ยัยตัวแสบแอบปิ๊งรุ่นพี่เข้าเเล้ว น่ารักเกินต้าน! - ตอนที่ 12.1 คณะกรรมการสภานักเรียน

「ท่านประธาน สวัสดีปีใหม่ค่ะ」

หลังเลิกเรียน ขณะกำลังไขกุญแจห้องสภานักเรียน ผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนทักขึ้นจากด้านข้าง

「โอ้ สวัสดีปีใหม่」

ผมผลักประตู แล้วเราสองคนก็เข้าไปในห้องสภานักเรียนด้วยกัน

「มัตสึริ」

มัตสึริ คาวานะ คาวานะเป็นเหรัญญิกปีหนึ่งของสภานักเรียน เป็นเด็กอัจฉริยะอันดับหนึ่งของชั้นปี ชวนคาวานะมาเป็นเหรัญญิกเองกับมือเลยล่ะ แต่กว่าคาวานะจะยอมตกลง ก็เล่นเอาเหนื่อยอยู่เหมือนกัน

เกินคาดไปเยอะเลย คาวานะไม่เพียงแต่ทำงานเก่ง แต่ยังมีเซนส์ทางศิลปะอีกด้วย ตอนนี้คาวานะกลายเป็นบุคลากรสำคัญที่ขาดไม่ได้ของสภานักเรียนไปแล้ว

ความสามารถล้นเหลือขนาดนี้ ผมคงไม่จำเป็นแล้วมั้ง?

ผมมองคาวานะที่กำลังวางกระเป๋าเป้ไว้บนโต๊ะยาว แล้วก็รู้สึกตะหงิดใจกับบางอย่าง

「……ทำไมเธอถึงพันผ้าพันคอน่ะ?」

คาวานะสะดุ้ง แล้วรีบเอามือทั้งสองข้างจับผ้าพันคอที่พันอยู่รอบคอ นั่นเป็นผ้าพันคอสีฟ้าลายตารางที่ผมซื้อให้เป็นของขวัญคริสต์มาส

จากห้องเรียนมาห้องสภานักเรียน ถึงจะอยู่คนละชั้น แต่ก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกนี่ ถึงแม้ว่าในอาคารจะเย็นบ้าง แต่ก็ไม่น่าจะต้องใส่ผ้าพันคอขนาดนั้น

แม้แต่ผมก็ยังแค่ถือเสื้อโค้ทไว้ในมือเฉยๆ

「กะ ก็แค่หนาวน่ะค่ะ」

「เหรอ……? ขี้หนาวจังนะ」

คาวานะรีบถอดผ้าพันคอออกอย่างลุกลี้ลุกลน พับอย่างเรียบร้อย แล้วเก็บใส่ลงในกระเป๋าเป้

「ค่ะ ช่วยติดตั้งเครื่องทำความร้อนในอาคารเรียนด้วยนะคะ」

「ถ้ามีงบประมาณนะ……」

คงเป็นไปไม่ได้หรอก ในฐานะสภานักเรียน ผมอาจจะรับเรื่องร้องเรียนไว้พิจารณาได้ แต่มันคงไม่ผ่านหรอก

ไหนๆ ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันจำเป็นขนาดนั้นด้วย

「เอาเถอะ เห็นเธอใช้แล้วก็ดีใจนะ」

「บังเอิญว่ามันตรงกับความต้องการพอดีน่ะค่ะ」

「ก็แปลว่า ของที่ฉันเลือกมันเพอร์เฟกต์ไงล่ะ สมกับเป็นฉัน รู้ใจผู้หญิงดีจริงๆ เลย」

「ไม่ต้องมาทำหน้าภูมิใจกับของขวัญสุดแสนจะธรรมดาแบบนี้ก็ได้ค่ะ」

พอโดนพูดแบบนั้นก็จุกเลย ผม search หาของขวัญคริสต์มาสแนะนำ ในเน็ตนะ……

แต่ คาวานะก็ใช้มัน แสดงว่าที่ผมอุตส่าห์เลือกก็คุ้มค่าแล้วล่ะ

โดยเฉพาะคาวานะ ผมกังวลว่าเธอจะไม่ชอบซะอีก

「ขอโทษ……」

「อ๊ะ」

อืม คนที่ให้ของขวัญ แล้วยังทำท่าทางติดค้างบุญคุณอยู่ได้เนี่ย โคตรเชยเลย

พอผมขอโทษด้วยความรู้สึกผิด คาวานะก็หลบสายตาอย่างลุกลี้ลุกลน

「มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คือ ผ้าพันคอเนี่ย ช่วยได้เยอะเลยค่ะ พอดีว่าฉันอยากได้อยู่พอดี ฉันดีใจนะคะ」

「ดีใจที่เธอชอบนะ」

「ค่ะ สมกับเป็นท่านประธานจริงๆ ค่ะ」

「คาวานะ…!」

ถึงผมจะไม่ได้คิดอะไร แต่โดนชมแบบนั้นก็รู้สึกดีเหมือนกัน คาวานะที่ทำตัวลุกลี้ลุกลนก็น่าขำดี

「อุ๊ย รุ่นพี่กำลังฟินที่โดนมัตสึรินเอาใจ」

โมนากะเดินเข้ามาในห้องสภานักเรียน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เจอหน้ากันปุ๊บ ก็พูดจาเสียมารยาทใส่ผมเลย

「พูดให้มันดีๆ หน่อยสิ ฉันดูเหมือนผู้ชายที่อยากให้รุ่นน้องมาประจบรึไง」

「ก็ใช่น่ะสิ」

อืม ก็อยากให้มาประจบแหละ

ก็ ถึงจะเป็นประธานนักเรียนแล้ว ก็ไม่มีใครมาสนใจผมเลยนี่นา…… อ๊ะ แต่ผมไม่ได้อยากเป็นประธานนักเรียนเพราะเหตุผลนี้หรอกนะ

「มัตสึริน สวัสดีปีใหม่นะ～」

「สวัสดีปีใหม่ค่ะ โมนากะซัง」

「คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน～」

「ฉันต้องกลับบ้าน แล้วก็ไปเรียนพิเศษน่ะค่ะ…… แต่อ่ะ แต่ฉันก็คิดถึงเหมือนกันค่ะ」

「มัตสึริน…!」

คาวานะพูดพลางหน้าแดง เป็นสีหน้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

หา…? ทำไมสองคนนั้นดูดีใจกว่าตอนเจอผมอีก?

ผมมองดูทั้งสองคนคุยกัน พลางรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงชอบกล

เป็นภาพที่ผมนึกไม่ถึงเลย เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ในตอนแรก

โอบะ โมนากะ กับ คาวานะ มัตสึริ ถึงจะอยู่ห้องเดียวกัน แต่แทบจะไม่เคยคุยกันเลย คาวานะถึงขั้นเกลียดโมนากะด้วยซ้ำ ถึงแม้จะมีอคติอยู่บ้าง แต่มันก็เป็นการตัดสินที่ถูกต้องแล้ว

โมนากะก็ดูเป็นสาวแกลทั้งหน้าตาและการแต่งตัว สำหรับคาวานะที่เป็นคนจริงจัง คงรับไม่ได้สินะ

นั่นเป็นสาเหตุที่คาวานะไม่พอใจ ที่โมนากะซึ่งเป็นคนนอก เข้ามาป้วนเปี้ยนในห้องสภานักเรียน

แต่หลังจากที่ได้ปรับความเข้าใจกัน ตอนนี้ทั้งคู่ก็สนิทกันมาก ถึงขั้นเรียกว่าเป็นเพื่อนได้เลย

ผมเองก็ดีใจนะ ที่รุ่นน้องที่รักทั้งสองคน สนิทกันได้

「โมนากะซัง ท่านประธานกำลังยิ้ม มองพวกเราอยู่อีกแล้วค่ะ」

「แย่แล้วล่ะ รุ่นพี่น่ะ ชอบมองสาวๆ รุ่นน้องเป็นงานอดิเรก」

「ใช่ค่ะ ได้ยินมาว่า ที่อยากเป็นประธานนักเรียน ก็เพราะเหตุผลนี้แหละค่ะ」

「เอ๋ จริงเหรอ แย่ที่สุด」

โมนากะกับคาวานะยืนซุบซิบกัน พูดอะไรก็ไม่รู้

「อย่าเอาข่าวลือนี้ไปพูดต่อล่ะ … 」

ไม่งั้นฉันตายแน่ ถึงจะไม่ใช่เรื่องจริง แต่ประเด็นคือมันดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงนี่สิ แย่ชะมัด อย่างน้อย ถ้ามีใครมาเห็นภาพตอนนี้ ต่อให้ฉันปฏิเสธ ก็คงไม่มีใครเชื่อ

「เอ่อ สองคนไปไหว้พระขอพรปีใหม่กันมาใช่ไหมคะ」

「ไปมาจ้า! ฉันขอพรเผื่อมัตสึรินด้วยนะ!」

「ขอพรอะไรเหรอคะ」

「เอ่อ อันนั้นน่ะ … 」

โมนากะพูดตะกุกตะกัก แล้วเหลือบมองมาที่ผม

ผมที่รู้ว่าเธอขอพรอะไร ก็ทำหน้าตาย แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

จะให้บอก มันก็กระอักกระอ่วนเกินไป

「… ก็คงขอให้กินเยอะๆ อะไรแบบนั้นแหละมั้ง」

「ใช่เเล้วล่ะ! ขอให้กินของอร่อยๆ ได้เยอะๆ! ถ้าเป็นพลังของเทพเจ้า ต่อให้กินเยอะแค่ไหนก็ไม่อ้วนหรอก ใช่มั้ยล่ะ」

「ขอพรแบบเอาแต่ได้เลยนะเนี่ย」

อย่าลากคาวานะไปร่วมวงด้วยสิ

แต่ คาวานะตัวเล็ก อาจจะต้องกินเยอะกว่านี้หน่อยก็ได้นะ … อ๊ะ ไม่สิ แบบนี้มันคุกคามทางเพศนี่นา อย่าพูดออกมาดีกว่า

「เป็นคำขอที่วิเศษมากเลยนะคะ」

คาวานะยิ้ม กับคำแก้ตัวแบบเด็กๆ ของโมนากะ

「ใช่มั้ยล่ะ～? ไว้ไปกินข้าวด้วยกันนะ รุ่นพี่เลี้ยงเอง!」

「ค่ะ ไปสิคะ แต่ขอไปกับโมนากะซังสองคนนะคะ」

「งั้นขอแค่เงินก็พอ」

「ตกลงตามนั้นค่ะ」

โดนเมิน แถมยังโดนรีดไถเงินอีก เงินเดือนจากงานพาร์ทไทม์คงหมดเร็วๆ นี้แน่ๆ … แต่ถ้าผมเป็นตัวกลาง ทำให้รุ่นน้องทั้งสองคนสนิทกันได้ ผมก็ยอมให้แกล้งเท่าไหร่ก็ได้ เอ๊ะ … ประธานนักเรียนนี่มีไว้ทำอะไรนะ?

ถึงอย่างนั้น ผมก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย ที่หลังจากปิดเทอม ชีวิตประจำวันอันแสนสนุกสนานแบบนี้ยังคงดำเนินต่อไป ถึงจะไม่ได้คิดว่ามันจะจบลง แต่โลกนี้ก็ไม่มีอะไรแน่นอนนี่นา

「ว่าแต่…」

คาวานะที่กำลังคุยกับโมนากะอยู่ ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แล้วหันมามองผม

「ใกล้จะเริ่มแล้วสินะคะ」

「อืม พอขึ้นปีการศึกษาใหม่ ก็จะยุ่งมาก มีทั้งพิธีจบการศึกษา แล้วก็การประชุมใหญ่ของนักเรียนด้วย ทุกปี เราจะเริ่มเตรียมงานกันช่วงนี้แหละ」

ช่วงต้นปีแบบนี้ มีงานให้ทำเยอะแยะ ต่างจากช่วงปลายปีที่แทบไม่มีกิจกรรมอะไรเลย

แค่คนเดียวคงไม่ไหว

「ฉันเรียกกรรมการคนอื่นๆ มาแล้วด้วย อีกเดี๋ยวก็คงมาถึง」(Note: ผู้เเปลขอย่อ คณะกรรมการสภานักเรียนเป็น กรรมการ )

ผมพูดพลางมองไปที่ประตูห้องสภานักเรียน

ทันใดนั้นเอง

「เหนื่่อยหน่อยนะค่า～」

「เหนื่อยหน่อยนะ!」

 

ประตูก็เปิดออก มีนักเรียนสองคนเดินเข้ามา

รองประธานนักเรียน กับ เลขานุการ …สภานักเรียนที่เหลือ

「ขอโทษที่มาช้านะ แวะไปชมรมก่อนน่ะ」

「ไม่เป็นไร ขอบคุณนะที่ช่วยงานสภานักเรียน แม้จะต้องควบกับชมรมดนตรี」

「ฉันจะพยายามมาช่วยงานสภานักเรียนให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ」

คนพูดพลางทำมือไหว้ พร้อมกับขยิบตา คือ คาตาเสะยามะ รุย รองประธานนักเรียนของเรา

เธอทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ผมอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วไขว่ห้าง

ผมสีดำดัดลอนเป็นเอกลักษณ์ แถมน้ำเสียงก็ดูนุ่มนิ่มน่าฟัง

ดูเป็นคนอ่อนหวาน แต่จริงๆ แล้วเธอเป็นคนเก่ง ที่สามารถทำงานเป็นทั้งรองประธานนักเรียนและหัวหน้าชมรมดนตรีเบา ได้ในเวลาเดียวกัน

คาตาเสะยามะเป็นนักเรียนชั้นปีสอง เหมือนกับผม เราทำงานในสภานักเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ถึงจะไม่เคยอยู่ห้องเดียวกัน แต่ก็ค่อนข้างสนิทกันในระดับหนึ่ง

「อยู่ห้องสภานักเรียนแล้วรู้สึกสงบดีจัง มีมาซาจิกะอยู่ด้วย」

「หมายความว่าไง … 」

「ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ดูเหมือนนายจะรับมือได้หมดเลยนี่ ถึงจะมีโจรถือมีดบุกเข้ามา ฉันก็ว่านายเอาอยู่」

「แบบนั้น ฉันคงไม่ไหวหรอก!」

แค่คิดก็จินตนาการไม่ออกแล้วว่าจะชนะได้ยังไง เอาจริงๆ แค่จะสู้ก็คงไม่กล้าแล้ว ถึงผมจะไม่ได้เกลียดการออกกำลังกาย แต่ก็ไม่ได้มีวิชาป้องกันตัวอะไร

ถ้าต้องสู้กับโจร ผู้ชายอีกคนที่อยู่ที่นี่ น่าจะเหมาะกว่า

「จริงด้วย! มาซาจิกะคุงนี่ ให้ความรู้สึกปลอดภัยสุดๆ ไปเลย」

คนที่พูดพลางยกนิ้วโป้งขึ้น คือ ทาเทอิชิ ฮายาโตะ เลขาปีหนึ่งของสภานักเรียน หนึ่งในรุ่นน้องสุดที่รักของผม

ฮายาโตะเป็นคนตัวสูง ผมยาว มัดรวบไว้ด้านหลังพร้อมกับผมหน้าม้า

เป็นรุ่นน้องผู้ชายแบบที่เห็นได้ทั่วไป แต่ชอบทำตัวลัลลา และชอบพูดจาประจบประแจง ซึ่งมันตลกดี อ้อ เขาอยู่ชมรมดนตรีเบา เหมือนกับคาตาเสะยามะด้วย

「ผม ที่เข้าสภานักเรียน ก็เพราะมาซาจิกะคุงนี่แหละ」

「โกหก ก่อนหน้านี้ นายบอกว่าเข้าเพราะคาตาเสะยามะสวยต่างหาก ฮายาโตะ」

「โธ่ อย่าพูดสิครับ!」

คาตาเสะยามะกับฮายาโตะ เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันทั้งในสภานักเรียนและชมรมดนตรีเบา คาตาเสะยามะเป็นคนชวนฮายาโตะเข้าชมรมเอง ถึงจะพูดจาเหมือนคนไม่เอาไหน แต่จริงๆ แล้ว ฮายาโตะเป็นคนจริงจังและมีความรับผิดชอบสูง

คาตาเสะยามะหัวเราะคิกคัก กับคำพูดของผม

「ขอโทษนะ ฉันชอบคนที่อายุมากกว่าน่ะ」

「เพราะมาซาจิกะคุงเลย ผมถึงโดนปฏิเสธ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้สารภาพรักเลย」

พูดเหมือนกับว่าผมเป็นคนปล่อยความลับ แต่ฮายาโตะก็ชอบพูดเรื่องนี้เองอยู่แล้ว ต่อหน้าคาตาเสะยามะด้วย ดังนั้น คงไม่เป็นไรหรอก

บทสนทนาแบบนี้ เกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว เรียกว่าเป็นเรื่องปกติประจำสภานักเรียนเลยก็ว่าได้

「ว่าแต่ … 」

ฮายาโตะหรี่ตามองโมนากะ

โมนากะที่กำลังกอดคาวานะจากด้านหลัง ทำตัวเรียบร้อยเหมือนแมวขี้อาย สะดุ้งกับสายตาของฮายาโตะ

ตั้งแต่คาตาเสะยามะกับฮายาโตะเข้ามา โมนากะก็เงียบมาตลอด

「โมนากะจัง ใช่ไหมครับ」

「เอ่อ… อืม…」

โมนากะตอบทาเทอิชิอย่างลังเล

ในสถานการณ์ที่กรรมการสภานักเรียนมารวมตัวกันแบบนี้ โมนากะเป็นเหมือนคนนอกโดยสมบูรณ์ ตัวเธอเองก็คงรู้ดี เลยกังวลว่าจะโดนไล่ตะเพิดออกไป

คาวานะเองก็มองทาเทอิชิด้วยสีหน้ากังวล

ทั้งคาตาเสะยามะและทาเทอิชิ น่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วว่าโมนากะอยู่ที่นี่ แต่กลับไม่พูดถึงเลย

ยิ่งทำให้บรรยากาศดูน่ากลัว เหมือนกับว่า พวกเขากำลังจงใจเมินโมนากะ …

「คือ ยัยนี่ … 」

ผมทนบรรยากาศอึดอัดไม่ไหว เลยตัดสินใจพูดขึ้น

แต่ ก่อนที่ผมจะพูดจบ ทาเทอิชิก็เอามือกุมอก ทรุดตัวลงไปกองกับพื้น

「อึก」

「เอ๊ะ เฮ้ย เป็นอะไรรึเปล่า? เอ่อ ฮายาโตะคุง」

「ดีใจ … ที่ได้อยู่ใกล้ๆ โอบะ โมนากะจัง!」

คำพูดที่ไม่คาดคิด ทำให้ทุกคนยกเว้นทาเทอิชิ ถึงกับพูดไม่ออก

ผมนึกว่าเขาจะต่อว่าที่โมนากะเข้ามาอยู่ในห้องสภานักเรียนซะอีก … นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย?

「… ทาเทอิชิ นายรู้จักโมนากะเหรอ」

「รู้จักสิครับ! ถึงจะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่เด็กน่ารักขนาดนี้ ผมไม่มีทางไม่รู้จักหรอกครับ!」

「กะ ก็นั่นสินะ」

คำตอบที่หนักแน่นของทาเทอิชิ ทำให้ผมเผลอพูดตะกุกตะกัก ก็เขาพูดเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องที่รู้กันอยู่แล้วนี่นา

「น่ น่ารัก … 」

「หา? ฉันนึกว่านายจะชอบฉันคนเดียวซะอีก」

คาตาเสะยามะพูดแซว โมนากะที่โดนชมแบบไม่ทันตั้งตัว ก็ทำหน้าเหวอ

「มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ คนที่ผมชอบที่สุด ก็คือ รุ่นพี่รุยนี่แหละครับ」

「หืม～ แต่อย่างน้อย นายก็คิดจะจีบคนอื่น ถ้านายโดนฉันปฏิเสธ งั้นสิ」

「ไม่ใช่นะครับ! ผมจะรักรุ่นพี่รุยคนเดียวตลอดไป!」

ทาเทอิชิรีบแก้ตัว

แบบนี้ คาตาเสะยามะก็แค่แกล้งแหละ … ดูท่าทางน่าสงสาร ที่โดนสาวเจ้าเล่ห์แกล้ง

แต่ ทาเทอิชิเองก็คงรู้ทัน เลยเล่นด้วย แต่จะจริงจังแค่ไหน ก็ไม่มีใครรู้

「แย่ที่สุด … 」

คาวานะมองการกระทำที่ดูเหลาะแหละของทาเทอิชิ ด้วยสายตาเอือมระอา

「แน่นอนว่า มัตสึริจังก็น่ารักนะครับ」

「โดนทาเทอิชิซังชมว่าน่ารัก ฉันก็ไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรหรอกค่ะ」

ฮายาโตะเอ๊ย … ฉันว่า ไปจีบคาวานะ คงยากน่าดู …

ก็ แม้แต่ฉัน คาวานะยังเย็นชาใส่เลย

「หืม～ ผู้หญิงคนไหนก็ได้สินะ」

「รุ่นพี่รุย ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ」

「จริงๆ แล้ว ฉันก็แอบคิดว่า จะลองชอบฮายาโตะดูเหมือนกันนะ」

「จริงเหรอครับ!?」

「แต่ตอนนี้ ฉันเกลียดนายแล้วล่ะ」

「ไม่นะ … 」

โครม! ฮายาโตะทรุดลงไปกองกับพื้น

เป็นคนเสียงดังจริงๆ … ว่าไป นายอาจจะเข้ากับโมนากะได้ก็ได้นะ

หลังจากแกล้งฮายาโตะพอหอมปากหอมคอแล้ว คาตาเสะยามะก็หันไปมองโมนากะ

「ฉันได้ยินเรื่องของเธอจากมาซาจิกะแล้วล่ะ ขอบคุณนะที่ช่วยงาน」

「ค่ะ! ไม่เป็นไรค่ะ! ขอโทษด้วยค่ะ!」

「ฮุๆ ทำไมตอบแบบนั้นล่ะ」

โมนากะดูเกร็งๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าคาตาเสะยามะที่ดูเป็นผู้ใหญ่

ดูเหมือนว่า เธอจะใช้ภาษาสุภาพกับรุ่นพี่ผู้หญิงคนนี้ หรือว่า เป็นเพราะอีกฝ่ายคือคาตาเสะยามะกัน คงไม่ใช่เพราะผมดูไม่มีความน่านับถือใช่มั้ย?

「ถึงจะไม่ได้เป็นกรรมการ แต่เธอก็ช่วยงานเยอะเลยนะ ฉันเอง แทบจะไม่ได้มาช่วยงานเลย รู้สึกผิดจัง」

คาตาเสะยามะพูดกับโมนากะด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

แต่ ในใจเธอคิดยังไงกันแน่? บทสนทนาระหว่างผู้หญิงนี่ มันดูไม่ออกเลยว่าคิดอะไรอยู่ ยิ่งเป็นคาตาเสะยามะด้วยแล้ว ยิ่งเดาใจยาก

「เอ่อ … คือ ฉัน เอาแต่สร้างปัญหาซะมากกว่า … 」

「โอ้ ในที่สุด ก็ยอมรับแล้วสินะ ว่าตัวเองเป็นตัวถ่วง」

「ก็ รุ่นพี่บอกว่า อยากให้ฉันมาช่วยนี่นา เลยจำใจมา!」

「ฉันไม่เคยพูดแบบนั้นนะ … 」

ดูเหมือนโมนากะจะระมัดระวังคำพูด เวลาอยู่ต่อหน้าคาตาเสะยามะ

บรรยากาศแบบนี้ มันน่ากลัว เลิกเถอะ … นั่นไง ฮายาโตะก็เงียบไปเลย

「โมนากะซังช่วยงานได้เยอะเลยนะคะ รองประธาน」

คาวานะที่โดนโมนากะกอดอยู่ พูดขึ้น น้ำเสียงดูอ่อนลง

ตอนแรก เธอไม่ชอบโมนากะ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่า เธอจะยอมรับโมนากะแล้ว

「ฉันไม่ได้สงสัยอะไรเลยนะ」

「เหรอคะ」

「อืม ถ้าคาวานะจังพูดแบบนั้น ก็คงจะจริง」