ยัยตัวแสบแอบปิ๊งรุ่นพี่เข้าเเล้ว น่ารักเกินต้าน! - ตอนที่ 15 รองประธานนักเรียน คาตาเสะยามะ รุย

ฉัน คาตาเสะยามะ รุย ถ้าจะให้พูดเองก็ต้องบอกว่ากำลังใช้ชีวิตม.ปลายอย่างคุ้มค่า

วันนี้ก็เหมือนกัน ตั้งแต่เช้า มีเพื่อนๆ มารวมตัวกันรอบโต๊ะของฉัน

「รุย ฉันดูคลิปไลฟ์สดอันก่อนในยูทูปแล้วนะ ร้องเพลงเพราะเหมือนเดิมเลย」

「ขอบใจจ้า แต่ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเอาคลิปไปลง มันยังไม่ถึงระดับนั้นสักหน่อย」

「ไม่หรอก คนญี่ปุ่นทุกคนควรดูนะ!」

เพื่อนคนอื่นๆ ก็พากันเห็นด้วย

ฉันไม่ได้เป็นนักร้องมืออาชีพ และไม่ได้ใฝ่ฝันจะเป็นด้วย แต่พอได้รับคำชม ก็อดยิ้มไม่ได้

ได้อยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูงที่ไว้ใจได้ ทุ่มเทให้กับกิจกรรมชมรม และยังได้เป็นคณะกรรมการสภานักเรียนอีก ชีวิตม.ปลายที่เติมเต็มสุดๆ

แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นเองหรอกนะ ฉันพยายามอย่างหนักตั้งแต่เริ่มเข้าเรียน เพื่อให้ชีวิตราบรื่นแบบนี้

ฉันพยายามเข้าร่วมกลุ่มต่างๆ ให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ ใช้เวลาเล่นกับเพื่อนๆ อย่างเต็มที่ และยังทุ่มเทให้กับชมรมดนตรีอีกด้วย

ผลลัพธ์จากสิ่งที่ฉันทำ คือความคุ้มค่าในตอนนี้

「ว่าแต่ เธอปฏิเสธคำสารภาพรักอีกแล้วเหรอ รุ่นพี่ชมรมเทนนิสนั่นน่ะ」

「อืม ช่วงนี้ฉันยุ่งกับกิจกรรมชมรมน่ะ」

「อีกแล้ว ทั้งน่ารักทั้งเนื้อหอม มีแฟนสักคนก็ได้นี่นา」

「อืม ตอนนี้ยังไม่อยากมีน่ะ」

ปฏิเสธไปตอนนี้ก็มีแต่จะทำให้เสียน้ำใจเปล่าๆ

ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปกระตุ้นอัตตาของเพื่อนๆ พวกเธอก็แค่ข่มฉันเรื่องที่ฉันไม่มีแฟน ฉันก็ต้องยอมๆ ไปบ้าง

ถ้ามีแฟน ความรู้สึกที่เติมเต็มในตอนนี้ก็จะพังทลาย ดังนั้น ฉันถึงไม่อยากมี ไม่อยากถูกผูกมัด

แต่ก็นะ ทุกคนชอบเรื่องรักๆ ใคร่ๆ จัง

วันนี้ฉันก็แกล้งทำเป็นสนใจ และปล่อยให้พวกเธอคิดกันไปเอง

ฉันรู้สึกเกลียดนิสัยแบบนี้ของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้แสดงออกไป

สาวน้อยผู้ไร้ที่ติ นั่นแหละคือตัวฉัน

แต่ว่า… ทำไมถึงรู้สึกขาดอะไรไปนะ

ต่อให้มีแฟน ช่องว่างในใจนี้ก็คงไม่ถูกเติมเต็ม

「อ๊ะ จริงสิ แล้วคนนั้นล่ะ รุ่นน้องที่ตามตื๊อรุยอยู่น่ะ」

「ก็เป็นเด็กดีนะ」

「ดูไม่จริงจังเลย งั้นประธานนักเรียนล่ะ สนิทกันไม่ใช่เหรอ」

「สนิทเหรอ ก็คุยกันเรื่องงานเป็นส่วนใหญ่น่ะ」

「ว้า น่าสงสาร รุยไม่นับว่าเป็นเพื่อนเหรอเนี่ย」

「แน่นอนว่าทุกคนเป็นเพื่อนนะ!」

ฉันแกล้งทำเป็นตลกแล้วกอดพวกเธอ

ใช่แล้ว เด็กพวกนี้คือเพื่อน เพื่อทำให้ชีวิตม.ปลายของฉันสมบูรณ์

เพราะฉันจะกังวลถ้าชีวิตไม่สมบูรณ์

ฉันรักษาตัวเองไว้ได้ ก็เพราะไล่ตามความสุขแบบที่คนทั่วไปเขาทำกัน ก็ไม่ได้มีอะไรที่อยากทำเป็นพิเศษนี่นา

ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดตัวเอง

「แต่ยังไง รุยก็ต้องเป็นคนนั้นสินะ รุ่นพี่คุสึฮาระใช่ม้า」

「เอ๋ รองประธานกับรุ่นพี่คุสึฮาระเหรอ」

「ดูสิ ไม่ปฏิเสธด้วย รุ่นพี่ใกล้จะจบแล้ว คู่แข่งเยอะนะ」

ทุกคนหัวเราะ ราวกับว่าจับผิดฉันได้ 

「ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย」

「อีกแล้ว หน้าแดงหมดแล้ว รุยน่ะ คาดไม่ถึงเลยนะเนี่ย ตรงไปตรงมาแถมยังน่ารักอีก」

「ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย」

พวกเธอก็น่ารักและตรงไปตรงมาเหมือนกันนะ ถูกฉันหลอกได้ง่ายๆ แบบนี้

「อ๊ะ นั่นไง พูดปุ๊บมาปั๊บ」

เพื่อนคนหนึ่งมองไปทางประตูหน้าห้อง

ตรงนั้นมีอดีตประธานนักเรียน รุ่นพี่คุสึฮาระ

「รุย!」

เขาเรียกฉันอย่างร่าเริง และโบกมือให้

กลุ่มผู้หญิงส่งเสียงกรี๊ด

「ท่านประธาน!」

ฉันลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีดีใจ เหมือนกับที่ทุกคนคาดหวังไว้

ดูเหมือนว่าวันนี้ เรื่องซุบซิบจะเป็นเรื่องของฉันสินะ

เป็นคนที่สมบูรณ์แบบอย่างเดียวไม่ได้หรอก ต้องแอบรักรุ่นพี่ที่เป็นเหมือนไอดอล ความน่ารักแบบนั้นแหละที่จำเป็น

「สึจิโดก็คนนึงเเล้ว ทำไมถึงเรียกฉันว่าท่านประธานกันนะ」

「ในใจฉัน รุ่นพี่เป็นท่านประธานเสมอค่ะ」

「อ่าฮ่า พูดเหมือนสึจิโดเปี๊ยบเลย」

พอเขาพูดแบบนั้น ฉันก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย

ฉันรีบปั้นหน้ายิ้ม อันตรายๆ สีหน้าแบบนั้นไม่เหมาะกับฉันเลยนะ

「อ๊ะ เธอจะแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา เฉพาะตอนที่มีสึจิโดเข้ามาเกี่ยวข้องสินะ」

「เรื่องอะไรเหรอคะ」

「ก็เอาตามนั้นแหละ ว่าแต่ ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย เปลี่ยนสถานที่กันเถอะ」

「คะ…? เข้าใจแล้วค่ะ」

ฉันเดินออกจากห้องเรียนตามรุ่นพี่คุสึฮาระไป อ่า โดนเพื่อนแซวแน่ๆ เลย

ฉันเดินขึ้นบันไดไปกับเขา

ชั้นบนสุดเป็นของนักเรียนปี 3 แต่เขาก็ยังไม่หยุดเดิน ทั้งที่เลยชั้นของนักเรียนปี 3 ไปแล้ว

「ที่คุยเรื่องลับๆ คือดาดฟ้าเหรอคะ แต่ห้ามนักเรียนขึ้นไปไม่ใช่เหรอคะ」

「บนดาดฟ้ามีห้องเก็บอุปกรณ์ของสภานักเรียนน่ะ เพราะเป็นเรื่องจำเป็นในหน้าที่ ก็เลยช่วยไม่ได้」

「อ้อ ปกติรุ่นพี่ก็พานักเรียนหญิงขึ้นไปแบบนี้เหรอคะ」

「พูดเรื่องอะไรน่ะ」

คราวนี้เป็นตาของรุ่นพี่คุสึฮาระที่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

จริงๆ แล้ว ฉันเคยไปห้องเก็บอุปกรณ์บนดาดฟ้าหลายครั้งแล้ว ถ้าเป็นคณะกรรมการสภานักเรียน อาจารย์ก็จะให้ยืมกุญแจ ฉันคิดว่าอดีตประธานอย่างเขาก็คงเหมือนกัน

การต้องอยู่สองต่อสองกับเขาในสถานที่แบบนั้น สำหรับเขาแล้ว… 

ฉันไม่กังวลอะไรทั้งนั้น

ตอนที่เขาเป็นประธาน เราเคยอยู่สองต่อสองหลายครั้ง แต่เขาไม่เคยแม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัวฉัน มันก็น่าเจ็บใจอยู่หรอก แต่เขาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนั้น

ถึงเขาจะไม่จีบฉัน ก็มีผู้หญิงอีกมากมายที่เข้าหาเขาอยู่แล้ว

「แล้ว มีเรื่องอะไรเหรอคะ สถานการณ์เหมือนกำลังจะถูกสารภาพรักเลยนะคะ」

ฉันออกไปที่ดาดฟ้า และอาบไล้สายลม ท้องฟ้าแจ่มใส แต่ช่วงนี้ของปีอากาศค่อนข้างจะ ไม่สิ หนาวมากเลยต่างหาก

「ก็น่าสนใจดีนะ การสารภาพรักบนดาดฟ้า ก็เป็นสิทธิพิเศษของสภานักเรียนด้วย」

เขาพูดอย่างยิ้มแย้ม บนดาดฟ้าที่ไม่มีใครนอกจากเรา

「แต่ที่เรียกเธอมา เพราะมีเหตุผลอื่นน่ะ ช่วงนี้สึจิโดเป็นยังไงบ้าง เธอคิดว่าไง」

「ท่านประธานก็ชอบเรื่องรักๆ ใคร่ๆ สินะคะ」

「เธอก็น่าจะรู้ดีนี่」

ฉันรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้เรียกฉันมาคุยเรื่องรักๆ ใคร่ๆ

แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจความหมายของคำถามอยู่ดี

「ช่วงนี้เหรอคะ ฉันคิดว่าเขาก็พยายามอย่างเต็มที่ในฐานะประธานนักเรียนนะคะ เพิ่งจะเริ่มต้น ก็พูดยากนะคะ แต่ช่วงนี้ฉันว่าไม่เป็นไรค่ะ」

นั่นคือความในใจที่ไม่มีการเสแสร้ง

สึจิโดเป็นคนเก่ง และมีความรับผิดชอบสูง

ปีที่เขาเป็นประธาน คงไม่มีปัญหาอะไรใหญ่โต ฉันมั่นใจจากการทำงานร่วมกับเขาในสภานักเรียนเมื่อปีที่แล้ว

「ฉันก็คิดเเบบนั้นนะ」

「แต่ว่านะ สไตล์ของประธานกับเขาต่างกันนะคะ」

รุ่นพี่คุสึฮาระเป็นผู้นำที่มีทั้งบารมีและภาวะผู้นำ

ส่วนสึจิโดจะเน้นความสามารถในการปฏิบัติงาน

ก็ไม่ได้หมายความว่าเเบบไหนจะดีกว่ากันหรอกนะ

「เป็นห่วงเหรอคะ」

「ก็นะ อีกไม่นานฉันก็จะเรียนจบแล้ว เลยคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างก่อนจบ」

「ถ้าสึจิโดได้ยิน คงพูดว่า อย่ายุ่งเรื่องของเขาจะดีกว่านะคะ」

「อ่าฮ่า ฉันกับเขาไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่」

นั่นเป็นสิ่งที่ฉันรู้ดี จากการเป็นกรรมการและอยู่ใกล้ชิด

ถ้าเป็นฉัน ส่วนใหญ่จะอยู่ข้างรุ่นพี่คุสึฮาระมากกว่า ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันเกลียดสึจิโดหรอกนะ

「รุย เธออยากจะติดตามสึจิโดไหม」

「หมายความว่ายังไงคะ」

「ฉันก็แค่คิดว่า เธอพอใจกับตำแหน่งภายใต้การนำของสึจิโดเหรอ เธอไม่ได้ยอมรับหมอนั่นขนาดนั้นใช่ไหมล่ะ」

เป็นคำถามที่ใจร้ายชะมัด

ฉันไม่ได้สนใจเรื่องตำแหน่งสูงต่ำอะไรนั่นหรอก ก็แค่ตำแหน่งหน้าที่เท่านั้น

ฉันก็แค่ ขอให้ได้เติมเต็มก็…

「ถ้าเป็นประธานนักเรียน เธอจะเติมเต็มได้มากขึ้นอีกนะ」

เขาพูดราวกับอ่านใจฉันได้

「ก็ช่วงนี้สึจิโดทำตัวไม่ค่อยดีเท่าไหร่นี่ ทั้งมีปัญหากับอาจารย์ ทั้งจะเอาผู้หญิงคนโปรดมาเป็นกรรมการนักเรียน…」

「……ไม่พอใจก็คัดค้านสิคะ เพราะเเบบนั้น ถึงได้ให้ประธานร่วมเป็นคนทดสอบด้วยไงล่ะคะ」

「จะทำแบบนั้นก็ได้เเหละ แต่พอได้ยินเรื่องการสอบ ฉันก็ปิ๊งไอเดียดีๆ ขึ้นมาน่ะ」

รุ่นพี่คุสึฮาระเอานิ้วเกี่ยวตาข่ายรั้วที่ล้อมรอบดาดฟ้า แล้วมองลงไปที่สนามโรงเรียน

ท่าทางแบบนั้น ทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ราวกับว่าเขากำลังดูถูกนักเรียนทุกคน

「ฉันน่ะชื่นชมรุยนะ เธอเป็นคนทำงานให้ฉันได้ดีที่สุดเลย」

「การทำตามนโยบายของประธานคือหน้าที่นี่คะ ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น」

「ดี ฉันชอบที่เธอรู้จักวางตัวแบบนี้」

「นี่กำลังสารภาพรักเหรอคะ」

「ก็ประมาณนั้น แต่จะเรียกว่าเป็นการขอแต่งงานก็น่าจะใกล้เคียงกว่านะ」

รุ่นพี่คุสึฮาระหันหลังกลับ และยื่นมือมาให้ฉัน

「ไปแย่งตำแหน่งประธานนักเรียนมาสิ」

หลังเลิกเรียนแล้ว คำพูดของรุ่นพี่คุสึฮาระก็ยังก้องอยู่ในหัว

รวมถึงแผนการที่เขาบอกหลังจากนั้นด้วย

「เฮ้อ…」

ฉันถอนหายใจยาว ในห้องสภานักเรียนที่ไม่มีใครอยู่

「ประธานนักเรียนเหรอ」

ฉันเหลือบมองไปยังเก้าอี้ของประธาน โดยปกติ ที่นั่งริมหน้าต่างที่มองเห็นได้ทั่วทั้งห้อง จะเป็นที่นั่งของประธานนักเรียน รุ่นพี่คุซึฮาระ กำลังจะบอกให้ฉันแย่งเก้าอี้นั่นมา

ก่อนการเลือกตั้ง เราสองคนได้คุยกันแล้วว่าใครจะเป็นประธาน ฉันเองก็เป็นหัวหน้าชมรมดนตรีตั้งแต่ช่วงฤดูร้อน และคิดว่าถ้้าเป็นมาซาจิกะก็น่าจะวางใจได้ ฉันก็เลยยกตำแหน่งนั้นให้

แต่ถ้าถามว่าฉันชื่นชมมาซาจิกะเหมือนอย่างที่รุ่นพี่คุซึฮาระ อดีตประธานที่เคารพไหม ก็คงต้องตอบว่าไม่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เหมาะจะเป็นประธานนักเรียน… แค่คิดว่าถ้าเป็นฉัน คงจะทำได้ดีกว่า

ฉันคิดว่ารุ่นพี่คุซึฮาระคงมองออกถึงความคิดนี้

ให้ตายสิ คนคนนั้นนี่ร้ายจริงๆ

อุตส่าห์ตั้งใจจะใช้ชีวิตม.ปลายอย่างสงบสุขและเติมเต็มแท้ๆ แต่รุ่นพี่กลับจะมาทำลายมัน

แต่ทำไมล่ะ… ฉันกลับรู้สึกตื่นเต้น

「ขะ ขออนุญาตค่า~」

ประตูเปิดแง้มออก แล้วมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งโผล่หน้าเข้ามา

โอบะ โมนากะจัง เด็กที่มาซาจิกะตั้งใจจะให้เป็นกรรมการฝ่ายธุรการ

「เข้ามาได้เลย」

「ค่า!」

โมนากะจังเดินเข้ามาในห้องสภานักเรียนอย่างเกร็งๆ

พอมองดูดีๆ แล้ว เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ หน้าตาสะสวย แถมยังเข้ากับผมสีบลอนด์ ขนาดตอนที่กำลังตื่นเต้นก็ยังดูน่ารัก

ก็เข้าใจได้ว่าทำไมมาซาจิกะถึงได้หลงขนาดนั้น เด็กคนนี้มีแววไม่เบา ถึงได้ทำให้คนหัวแข็งเเบบนั้นยอมสยบได้ 「เข้ามาได้เลยค่ะ」

ฉันเป็นคนเรียกเธอมาเอง และบอกให้สมาชิกคนอื่นไม่ต้องมาในวันนี้

「การทดสอบของรองประธานนักเรียน คาตาเสะยามะ รุย คือ…」

ฉันยิ้มให้โมนากะที่นั่งหลังตรง

ฉันทำอะไรให้เธอกลัวขนาดนั้นนะ? ฉันเป็นที่ชื่นชอบในหมู่เด็กผู้หญิงนะ 

「ค่ะ!」

「การสัมภาษณ์ค่ะ」

「ค่ะ!… สัมภาษณ์เหรอคะ?」

ดูเหมือนว่าเธอจะผ่านการทดสอบของมัตสึริจังและฮายาโตะมาแล้ว

ถึงจะเรียกว่าการทดสอบ แต่มันก็เป็นแค่สิ่งที่ฉันคิดขึ้นมาเอง

แต่ฉันคิดว่ารุ่นน้องทั้งสองคนคงจะทำการทดสอบอย่างจริงจัง ฉันได้ยินเรื่องนี้มาจากมาซาจิกะ

「ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ คุยกันสบายๆ ดีกว่า ฉันไม่ได้คิดจะให้เธอสอบตกอยู่แล้ว นะ」

「จริงเหรอคะ!」

สีหน้าของโมนากะจังก็ดูสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ฉันไม่มีทางให้เธอสอบตกอยู่แล้ว ถ้าฉันที่เป็นคนเสนอเรื่องการทดสอบ ทำให้เธอสอบตก มันก็คงจะดูไม่ดี 「ที่ให้เป็นการสัมภาษณ์ก็เพราะ ฉันอยากคุยกับโมนากะจังตามลำพังน่ะ ก็ถ้าจะเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ก็ต้องรู้จักตัวตนของกันและกันใช่ไหมล่ะ?」

「อย่างนี้นี่เอง! เอ่อ ฉันเองก็อยากคุยกับรุ่นพี่เหมือนกันค่ะ」

「อุ๊ย ดีใจจัง」

「รู้สึกเหมือนเป็นพี่สาว เลยรู้สึกชื่นชมค่ะ!」

「ชมไป ก็มีให้เเค่คะแนนนะ」

「อ๊ะ ได้คะแนนด้วยเหรอคะ」

โมนากะจังยิ้มเป็นครั้งแรก หลังจากที่เข้ามาในห้องสภานักเรียน

อ่า ดีจัง ถ้ามีเด็กคนนี้อยู่ข้างๆ คงจะสนุกน่าดู

แต่ก็ต้องระวังตัวกว่านี้หน่อย

「แต่พอพูดว่าจะสัมภาษณ์ ก็ไม่รู้จะคุยอะไรดีแฮะ」

「เอ่อ เช่น แรงจูงใจในการสมัครอะไรแบบนี้เหรอคะ?」

「อันนั้นรู้อยู่แล้วล่ะ เพราะชอบมาซาจิกะใช่ไหมล่ะ?」

ฉันเองก็ชอบเรื่องความรักเหมือนกันนะ

พอฉันพูดหยอกเล่น โมนากะจังก็พยักหน้าทันที

「ค่ะ รู้ด้วยเหรอคะ」

「ก็เธอมองมาซาจิกะด้วยสายตาของสาวน้อยที่กำลังมีความรักนี่นะ ว่าแต่ ชอบตรงไหนของเขาล่ะ?」

「เอ๋~」

ตอนที่ถามว่าชอบไหม เธอกลับไม่หวั่นไหว แต่พอถามถึงเหตุผลกลับอายขึ้นมาซะอย่างนั้น

โมนากะจังหน้าแดง แล้วบิดเนคไทไปมา

「รุ่นพี่น่ะ ช่วยฉันไว้ถึงสามครั้งเลยนะคะ」

「ช่วย?」

「อ๊ะ ครั้งแรก รุ่นพี่อาจจะจำไม่ได้ ตอนสอบเข้า ตอนที่เกือบโดนไล่ออก แล้วก็หลังจากนั้น… ถึงปากจะบอกว่าทำเพื่อตัวเองบ้าง ทำเพราะเป็นประธานนักเรียนบ้าง แต่ก็ไม่คิดถึงตัวเองเลย」

ถึงเธอจะไม่ได้เล่ารายละเอียด แต่ฉันก็พอจะนึกภาพออก

มาซาจิกะเป็นคนแบบนั้น ต่างกับฉันที่เอาตัวรอดเป็นหลัก

「ฉันคิดว่า ถึงจะไม่ใช่ฉัน เขาก็คงจะช่วยเหมือนกัน แต่ว่า คนที่ช่วยฉันไว้ มีแค่รุ่นพี่คนเดียวค่ะ」

「แบบนั้นก็ต้องชอบอยู่แล้วล่ะ」

「อ๊ะ แต่ไม่ใช่แค่นั้นนะคะ? ตอนแรกก็แค่รู้สึกสนใจ เพราะรุ่นพี่เคยช่วยไว้… แต่พอได้อยู่ด้วยกัน ก็ยิ่งชอบมากขึ้นน่ะค่ะ」

เฮะเฮะ โมนากะจังหัวเราะเขินๆ

ช่างเป็นเด็กที่ซื่อตรง จริงใจ และน่าชื่นชม

「ถ้าได้เป็นกรรมการฝ่ายธุรการ ก็คงจะได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น… คิดแบบนี้ คงไม่เหมาะกับการเป็นกรรมการใช่ไหมคะ」

「ไม่เป็นไรหรอก ทำงานให้เรียบร้อยก็พอเเล้ว」

「แน่นอนว่าฉันจะทำเต็มที่ค่ะ!」

「มาซาจิกะเอง ก็พูดตรงๆ ว่าทำเพื่อคะแนนประเมิน แรงจูงใจอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ」

ฉันเองก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่ยิ่งใหญ่หรอกนะ

เพราะงั้น เรื่องที่จะเพิ่มตำแหน่งกรรมการฝ่ายธุรการ ฉันก็ไม่ได้คัดค้านอะไรเป็นพิเศษ

คนยิ่งเยอะก็ยิ่งดี

แต่… ก็นั้นแหละ

อย่างที่รุ่นพี่คุซึฮาระพูด ฉันอาจจะไม่พอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่มาซาจิกะคิดก็ได้

「แต่มาซาจิกะน่ะ ลำบากนะ เรื่องคุณพ่อน่ะ ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างเครียดเลยใช่ไหม เขา…」 

「คุณพ่อ…?」

「อ๊ะ ไม่รู้เหรอ งั้นก็ไม่มีอะไร」

โมนากะจังทำหน้างง นั่นสินะ ก็มาซาจิกะไม่ชอบให้คนอื่นเห็นจุดอ่อนนี่นะ

เรื่องที่คุณพ่อของมาซาจิกะถูกทำลายที่บริษัท ก็เมื่อประมาณปีก่อน ตอนที่ฉันกับมาซาจิกะเพิ่งเป็นสมาชิกสภานักเรียนใหม่ๆ

ตอนแรกเขาดูเศร้ามากจนฉันทนดูไม่ได้ และตอนนั้นเองที่ฉันได้ฟังรายละเอียด

ตอนนี้ดูเหมือนจะทำใจได้แล้ว แต่ที่จริงตรงกันข้าม

มันกลายเป็นบาดแผล ที่ฝังลึกอยู่ในตัวเขา

แต่สุดท้าย มาซาจิกะก็ละทิ้งความยุติธรรมไม่ได้… ฉันอาจจะอิจฉาตรงนั้น และไม่ยอมรับในตัวเขาก็ได้นะ

ตรงกันข้ามกับมาซาจิกะที่มักพูดว่าทำเพื่อตัวเอง แต่กลับทำเพื่อคนอื่น ฉันมักจะเสแสร้งว่าทำเพื่อคนอื่น แต่กลับคิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง

「แต่ฉันรู้นะคะว่ารุ่นพี่เป็นคนแปลกๆ รุ่นพี่ที่เป็นแบบนี้ ฉันก็ชอบนะคะ อดีตจะเป็นยังไง ไม่เห็นสำคัญเลยค่ะ」

「งั้นเหรอ」

น่าเบื่อจัง แกล้งแหย่นิดหน่อย แต่ไม่ได้ผลเลย

「ถ้างั้น สมมตินะ…」

สิ่งที่รุ่นพี่คุซึฮาระพูด บางทีลองคิดดูหน่อยก็อาจจะดี

「ต่อให้ประธานนักเรียนไม่ใช่มาซาจิกะ… ต่อให้ไม่มีมาซาจิกะอยู่ในสภานักเรียน เธอก็ยังอยากเป็นกรรมการฝ่ายธุรการอยู่ไหม?」

「…เอ๊ะ?」

「ขอโทษ คำถามเมื่อกี้ไม่ควรถามเลยเนอะ」

ถ้าเป็นปกติ ก็คงเป็นการสมมติที่ไม่จำเป็น

ในเมื่อมาซาจิกะเป็นประธานนักเรียนอยู่แล้ว และโมนากะจังก็อยากเข้าเพราะมีเขาอยู่

…ถ้าฉันเป็นประธานนักเรียน มัตสึริจังจะยังติดตามฉันอยู่ไหมนะ

ฮายาโตะคงไม่มีปัญหา เพราะเด็กคนนั้นชื่นชมฉัน

「เอาล่ะ งั้นก็จบการสัมภาษณ์ ยื่นใบให้คะแนนมาได้แล้วค่ะ」

「ขอให้ผ่านด้วยนะคะ!」

「แน่นอนอยู่แล้ว」

ฉันไม่มีทางให้เธอสอบตกหรอก อย่างน้อยก็ฉันนี่แหละนะ

แต่รุ่นพี่คุซึฮาระจะทำยังไง ก็ไม่รู้สินะ

「เหลืออีกสามคน พยายามเข้านะ」

「ค่ะ!」

ฉันคืนใบให้คะแนนที่เซ็นแล้วให้ พร้อมกับพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจ