ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 353 หนีไม่สำเร็จ...
บทที่ 353 หนีไม่สำเร็จ…
……….
บทที่ 353 หนีไม่สำเร็จ…
[เสร็จสิ้นภารกิจหลักที่ 19 สำเร็จ! ทำอาหารเวทมนตร์ระดับพิเศษขึ้นไปจำนวนสิบชนิด และทำเงินได้หนึ่งแสนล้านหินปีศาจจากอาหารเวทมนตร์ รางวัลคือ ค่าพลังวิญญาณหนึ่งหมื่นล้าน อายุขัยหนึ่งหมื่นวัน ยอดคงเหลือหนึ่งหมื่นหนึ่งพันล้านค่าพลังวิญญาณ อายุขัยคงเหลือสองหมื่นหนึ่งพันสองร้อยยี่สิบสองวัน]
หลิงเยว่ที่วิ่งออกมาจากโถงประมูลส่งเสียงจิ๊ปาก เดิมทีนางควรมีค่าต่ออายุเกือบเจ็ดหมื่นแล้ว น่าเสียดายที่ต้องใช้ไปเพื่อซื้อที่อยู่ของเพลิงพิสดาร
มิเช่นนั้น หากนางรวบรวมทุกอย่างและพยายามหาเงินอีกสักหน่อย ไม่เกินสามปีจะได้ยันต์ทำลายล้างระดับเทพมาครอบครอง ตอนนี้ภารกิจหลักที่ 20 ยังคงอีกไกล ไม่รู้ว่าโม่จวินเจ๋อจะประมูลเมล็ดพันธุ์ปีศาจได้สำเร็จแล้วส่งมาให้นางหรือไม่
หลิงเยว่ตามกลิ่นของเผ่าปลาหมัวอินมาถึงตรอกเล็ก
ตรอกที่เคยว่างเปล่าตอนนี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คน แม้แต่การเบียดเข้าไปยังยากลำบาก หลิงเยว่กระโดดอยู่ข้างหลัง นางเห็นทีมปลาหมัวอินที่ถูกล้อมอยู่ตรงกลางกำลังทำงานอย่างคึกคัก
ขณะที่นางกำลังจะเบียดเข้าไปบอกให้พวกมันเก็บร้านและรีบหนี แต่หลิงเยว่บังเอิญเหลือบเห็นฝ่ามือใหญ่และหยาบกร้านของตัวเอง ตอนนี้นางยังคงอยู่ในร่างของเผ่าปีศาจกระทิง หากจะเปิดเผยตัวตนคงต้องเสียเวลาอธิบายอีกมาก
“ข้าจะกลับทะเลสาบก่อน พวกเจ้าสามารถใช้หินปีศาจที่หาได้ ไปซื้อสมุนไพรหรือสิ่งอื่น ๆ ที่ลูกปลาชอบกินในเมืองปีศาจได้ตามสบาย”
เมื่อได้รับสารจากหลิงเยว่ พวกปลาหมัวอินต่างชะงักพร้อมกัน จากนั้นดวงตาของพวกมันก็เต็มไปด้วยความยินดี ใช้ได้ตามใจชอบเลยหรือ?
ถ้าเช่นนั้นพวกมันจะไม่เกรงใจแล้วนะ!
ถึงเวลาต้องเปลี่ยนรสชาติให้เจ้าปลาน้อยกันได้แล้ว ไม่อาจให้พวกมันกินแต่พืชผักได้ทุกวันหรอก!
เหล่าปลาหมัวอินต่างทำงานอย่างขยันขันแข็ง รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกมันดูอ่อนโยนขึ้น แต่ก็น่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้นเช่นกัน
อีกด้านหนึ่ง พี่ใหญ่ปลานักโทษและหัวหน้าปลานักรบที่ออกตามหาหลิงเยว่ต่างได้รับข้อความจากกระแสจิตเช่นกัน เมื่อรู้ว่าหลิงเยว่ปลอดภัยแล้ว จึงร่วมทางกลับไปช่วยงานที่ตรอกเล็ก ๆ
หลิงเยว่ที่วิ่งออกจากประตูเมืองไปนั้น ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เพราะเกรงว่าสิงโตเก้าหางจะไม่พอใจโม่จวินเจ๋อ แล้วหันกลับมาเล่นงานนางอีก
เพื่อความปลอดภัย หลิงเยว่จึงติดยันต์ลบร่องรอยไว้ที่ตัว เพื่อซ่อนกลิ่นอายเอาไว้ แต่ครุ่นคิดแล้วก็ยังไม่น่าไว้วางใจ จึงติดเพิ่มไปอีกหนึ่งแผ่น
แต่ไร้ประโยชน์!
สิงโตเก้าหางทั้งสองตนสามารถใช้วิชาย้อนรอยได้ หากต้องการตามหาผู้ใดคงไม่ใช่เรื่องยาก
หลิงเยว่ “?”
ช่างทรงพลังยิ่งนัก!
ถามระบบก็ไม่สู้เปิดอ่านคำอธิบายเอง หลิงเยว่จึงอ่านไปพลางวิ่งไปพลาง ในที่สุดจึงพบกับคำอธิบายเรื่องวิชาย้อนรอยในหน้าที่เท่าไหร่ไม่รู้
วิชาย้อนรอยประจำกายของสิงโตเก้าหาง สามารถย้อนรอยการกระทำในอดีตของบุคคลใดก็ได้จากกลิ่นอาย และสามารถระบุตำแหน่งของเขาได้อย่างง่ายดาย กล่าวคือ ไม่ว่าจะหลบไปสุดหล้าฟ้าเขียวหรือสุดขอบทะเล สิงโตเก้าหางก็สามารถตามหานางได้…
ความเงียบของหลิงเยว่ทำให้รู้สึกหูอื้อ จนระบบถึงกับหัวเราะออกมา
“เจ้าไม่ได้บอกหรือว่าเขารับรู้ได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น?”
[ใช่แล้ว ด้วยความรู้สึกเพียงเล็กน้อยนี้ก็สามารถตามหาเจ้าได้อย่างง่ายดาย]
ดีนัก! หากเป็นเช่นนี้คงหนีไม่พ้น อย่างมากก็เปิดเผยความจริงกับสิงโตเก้าหาง ตราบใดที่ไม่ค้นวิญญาณหรือเอาชีวิตนาง ทุกอย่างย่อมเจรจากันได้!
หรือจะให้ขายมรดกของสิงโตเก้าหางคืนก็ยังได้!
กลับไม่มีอะไรเลยสักอย่าง!
“ระบบ เจ้าไม่ได้บอกหรือว่าร้านค้าของเจ้ามีทุกอย่าง?”
[ใช่ แต่การสืบทอดมันอยู่ในสายเลือดและไขกระดูก]
แล้วถ้าบอกว่าไม่มีการสืบทอดได้ไหม?
ไม่ได้!
ถ้าเช่นนั้น หากอยากได้ก็ต้องทำเองงั้นรึ?
“หากต้องการได้รับการสืบทอดทั้งหมดของสัตว์ร้ายตนเดียว ต้องใช้เลือดและไขกระดูกทั้งหมดของมันมาทำหรือไม่?”
[เพียงหยดเลือดบริสุทธิ์ก็เพียงพอ]
เลือดบริสุทธิ์…
มิน่าเล่า เลือดบริสุทธิ์จึงมีราคาแพงกว่าเลือดธรรมดาร้อยเท่า ระบบนี่มันรู้วิธีรีดไถเงินจริง ๆ!
หนึ่งหมื่นห้าพันล้านได้เลือดสองถัง เลือดบริสุทธิ์ของบรรพบุรุษสิงโตเก้าหางหนึ่งหยดเท่ากับสามแสนล้าน หากไม่ใช่สายเลือดบรรพบุรุษราคาหนึ่งร้อยห้าสิบล้าน!
หลิงเยว่คิดว่าเลือดบริสุทธิ์ของสัตว์อสูรที่สามารถแปลงร่างได้นั้นแพงมากแล้ว แต่พอเห็นเลือดบริสุทธิ์ของสัตว์เทพก็พบว่ามันแพงกว่าเป็นพันเท่า!
“ระบบ เจ้ายังกล้าลำเอียงอีกหรือ?”
[ข้าพอใจ!]
พลิกดูไปเรื่อย ๆ นางก็เห็นชื่อที่ดูคุ้นตา และรูปร่างประหลาดที่น่าเกลียดนั่นอีก
เลือดบริสุทธิ์ของตะขาบมรกตสี่ปีก ราคาหนึ่งแสนเก้าหมื่นเก้าพันล้าน!
เกือบสองแสนล้านค่าพลังวิญญาณ!
ทำไมไม่ไปปล้นเอาเล่า!
หัวหน้าตะขาบมรกตมักจะบ่นถึงมรดกที่หายไป ตอนนี้โอกาสมาถึงแล้ว แต่นางกลับไม่มีเงินมากพอ คงต้องพักเรื่องนี้ไว้ก่อน รอให้นางซื้อเลือดสิงโตเก้าหาง และรวบรวมเงินซื้อยันต์ที่ต้องใช้ให้ได้ก่อน ค่อยว่ากัน
สีหน้าของหลิงเยว่เต็มไปด้วยความยินดี
“เส้นทางนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ทางไปยังดินแดนของปีศาจกระทิงนะ”
สตรีนางหนึ่งยืนขวางหน้าหลิงเยว่ พลางเอ่ยเตือนด้วยรอยยิ้ม
สตรีผู้นั้นมีผมสีเงิน สวมชุดขาวทั้งร่าง ดวงตาของนางโดดเด่นสะดุดตา ด้วยม่านตาสีทอง…
อีกด้านหนึ่งคือสิงโตเก้าหาง
มุมปากของหลิงเยว่กระตุกไม่หยุด พวกเขาแบ่งงานกันได้ดีทีเดียว ฝ่ายหนึ่งไปตามหาโม่จวินเจ๋อ อีกฝ่ายมาตามหานาง
“ท่านผู้อาวุโส… ข้ายังไม่อยากกลับไปยังดินแดนในตอนนี้ ข้าอยากไปเที่ยวที่อื่นสักหน่อย”
“โอ้? ไปที่อื่นเพื่อเก็บมรดกหรือ? ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง”
“…”
ดังนั้น หลิงเยว่จึงถูกบังคับให้มีผู้พิทักษ์สาวสวยติดตามไปทุกหนทุกแห่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางลังเลระหว่างการเดินเตร่ไปเรื่อยเปื่อยกับการกลับไปยังทะเลสาบ แต่นางไม่อาจกลับไปยังดินแดนปีศาจกระทิงได้ใช่หรือไม่?
หากกลับไปที่นั่น ความจริงคงจะถูกเปิดเผยเร็วยิ่งขึ้น!
หรือนางควรกลับไปที่ทะเลสาบ?
ไม่ได้! นางไม่อาจเปิดเผยฐานที่มั่นของนางได้
“เจ้าได้รับมรดกสืบทอดมาจากที่ใด? เจ้าจะพาข้าไปสำรวจด้วยได้หรือไม่?”
หลิงเยว่มองสิงโตเพศเมียด้วยความเงียบงัน
“ไม่ได้หรือ?”
หลิงเยว่ส่ายหน้า “ได้ อยู่ที่ป่าทะเลปีศาจ”
สีหน้าของราชสีห์เพศเมียเปลี่ยนไปเล็กน้อย การสืบทอดของตระกูลพวกเขาจะปรากฏในป่าทะเลปีศาจได้อย่างไร!
“เจ้าต้องการล่อข้าไปยังป่าทะเลปีศาจหรือ?”
“ดินแดนแถวนั้นเป็นถิ่นของนังมังกรบ้า นี่คิดจะหลอกล่อมังกรมายุ่มย่ามกับข้ารึ?”
“ข้าบังเอิญไปพบมรดกของสิงโตเก้าหางที่นั่นจริง ๆ”
หลิงเยว่กล่าวด้วยสีหน้าจริงใจ นางมิได้ใส่ใจเรื่องที่ซ่อนอีกต่อไปแล้ว ตราบใดที่มรดกสิงโตเก้าหางยังอยู่ในมือ พวกสิงโตเก้าหางทั้งสองย่อมมิอาจทำอะไรนางได้!
แน่นอนว่าต้องเป็นเช่นนี้!
ตอนนี้นางมีหินปีศาจสองหมื่นล้าน หากแลกเป็นพลังวิญญาณแล้วซื้อเลือดสิงโตเก้าหางสักโอ่งก็ยังได้!
“ระบบ หากมอบเลือดให้พวกเขาไปตรง ๆ พวกเขาจะได้รับมรดกเลยหรือไม่?”
[ได้ครึ่งหนึ่ง]
“ถ้าสองหยดล่ะ ครบถ้วนหรือยัง?”
[ครึ่งหนึ่ง]
คำพูดของระบบ ทำให้หลิงเยว่แทบอยากจะลากมันออกมาฉีกเป็นชิ้น ๆ!
ทันใดนั้น นางก็นึกแผนการอันแยบยลยิ่งนักขึ้นมาได้!
ตอนนี้พวกสิงโตทั้งสองกับมังกรปีศาจกำลังเข่นฆ่ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย เหตุใดนางจึงไม่ฉวยโอกาสนี้ ชักนำพวกมันเข้าร่วมเป็นพวกเดียวกันเล่า?
เช่นนั้น นางจะมีผู้พิทักษ์ที่เทียบเท่ากับสัตว์เทพถึงสองตน!
ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยวิชาย้อนรอยของพวกมัน นางอาจตามหาเหล่าสหายทั้งสี่ที่หายไปได้!
สิงโตปีศาจขนเงินจ้องมองหลิงเยว่ไม่วางตา ราวกับกำลังจับผิดคำพูดของนางอยู่
อืม… ดวงตากลมโตของนางกะพริบอย่างซื่อตรง ดูเหมือนนางจะไม่ได้โกหก แต่เหตุใดนางจึงรู้สึกว่าเจ้าปีศาจกระทิงตนนี้ช่างแปลกประหลาดนัก…
“เช่นนั้น พวกข้าจะร่วมเดินทางไปยังป่าทะเลปีศาจกับเจ้า!”
สิงโตปีศาจเก้าหางเอ่ยถึงป่าทะเลปีศาจด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
สิงโตเก้าหางขนเงินฉีกมิติท้องฟ้าเบื้องหน้าให้แตกออกเป็นช่องว่างมืดมิด ก่อนจะเหวี่ยงร่างของหลิงเยว่เข้าไป แล้วสาวเท้าตามร่างอีกฝ่ายเข้าไปในมิติทันที
หลิงเยว่รู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบหมุนคว้าง ร่างกายปลิวตามกระแสอากาศที่บิดเบี้ยวไปมา รู้สึกหายใจติดขัด สมองพร่าเลือน ก่อนที่ร่างของนางจะถูกโยนลงพื้นดัง ปั้ก!
ภาพเบื้องหน้าคือผืนป่าอันกว้างใหญ่ไพศาล ต้นไม้สูงเสียดฟ้าปกคลุมทั่วทั้งผืนดินราวกับผืนผ้าแพรสีดำสนิท หลิงเยว่รู้ได้ในทันทีว่าที่นี่คือ… ป่าทะเลปีศาจ!
……….
YOU MAY ALSO LIKE
