ยัยคนนี้จะทำให้การเปลี่ยนแปลงตัวเองของผมเสียเปล่า - ตอนที่ 18 กลับด้าน

ตอนที่ 18

 

     “เป็นไง ใจเย็นลงได้หรือยัง ?”

     พชรตัดสินใจเปิดปากถามสาวงามที่น้ำตาหยุดไหลได้สักพักแล้ว ก่อนหน้าเขาไม่แน่ใจเลยว่ามีใครเห็นเธอร้องไห้หรือเปล่า แต่หากให้คาดการณ์คงมีบ้างแหละที่เห็นทั้งสอง

      “อือ…“

      สาวงามตอบเพียงสั้น ๆ ขณะจ้องมองใบหน้าพชรเงียบ ๆ ทำเอาเขารู้สึกอึดอัดแทนที่จะดีใจ

      ”ทำไมตอนนี้พัชชี่- ไม่สิ เพชชี่ ทำไมตอนนี้เพชชี่ถึงไม่เหมือนตอน 8 ขวบเลยอะ“

      ”ก็… คนเราต้องเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ ตามวัยไม่ใช่ไง เหมือนอย่างเธอนั่นแหละ จำไม่เห็นได้เลย ว่าเป็นใครมาจากไหน“

      “อืม… เพชชี่จำไม่ได้เลยเหรอ ?”

      “เรื่องมันตั้งแต่ 8 ปีก่อน โทษทีนะที่ความจำสั้น”

      ใครมันจะไปจำเรื่องเมื่อ 8 ปีก่อนได้ ยิ่งเขาที่เป็นประเภทอยากทิ้งอดีตไปทั้งหมด มีเหรอจะเก็บรายละเอียด เรื่องตอนยังเด็กเขาแทบจะพับเก็บไว้ในถังขยะไปพร้อมกับรายละเอียดในช่วงที่เป็นนักเลงแล้ว

      เพราะงั้นต่อให้ใครมาถามในตอนนี้กระทั่งเพื่อนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันเป็นคนถาม เขาก็คงรีบตอบกลับว่าไม่รู้แบบไม่ต้องคิดทันที

      “ไม่เป็นไร”

      เทียร์ร่าส่ายหัว สิ่งที่ต้องการของเธอไม่ใช่ให้พชรจำรายละเอียดเมื่อก่อนได้ เธอไม่ใช่พวกให้ความสำคัญกับอดีตมากกว่าปัจจุบัน เพราะงั้นพชรจำไม่ได้จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ เธอเพียงแค่ยิ้มให้แล้วพยักหน้าเบา ๆ ก่อนยื่นมือขอขวดน้ำจากพชร

      ”พูดมาเยอะแล้ว หิวน้ำอะ ขอด้วยสิ“

      ”ห้ะ ? ทำไมไม่ไปซื้อใหม่-“

      ”ไม่อะ พี่พลอยแกสอนให้เป็นคนประหยัด ไม่ว่าจะเป็นเงิน 10 บาท หรือ 1 ล้านบาทก็ต้องรักมันให้เท่า ๆ กัน“

      “… นี่เธอล้อเล่นไหมเนี่ย”

      “เพราะงั้น ขอ…”

      เทียร์ร่ายื่นมือทั้งสองข้างขอขวดน้ำจากพชรโดยไม่รับฟังอะไรจากพชรแล้ว เขาไม่มั่นใจทำไมถึงดื้อรั้นอยากได้ แต่ก็ยอมมอบให้เพราะน้ำยังเหลืออยู่ครึ่งขวด คงดับกระหายเธอได้อยู่แล้ว

      พอเทียร์ร่าได้รับก็ยิ้มร่า เธอกล่าวขอบคุณทั้งที่เป็นของที่ตนซื้อมาแล้วดื่มตามพชรตรงนั้นขณะส่ายขาไปมา

     ”อืม… นี่ก็จะ 5 โมงครึ่งแล้ว น่าจะได้เวลากลับแล้วล่ะ“

     ”อื้อ ! วันนี้เพชชี่ก็เดินกลับเหมือนเดิมใช่ไหม ?“

     ”ก็… ใช่“

     ”ถ้างั้นเดี๋ยวเดินกลับเป็นเพื่อน“

     ”ไม่เป็นไร-“

     “บ้านฉันก็อยู่ถัดจากบ้านเพชชี่ไม่กี่กิโล เพราะงั้น ไปถึงบ้านเพชชี่ก่อนค่อยโทรหาพี่พลอยก็ได้“

     “เอ๊ะ ? ห้ะ ? เธอรู้ได้ไง”

     อะไรจะอยากไปด้วยขนาดนั้น ความดื้อรั้นสาวงามแสดงออกมาผ่านคำพูดและใบหน้าทำพชรปฏิเสธลำบาก พอได้มองหน้าสาวงามก็ยอมทำตามอย่างง่าย ๆ ราวกับต้องในมนต์เสน่ห์ทั้งที่ในหัวก็มีคำถาม

      เขามองสาวงามผมฟ้าในชุดเครื่องแบบโรงเรียนสักพักก่อนถอนหายใจแล้วหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้น ”เอากระเป๋าเธอมาสิ“ เขาพูด

      ”อือ“

      เทียร์ตอบรับแล้วมอบให้แต่โดยดีอย่างน่าประหลาด เขายกริมฝีปากหัวเราะก่อนลุกขึ้นแล้วเดินนำสาวงามออกนอกโรงเรียนขณะมีสายตามากมายมองตามไม่ขาดสาย จนกระทั่งออกมาด้านนอกก็ยังคงโดนมอง

      ระหว่างทางเดิน เทียร์ร่ามักเอ่ยปากถามนี่ชี้นั่นชวนพชรพูดคุยระหว่างทางจนไม่รู้สึกเบื่อ เธอดูเอนเตอร์เทนเก่งกว่าที่พชรคิดไว้ พอได้อยู่สองต่อสองที่ซึ่งเทียร์ร่าแสดงอารมณ์ออกมาขั้นสุดนั้น เขาไม่รู้สึกถึงความหงุดหงิดของตัวเองที่มีต่อสาวงามเลยสักนิด

      มันเป็นความรู้สึกสึกประหลาด ทั้งที่เขารู้สึกว่าเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่เขากลับสามารถตอบโต้สาวงามได้อย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่มีความรำคาญใด ๆ ในหัวเลยสักนิด

       ตลอดทางเทียร์ร่าจะชวนคุยเพียงแค่เรื่องความชอบ ไม่พูดถึงเรื่องอดีตราวกับรู้ว่าเขาไม่อยากนึก เธอถามว่าชอบกินอะไรบ้าง ไปไหนบ้าง ฟังเพลงแนวไหนบ้าง กระทั่งดาราคนโปรดไปจนถึงนักร้อง หรือแม้แต่ไอดอลก็ถาม

       ความสงสัยใคร่รู้เพราะอยากเก็บข้อมูลของพชรนั้นถูกแสดงออกมาตรง ๆ โดยไม่ปิดบังอะไรราวกับต้องการบอกอย่างตรงไปตรงมาผ่านการกระทำอย่างชัดเจน

       “นี่ ๆ เพชชี่ พรุ่งนี้อะ ฉันว่างนะ”

       “อืม ก็ดี จะได้พักผ่อน เป็นเน็ตไอดอลระดับประเทศคงไม่ค่อยมีเวลาพักใช่ไหมล่ะ”

       ”อือ… ไม่ใช่สิ จะบอกว่าเราไปเที่ยวด้วยกันไหมต่างหากล่ะ !“

       ”เอ๊ะ ? อย่างงั้นหรอกเหรอ อืม…”

       “ใช่ ๆ เพชชี่ว่างไหมคะ ?”

       จริง ๆ ตารางงานพรุ่งนี้ของพชรไม่มี แต่เขาทำหน้าปั้นยากแกล้งสาวงามตรงหน้าเฉย ๆ พอได้เห็นใบหน้าเป็นกังวลของเจ้าตัวก็หัวเราะในลำคอ ปฏิเสธไม่ได้เลยพอสาวงามอ่อนไหวแบบนี้จะดูน่าแกล้งเป็นพิเศษ

       “ก็ ไม่รู้สิ”

       “อือ… ขอโทษที่ทำตัวดื้อรั้นแล้วก็เห็นแก่ตัวนะคะ แต่ว่าเดือนนี้ฉันว่างแค่พรุ่งนี้นี้วันเดียวอะ ฉันอยากไปเที่ยวกับเพชชี่ในวันหยุด ไม่สิ ฉันไปได้หมดเลย จะเป็นร้านอาหารง่าย ๆ เดินเล่นริมทาง ติวหนังสือก็ได้ หรือถ้าเกิดพัชชี่ต้องทำงาน พาฉันไปทำงานด้วยก็ได้ เพราะงั้น…“

       ก็คือจะบอกเป็นนัยน์ ๆ ว่าแค่ต้องการอยู่กับพชรในวันหยุด พชรเข้าใจที่อีกฝ่ายสื่อจึงหัวเราะในลำคอถอนหายใจปัดความเขินอายในใจออกพร้อมอากาศในปอด

       เขามองใบหน้าสุดแสนจะคาดหวังของสาวงามผมฟ้า นัยน์ตาสีครามของเธอที่จ้องมองเขาอย่างคาดหวังนั้นสามารถสร้างความเสียหายแก่หัวใจพชรได้อย่างมหาศาล

        “เอิ่ม โทษที ๆ ที่จริงแล้วพรุ่งนี้ว่างทั้งวันน่ะ-”

       “จริงเหรอ ! ถ- ถ้างั้นพรุ่งนี้เพชชี่ไปไหนก็ได้เลยใช่ไหม !”

       “… นี่เธอจะพาไปไหน”

       ”ไม่มี ฉันน่ะ ไปที่ไหนก็ได้เลยนะ เพชชี่อยากไปที่ไหนเป็นพิเศษไหมคะ ?“

       ”ถามจริง ?“

       ”แน่นอนค่ะ ! พวกเราไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันตั้ง 8 ปีเลยนะคะ เพราะงั้นถ้าเกิดเพชชี่มีที่ที่อยากไปล่ะก็ บอกได้เลยนะ !“

       ”…“

       เจ้าตัวผุดยิ้มออกมาอย่างร่าเริงขณะพูดความต้องการออกมาอย่างเปิดเผยทำเอาพชรอยากลูบหัวเจ้าตัวเลยแต่ก็ต้องเก็บไว้เพราะควรมรู้สึกในใจที่ยังบอกว่า เขายังไม่ถึงขั้นนั้น

      ทั้งคู่เดินอยู่แบบนั้นโดยมีสาวงามคอยพูดเจี๊ยวจ๊าวเพิ่มเติมสีสันให้ชีวิตพชรอย่างไม่ขาดสาย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการได้รับพลังบวกจากสาวงามผู้น่ารักที่มีรอยยิ้มสวยงามนั้นทำให้พชรได้รับพลังบวกชั้นสูงไปในตัว

     ทั้งสองเดินอยู่แบบนั้นอีกไม่กี่นาทีก็มาถึงบ้านพชร สาวงามยืนจ้องบ้านพชรสักพักขณะที่ชำเลืองมองพชรซึ่งกำลังเปิดประตูรั้วบ้าน

      ”อืม ถึงแล้วล่ะ แล้ว ? พี่พลอยจะมารับเธอเมื่อไหร่เหรอ“

      “อีก 5 นาที…”

      “โอเค ถ้างั้นเดี๋ยวยืนเป็นเพื่อนระหว่างรอแล้วกัน”

      “ขอบคุณ… !”

      เพียงแค่ได้รับรู้ถึงความเอาใจใส่พชรเล็ก ๆ น้อย ๆ สาวงามก็รู้สึกดีเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดแล้ว เธอยกฝีปากยิ้มออกมาอย่างร่าเริงทำเอาลืมบุคลิกก่อนหน้าไปทั้งหมดไม่เหลือชิ้นดี

      5 นาทีที่ทั้งสองต้องรอ พชรเพียงแค่ยืนนิ่ง ๆ ขณะที่เทียร์ร่าเป็นฝ่ายชวนคุย เธอเป็นคนชวนคุยเก่งอย่างน่าประหลาดมาตั้งแต่ก่อนหน้า ไม่อาจรู้ว่าเป็นเพราะความเหงาหรือเพราะเก็บกดมานาน ท่าทางเจ้าตัวตอนนี้ร่าเริงมากยิ่งขึ้น มากจนไม่รู้จะมากยังไง

      ทั้งคู่ยืนรอหน้าบ้านพชรโดยมีสาวงามเป็นผู้นำในบทสนทนาจนผ่านไป 5 นาทีในที่สุด รถประจำบ้านสุดหรูของเทียร์ร่าก็มาถึง เธอโบกมือลาพชรเสร็จ กำลังจะขึ้นรถแต่ก็หยุดกลางคันเสียก่อน

      ”อือ เพชชี่คะ คือว่าอยากเพิ่มเพื่อนในโซเชียลทุกอย่างเลยอะ“

      นั่นเป็นคำพูดปิดท้ายที่ทำให้พชรถอนหายใจ เขายืนนิ่งสักพักก่อนมอบมือถือให้แก่เทียร์ร่าดูชื่อ กับ ID ทุกแพลตฟอร์มที่เขามีโดยไม่ได้ปิดบังใด ๆ พอสาวงามได้มือถือก็ยิ้มร่า แทนที่เธอจะเป็นฝ่ายเพิ่มรายชื่อของพชร กับกลายเป็นเพิ่มรายชื่อของตัวเองในเครื่องของพชรทุกแพลตฟอร์มแทน

       “น้ำขวดนั้นไม่ใช่ว่าหมดแล้วเหรอ ฝากฉันทิ้งก็ได้นะ ถังขยะอยู่ไม่ไกล”

       พอสาวงามเพิ่มรายชื่อเสร็จแล้วรับมือถือจากอีกฝ่ายมาเสร็จสรรพก็มองเห็นขวดน้ำใต้วงแขนของสาวงามที่ยังไม่ทิ้ง เขากำลังจะรับมันไปทิ้งต่อ แต่สาวงามกับปฏิเสธโดยบอกจะกลับไปทิ้งที่บ้านแล้วขึ้นรถไปทั้งอย่างนั้นแล้วบอกลาปิดท้ายอย่างร่าเริง

        “เพชชี่ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ ! จะมาหาแต่เช้าเลย !”