ยัยตัวแสบแอบปิ๊งรุ่นพี่เข้าเเล้ว น่ารักเกินต้าน! - ตอนที่ 12.2 คณะกรรมการสภานักเรียน

คาตาเสะยามะ รองประธานนักเรียน และทาเทอิชิ เลขานุการ ทั้งสองคนจะร่วมมือกับเราในฐานะกรรมการ จัดการกิจกรรมต่างๆ

ผมไม่อยากให้มีปัญหาอะไรตั้งแต่ต้นปี …

ตอนที่ผมกำลังโล่งใจ คาตายามะก็หรี่ตามองผม

「มาซาจิกะ」

「… มีอะไร」

「นายไม่ได้คิดจะใช้เด็กคนนี้เป็นแค่คนคอยรับใช้ ใช่มั้ย」

คำพูดที่เต็มไปด้วยความโกรธ ความโกรธนั้นพุ่งตรงมาที่ผม

บางที ผมอาจจะดีใจเร็วเกินไป

เหมือนกับที่คาวานะเคยต่อต้านโมนากะ … คาตายามะเองก็คงไม่พอใจ ที่โมนากะอยู่ที่นี่

ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดี

กรรมการสภานักเรียน ถึงจะได้รับเลือกจากการโหวต แต่ก็เป็นตำแหน่งที่ได้รับการเลือกตั้งมา พวกเขามีความรับผิดชอบและความภาคภูมิใจในตำแหน่งนี้

ในทางกลับกัน โมนากะไม่ใช่กรรมการ ความแตกต่างในสถานะนั้นชัดเจน

「ฉันจะพิจารณาตามความเหมาะสม」

ผมสบตาคาตายามะตรงๆ แล้วตอบกลับไป

โมนากะกับคาวานะเม้มปากแน่น จับตาดูสถานการณ์

「คาตายามะ เธอไม่พอใจเหรอ」

「… นายกำลังเข้าใจผิดรึเปล่า」

คาตายามะถอนหายใจ

「ฉันไม่ได้บอกให้นายไล่โมนากะจังออกไปสักหน่อย」

「งั้นเหรอ」

「นี่ๆ นายคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงใจร้ายรึไง」

เธอพูดติดตลก แต่แล้วก็เปลี่ยนสีหน้า จ้องมองผมด้วยสายตาตำหนิ

「ฉันโกรธนายต่างหาก มาซาจิกะ」

「ฉัน?」

「อ่า ไม่รู้ตัวเลยสินะ」

「เรื่องอะไร … 」

「พวกเรา กรรมการสภานักเรียน ทำงานที่แสนน่าเบื่อ ก็เพราะเป็นกรรมการ ใช่มั้ยล่ะ」

ถึงจะฟังดูเหมือนเล่นคำ แต่ผมก็เข้าใจสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อ

「นายเป็นคนที่พูดเองไม่ใช่เหรอ กรรมการสภานักเรียนมีหน้าที่และความรับผิดชอบ ในทางกลับกัน ก็จะได้รับผลประโยชน์ เช่น คะแนนความประพฤติ หรือตำแหน่ง … นายคิดจะโยนแต่ภาระหน้าที่ให้โมนากะจังงั้นเหรอ」

「… อ๊ะ」

สิ่งที่เธอพูด มันก็คือสิ่งที่ผมยึดถือมาตลอด เหตุผลที่ผมเป็นประธานนักเรียน ตำแหน่งที่แสนน่าเบื่อ ก็เพื่อที่จะเข้ามหาวิทยาลัยด้วยโควต้า … เพื่อให้ได้รับการยอมรับ และสิทธิพิเศษเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

ถ้าไม่ได้ผลประโยชน์อะไร ใครจะอยากเป็นกรรมการสภานักเรียนกัน … ถึงจะพูดแบบนั้นไม่ได้ เพราะอาจจะไปกระทบกับกรรมการสภานักเรียนคนอื่นๆ ที่มีความมุ่งมั่นก็เถอะ

อย่างน้อย ผมก็คิดแบบนั้น

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมขอให้โมนากะช่วยแค่เรื่องจุกจิก หรืองานที่ไม่เกี่ยวกับกิจกรรมของสภานักเรียน เช่น งานอีเวนต์คริสต์มาส

「ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ … จริงนะคะ!」

「ฉันว่า คงไม่ได้หรอก จริงมั้ย มาซาจิกะ? นายจะอาศัยความหวังดีของโมนากะจังไปถึงเมื่อไหร่」

「ฉันอยากช่วยเองต่างหาก!」

ถึงโมนากะจะพยายามแก้ตัว แต่คาตาเสะยามะก็ยังคงตำหนิผม

ผมเอาแต่ให้โมนากะช่วยงาน เพราะคิดว่าเธออยากช่วย แถมยังคิดจะใช้งานเธอต่อไปอีก

ผมชินกับการที่โมนากะมาอยู่ที่ห้องสภานักเรียน จนลืมเรื่องนี้ไปเลย

น่าสมเพชจริงๆ

「ก็จริง … ฉันต้องขอโทษด้วย」

「ใช่มั้ยล่ะ」

คาตาเสะยามะ รุย เป็นรองประธานนักเรียน ตำแหน่งต่ำกว่าผม แต่เป็นเพราะเธอต้องทำงานชมรมด้วย

จริงๆ แล้ว อดีตประธานนักเรียน อยากให้คาตาเสะยามะเป็นประธานนักเรียน

เหตุผลที่ผมได้เป็นประธานนักเรียน ก็เพราะว่าผมเสนอตัว และคาตาเสะยามะปฏิเสธ

ถ้าพูดถึงความสามารถที่แท้จริง … ผมว่า คาตาเสะยามะเหมาะกับตำแหน่งประธานนักเรียนมากกว่า ถึงจะไม่ได้อยากดูถูกตัวเอง แต่ผมเชื่อใจเธอมากขนาดนั้น

ผมรู้สึกขอบคุณ ที่เธอเตือนผมแบบนี้

「หมายความว่า ฉันต้องออกไปจากที่นี่เหรอคะ?」

โมนากะมองผมกับคาตาเสะยามะสลับกันไปมา ตาแดงก่ำ

การที่โมนากะเข้ามาในห้องสภานักเรียนได้ มันก็แปลกอยู่แล้ว ถึงผมจะชอบเวลาที่ได้อยู่กับเธอ แต่มันคงเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เพราะต่อไป งานจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ

คาตาเสะยามะพูดถูก กิจกรรมของสภานักเรียน ควรจะเป็นหน้าที่ของกรรมการและคณะกรรมการแต่ละฝ่าย

ทาเทอิชิเองก็มีสีหน้าลำบากใจ

「อืม ถ้าไม่ใช่งานของสภานักเรียน ก็น่าจะโอเคนะครับ」

「ฉัน … อยากให้โมนากะซังอยู่ที่นี่ค่ะ」

คู่หูรุ่นน้อง ทาเทอิชิกับคาวานะ แสดงความคิดเห็นอย่างระมัดระวัง

เก่งมาก! ที่กล้าพูด ทั้งๆ ที่รุ่นพี่กำลังทะเลาะกัน

「ตอนนี้ ฉันกำลังคุยกับมาซาจิกะอยู่นะ」

「ค่ะ」

คาตาเสะยามะ น่ากลัว …

คาวานะดูกลัวคาตาเสะยามะมาก จนตัวแข็งทื่อไปเลย

รุ่นพี่ผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องระหว่างผู้หญิงด้วยกันแล้ว

「ขอโทษนะ ทั้งสองคน … โมนากะด้วย ฉันไม่ได้คิดให้รอบคอบเอง」

ผมแก้ตัวว่า โมนากะมาที่นี่เอง

แต่ ถ้ากิจกรรมของสภานักเรียนเริ่มต้นขึ้น แล้วโมนากะยังอยากจะช่วยงานอยู่ เธอก็ต้องมีเหตุผล คาตาเสะยามะพูดถูก

… ผมนึกอะไรขึ้นได้อย่างหนึ่ง

ไม่รู้ว่าทุกคนจะเห็นด้วยรึเปล่า

「… ให้โมนากะเป็นกรรมการฝ่ายธุรการ เป็นไง?」

ผมเสนอ โมนากะกับทาเทอิชิก็พร้อมใจกันเอียงคอ พูดว่า 「ธุรการ?」 เข้าขากันดีจริงๆ

ในทางตรงกันข้าม คาวานะดูเหมือนจะเข้าใจ เบิกตากว้าง

ผมมองดูปฏิกิริยาของทุกคน แล้วพูดต่อ

「กรรมการสภานักเรียน จะได้รับการแต่งตั้งจากการเลือกตั้ง แต่ก็มีข้อยกเว้น ตามที่ระบุไว้ในกฎของสภานักเรียน」

ในฐานะประธานนักเรียน ผมอ่านกฎของสภานักเรียนอย่างละเอียด

ถึงจะจำไม่ได้ว่าข้อไหนมาตราไหน แต่ผมก็เข้าใจเนื้อหาทั้งหมด

ในนั้น มีส่วนที่เกี่ยวกับกรรมการสภานักเรียนด้วย

「กรรมการฝ่ายธุรการ ประธานนักเรียนมีอำนาจแต่งตั้งได้ตามที่เห็นสมควร」

พอผมอธิบายมาถึงตรงนี้ โมนากะกับทาเทอิชิก็ดูเหมือนจะเข้าใจ

สีหน้าของโมนากะดูสดใสขึ้น

「หมายความว่า มาซาจิกะจะใช้สิทธิ์ของประธาน แต่งตั้งโมนากะจังเป็นกรรมการสภานักเรียนงั้นเหรอ」

「แน่นอน ฉันไม่ได้จะทำตามใจตัวเอง ฉันคิดว่าต้องได้รับความยินยอมจากทุกคนที่นี่ด้วย」

ตามกฎแล้ว ผมมีอำนาจตัดสินใจเองได้ แต่ผมไม่อยากให้มีปัญหาทีหลัง

ถ้ามีใครสักคนไม่เห็นด้วย ผมก็จะล้มเลิกความคิดนี้

「ฉันเห็นด้วยค่ะ」

คาวานะเป็นคนแรกที่ยกมือขึ้น

「มัตสึริน … !」

โมนากะดูซาบซึ้งใจ แล้วเข้าไปกอดคาวานะแน่นขึ้น

คาวานะเองก็ดูไม่รังเกียจ

「อืม ถึงจะไม่ได้เห็นด้วยอะไรมากมาย … 」

ในทางตรงกันข้าม ทาเทอิชิมีท่าทีลังเล

「จำเป็นเหรอครับ? กฎข้อนั้น แทบจะไม่ได้ใช้เลย มีไว้เฉยๆ」

「ถึงจะเป็นแค่กฎที่ตายตัว แต่ตราบใดที่ยังมีอยู่ในกฎ เราก็ใช้ได้」

「ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ผมรู้สึกว่า มาซาจิกะคุง ทำแบบนี้ เพื่อสนองความต้องการของตัวเอง」

สนองความต้องการของตัวเอง ก็จริง ผมปฏิเสธไม่ได้

ผมอยากให้โมนากะมาช่วยงานสภานักเรียนต่อไป นั่นคือความรู้สึกของผม และผมก็ยอมรับว่า ผมเลือกวิธีนี้ เพราะความรู้สึกของผมเอง

「เอาเถอะ ผมเห็นด้วยนะ ที่มีสาวสวยเพิ่มขึ้น」

ทาเทอิชิยกนิ้วโป้งให้โมนากะ

「ขอบคุณนะ ฮายาโตะคุง!」

「เอ๊ะ รอยยิ้มนั้น ช่าง … ! ดูมาซาจิกะคุงสิ แล้วสำนึกผิดซะ」

「ฉันก็จะดู～」

สองคนนี้เข้ากันได้ดีจริงๆ …

ผมยังจินตนาการไม่ออก ว่าโมนากะเคยโดดเดี่ยวในห้องเรียน เธอเล่าว่า เธอแกล้งทำตัวเป็นคนไม่มีเพื่อน เพราะกลัวคนอื่นจะมองเธอในแง่ลบ แต่ถ้าแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา เธอก็สามารถมีเพื่อนได้แบบนี้

ผมมองคาตาเสะยามะ คนสุดท้าย

「คาตาเสะยามะ เธอว่าไง」

「… ถ้าฉันคัดค้าน ฉันก็กลายเป็นคนไม่ดีน่ะสิ ถ้าการให้โมนากะจังเป็นกรรมการฝ่ายธุรการ ทำให้เธอมีที่ยืน ฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะคัดค้านหรอก」

ผมโล่งใจ ที่คาตาเสะยามะเห็นด้วย

แต่ ดูเหมือนคาตาเสะยามะยังมีอะไรคาใจ เธอหันไปมองโมนากะ

「โมนากะจัง เธออยากเป็นกรรมการฝ่ายธุรการรึเปล่า」

「อยากเป็นค่ะ! ฉันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เลยค่ะ!」

โมนากะตอบทันที พร้อมกับคำพูดแปลกๆ

「ใช่ แต่ว่า งานธุรการมันยากนะ～ โมนากะจังทำได้เหรอ?」

「เอ๊ะ สรุปแล้ว ไม่เห็นด้วยเหรอคะ … ?」

「อืม～ ฉันคงให้เธอเป็นกรรมการง่ายๆ แบบนั้นไม่ได้หรอก」

คาตาเสะยามะพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วยกนิ้วชี้ขึ้น

「งั้น เราลองสอบกันดีกว่า ว่าโมนากะจังเหมาะที่จะเป็นกรรมการสภานักเรียนรึเปล่า」