ยอดนักรบจอมราชัน - ตอนที่ 84 ชะตากรรมของนักฆ่า

ในความเป็นจริงนั้นเย่เชียนเพียงแค่คาดเดาเอาเท่านั้นเขาไม่ค่อยแน่ใจว่าหญิงสาวตรงหน้าเขาเป็นนักฆ่าจากดาร์คลิลลี่หรือเปล่า แต่จากการที่ผู้หญิงคนนี้มีปฏิกิริยาตอบสนองเมื่อเอ่ยชื่อดาร์คลิลลี่จึงทำให้เย่เชียนรู้ว่าเขาเดาถูกแล้ว

 

ดาร์คลิลลี่เป็นองกรค์นักฆ่าลึกลับอีกแห่งหนึ่งเช่นเดียวกันกับองค์เซเว่นคิลแต่ความแตกต่างก็คือองค์กรดาร์คลิลลี่นั้นไม่มีหลักศีลธรรมและกฏเหล็กที่เข้มงวดเหมือนกับขององค์กรเซเว่นคิลและนอกจากนี้ข่าวลือก็คือสมาชิกทุกคนขององค์กรดาร์คลิลลี่ล้วนเป็นผู้หญิงทั้งหมด พวกเย่เชียนต้องการเพียงแค่รู้ว่าเป้าหมายของพวกเธอคือใครและไม่ว่าเป้าหมายของพวกเธอจะเป็นคนแบบไหนก็ตามถึงยังไงแล้วพวกเธอก็ยังคงลอบสังหารอยู่ดี

 

เย่เชียนเคยเผชิญหน้ากับสมาชิกขององค์กรดาร์คลิลลี่มาก่อนเมื่อประมาณหนึ่งปีที่แล้ว ในตอนนั้นเย่เชียนได้รับการว่าจ้างจากเจ้าสัวอุตสาหกรรมน้ำมันขนาดใหญ่ในทวีปแถบตะวันออกกลางเพื่อไปทำภารกิจที่ประเทศญี่ปุ่นและทำการสังหารหัวหน้าแก๊งยากุซ่าของแก๊งยามากุจิและมูลเหตุของภารกิจนี้ก็คือลูกสาวของเจ้าสัวน้ำมันเธอกำลังศึกษาอยู่ที่ญี่ปุ่นแต่ถูกหัวหน้าแก๊งยามากุจิจับไปแล้วข่มขืนจากนั้นก็ฆ่าทิ้งและด้วยเพราะเหตุนี้ความโกรธแค้นของเจ้าสัวน้ำมันจึงระเบิดออกมาอย่างเดือดดาลจึงนำมาสู่การว่าจ้างและเขาก็ไม่เสียดายเงินใดๆโดยค่าว่าจ้างในครั้งนั้นสูงถึงหนึ่งพันล้านหยวนเพื่อที่จะเอาหัวของหัวหน้าโยชิดะโคจิแห่งแก๊งยามากุจิ

 

เย่เชียนที่ไม่ได้มีสัมพันธไมตรีที่ดีกับประเทศญี่ปุ่นนักดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะรับภารกิจนี้และหลังจากวางแผนการลอบสังหารอย่างรอบคอบแล้วพวกเขาก็สามารถทำการฆ่าโยชิดะโคจิได้สำเร็จและนำหัวของเขากลับไปให้เจ้าสัวน้ำมัน หน่วยเขี้ยวหมาป่านั้นเป็นกลุ่มที่รับผิดชอบต่อการกระทำของตนเองเมื่อพวกเขาสังหารศัตรูสิ้นพวกเขาก็จะทิ้งสัญลักษณ์ของกลุ่มเขี้ยวหมาป่าเอาไว้ซึ่งเป็นรูปหัวหมาป่าที่น่าเกรงขามอย่างสุดซึ้ง

 

และเมื่อพวกยากุซ่าของแก๊งยามากุจิพบว่านายเหนือหัวของพวกเขาถูกฆ่าโดยกลุ่มเขี้ยวหมาป่าแล้วความโกรธแค้นความเดือดดาลและโทสะก็แพร่กระจายไปทั่วญี่ปุ่นอย่างร้อนระอุ แต่ถึงอย่างไรก็ตามสำนักงานใหญ่ของกลุ่มเขี้ยวหมาป่านั้นตั้งอยู่ในทวีปตะวันออกกลางและถึงแม้ว่าพวกยากุซ่าทั้งหลายต้องการจะแก้แค้นกับพวกเขาแต่มันก็ไร้ซึ่งหนทางใดๆไม่มีอะไรที่พวกยากุซ่าจะทำได้เพราะพวกเขาไม่สามารถระดมพลทั้งหมดเพื่อไปเผชิญหน้ากับเขี้ยวหมาป่าได้เลย และพวกยากุซ่าก็ไม่สามารถที่จะส่งนักฆ่าที่แม้แต่ในประเทศญี่ปุ่นที่มีนักฆ่าที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากตำนานแห่งมือลอบสังหารทั้งหลายนั้นก็ไม่สามารถต้านทานเขี้ยวหมาป่าได้เพราะท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าพวกนั้นจะส่งมาสักกี่คนถึงยังไงก็ต้องจบลงด้วยความตายอยู่ดี แต่ในท้ายที่สุดแล้วพวกยากุซ่าก็รวบรวมเงินจากธุรกิจใต้ดินทั้งหมดเพื่อทุ่มทุนและจ้างนักฆ่าจากองค์กรดาร์คลิลลี่ให้ลอบสังหารราชาหมาป่าเย่เชียนนั่นเอง..

 

องค์กรดาร์คลิลลี่นั้นไม่สนใจว่าเป้าหมายของพวกเธอจะเป็นใครหน้าไหนจะมีภูมิหลังหรืออิทธิพลมากแค่ไหนตราบใดเท่าที่พวกเธอได้รับเงินมากพอภารกิจของพวกเธอก็จะไม่หยุดจนกว่าเป้าหมายจะสิ้นชีพ และนี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเธอเป็นองค์กรนักฆ่าที่โง่เขลาหรือประมาทใดๆเพราะพวกเธอเข้าใจเป็นอย่างดีถึงความแข็งแกร่งของเขี้ยวหมาป่ากลุ่มที่ถูกยกย่องให้เป็นราชาแห่งเหล่ากองกำลังทหารรับจ้างในโลกใบนี้ และยิ่งไปกว่านั้นภารกิจการลอบสังหารนี้เกิดขึ้นในตะวันออกกลางที่เป็นดินแดนของเขี้ยวหมาป่า ใครๆก็สามารถจินตนาการได้ว่าพวกเธอนั้นต้องเผชิญหน้ากับหายนะที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน

 

แต่คราวนั้นมีนักฆ่าเพียงคนเดียวที่ถูกส่งมาปฏิบัติภารกิจลอบสังหารเย่เชียน แต่เมื่อเธอมาถึงตะวันออกกลางเธอก็ไม่พบโอกาสที่จะบรรลุเป้าหมายของเธอได้เลย แต่ในท้ายที่สุดแล้วหลังจากที่เธอบุกน้ำลุยไฟมามากมายเธอก็ได้พบโอกาสที่จะปฏิบัติภารกิจต่อและไม่สามารถปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไปได้เมื่อพบว่าเย่เชียนมาคนเดียว แต่สุดท้ายเธอก็ต้องผิดหวังอย่างมากเพราะการโจมตีของเธอนั้นล้มเหลวไม่เป็นท่าเพราะเธอประเมินความแข็งแกร่งของเย่เชียนต่ำมากเกินไปถึงแม้ว่าเธอจะคาดการณ์เอาไว้ว่าเย่เชียนจะต้องแข็งแกร่งมากก็ตามแต่มันก็ไม่เพียงพอเมื่อเทียบกับตาเห็น สำหรับเหล่านักฆ่าแล้วไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามถ้าพวกเขาทำภารกิจล้มเหลวแล้วล่ะก็พวกเขาจะไม่สามารถเป็นนักฆ่าอีกไปตลอดชีวิตไม่ว่าจะวางมือหรือตายไปก็ตาม

 

 

เพราะเมื่อเย่เชียนพบนักฆ่าจากองค์กรเซเว่นคิลในตอนนั้นที่โรงแรมเขารู้ว่าสถานการณ์ของนักฆ่าคนนั้นเป็นอย่างไร เพราะถึงแม้ว่าภารกิจจะผิดพลาดเพราะผู้บังคับบัญชาของเขาก็ตามแต่ความล้มเหลวมันก็คือความล้มเหลวเขาจะไม่สามารถดำเนินชีวิตต่อไปในฐานะนักฆ่าได้อีก เพราะความล้มเหลวในฐานะนักฆ่านั้นไม่สามารถที่จะยอมรับได้เลย

 

เมื่อนักฆ่าขององค์กรดาร์คลิลลี่ถูกจับโดยเขี้ยวหมาป่านั้นในตอนนี้เธอก็พร้อมที่จะตาย แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือเย่เชียนไม่ได้ฆ่าเธอ เธอไม่รู้ว่าพฤติกรรมของเย่เชียนนั้นเรียกว่าความเมตตากรุณาต่อกุลสตรีหรือเพราะตัวเธอเองนั้นเป็นผู้หญิงหรือเปล่า แต่ถ้าเป็นในโลกของเธอแล้วล่ะก็เธอจะไม่มีวันเมตตาปราณีเมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูอย่างแน่นอน

 

เย่เชียนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเขาถึงยอมปล่อยเธอง่ายๆ เขาไม่ใช่คนที่มีความเมตตากรุณาเช่นนี้และมักจะโหดเหี้ยมกับศัตรูของเขาเสมอ แต่ด้วยเพราะเหตุผลบางอย่างนั้นที่ทำให้เย่เชียนไม่ได้ใจร้ายกับนักฆ่าคนนี้และมันอาจจะเป็นสิ่งที่พวกเขาเรียกกันว่าโชคชะตาได้หรือไม่? แต่สิ่งที่เย่เชียนมั่นใจมากก็คือการที่เขาคิดว่าถึงเขาไม่ฆ่าเธอแต่เธอก็จะไม่สามารถใช้ชีวิตเป็นนักฆ่าอีกต่อไปได้ในอนาคตและถ้าองค์กรดาร์คลิลลี่ไม่กำจัดเธอล่ะก็จะถือว่าเธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีมากเลยทีเดียว

 

ใครจะคิดล่ะว่าอีกหนึ่งปีต่อมาเขาจะได้พบกับนักฆ่าขององค์กรดาร์คลิลลี่อีกครั้ง เย่เชียนรู้ดีว่าแม้พวกเขาจะจัดการกับเธออย่างรุนแรงด้วยวิธีใดๆก็ตามแต่เธอก็จะไม่เผยข้อมูลใดๆเลยแม้แต่น้อย “ผมรู้ว่าผมจะไม่สามารถเค้นข้อมูลอะไรจากคุณได้ ผมแค่ต้องการให้คุณกลับไปหาหัวหน้าของคุณและบอกเธอว่าตอนนี้ประเทศจีนคือดินแดนของเขี้ยวหมาป่าและจะไม่มีองค์กรนักฆ่าใดๆก้าวเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ได้ ผมยังจำเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้วได้อย่างชัดเจนและผมก็หวังว่าองค์กรดาร์คลิลลี่จะไม่แส่หาเรื่องใส่ตัวเองนะ” เย่เชียนพูดและยิ้มอ่อนๆ

 

หญิงสาวจ้องมองเขาอย่างงุนงง เธอไม่คิดมาก่อนว่าผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอจะมีใบหน้าที่ดูเป็นมิตรและไม่ยโสโอหังใดๆคนนี้จะเป็นถึงผู้นำของกลุ่มเขี้ยวหมาป่าได้ และนอกจากนี้เธอยังตระหนักถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างองค์กรดาร์คลิลลี่และราชาหมาป่าเย่เชียนที่พวกเธอพยายามลอบสังหารในครั้งนั้นและล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่าและหัวหน้าขององค์กรดาร์คลิลลี่ได้สั่งให้ยกเลิกภารกิจทันที ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่นั้นมาเมื่อใดก็ตามที่องค์กรดาร์คลิลลี่ได้พบกับเขี้ยวหมาป่าเมื่อไหร่พวกเธอก็จะหลีกทางให้อย่างเต็มใจ และด้วยเหตุการณ์นั้นๆทำให้เกิดความอย่างจริงชัดเจนมากสำหรับผู้นำขององค์กรดาร์คลิลลี่และความจริงนั้นก็คือกลุ่มเขี้ยวหมาป่าไม่ใช่กลุ่มทหารรับจ้างธรรมดาๆเพราะองค์กรดาร์คลิลลี่ที่ทุ่มสุดกำลังยังไม่สามารถแม้แต่จะเทียบเคียงกับพวกเขาได้ทั้งในด้านของความแข็งแกร่งและกำลังพล เพราะฉะนั้นแล้วเธอจึงไม่ต้องการให้เขี้ยวหมาป่ากลายเป็นศัตรูคู่แค้นกับพวกเธอ

 

หญิงสาวเหลือบมองไปที่เย่เชียนจากนั้นก็เธอก็เอามือขวาบีบไปที่มือซ้ายของเธอเองและหักกระดูกข้อมือซ้ายของเธอจนหัก ‘กรึก’ หญิงสาวอดกลั้นความเจ็บปวดและไม่กรีดร้องเลยแม้แต่น้อยมีเพียงเหงื่อที่ไหลท่วมหน้าผากของเธอ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขี้ยวหมาป่าขุ่นเคือง..และนี่ถือเป็นคำขอโทษของฉัน” หญิงสาวพูดอย่างจริงจัง

 

เย่เชียนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรมากนักต่อการกระทำของเธอเพียงแค่พยักหน้าเบาๆและพูดว่า “คุณไปเถอะ..และเอาคำพูดของผมไปบอกหัวหน้าของคุณด้วย”

 

หญิงสาวเหลือบมองเย่เชียนและจากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

 

“ผู้หญิงคนนี้นี่ใช่ย่อยเลยนะ..ถ้าเธอไม่ได้มาจากองค์กรดาร์คลิลลี่ล่ะก็..ผมก็หวังว่าเธอจะเข้าร่วมกับเขี้ยวหมาป่าได้จริงๆ” หลี่เหว่ยพูดหลังจากมองหญิงสาวนักฆ่าเดินออกไป

 

“พวกเธอเป็นนักฆ่า!..และสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนักฆ่าก็คือความอดทน มันไม่มีอะไรน่าทึ่งเกี่ยวกับเธอหรอก” เย่เชียนพูดอย่างไม่แยแสและหันไปหาแจ็คและถามว่า “สถานการณ์เป็นไงบ้าง?”

 

“ไม่น่าจะมีปัญหา..ผมมั่นใจว่าใบอนุมัติสำนักงานกองกำลังป้องกันตนเองจะเสร็จสิ้นภายในวันนี้อ่ะบอส” แจ็คตอบอย่างมั่นใจ

 

เย่เชียนพยักหน้าและพูดว่า “เรียกพี่น้องในหน่วยเขี้ยวหมาป่าของเรามาที่นี่เพื่อที่จะมารับผิดชอบการฝึกอบรมในสำนักงานกองกำลังป้องกันตนเองแห่งนี้ แต่!..เรียกมาเฉพาะทีมเศษของพวกเรานะจะได้ไม่ตกเป็นเป้าสายตาของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ ส่วนพนักงานของสำนักงานก็..นายก็เป็นผู้ดำเนินการจัดหารก็แล้วกันนะ”

 

“วัตถุประสงค์ของเราคืออะไรอ่ะบอส” แจ็คถาม

 

เย่เชียนฉีกยิ้มจากนั้นก็พูดอย่างสง่าผ่าเผยว่า “เราจะสร้างกองทัพเขี้ยวหมาป่าแห่งประเทศจีน!”

.