ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ - บทที่ 662 เหมือนฮองเฮา

ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 662
ในห้องโถงด้านข้าง หนานหว่านเยียนยังรีบรักษาหลินเอ๋อร์ฉุกเฉินเหมือนแข่งกับเวลา เด็กก็หมดสติไปอยู่เล็กน้อยแล้ว

นางรีบถอดเข็มเงินออก ยื่นมือไปกดจุดเฟ่ยซูของหลินเอ๋อร์ มองไปที่หลินเอ๋อร์ซึ่งมีใบหน้าซีดเซียวและเหงื่อออก และพูดคุยกับเขาอย่างอ่อนโยน

“หนูน้อย โปรดอดทนไว้ก่อนนะ เดี๋ยวก็จะดีขึ้นแล้ว”

“เดี๋ยวเจ้าหายดีแล้ว ข้าจะขอให้พ่อของเจ้าเอาขนมอร่อย ๆ มาให้ด้วย”

ไม่มีใครอยู่ที่นี่ หนานหว่านเยียนจึงสามารถนำตัวเร่งปฏิกิริยาเบต้า 2 ออกจากช่องว่างได้โดยไม่ต้องกังวลใดๆ

นางงอแขนซ้ายและวางไว้ใต้หมอนของหลินเอ๋อร์ จากนั้นให้เขายกศีรษะขึ้นเล็กน้อย ถือตัวเร่งปฏิกิริยาไว้ในมือขวา จ่อไปที่ปากของเขาที่กำลังหายใจลำบาก

ในการกดครั้งแรก หนานหว่านเยียนบีบจมูกของหลินเอ๋อร์เพื่อป้องกันไม่ให้เขาหายใจไว ๆ หลังจากที่ตัวเร่งปฏิกิริยาเข้าไปในหลอดลมจนหมด นางถึงค่อย ๆ ปล่อยออกและทำการกดครั้งที่สอง

หลังจากสองครั้งติดต่อกัน นางเฝ้าดูใบหน้าของหลินเอ๋อร์ค่อยๆ กลับมามีเลือดฝาดขึ้น และหน้าอกที่สั่นเทาและจากหายใจแรง ๆแต่เดิมก็เริ่มคงที่และผ่อนคลายเช่นกัน

ในที่สุดหนานหว่านเยียนถึงถอนหายใจได้ ความกังวลและความตึงเครียดในดวงตาของนางก็หายไป แทนที่ด้วยความรักใคร่เอ็นดูที่มีต่อหลินเอ๋อร์

เด็กน้อยคนนี้เกิดมาด้วยโรคหอบหืด หากวันนี้นางไม่ได้เข้าไปในวัง ก็ไม่แน่ว่าหลินเอ๋อร์จะต้องตกอยู่ในความอันตรายอะไรหรือเปล่า

นางวางหลินเอ๋อร์นอนราบบนเตียง ตบไหล่เขาอย่างเบา ๆ ช่วยเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผากของเขาอย่างระมัดระวัง และยังปลอบเขาอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไร ๆ ทุกอย่างผ่านไปแล้ว ไม่ต้องกลัว”

สถานการณ์ฝั่งหนานหว่านเยียนคงที่แล้ว นางจึงเริ่มเขียนใบสั่งยาสำหรับหลินเอ๋อร์ แต่สำหรับคนอื่น ๆ ที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ กลับกำลังเหงื่อออกอย่างล้นหลามในห้องโถง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหยุนอี่ว์โหรว แม้ว่านางจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อยับยั้งความตื่นเต้นของตัวเอง แต่นางยังคงกำแขนเสื้ออย่างแรงด้วยมือ และดวงตาของนางก็จับจ้องไปยังทิศทางที่หลินเอ๋อร์หายตัวไปอย่างใจจดใจจ่อ

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวดูไม่เป็นธรรมชาติ ยิ่งดูเหมือนว่ากังวลมากเกินไปแล้ว

ฉากนี้ปี้หยุนบังเอิญเห็น

ปี้หยุนมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวที่อยู่ต่อหน้านางอย่างแปลก รู้สึกแปลกประหลาดมาก

โหรวเฟยไม่น่าจะคุ้นเคยกับเฉิงอ๋องไม่ใช่หรือ?

ทำไมตอนนี้นางกลับรู้สึกว่าเหนียงเหนียงเป็นห่วงเสี่ยวซื่อจือของเฉิงอ๋องมากกว่าฮ่องเต้ด้วย?

ในช่วงเวลานี้เหนียงเหนียงใจเย็นและเก็บตัวมากขึ้น นางไม่ได้เห็นเหนียงเหนียงกระสับกระส่ายแบบนี้มานานแล้ว

แต่ปี้หยุนไม่กล้าพูดอะไรไปมากเกินไป ได้แต่ก้มหน้าเงียบ ๆ พึมพำอยู่ในใจ

ความผิดปกติของหยุนอี่ว์โหรวเห็นได้ชัดเจนสำหรับปี้หยุน แต่พี่น้องกู้โม่หานและกู้โม่เฟิงไม่ได้สังเกตเห็น

ความสนใจของกู้โม่เฟิงตอนนี้ต่างอยู่ที่หลินเอ๋อร์ เขากระวนกระวายเหมือนมดบนกระติกน้ำร้อนมานานแล้ว เขาไม่มีเวลาสนใจอย่างหนึ่งอย่างใด

ดวงตาที่สวยงามของกู้โม่หานลดลงครึ่งหนึ่งและสีหน้าไหลลื่นเหมือนซ่อนอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมายไว้อยู่

เขาลูบแหวนหางที่มือ ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง ใบหน้าหล่อคมราวกับมีด สื่อความคิดที่ไม่มีใครหยั่งรู้ได้

ทุกคนรออยู่ในห้องโถงอย่างมีความคิดของตัวเอง จู่ๆ ขุนนางบางคนก็เริ่มกระซิบขึ้นมา

“เจ้าคิดหรือไม่ว่าสาวใช้ในจวนแม่ทัพคนนี้ดูเหมือนฮองเฮาอ่ะ?”

“จุ—เจ้าอยากตายหรือ! พูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าฮ่องเต้ได้ยังไง แต่เมื่อเจ้าพูดแบบนี้ ก็คล้ายกันจริงๆ”

“นอกจากความใจเย็นและท่าทางที่ไม่เกรงกลัวอันตรายแบบนี้ ที่สำคัญคือทักษะทางหมอ ผู้หญิงที่เรียนเรื่องหมอมีอยู่จำนวนน้อยมาก ยิ่งเป็นหมอเทวดาผู้หญิงซึ่งระดับต้น ๆ ก็ยิ่งหายากอยู่แล้ว แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ จะมีใครตายแล้วกลับฟื้นคืนชีพอีกได้อย่างไร…”

ทุกคนคำนึงถึงกู้โม่หานอยู่ด้วย ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าพูดความสงสัยในใจของพวกเขาออกมาดัง ๆ แม้ว่าจะมีการพูดคุย เสียงก็จะแผ่วเบาราวกับเสียงครวญครางของยุง และมีเพียงผู้คนรอบข้างเท่านั้นที่ได้ยินอย่างชัดเจน

ฮั่นอ๋องและพระชายาคู่นี้มองหน้ากันและขมวดคิ้วในเวลาเดียวกัน

แม้ว่าจะรู้สึกว่ามีความคล้ายคลึงกัน แต่ฮองเฮาก็สิ้นชีวิตไปแล้วในเพลิงไหม้ครั้งนั้นแล้ว และเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างมาก ก็ถือได้แค่เป็นเรื่องบังเอิญ

ไม่มีใครรู้ว่า หยุนเหิงในขณะนี้มีความคิดแบบไหน

เขารู้สึกเพียงว่ามีมดนับพันตัวคลานข่วนหัวใจและตับของเขา อึดอัดไม่สบาย

เสียงพึมพำและจู้จี้ของผู้คนรอบข้างทำให้เขากังวลมากขึ้น และเหงื่อเย็นก็เปียกโชกเสื้อผ้าของเขาโดยตรง ทำให้เหนียวเหนอะหนะเล็กน้อย

หยุนเหิงมองกลับไปที่เฟิงยาง แต่เห็นว่าเฟิงยางส่ายหัวเบา ๆ ที่เขา ขมวดคิ้วส่งสัญญาณว่าให้เขาสงบสติอารมณ์ลง

เขากลืนน้ำลายและมองไปที่นิ้วเท้าของกู้โม่หานอย่างระมัดระวังซึ่งไม่กล้ามองเขาเลย

ฮองเฮาไม่ควรช่วยชีวิตคนเลย แม้ว่าทักษะทางหมอของนางจะไม่มีข้อบกพร่อง แต่ผู้หญิงที่เก่งในทักษะทางหมอนั้นหายากจริงๆ

และนางเองก็ไม่รู้ แต่เขารู้ดี เมื่อนางช่วยชีวิตผู้คน เหมือนนางฟ้า เงียบ และใจเย็น ไม่มีใครสามารถเรียนรู้และเทียบกับนิสัยใจคอแบบนี้ได้ ไม่แปลกที่ก่อนหน้านี้คนอื่นจะไม่รู้จักแม้แต่นิด แต่เมื่อนางมาช่วยคน ก็เริ่มมีเสียงพึมพำขึ้นมา

แต่โชคดีที่เป็นเพียงการนึกคิดเฉย ๆ และไม่ได้รับการยืนยันว่านางคือฮองเฮาจริงๆ

ตราบใดที่ฮ่องเต้มองไม่ออกและไม่แน่ใจพอ ทุกอย่างก็ยังแก้ไขได้…