยู่ที่ว่าจะมองยังไง」

สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าอาจารย์อยากจะถามอะไร แต่ยังไงก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

「ถ้าคุยธุระเสร็จแล้ว ผมขอตัวนะครับ」

「…อืม ไปได้แล้ว อ๊ะ โอบะจัง อยู่ก่อนนะ」

อาจารย์คุเกะนุมะเรียกโมนากะที่กำลังจะลุกขึ้นตามผม

「ไหนๆ ก็มีงานจิปาถะ… ไม่สิ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว มาทำการทดสอบอะไรนั่นเลยก็แล้วกัน!」

「ว้า จริงเหรอคะ! ฝากตัวด้วยนะคะ!」

ได้ยินคำว่า “งานจิปาถะ” ชัดเลย แต่ในเมื่อจะทำการทดสอบให้ ก็ปล่อยไปก็แล้วกัน ผมทิ้งทั้งสองคนไว้ในห้องเรียน แล้วกลับไปยังห้องสภานักเรียน

「กลับมาแล้ว มีปัญหาอะไรรึเปล่า?」

คาตาเสะยามะที่กำลังทำงานกับคอมพิวเตอร์อยู่ในห้องสภานักเรียน ถามขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตู ไม่มีฮายาโตะกับคาวานะ

ดูท่า คาตาเสะยามะเองก็ไม่ค่อยไว้ใจอาจารย์คุเกะนุมะเหมือนกัน

「ไม่รู้สิ? ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ」

「งั้นเหรอ」

「ฮายาโตะกับคาวานะล่ะ?」

「คิดว่าเอกสารที่ต้องทำมันเยอะกว่าที่คิด ก็เลยให้ไปเอาโน้ตบุ๊คสำรองที่ห้องคอมพิวเตอร์น่ะ」

「งี้นี่เอง」

คงจะกลับมาในไม่ช้า แต่อยู่ๆ ก็ได้อยู่กับคาตาเสะยามะสองต่อสอง

อาจจะเรียกได้ว่า นานๆ ทีเลยนะ

ตอนที่ยังเป็นสภานักเรียนชุดเก่า เราสองคนมักจะอยู่ทำงานจิปาถะด้วยกัน ส่วนใหญ่ก็เป็นงานของอาจารย์คุเกะนุมะ

「รู้สึกคิดถึงบรรยากาศแบบนี้จังเลยนะ」

คาตาเสะยามะหัวเราะ ราวกับอ่านใจผมออก

เธอเองก็เคยเห็นผมตอนที่อ่อนแอ เพราะเรื่องของคุณพ่อ

เพราะแบบนั้น เวลาอยู่ต่อหน้าคาตาเสะยามะ ผมถึงได้ผ่อนคลาย

「อาจารย์คุเกะนุมะนี่ ทำให้ลำบากใจจังเลยนะ」

คาตาเสะยามะยืนหันหลังพิงผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ศีรษะด้านหลังของผมสัมผัสได้ถึงแผ่นหลังของเธอ

「จริง หาเรื่องมาให้ได้ทุกที」

「ปีก่อนๆ ก็มีเรื่องต่างๆ เยอะแยะเลยเนอะ แล้วรุ่นพี่คุซึฮาระก็รับปากง่ายๆ ซะด้วย」

「คนที่จัดการเรื่องต่างๆ ก็มักจะเป็นพวกเรานี่แหละนะ」

「ตอนทำงานปกติ ฉันกับมาซาจิกะก็แข่งกันทำงานอยู่บ่อยๆ แต่มาซาจิกะก็มักจะทำงานเสร็จเร็วกว่า」

「ความถนัดมันต่างกัน เรื่องการประสานงาน ฉันปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคาตาเสะยามะหมดเลย」

「อาจจะจริงนะ… อ๊ะ อาจจะเร็วไปหน่อยที่จะมาคิดถึงเรื่องเก่าๆ」

ในห้องสภานักเรียนที่มีเพียงเราสองคน ต่างก็หวนคิดถึงความหลัง

ถึงจะไม่เห็นหน้า แต่ก็พอจะจินตนาการออกว่าเธอกำลังทำหน้าแบบไหน

เวลาที่เธอพูดเรื่องอื่นนอกเหนือจากเรื่องงาน นั่นหมายความว่าเธอกำลังกังวลอะไรบางอย่าง

ไม่ใช่เพื่อน แต่ในฐานะเพื่อนร่วมงานที่ผมไว้ใจมากที่สุด เรื่องแค่นั้นผมดูออก ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วครู่

ในที่สุด คาตาเสะยามะที่อยู่ด้านหลังผมก็ขยับตัว คงจะหันหน้ามาทางนี้

คาตาเสะยามะวางนิ้วเรียวเล็กทั้งสองข้างไว้ที่ด้านหลัง เหมือนกับจะบีบคอผม

「นี่ มาซาจิกะ」

เสียงประตูเปิดดังขึ้น “แกร๊ก”

「ถ้าฉันบอกว่า อยากเป็นประธานนักเรียน นายจะว่ายังไง?」

 

โดยไม่สนใจว่าประตูจะเปิดอยู่ คาตาเสะยามะก็พูดออกมาแบบนั้น

เมื่อมองไปที่ทางเข้า คาวานะก็ยืนอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง ด้านหลังเธอ ฮายาโตะที่กำลังอุ้มโน้ตบุ๊คหลายเครื่องก็แข็งทื่อ

「เอ๊ะ… รองประธาน…?」

「รุ่นพี่รุย พูดอะไรน่ะ…」

ต้องขอบคุณทั้งสองคนที่พูดขึ้นมาก่อน ทำให้ผมไม่ต้องหาจังหวะตอบ

คาตาเสะยามะผละออกจากผมอย่างรวดเร็ว และเปลี่ยนบรรยากาศ

「ล้อเล่นน่ะ ไม่ต้องไปสนใจหรอก เอาล่ะ มาพยายามทำงานจนถึงเวลาเลิกเรียนกันเถอะ」 คาตาเสะยามะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วยิ้มให้พวกเรา

「อืม นั่นสินะ」

ผมพยักหน้ารับ ทั้งๆ ที่ยังรู้สึกติดใจอะไรบางอย่าง