ยัยคนนี้จะทำให้การเปลี่ยนแปลงตัวเองของผมเสียเปล่า - ตอนที่ 28 เรียน

ตอนที่ 28

     “นี่ ๆ นักเรียนมารวมตัวกันตรงนี้ !“

ภายในโดมใหญ่ที่ใช้เป็นลานกิจกรรมชั่วคราวในคาบเรียนที่สอง มีนักเรียนสวมชุดพละสีฟ้าขาวที่เป็นสีประจำโรงเรียนจากสองห้องเรียนมารวมตัวกันเป็นสองกลุ่มใหญ่ มีเสียงซุบซิบหนาหูจากห้อง 2

”คุณเทียร์ร่า เราจะได้เรียนกับคุณเทียร์ร่าเหรอเนี่ย“

”อืม คุณเทียร์ร่านี่สวยวันสวยคืนจริง ๆ เลยนะ แต่นี่เอาจริงไม่คิดจะปกปิดอารมณ์เลยอะ เล่นมองพชรมันซะ“

ในขณะที่ห้องสองตื่นเต้น ห้อง 1 ที่เป็นห้องเรียนพิเศษสำหรับลูกคุณหนูขนาดแท้ก็มีเสียงซุบซิบพอกัน

“ห้อง 2 เหรอ อยากเรียนด้วยมานานแล้วจะได้รู้ว่าฉลาดสักแค่ไหน ถึงจะน่าเสียดายที่ได้เรียนวิชาลีลาศก็เถอะ”

บรรยากาศเรียนทั้งสองห้องแตกต่างกันโดนสิ้นเชิง ห้องสองให้บรรยากาศเป็นนักเรียนดีเด่น ทุกคนดูมีความรู้มารยาททุกอย่างครบคันเหมือนคนทั่วไป ขณะที่ห้อง 1 ก็ให้เป็นบรรยากาศทั่วไปเช่นเดียวกัน แต่ทุกคนจะให้เกียรติกันมากกว่า ในกลุ่มห้อง 1 แต่ละคนดูจะจับคู่ด้วยห้องเดียวกันเพียงอย่างเดียวเป็นพิเศษ ต่างจากห้อง 2 แม้อีโก้ด้วยความฉลาดสูง แต่ก็มีเพื่อน ๆ จากต่างห้องมากกว่า

ถ้าให้เทียบบรรยากาศน่าอยู่จริง ๆ ก็คงเป็นห้องสองที่เป็นกันเองมากกว่า แม้จะชอบเหน็บแนมระหว่างกลุ่มชายหญิงกันบ้างอย่างเช่นตอนนี้ที่หัวหน้าห้องจริง ๆ กำลังดึงคอเสื้อหัวหน้าฝ่ายชายแล้วบ่นใส่เจ้าตัวอยู่

”นี่ บอกให้เลิกทำตัวปัญญาอ่อนไง โต ๆ กันแล้วนะ ไปอยู่แถวหน้ากับฉันมา อาจารย์นานแล้ว“

”อา… เอ่อ ค้าบ~“

ขณะที่ห้องสองมีความวุ่นวายหน่อย ๆ ฝั่งห้อง 1 ก็จัดแถวกันเสร็จไปก่อนนานแล้ว ซึ่งในระหว่างนั้นเทียร์ร่าจะยืนอยู่คนเดียวโดยตลอด ดูเหมือนกะทั่งห้อง 1 เกินกว่าห้อง 2 ที่อีโก้สูงก็ไม่กล้าพูดกับเทียร์ร่าโดยตรง

พอเข้าแถวเสร็จ เทียร์ร่าที่เข้าแถวช้าสุดก็ถือโอกาสแทรกเข้ากลางแถวตรงกับพชรที่อยู่แถวผู้ชายห้องสองที่ชิดเทียร์ร่า พอทักทายพชรในยามเช้าโดยไม่สนใจบรรยากาศรอบข้างใด ๆ ทั้งนั้น

”เพชชี่~“

”หืม ?“

”ได้เจอเพชชี่ในเวลาเรียนด้วยล่ะ~“

คงเป็นเพราะความเหงาสะสมมาหลายปีจึงทำให้โหยหาพชรขนาดนี้ เดี๋ยวปล่อยให้เป็นแบบนี้เรื่อย ๆ สักพักคงจะลดน้อยลงเรื่อย ๆ ตามกาลเวลา พชรอดคิดแบบนั้นไม่ได้ถึงมันจะเป็นการคาดการที่ดูคิดลบไปหน่อยก็เถอะ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะแสดงออกมาชัดเจนขนาดไหน มากขนาดไหน ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นคนมีชื่อเสียง ยังมีโอกาสเจอคนดี ๆ มากกว่านี้อีกเยอะ จึงเป็นเหตุผลหลักที่พชรเพิ่งคิดได้ไม่นานและนำมาใช้ได้ในวันนี้

”หืม ?“

”คิดถึง~ อยากย้ายไปอยู่ห้องเพชชี่เร็ว ๆ แล้วค่ะ จะได้เจอกัน อยู่ด้วยกันทุกวันเลย~“

““”ห้อง ?”“”

เทียร์ร่าพูดถึงห้องเรียนที่อยากย้ายไปอยู่ด้วยสำหรับทั้งคู่เข้าใจกันดีโดยไม่ต้องขยายความ แต่ทว่าคนรอบข้างไม่ได้รู้เบื้องลึกเบื้องหลังพอได้ยินเทียร์ร่าพูดเช่นนั้นต่างเอียงคอชะงักงันกันเป็นแถบ ๆ เริ่มมีคำถามในหัวกันแล้ว ‘สองคนนี้ไปถึงขั้นไหนแล้วเนี่ย‘

บรรยากาศรอบข้างทั้งสอง ณ บัดนี้เต็มไปด้วยสีชมพูปล่อยความรู้สึกด้านบวกออกมาทำหลายคนทั้งหมั่นไส้ ทั้งเอ็นดูบุคลิกของเทียร์ร่าที่ก่อนหน้าไม่เคยแสดงที่ไหนมาก่อน

”อะแฮ่ม พวกเธอสองคน ตอนนี้ยังอยู่ในเวลาเรียนนะ คุยอะไรกัน ออกมาด้านหน้าเดี๋ยวนี้“

”อะ- ข- ขอโทษค่ะเพชชี่ แหะ แหะ“

พอโดนเรียกเทียร์ร่าก็ยิ้มเจื่อนหัวเราะแห้งค้อมศีรษะให้พชรก่อนเดินออกหน้าแถวกันสองคน ทำให้ทุกสายตาของสองห้องเรียนต่างจดจ้องไปที่ทั้งสอง

“เมื่อกี้คุยอะไรกัน”

“หนูเป็นคนชวนคุยเองค่ะ เพราะงั้นเพชชี- เอ่อ… พชรไม่ผิดค่ะ”

พอมาถึงหน้าห้องก็เหมือนจะเตรียมใจมาแล้ว เทียร์ร่าตอบกลับอาจารย์สาวทันทีน้อมรับคำผิดออกมาตรง ๆ โดยไม่สนใจแรงกดดันจากอาจารย์สาวที่ส่งให้เลยสักนิดเล่นซะพชรยิ้มเจื่อนส่ายหัวขณะที่อาจารย์สาวส่ายหัวเหมือนกัน

“ไม่ต้องมาจีบกันอยู่ตรงนี้เลย เมื่อกี้พวกเธอจีบกันระหว่างอาจารย์สอน ไม่ได้ตั้งใจฟังที่กำลังสอนอยู่ใช่ไหม“

”ฟังค่ะ… ให้จับคู่ชายหญิงต่างห้องเต้นลีลาศด้วยกันเพื่อเสริมทักษะเข้าสังคมใช่ไหมคะ ?“

‘หืม ? ดูเหมือนจะฟังอยู่แฮะ ตอนแรกกะจะตอบให้อยู่แล้วเชียว’

ขณะที่พชรพยักหน้าพอใจกับคำตอบสาวงาม ดูเหมือนทางฝั่งอาจารย์ดูจะยังไม่พอใจ เธอพยักหน้ามองสาวงามที่กำลังเท้าสะเอวเชิ่ดหน้ายืดอกหันเข้าหาพชรอย่างภูมิใจราวกับต้องการให้ชม

‘นี่ยังจะจีบกันต่ออีก เฮ้อ’

อาจารย์สาวถอนหายใจก่อนส่ายหน้า เพราะทั้งสองตอบคำถามของเธอได้จึงแสดงถึงการตั้งใจรับฟังบทเรียนเป็นอย่างดีพอเธอลองถามเกี่ยวกับที่มาของลีลาศกับเทียร์ร่าแล้วลงลึกไปอีกโดยบางคำถามเธอข้ามกระทั่งชั้นเรียนไปด้วยซ้ำแต่เทียร์ร่าดันตอบได้ทั้งหมด จึงไม่สามารถลงโทษนักเรียนคู่นี้ได้เว้นเสียแต่อย่างนึง

“อืม… โอเค ๆ ถึงพวกเธอจะเก่งแต่ก็ใช่ว่าจะละเลยคนรอบข้างได้นะ ยังไงครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรก จะประนีประนอมให้แล้วกัน… ถ้าอย่างนั้นพวกเธอจับคู่กันเต้นหน้าแถวแล้วค่อยกลับแถวแล้วกันนะ”

“ค่ะ !”

ดูเหมือนจะเป็นการลงโทษที่ไม่ได้ลงโทษพออาจารย์สั่งเธอพลันยิ้มร่าพยักหน้าหงึก ๆ แล้วยื่นมือทั้งสองให้ฝ่ายชายโดยไม่อายสื่อ

“เอิ่ม นี่อาจารย์ลงโทษอยู่นะ ช่วยลดความดีใจลงหน่อยเถอะ”

”อ- เอ่อ เข้าใจแล้วค่ะ…“

ดูเหมือนพชรว่าจะได้ผลดีกว่าอาจารย์ต่อว่าเสียอีก เทียร์ร่ายอมเชื่อฟังโดยง่าย เธอตอบรับอย่างห่อเหี่ยวขณะที่มือก็ยื่นให้อยู่อย่างนั้นแล้วตาก็เชยขึ้นมองฝ่ายชายไปด้วย ในท้ายที่สุดพชรก็จับมือข้างนึงของสาวงามแล้วโอบเอวเธอเข้ามาใกล้ด้วยมือที่ยังว่าง

ทั้งสองเริ่มเต้นกันอย่างชำนาญผลัดกันนำและตามกันอย่างเป็นธรรมชาติสะกดทุกสายตาให้จับจ้องด้วยอารมณ์หลากหลาย

“อะฮะฮะ เพชชี่เก่งมากค่ะ~ สนุกมากเลย“

“ชอบก็ดีแล้วล่ะ แต่ตอนนี้แค่เต้นอย่างเดียวก็พอ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย คนรอบข้างหมั่นไส้ฉันจะทั้งห้องแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ! ถ้าใครทำร้ายเพชชี่ ฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดเลย”

กระทั่งเต้นกันอยู่หน้าห้องยังอุตส่าห์จีบกันได้อีก อะไรจะขนาดนั้น อาจารย์สาวหลี่ตามองทั้งสองก็ส่ายหัว ยืนกอดอกมองทั้งสองไปจนจบการเต้นรำ

ทั้งสองเต้นรำกันดี ไม่มีข้อผิดพลาดใด ๆ ทั้งสิ้นแทบเรียกได้ว่าเพอร์เฟคได้เลยนั่นจึงยิ่งทำให้อาจารย์ค่อย ๆ เปลี่ยนมุมมองไปเล็กน้อย

“เทียร์ร่า แล้วก็พชร หมดคาบเรียนนี้อย่าเพิ่งกลับห้องล่ะ”

อาจารย์สาวก็กล่าวทิ้งท้ายหลังทั้งคู่เต้นรำเสร็จก่อนให้ท้้งสองกลับแถว เทียร์ร่ากับพชรพยักหน้าแล้วกลับที่เดิม

พชรนึกในหัว ‘อย่าเพิ่งกลับห้องเหรอ ชิบหายละ อาจารย์จะทำอะไรเนี่ย’ ยิ่งคิดยิ่งเหงื่อตก แม้อาจารย์คนนี้จะขึ้นชื่อเรื่องความใจดี มีน้ำใจกับนักเรียนแต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเกิดเธอไม่ชอบที่ทั้งสองพูดคุยกันในคาบเรียนโดยไม่สนใจบทเรียน เธอจะทำอะไรต่อไม่อาจรู้ โลกนี้ยิ่งมีวลีที่ว่าเมื่อคนเงียบหมดความอดทนยิ่งน่ากลัวอยู่ด้วย พอนึกก็อดกังวลไม่ได้

”นี่ ๆ เพชชี่ คาบนี้เราคู่กันนะ“

”หืม ? ได้สิ“

”ขอบคุณค่ะ !“

เทียร์ร่าพยักหน้าหงึก ๆ ชอบชายหนุ่มคนนี้จริง ๆ พอเข้าแถมก็ชอบกระซิบกันอยู่สองคนไปจนถึงเริ่มเรียนจริงจังเป็นเวลาสองชั่วโมง พอได้จับมือ ได้เต้นรำกับคนที่ชอบก็หัวเราะคิกคัก ถ้ากระโดดกอดได้คงทำไปแล้ว เธอดูจะคลั่งไคล้ชายหนุ่มคนนี้มากจริง ๆ

เพราะไม่ได้เจอกันมาตั้งแปดปี แถมยังคอยเก็บอารมณ์ เก็บกดความรู้สึกต่าง ๆ ไว้ในใจแทบไม่แสดงมันออกมาให้คนรอบเห็นจนเธอมีชื่อเล่นเป็นเจ้าหญิงชาเย็นในช่วง ม.ต้น ที่โรงเรียน

เพราะไม่ได้พูดคุยหรือมีปฏิสัมพันธ์กับใครมาก่อน เวลาเรียนมักนั่งเงียบอยู่คนเดียว เวลามีคนเข้าหามักตีตัวออกห่าง หรือบางทีหากเป็นช่วงอารมณ์ไม่ดีก็จะวีนใส่อีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์

เพราะแบบนั้นเมื่อได้เจอพชรจึงชอบใจ อารมณ์ที่สั่งสมมานาน ทั้งความโหยหา ความคิดถึง ความเหงาและความรักต่างระเบิดออกมาคราวเดียวในระยะเวลาอันสั้น เธอจึงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ส่วนใหญ่ของตนให้ได้ตามใจอยาก

บัดนี้ที่ต้องการของเธอจึงมีแค่พชร อยากได้พชร อยากให้พชรคนนี้เป็นแฟนและอยู่ด้วยกันไปตลอด ภาพที่เห็นจึงเป็นสาวงามที่แสดงความต้องการออกมาอย่างตรงไปตรงมา

“ขอบคุณค่ะเพชชี่ ! สนุกมากเลย~”

“ถ้าชอบก็โอเคแล้วล่ะ”

เทียร์ร่ากล่าวขอบคุณพชรชอบใจหลังจบคาบเรียน เธอเดินเข้าหาพชรแล้วแหงนหน้ายิ้มให้อย่างสดใส เล่นเอาพชรอดยกมือลูบหัวไม่ได้พอเห็นอาจารย์กำลังสนใจนักเรียนคนอื่น

“อือ…”

“ถ้างั้นไปหาอาจารย์กันเถอะ ขึ้นคาบต่อไปช้าเดี๋ยวโดนบ่นเอา“

”อื้อ !“