ยอดนักรบจอมราชัน - ตอนที่ 159 ตัวตนที่น่ารังเกียจ

เมื่อเย่เชียนมาถึงโรงพยาบาลเหรินเหมิน ขณะนั้นหลินโรโร่วกำลังอยู่ในห้องฉุกเฉินเพื่อช่วยนายแพทย์ใหญ่ทำการผ่าตัดอยู่พอดี เย่เชียนจึงไปที่ห้องของหวังหู่เพื่อรอเวลา

ในที่สุดหลินโรโร่วก็ออกมาจากห้องฉุกเฉินจนได้ ในขณะที่เย่เชียนเองก็ออกมาจากห้องของหวังหู่เช่นกัน หลินโรโร่วดูอ่อนเพลีย ดูเหมือนว่าการผ่าตัดนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนายแพทย์เพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นหน้าที่ที่หนักหน่วงของนางพยาบาลอีกด้วย

เย่เชียนเห็นหลินโรโร่วเดินอยู่ที่ทางเดินด้วยท่าทางเหนื่อยล้า ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา เขาเดินเข้าไปหาเธอและถามว่า “คุณดูเหนื่อยมากเลยนะ… เป็นยังไงบ้าง ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม ?”

หลินโรโร่วพยักหน้า “ผู้ป่วยมีอาการหัวใจวายกะทันหัน แต่ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ เขาได้รับการช่วยเหลือเรียบร้อยแล้ว” เธอยิ้มเบา ๆ และถามว่า “คุณมาถึงเร็วกว่าที่ฉันคิดไว้นะเนี่ย”

“ผมใจร้อนน่ะ ฮ่า ๆ ๆ ” เย่เชียนพูดและหัวเราะอย่างอ่อนโยน

หลินโรโร่วมองเขาอย่างรู้สึกผิดและพูดว่า “คุณรออีกแป๊บนึงนะ พอดีเคสด่วนเข้า ฉันเลยยังทำงานเอกสารไม่เสร็จน่ะ”

“ตามสบายเลย ผมรอได้” เย่เชียนพยักหน้า

หลินโรโร่วยิ้มอย่างมีความสุขและควงแขนเย่เชียนเข้าไปในห้องรับรองของพยาบาล เมื่อนางพยาบาลคนอื่น ๆ เห็นเย่เชียนและหลินโรโร่วเดินควงแขนกันเข้ามา พวกเธอก็ยิ้มอย่างคลุมเครือและหยอกล้อว่า “โรโร่ว! นี่แฟนเธอเหรอ ? โอ๊ย! เขาหล่อมาก! ทำไมเธอไม่แนะนำให้พวกเรารู้จักล่ะ”

เย่เชียนยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ผมชื่อเย่เชียนครับ! ฝากเนื้อฝากตัวด้วย อ่อ… ฝากดูแลหลินโรโร่วด้วยอีกคนนะครับ” ไอรีนโนเวล

“คุณต้องรับผิดชอบนะนี่! คุณมาพรากดาวโรงพยาบาลของพวกเราไปดื้อ ๆ แบบนี้ได้ไง” พยาบาลคนหนึ่งพูด

“ฮ่า ๆ ๆ ไม่มีปัญหาครับ เดี๋ยวคราวหน้าผมจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงมื้อกลางวันพวกคุณทุกคนเอง” เย่เชียนพูดและยิ้มเบา ๆ

“สัญญาแล้วนะ!” พยาบาลคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม

ในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีนายแพทย์คนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องด้วยอีกคน ซึ่งขณะนี้เย่เชียนกับหลินโรโร่วนั้นไม่ได้จับมือหรือควงแขนกันแล้ว นายแพทย์คนนั้นจึงไม่รู้ว่าเย่เชียนเป็นแฟนของหลินโรโร่ว และเมื่อนางพยาบาลคนอื่น ๆ เห็นนายแพทย์คนนั้นเดินเข้ามา พวกเธอทุกคนต่างก็เงียบและมีสีหน้าแปลก ๆ เมื่อนายแพทย์คนนั้นเห็นเย่เชียนอยู่ในห้องด้วย เขาก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองด้วยความสงสัยแต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมา

นายแพทย์คนนั้นเดินตรงไปที่หลินโรโร่วด้วยสีหน้าที่ดูคาดหวังอย่างมาก จากนั้นก็พูดว่า “โรโร่ว… ฉันได้ยินมาว่าร้านอาหารฝรั่งเศสที่เปิดใหม่ใกล้ ๆ นี้ไม่เลวเลย ผมได้ยินมาว่าหอยทากฝรั่งเศสที่นั่นน่ะอร่อยมากเลยนะ ไว้เลิกงานเราไปกินด้วยกันดีมั้ย ?”

เย่เชียนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนี้กำลังไล่ตามไล่จีบหลินโรโร่วอยู่ แต่เย่เชียนยังคงไม่พูดอะไรและนั่งอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ

หลินโรโร่วมีสีหน้าร้อนรนขณะที่เธอพูดว่า “ขอโทษที! พอดีแฟนฉันเขามารับฉันไปที่บ้านเขาน่ะ” ขณะที่พูดเธอก็ดึงแขนของเย่เชียนมาโอบเพื่อแสดงให้เห็นว่าเย่เชียนนี่แหละคือแฟนของเธอ

นายแพทย์คนนั้นกัดฟันแน่นแล้วหันไปมองเย่เชียนด้วยสีหน้าที่ดูไม่พอใจอย่างยิ่ง ส่วนเย่เชียนนั้นยิ้มกลับเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“สวัสดีครับ ผมชื่อเย่เชียน” ในขณะที่พูดเขาก็ลุกขึ้นยืนและยื่นมือออกไปอย่างสุภาพ

นายแพทย์คนนั้นจับมือกับเย่เชียนอย่างไม่เต็มใจ “โอ้…! โรโร่วเธอมีแฟนอยู่แล้วจริง ๆ เหรอเนี่ย ? ฉันนึกว่าเธอแค่พูดเล่นซะอีก ผมชื่อ เซินหยวน เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลนี้และเป็นแพทย์ด้านโรคหัวใจด้วย แล้วคุณเย่ล่ะ คุณทำงานอะไรเหรอ ?” เซินหยวนถาม

“ผมไม่มีอะไรจะไปเปรียบเทียบกับคุณเซินได้หรอกครับ คุณเป็นถึงผู้อำนวยการโรงพยาบาลทั้ง ๆ ที่ยังหนุ่มยังแน่นขนาดนี้อนาคตของคุณคงกำลังไปได้สวยมากเลยนะครับ” เย่เชียนพูดเยินยอ

“ถึงคุณเซินจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์และไม่มีใครเทียบได้ขนาดนี้ แต่มันจะไปมีประโยชน์อะไรล่ะครับในเมื่อโรโร่วเธอเป็นแฟนผม… เพราะฉะนั้นผมว่าคุณควรรู้ตัวเองในอนาคตนะครับ” เย่เชียนพูดเรียบ ๆ โดยไม่มีน้ำเสียงตำหนิติเตียนอะไรเซินหยวนเลย เขาพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ทว่าคำพูดของเขาเหล่านั้นมันเป็นคำเตือนล้วน ๆ อย่างเห็นได้ชัด

คิ้วของเซินหยวนขมวดกันแน่น ความไม่พอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน จากนั้นเขาก็พูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า “ตราบใดที่คุณยังไม่ได้แต่งงานกับโรโร่ว! ผมก็มีสิทธิ์ที่จะจีบเธอ คุณอย่ามาเจ๋อเลยดีกว่า แล้วนี่ไม่มีใครบอกเหรอว่าคุณน่ะดูเหมือนพวกคนงานในไซต์ก่อสร้างน่ะ ? น้ำหน้าอย่างนี้จะมามอบความสุขให้กับโรโร่วได้ยังไง ?”

เย่เชียนยิ้มอย่างเย้ยหยันและพูดว่า “แล้วไง ? ตราบใดที่ผมยังหายใจอยู่ ผมก็สามารถทำให้เธอมีความสุขได้นั่นแหละ”

หลินโรโร่วเห็นว่าเย่เชียนชักจะเริ่มโกรธ เธอจึงรีบดึงแขนของเขาพร้อมกับพูดว่า “เย่เชียน… อย่าเลย” เพราะเธอรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเย่เชียนแล้ว ถ้าหากว่าเย่เชียนพลั้งมือทำอะไรลงไปล่ะก็ คงจะเกิดเรื่องที่เลวร้ายขึ้นอย่างแน่นอน

เย่เชียนยิ้มมุมปาก “คุณไม่ต้องเป็นห่วง คนแบบนี้ไม่คู่ควรกับหมัดของผมหรอก”

หลินโรโร่วพยักหน้าและมองไปที่เซินหยวน “หมอเซิน! ฉันเคยบอกคุณไปแล้วนะว่าฉันมีแฟนแล้ว! ฉันว่าคุณหยุดมารบกวนฉันสักทีเถอะ”

เซินหยวนกัดฟันของเขาแน่นและจ้องเขม็งไปที่เย่เชียนด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็เดินออกไป

เมื่อเซินหยวนเดินออกจากห้องรับรองพยาบาลไปแล้ว นางพยาบาลที่นั่นต่างก็พูดคุยกันในทำนองว่า “หมอเซินเป็นคนที่แย่มาก เขาขึ้นหยิ่งผยองและโอหังในฐานะผู้อำนวยการของโรงพยาบาลและมักจะทำตัวแย่ ๆ แบบนี้กับพวกเราตลอด เย่เชียน! พวกเราสนับสนุนคุณนะ คนแบบนั้นน่ะไม่เหมาะกับโรโร่วของเราเลยสักนิด”

เย่เชียนยิ้มน้อย ๆ แล้วพูดว่า “ขอบคุณครับ”

หลินโรโร่วมองนาฬิกา จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “เวรตรวจของฉันหมดแล้ว… เดี๋ยวฉันค่อยกลับมาสะสางพวกงานเอกสารทีหลังก็ได้ เราไปกันเถอะ”

เย่เชียนพยักหน้าพลางจูงมือหลินโรโร่วและกำลังจะเดินออกไปจากห้อง ก่อนไปเขาไม่ลืมที่จะบอกลานางพยาบาลคนอื่น ๆ เพื่อทำคะแนนพิเศษเพิ่มเติมด้วย แต่เมื่อพวกเขาทั้งสองมาถึงทางเดินของโรงพยาบาลแล้ว ก็มีหัวหน้าพยาบาลคนหนึ่งเดินตรงมาทางพวกเขา เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ เธอก็จ้องมองทั้งคู่อย่างหดหู่เล็กน้อยและพูดว่า “โรโร่ว… มีคำสั่งมาจากผู้อำนวยการเซินว่าเธอต้องอยู่เข้าเวรต่อในคืนนี้น่ะ”

หลินโรโร่วจ้องมองด้วยความประหลาดใจและพูดว่า “หัวหน้าคะ ฉันทำงานกะนั้นไปเมื่อสัปดาห์ที่ก่อนแล้วนี่คะ ตารางงานของพวกเราจะเปลี่ยนกะกันทุกสัปดาห์ไม่ใช่เหรอคะ ?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน… ฉันได้รับคำสั่งนี้โดยตรงมาจากผู้อำนวยการเซินน่ะ อีกอย่างเธอสมัครเข้าร่วมโครงการที่สภากาชาดกำลังจะจัดขึ้นใช่มั้ย ? เธอรู้มั้ยว่าเธอต้องถูกแนะนำจากทางโรงพยาบาลว่าเธอมีคุณสมบัติเข้าร่วม และหากว่าเธอประพฤติไม่ดี เธออาจจะไม่ได้รับโอกาสนี้นะ” หัวหน้าพยาบาลพูดอย่างเป็นห่วง

“แต่ว่า…” หลินโรโร่วเริ่ม แต่เย่เชียนก็ขัดจังหวะเธอเอาไว้ เพราะเย่เชียนเข้าใจว่านี่เป็นกลอุบายสกปรก ๆ ของเซินหยวน เขาเป็นคนน่ารังเกียจอย่างแท้จริง เพราะการแก้แค้นของเขานั้นมาเร็วมาก เย่เชียนฉีกยิ้มอย่างเย็นยะเยือกและพูดขึ้นมาว่า “ออฟฟิศของผู้อำนวยการเซินอยู่ที่ไหนเหรอครับ ? ผมจะไปคุยกับเขาสักหน่อย”

หลินโรโร่วกัดฟันและรั้งเย่เชียนเอาไว้ด้วยความตื่นตระหนกพร้อมพูดว่า “เย่เชียน… อย่าเลย”

เย่เชียนยิ้มจาง ๆ แล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอกหน่า… ผมแค่จะไปคุยด้วยเหตุผลเท่านั้น คุณไม่ต้องกังวลไป!”

หลังจากที่เขาพูดแบบนี้สายตาของเขาก็หันไปที่หัวหน้าพยาบาลและพูดต่อไปว่า “คุณเป็นหัวหน้าพยาบาลใช่มั้ยครับ ? ผมชื่อเย่เชียนเป็นแฟนของโรโร่ว โรงพยาบาลมีกฎขององค์กรใช่ไหมครับ ถึงเซินหยวนจะเป็นผู้อำนวยการก็ตาม แต่เขาก็ต้องทำตามกฎเช่นกัน ออฟฟิศของเขาอยู่ที่ไหนครับ ?”