ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 16.2

ตอนที่ 16-2 ใช้เเจกันทุบ

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้เว่ยหยางกำลังจดจ่ออยู่กับภาพที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า

แม่นมจ้าวกำลังป้อนซุปให้กับผู้ที่กำลังนอนป่วยอยู่บนเตียง

หลี่เว่ยหยางจึงรีบเดินไปข้างหน้า และใช้มือปัดถ้วยซุปออกจากมือของแม่นมจ้าวในทันที

ถ้วยซุปนั้นตกลงบนพื้น และแตกกระจายทันที ส่วนน้ำซุปนั้นหกเลอะเทอะไปทั่วพื้น

“ผู้ใดกล้า?!”

หลี่เว่ยหยางคำรามออกมาเหมือนคนเสียสติ

“แม่นมจ้าว ดวงตาของท่านฝ้าฟางจนจำข้ามิได้หรือ”

เมื่อตระหนักถึงบุคคลที่อยู่ตรงหน้า แม่นมจ้าวจึงตื่นตระหนก และมีอาการสั่นไปทั้งร่างด้วยความหวาดกลัว

ฮัวเหม่ยบอกกับข้าว่า คุณหนูสามจะมาที่นี่ตอนหนึ่งทุ่มมิใช่หรือ? เหตุใดท่านจึงมาก่อนเวลานัด?

“ผู้ใดสั่งให้เจ้าเอาซุปนี้มาให้ชิหยินเหนียนกิน?!”

น้ำเสียงของหลี่เว่ยหยางหนักแน่นและแข็งกร้าว ซึ่งมิเหมือนกับเด็กสาวอายุสิบสามผู้บอบบางเลยแม้แต่น้อย

แม่นมจ้าวมีความรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก และได้กล่าวอย่างตะกุกตะกักว่า

“มัน. . . มัน. . .”

ชิหยินเหนียง ผู้ซึ่งกำลังนอนป่วยอยู่บนเตียง มีอาการสะดุ้งสุดตัว และละล่ำละลักเอ่ยถามออกมาว่า

“เว่ยหยาง? เจ้าคือเว่ยหยางจริง ๆ หรือ!”

ชิหยินเหนียนเป็นคนละเอียดอ่อนอย่างแท้จริง

แม้ว่านางจะยังอายุมิมากเท่าไหร่แต่รูปร่างหน้าตาของนางนั้นแก่กว่าอายุจริงมาก มิหนำซ้ำตอนนี้ยังมาป่วยหนักอีก

ร่างกายนั้นผอมแห้งเสียจนทำให้กำไลหยกที่ข้อมือของนางหลวมมาก จนพร้อมที่จะหลุดออกมาได้ทุกขณะ

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เว่ยหยางได้พบกับมารดาผู้ให้กำเนิดของตนเอง

ดวงตาของเว่ยหยางมีน้ำตาคลอเต็มเบ้าตาโดยมิรู้ตัว แต่นางมิได้ตอบกลับชิหยินเหนียง

แต่กระพริบตาอย่างรวดเร็วสองสามครั้ง พร้อมกับชี้นิ้วไปที่พื้น และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดุดันออกมาว่า

“แม่นมข้าว เจ้าช่างกล้านัก ผู้ใดสั่งให้เจ้าทำในสิ่งที่ชั่วช้าเช่นนี้ นี่ถึงขั้นพยายามจะฆ่าชิหยินเหนียงเลยหรือ?!”

แม่นมจ้าวกำลังจะอ้าปากเพื่อโต้เถียง แต่ได้เหลือบไปเห็นมดสองสามตัวนอนตายอยู่ที่พื้น บริเวณข้าง ๆ น้ำซุปที่หกอยู่

เห็นได้ชัดว่า การตายของพวกมันเกิดจากพิษที่อยู่ในน้ำซุป

นางมิสามารถแก้ตัวได้อีกต่อไป จึงคิดที่จะหนี นางหันหลังและกำลังจะวิ่งไปที่ประตู

หลี่เว่ยหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า

“เจ้าสองคนจับตัวนางมาให้ข้า!”

ไป๋จือและสาวใช้อีกคนสบตากัน

ทันใดนั้นทั้งสองคนก็กระโจนเข้าหาแม่นมจ้าว และคว้าแขนของนางเอาไว้คนละข้าง

ในระหว่างนั้น แม่นมผู้นี้ได้พยายามดิ้นรน และต่อสู้อย่างสุดกำลัง

ในขณะเดียวกันนั้น หลี่เว่ยหยางจึงเดินเข้าไปหานาง และตบหน้าอย่างรุนแรง เสียงนั้นดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง

“เจ้าบังอาจสังหารชิหยินเหนียงเลยหรือ!”

แม่นมจ้าวเจ็บปวด และรู้สึกโกรธมากขณะที่กรีดร้องออกมาเหมือนกับคนเสียสติ

“คุณหนูสาม! ฮูหยินใหญ่ส่งข้ามาดูแลท่าน! ท่านจะมาตบตีข้าเช่นนี้มิได้!”

สิ่งที่ข้าจะทำมิเพียงแต่จะตบตีเจ้าเท่านั้น แต่ข้าจะกำจัดเจ้าด้วย!

ชั่วพริบตา หลี่เว่ยหยางได้ตัดสินใจบางอย่าง ขณะที่หยิบแจกันดอกไม้ขนาดใหญ่

ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วยกขึ้นเหนือศีรษะของแม่นมจ้าว

แม่นมจ้าวเงยหน้าขึ้นมองไปยังแจกันด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

ขณะที่มือของเว่ยหยางกำลังยกขึ้นเหนือศีรษะของแม่นมจ้าวผู้นี้

แม่นมจ้าวได้สังเกตเห็นสีหน้าลังเลใจของเว่ยหยาง

“คุณหนูสาม หากท่านทุ่มมันลงมาใส่ข้า เรื่องนี้จะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่!”

แต่สำหรับคำกล่าวเหล่านั้นที่ออกมาจากแม่นมจ้าวนั้น มันช่วยเว่ยหยางในการตัดสินใจที่ไร้หัวใจของนาง

ความรู้สึกบางอย่างบอก กับเว่ยหยางว่า เรื่องนี้นางต้องจัดการให้เด็ดขาด และห้ามใจอ่อน

แต่ลึก ๆ แล้วในจิตสำนึกของนางมันมิใช่เรื่องง่ายเลย ที่จะปลิดชีพผู้อื่นด้วยสองมือของตนเอง

และเมื่อได้เผชิญหน้ากับดวงตาที่น่ากลัวคู่นั้น นางจึงอดมิได้ที่จะทุ่มแจกันนั้นลงด้วยความรุนแรงที่สุด

เว่ยหยางทุ่มแจกันดอกไม้ใบนั้นลงบนศีรษะของแม่นมจ้าวด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดของนาง

ทันทีที่เลือดไหลออกมาจากศีรษะนั้น ดวงตาของแม่นมเบิกกว้าง และร่างกายของนางนั้นอ่อนปวกเปียกไปหมด

สาวใช้ทั้งสองอยู่ในอาการตื่นตระหนก และปล่อยมือออกจากแม่นมจ้าวทันที

ขณะที่ร่างไร้วิญญาณร่างนั้นเต็มไปด้วยเลือด และล้มลงนอนไปกับพื้น

ใบหน้าของหลี่เว่ยหยางซีดราวกับเห็นผี ขณะที่นางวางแจกันดอกไม้ลงอย่างช้า ๆ

หลังจากนั้นมินาน นางกลับมาสงบสติอารมณ์และเริ่มตั้งสติ ขณะที่จ้องมองไปที่อีกสามคนในห้อง

พวกนางยังคงอยู่ในอาการตกตะลึง ซึ่งเกิดจากความสยดสยองที่อยู่ตรงหน้า เว่ยหยางจึงกล่าวขึ้นว่า

“จะต้องกลัวอันใด! นางมาที่นี่เพื่อต้องการสังหารชิหยินเหนียน สมควรแล้วที่มีจุดจบเช่นนี้!”

ไป๋จือสงบลงแล้ว จากนั้นจึงนั่งลงเพื่อตรวจสอบชีพจรของแม่นมจ้าว

“ดูเหมือนว่า . . . ดูเหมือนว่านางจะหยุดหายใจแล้ว!” ไป๋จื่อกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หลี่เว่ยหยางจ้องมองไปยังแม่นมจ้าวอย่างเย็นชา

แม่เฒ่าผู้นี้รับคำสั่งมาจากฮูหยินใหญ่ ให้มาที่นี่เพื่อสังหารชิหยินเหนียง

หากเว่ยหยางมาตามเวลาที่นัดเอาไว้กับฮัวเหม่ย มารดาผู้ให้กำเนิดของนางก็จะต้องเสียชีวิตก่อนที่นางจะมาถึง

และหากก่อนหน้านี้ นางใจอ่อน และปล่อยให้แม่นมจ้าวมีชีวิตอยู่

มิต้องสงสัยเลยว่า แม่นมจ้าวจะต้องไปหาฮูหยินใหญ่ และบอกกล่าวเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น

เมื่อเป็นเช่นนั้น สองแม่ลูกก็จะมิมีอันใดเหลือเลยแม้แต่ลมหายใจ เพราะฉะนั้นนางมิมีทางเลือก

“คุณหนู ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี?”

เหงื่อหยดลงมาจากหน้าผากของไป๋จือ และร่างนั้นเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

บุคลิกที่แข็งแกร่งของคุณหนูสามมิเหมือนกับหญิงสาวทั่วไป นางจึงตัดสินใจที่จะรับใช้คุณหนูสามด้วยใจจริง

ดังนั้นไป๋จื่อจะมิทำอันใดที่จะเป็นการทรยศ และหักหลังต่อนายหญิงตัวน้อยผู้นี้เด็ดขาด

หลี่เว่ยหยางกำลังจะอ้าปากเพื่อกล่าวอันใดบางอย่าง แต่ได้ยินเสียงของชิหยินเหนียง ผู้ซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงกล่าวขึ้นว่า

“ซีอุยเอ๋อไปเอากระเป๋ามา และนำศพของนางใส่ไว้ในนั้น

จากนั้นมัดไว้กับก้อนหินหนัก แล้วโยนลงไปในสระบัวหลังหน้าต่างนั่น

เจ้าต้องทำให้เรียบร้อยและรวดเร็วที่สุด เข้าใจหรือไม่”