ยัยคนนี้จะทำให้การเปลี่ยนแปลงตัวเองของผมเสียเปล่า - ตอนที่ 13 แปลก

ตอนที่ 13

 

    [ อย่างที่แปดคือยิ่งมองยิ่งหวาดเสียวยิ่งกลัวพลัดตก รอบข้างว่างเปล่ามองเห็นเพียงสีทะเลที่ไม่ได้สะท้อนแสง ส่วนอย่างสุดท้ายคือเคลื่อนที่ลำบากไม่ได้เดินแต่เป็นการสะบัดดิ้นให้ลอยเหนือพื้น จะเข้าด้านในโดยส่วนใหญ่ต้องเปลี่ยนเครื่องแบบ ส่วนความถูกต้องของอย่างที่ 9 คือ H ]

      “สะบัดดิ้นให้ลอยเหนือพื้น พร้อมทั้งเปลี่ยนเครื่องแบบเหรอ ?“

      เทียร์ร่าพึมพำขณะเอียงคอพลางดูเวลาในมือถือ

      ”เหลืออีกแค่ 10 นาทีเองอะ แบบนี้ใครจะไปหาทันกัน นี่แกล้งกันเล่นไหมเนี่ย“

      เทียร์ร่าพึมพำขณะอ่านกระดาษในมือ เพราะที่ผ่านมาทั้งสองแทบจะเป็นกลุ่มแรกที่เจอคำใบ้มาโดยตลอดมีคนเจอก่อนอยู่บ้างประปราย ยืนยันได้จากตัวพชรที่เลอะ เขอะไปด้วยแป้งและสี ขนาดทั้งคู่ที่นำคนอื่น ๆ มาโดยตลอดยังมีสีกับแป้งเต็มตัวขนาดนี้ ยังทำไม่เสร็จแถมยังเหลือเวลาเพียงสิบนาที จะมีหรือที่คนอื่นจะผ่านได้

      “เฮ้อ แค่วิเคราะห์คำใบ้ก็น่าจะกินเวลานานแล้ว…”

      พชรนั่งลงกับม้านั่งกุมคางพึมพำขณะที่สาวงามมองรอบ ๆ ซึ่งเห็นผู้คนนั่งพักเหนื่อยบ้าง ดื่มน้ำบ้าง วิ่งวุ่นบ้าง บรรยากาศตอนนี้วุ่นวายสุด ๆ จนดูไม่เหมือนโรงเรียน

      รอบข้างวิ่งไปมาราวกับหนีอะไรสักอย่าง เทียร์ร่ามองพวกเขาแล้วส่ายหัว เธอพึมพำคำใบ้คนอยู่เดียวสักพัก ไม่นานก็ต้องร้องอ๋อ

      ”นี่ นายพชร สะบัดดิ้นให้ลอยเหนือพื้นนี่หมายถึงว่ายน้ำไหม ? นอกจากนี้ยังต้องเปลี่ยนเครื่องแบบอีก ฉันคิดว่าเครื่องแบบที่เปลี่ยนน่าจะเป็นชุดว่ายน้ำ… เพราะงั้นฉันว่าคำใบ้มันน่าจะ…”

      “สระว่ายน้ำใช่ไหม ?”

      “คิดว่านะ”

      “สุดยอด ถ้างั้นเราไปกันเลย !“

      พชรลุกขึ้นรีบวิ่งไปยังสระว่ายน้ำที่อยู่อีกฝั่งจากที่ตนอยู่ ปัจจุบันพวกเขาอยู่อาคาร 4 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นในขณะที่จุดต่อไปพวกเขาต้องไปอาคารหนึ่งที่ลึกเข้าไปในโรงเรียนซึ่งอยู่ห่างจากพวกเขาถึง 200 เมตร

      ในขณะที่คิดพวกเขาก็กินเวลาไป 3 นาทีแล้ว ซึ่งเวลาก็เหลือเพียง 7 นาทีในการวิ่งไปอาคารหนึ่งที่อยู่ข้างโรงอาหาร ซึ่งแค่วิ่งก็กินเวลาไปเกือบนาทีแล้ว แถมพอมาถึงยังต้องให้สาวงามพักอีกเพราะร่างกายไม่เคยผ่านการออกกำลังกายอย่างหนักมาก่อนแม้ระหว่างทางเธอบอก “ล่วงหน้าไปก่อนเลย”

       แต่พชรกลับไม่ได้สนใจ เขาเพียงแค่ค่อย ๆ วิ่งตามจังหวะของสาวงามไปเรื่อย ๆ ทั้งอย่างนั้นแล้วบอกปิดท้าย “ไม่เป็นไร”

      จนพอผ่านมาถึงหน้าอาคาร 1 ที่มีผู้คนอยู่ประปรายเขาก็พูดขึ้นอีกรอบ “เล่นมาด้วยกัน เราก็ต้องผ่านมันไปด้วยกันดิ” ทำเอาสาวงามขมวดคิ้ว ”นี่นายตั้งใจจะให้ฉันฝืนร่างกายตัวเองหรือไง เราวิ่งมาทั้งวันแล้วนะ ฉันเหนื่อยจะตายแล้ว ถ้ารออยู่แบบนี้เดี๋ยวก็โดนทำโทษกันทั้งคู่หรอก”

      พชรมองสาวงามแล้วยกริมฝีปากเบา ๆ

      “ไม่เป็นไรหรอก พักกันก่อนก็ได้”

      “นี่นาย ถ้าเกิดเราทำไม่เสร็จเราจะโดนทำโทษกันทั้งคู่นะ“

      ”โทษที ฉันเองก็ชักเหนื่อยเหมือนกันแล้วสิ“

      ”นี่ ! ฉันไม่ได้อยากโดนทำโทษนะ ถ้าเกิดจะโดนก็โดนคนเดียวไปเลย”

      สาวงามพยายามลุกขึ้นไปหาคำใบ้ต่อคนเดียวขณะแสดงท่าทีขึงขังทำเอาพชรหัวเราะในลำคอเอ็นดูเจ้าตัว เธอคงไม่อยากให้ความพยายามทั้งหมดสูญเปล่าเขาเข้าใจดี

      แต่ตอนนี้เธอวิ่งมาทั้งวันจนหมดแรงแล้ว จะวิ่งต่อก็มีแต่จะแข้งขาอ่อนแรงเปล่า ๆ แถมด้านหน้ายังเป็นสระว่ายน้ำที่ซึ่งยังไงพชรก็คาดการณ์ไว้ว่ายังไงก็ต้องกระโดดน้ำ จึงไม่ได้ไปต่อ

       “ที่ทำมาทั้งหมดเธออยากจะผ่านกิจกรรมนี้ให้ได้จริง ๆ เหรอ ?”

       พอพชรถาม สาวงามพลันขมวดคิ้ว

       “ก็ใช่ไง นี่เป็นกิจกรรมแรกที่ฉันได้เข้าร่วมแล้วจริงจังกับมันเลยนะ”

       ”แน่ใจ ? แค่ผ่านกิจกรรมอย่างเดียวนะ“

       ”นี่นายตั้งใจจะพูดอะไร“

       ”…“

       พชรไม่ได้ตอบอะไรแต่ยื่นแขนค้ำด้านหลังแล้วมองท้องฟ้ายามเย็นที่แดดอ่อนลงแล้ว

       เทียร์ร่าไม่เข้าใจอีกฝ่าย เธอเอียงคอมองพชรอยู่อย่างนั้นสักพักไม่นานก็ยอมนั่งลงอีกรอบแต่โดยดีในที่สุดราวกับนึกอะไรขึ้นได้

       เธอหลี่ตาก่อนถอนหายใจอย่างแรง

       “ไม่เข้าใจ สรุปนายอยากให้ฉันพัก อยากพาฉันผ่านกิจกรรม หรือไม่อยากตอบคำถามฉันกันแน่”

       “ไม่รู้สิ ทั้งหมดมั้ง ?”

      กับคำตอบอีกฝ่ายทำเอาสาวงามชะงัก ไม่ใช่เพราะทั้งหมด แต่เพราะบางจุดซึ่งเป็นที่เธอต้องการมากที่สุด  อีกฝ่ายกลับไม่อยาก เทียร์ร่าขมวดคิ้วจนแทบชนกันเพราะความหงุดหงิด

       ทั้งหมดที่ทำมาตลอดทั้งบ่าย วิ่งวุ่น ให้ความร่วมมือทุกอย่างแทบไม่ปริปากบ่นมาโดยตลอด แต่พอมาถึงตอนนี้กลับจะบอกให้ล้มเลิกเพราะไม่อยากทำในสิ่งที่สัญญาน่ะเหรอ ?

       “เพ้อเจ้ออะไร นายคิดว่านั่งให้เวลาผ่านไปอย่างนี้เราจะผ่านได้หรือไง อย่ามาทำตัวโลภมากไปหน่อยเลย”

       “ฮ- เฮ้ อย่าเพิ่งโกรธเซ่”

       พอได้ละสายตาจากจากท้องฟ้าแล้วหันมองสาวงามพองแก้มจ้องเขาตาเป็นมัน ไม่ใช่จะจีบหรือตกหลุมรักแน่นอนพชรรู้ได้ทันทีตามสัญชาตญาณ

        ”ตอนนี้เหลือเวลาแค่ 3 นาทีแล้ว“

        ”อะไร ? คือจะบังคับฉัน ?”

        “อา โธ่ นายมันไม่สุภาพบุรุษเอาซะเลย ก็ได้งั้นฉันจะไปต่อ”

        ระหว่างนั่งก็มีแรงพอสมควรแล้ว เธอฝืนร่างกายลุกขึ้นเดินเข้าไปในตัวอาคารทั้งอย่างนั้นปล่อยพชรนั่งคนเดียวอยู่แบบนั้น

      “เหลือแค่ 3 นาทีอะนะ จะเข้าไป”

      พชรนั่งถอนหายใจมองอีกฝ่ายวิ่งหายลับข้างในก่อนถอนหายใจ เขามองภาพสาวงามผู้จริงจังกับกิจกรรมอย่างไม่เคยได้ยินมาก่อนสักพักก็ตัดสินใจเข้าไปด้านในตามสาวงามหลังผ่านไป 1 นาที

       “เดี๋ยวนะ เธอทำอะไรล่ะนั่น“

       พอพชรเข้ามาด้านในก็พบสาวงามลงไปยังสระว่ายน้ำแล้ว ทั้งตัวของเธอตอนนี้เปียกโชก เธอพยายามเดินใต้น้ำไปยังกล่องสีดำกลางสระที่เห็นได้อย่างชัดเจน

        พชรพอเห็นท่าทางเจ้าตัวก็อดหัวเราะลั่นไม่ได้

        ”ว่ายน้ำไม่เป็นยังกล้าลงไปอีกนะ“

        ”ถ้าไม่อยากทำตามสัญญาก็เงียบไปเลย“

        ”…“

        ขณะที่เธอเดินไปยังกล่องกลางน้ำเวลาก็เดินจนเหลือเพียงไม่ถึงนาทีแล้ว พชรถอนหายใจก่อนนั่งลงริมสระทั้งอย่างนั้น สำหรับตอนนี้ต่อให้เธอพยายามมากแค่ไหน เร่งเวลามากเท่าไหร่เธอก็คงกลับขึ้นมาจากสระไม่ทันเวลาอยู่ดี

        ถ้าเกิดเธอว่ายน้ำเป็นคงพอมีโอกาส แต่ตอนนี้เธอกำลังพยายามใช้เท้าเดินตามพื้นอย่างช้า ๆ เพราะน้ำอยู่ลึกเทียบลำคอจึงเดินเร็วไม่ได้ เพราะคลื่นกับความหนาแน่นของน้ำ

         พอสาวงามเดินไปสักพักก็ถึงกล่องสี่เหลี่ยมสีดำกลางสระ เธอสูดลมพองแก้มมือปิดจมูกกลั้นหายใจก่อนดำลงน้ำแล้วหยิบกล่องนั้นขึ้นมา

         “หยิบได้แล้วจะทำไงต่อ ?”

         “ก็อ่านไง”

         “เหรอ ?“

         ”นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง หยิบขึ้นมาขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่อ่านจะหยิบขึ้นมาทำไม“

         ”แน่ใจ ?“

         ”…“

         สาวงามเงียบราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้ พชรมองหน้าอีกฝ่ายก็หัวเราะ เขายิ้มอ่อนให้เทียร์ร่าก่อนพูดความจริงออกไปทำลายความพยายามของสาวงามให้แหลก

         ”ตอนนี้หมดเวลาแล้-“

         พูดยังทันจบ เสียงออดทั่วโรงเรียนก็ดังเรียกความสนใจจากนักเรียนทุกคนให้หยุดการกระทำทุกอย่างรวมไปถึงสาวงามที่ยังอยู่ในน้ำ แต่ดูเหมือนสาวงาม ณ ขณะนั้นจะยังไม่อยากยอมแพ้ เธอพูด ”ตอนนี้ยังพอมีเวลาก่อนไปรวมกลุ่มอยู่…“

          ”ถามจริง ? นี่ยังไม่หมดหวังอีกเหรอ ?“

          ”พูดบ้าอะไร ฉันน่ะต่อให้ตายยังไงก็ไม่มีทางหมดหวังหรอก หรือต่อให้เป็นแบบนั้นจริง ๆ ฉันคงหมดไปตั้งแต่ 5 ปีแรกแล้วมั้ง“

        “นี่เธอตามหามาโดยตลอดเลยเหรอ”

        สาวงามไม่ได้ตอบอีกฝ่ายแต่พยายามเปิดกล่องสีดำดูคำตอบข้อสุดท้ายทั้งที่ตนยังไม่ทันได้ขึ้นจากน้ำ เธอพยายามแงะมันสุดแรง

         ‘นักเรียนที่ยังอยู่ตามอาคารรีบไปรวมกลุ่มที่โดมใหญ่ภายใน 5 นาที !’

          “หมดเวลาแล้วแน่ะ-”

          “ไม่ไป !”

          “หา !?”

          จู่ ๆ จะมางอแงอะไรเนี่ย ? พชรเอียงคอไม่เข้าใจสาวงามผู้ไม่ยอมขึ้นจากสระ เขามองเจ้าตัวที่อยู่กลางสะพลางถอนหายใจ

         “น่า เทียร์ร่า ขึ้นมาเถอะ อย่ามาทำตัวงอแงตอนนี้เดะ เดี๋ยวเราโดนซ่อมเสริมกันทั้งคู่นะ“

         “ใครสน ! ถ้านายอยากให้ขึ้นก็บอกมาเดี๋ยวนี้เลย !”

        “บอก ? บอกเรื่อง ?”

       พชรเอียงคอขณะมองสาวงามในสระน้ำผู้ตัวเปียกทั้งตัวเหมือนจะไม่ยอมขึ้นในเร็ววัน

       “ตอนนี้หมดเวลากิจกรรมไปแล้วไง ไหนล่ะคำสัญญาอะ ลืมไปแล้วหรือไง !”

       อะไรจะขนาดนั้น แค่หาเด็กผู้ชายคนนึงถึงขั้นยอมงอแงใส่ใครก็ไม่รู้เลยไง ? พชรหัวเราะในลำคอมองสาวน้อยในสระ เขามองนาฬิกาในมือที่เดินเหลือเวลาน้อยลงเรื่อย ๆ ก่อนถอนหายใจแล้วลงสระตามสาวงามแล้วจับแขนพยายามลากเจ้าตัวขึ้นมา

        “ป- ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ! ฉันไม่ได้สนิทกันกับนาย ถ้าเกิดจับมากกว่านี้ฉันโพสต์ประจานแน่ !“

        “นี่ ช่วยเงียบหน่อยเถอะ ขอร้องล่ะ ที่ทำก็เพื่อให้พวกเราไม่โดนลงโทษนะ“

        ”เหอะ อย่ามาใช้คำว่าเราให้สวยหรูเลย จริง ๆ แล้วนายก็แค่ไม่อยากโดนลงโทษเท่านั้นแหละ ถ้าเกิดนายสนใจฉันจริง ๆ คงบอกมาแล้วว่าคนวาดรูปนั้นเป็นใคร“

         ”เธอเนี่ยหัวรั้นจริง ๆ เลยนะเป็นโรคเจ้าหญิงหรือไง“

         ”ร- โรคเจ้าหญิง…? พชร เพชร พัฒ… รัตนากร… อือ…”

         การพึมพำรอบนี้พชรได้ยินเต็มสองหู เขาแปลกใจจนต้องมองสาวงามที่ยอมทำตามหลังจากเขาพูดแดกดัน

         จะว่ายอมทำตามก็ไม่เชิง เจ้าตัวเพียงแค่เหม่อจนไม่สนใจพชรในตอนนี้ต่างหาก สายตาเธอเหม่อมองด้านหน้าขณะที่ปากพึมพำข้อมูลต่าง ๆ ในหัวออกมาทำเอาพชรขนหัวลุกซู่ในความแม่นของสาวงาม

        เขาไม่รู้ว่ามีคำพูดอะไรทำให้สาวงามปิ๊งทุกอย่างขึ้นมาจึงเอียงคอเงียบ ๆ

        “อืม…”

        พอนึกบางอย่างขึ้นได้ก็ทิ้งกล่องดำในมือออกข้างแล้วมองพชรที่อยู่ข้าง ๆ สักพักก็เขย่งเท้าดึงคอเสื้อพชรลงดูผิวหนังช่วงไหล่ของพชรหน้าตาเฉยเสียอย่างนั้น

        “…”

        “ท- ทำอะไรของเธอเนี่ย”

        กับการดึงแขนเสื้อแบบไม่ให้สัญญาณของสาวงามทำพชรแก้มเปลี่ยนสีด้วยความอาย เขาดึงมืออีกฝ่ายออกเบา ๆ ซึ่งเทียร์ร่าให้ความร่วมมืออย่างดีเพียงแต่ตอนนี้เจ้าตัวกลับเหม่อยิ่งกว่าเดิมหลังดึงคอเสื้อพชร

        ’เดี๋ยวก็เหม่อ เดี๋ยวก็หงุดหงิด อะไรของยัยนี่กันเนี่ย‘

       พอมาถึงริมสระ พชรก็ขึ้นก่อนแล้วค่อยจับมือสาวงามระหว่างเกาะบันไดขึ้นมา น่าแปลกใจที่คราวนี้เจ้าตัวเงียบแล้วยื่นมือให้จับแต่โดยดี

       “แล้วเราจะเอายังไงกับชุดนี้ดีเนี่ย…”

       ตอนนี้ชุดสีดำทั้งคู่แทบแนบชิดกับลำตัวให้เคลื่อนไหวลำบาก พชรมองสาวงามที่เงียบเหม่ออยู่คนเดียวก็เอียงคอ

       “นี่เราต้องไปรวมกลุ่มกับคนอื่น ๆ ในสภาพนี้จริงดิ ?“

       ”พชร…“

       อยู่ ๆ สาวงามก็เรียกชื่อห้วน ๆ ไม่ให้ซุ่มให้เสียงอย่างไม่เคยทำมาก่อน

       ”อะไร ? ว่า ?“

       ”… ไม่มีไร”

       พอพชรมองหน้าระหว่างเดินอยู่ ๆ ใบหน้าเจ้าตัวก็แดงก่ำแล้วเบือนหน้าหนีเสียอย่างนั้น พชรไม่เข้าใจอีกฝ่ายจึงเดินต่อเงียบ ๆ ขณะที่มือยังจับแขนสาวงามทั้งอย่างนั้น