มู่หนานจือ - บทที่ 382 กลับบ้านเกิด
KingZer
Get by Url
Get Detail by Url
Notification
Setting
Get By URL
Link
Solved Puzzle NovelZa
Title
มู่หนานจือ – บทที่ 382 กลับบ้านเกิด
Content
ถึงจะทำเพื่อเรื่องของตนเอง แต่เจียงเซี่ยนปล่อยให้หลี่จี้ก่อความวุ่นวายแบบนี้ อย่างไรก็ไม่ค่อยเหมาะสม โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลี่จี้ยังเป็นลูกชายที่เกิดจากอนุภรรยาเพียงคนเดียวของตระกูลหลี่ด้วย
หลี่เสว่สงสารเด็กที่ความคิดรอบคอบและเป็นมิตรกับคนตั้งแต่เด็กคนนี้
นางมองไปที่หลี่เชียน
หลี่เชียนมองเจียงเซี่ยนก่อกวนอยู่ข้างๆ และยิ้มโดยไม่พูดอะไร สีหน้ารักมากและตามใจเล็กน้อยอย่างไม่เคยปกปิด
หลี่เสว่รู้สึกตกใจ
นางเข้าใจมาตลอดว่าการแต่งงานของหลี่เชียนกับเจียงเซี่ยนเป็นความต้องการของพวกชนชั้นสูงในวัง แต่กลับไม่เคยคิดมาก่อนว่าหลี่เชียนอาจจะชอบเจียงเซี่ยนจริงๆ
หลี่เสว่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวเหยียด และแอบถามหลี่เชียนว่า “เจ้าจะดูพวกเขาก่อความวุ่นวายแบบนี้อย่างนั้นหรือ?”
หลี่เชียนมองหลี่เสว่อย่างลุ่มลึก และเอ่ยเสียงเบาว่า “เจียหนานแต่งมายังซานซีที่ไกลมากคนเดียว ไม่มีแม้แต่เพื่อนเล่นที่สามารถคุยได้สักคน หากนางสามารถหาอะไรทำฆ่าเวลาได้ ไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร ขอเพียงนางมีความสุข ข้าก็จะไม่ห้ามนาง”
หลี่เสว่ตกใจมาก ถึงแม้ในใจจะไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไร ทว่ากลับรู้ว่า…ครั้งนี้ไม่ว่าหลี่จี้จะก่อความวุ่นวายอย่างไร ก็จะไม่ถูกท่านอาต่อว่า นี่ก็พอแล้ว
เช่นนั้นก็ตามที่หลี่เชียนปรารถนา ปล่อยให้ท่านหญิงก่อความวุ่นวายไป ถึงอย่างไรฟ้าถล่มก็มีชายร่างสูงยันไว้ เกี่ยวอะไรกับผู้หญิงเรือนด้านในอย่างพวกนาง?
ปล่อยวางความกังวลในใจแล้ว รอยยิ้มของหลี่เสว่ก็สดใสขึ้นเล็กน้อยเช่นกัน
ทุกคนคุยกันครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าสายแล้ว และถึงเวลารับประทานอาหารกลางวันแล้ว คนทั้งกลุ่มจึงไปรับประทานอาหารที่โถงบุปผา
ฐานะของหลี่ฉางชิงที่หมู่บ้านตระกูลหลี่พิเศษมาก
เขาแอบออกไปเป็นโจร
ตอนที่ไม่มีผลงาน ทางการไม่รู้ว่าเขาเป็นคนที่ไหน หมู่บ้านตระกูลหลี่ย่อมปลอดภัย พอเขามีผลงาน ราชสำนักมาปราบโจร หมู่บ้านตระกูลหลี่ก็อยู่ในเขตอิทธิพลของเขาแล้ว ผู้ชายในหมู่บ้านตระกูลหลี่ก็มาพึ่งพาอาศัยหลี่ฉางชิงมากเช่นกัน หลังจากนั้นราชสำนักเกลี้ยกล่อมให้ยอมจำนนและสวามิภักดิ์ หมู่บ้านตระกูลหลี่ส่วนใหญ่ร่ำรวยตามหลี่ฉางชิง บ้างก็กลับไปซื้อบ้านซื้อที่และอยู่ที่หมู่บ้านตระกูลหลี่ บ้างก็ตามหลี่ฉางชิงไปฝูเจี้ยน ดังนั้นถึงหลี่ฉางชิงจะเคยเป็นโจร ทว่าก็ไม่เคยนำหายนะมาให้หมู่บ้านตระกูลหลี่ แถมกลับทำให้หมู่บ้านตระกูลหลี่ร่ำรวยกว่าหมู่บ้านอื่นด้วย
เวลานี้หลี่ฉางชิงแต่งสะใภ้ท่านหญิงอีก คนของหมู่บ้านตระกูลหลี่ให้ความสำคัญกับเขามากขึ้น เขาพาคนในครอบครัวกลับมาเซ่นไหว้บรรพบุรุษที่บ้านเกิด จึงไม่เพียงแต่หัวหน้าตระกูลกับผู้อาวุโสของหมู่บ้านตระกูลหลี่ที่มาแสดงความยินดีกับหลี่ฉางชิงถึงบ้านด้วยตนเอง แม้แต่เหล่าคนรุ่นหลังในตระกูลก็พากันมาเช่นกัน หลี่หลินติดตามอยู่หลังหลี่ฉางชิงในฐานะของลูกชายคนโตและหลานชายคนโตของตระกูลหลี่ แล้วทักทายบรรดาคนบ้านเดียวกันที่มาเยี่ยมเยียนถึงบ้านตลอด ในเพิงของเรือนด้านนอกมีคนนั่งเต็มแล้ว จึงเสียงเอะอะโวยวาย
แม้จะเป็นเช่นนั้น ตอนที่หลี่เชียนกับหลี่จี้ปรากฏตัวในลานบ้าน ก็ยังดึงดูดความสนใจของทุกคนในหมู่บ้านตระกูลหลี่ทันที
“จงเฉวียน เมื่อครู่เจ้าไปไหนมาหรือ? ให้ข้าหาอยู่ตั้งนาน!” มีคนตีสนิทกับหลี่เชียน
แล้วก็มีคนเอ่ยว่า “จงเฉวียน เจ้ากลับมาเมื่อไร? ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เห็นเจ้า? เจ้าแต่งงานกับท่านหญิง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาคนแล้ว!”
ยังมีคนเอ่ยว่า “จงเฉวียน ได้ยินพี่สะใภ้สิบห้าบอกว่า ภรรยาใหม่ของเจ้าสวยเหมือนนางฟ้าในภาพวาด เจ้านี่ช่างโชคดีจริงๆ! ข้าว่าในรุ่นของพวกเรา เจ้าโชคดีที่สุดแล้ว!”
หลี่เชียนได้ยินเล้วก็อดกลั้นความสุขในใจไว้ไม่ได้ จึงยิ้มออกมาอย่างสดใสและตวาดด่าคนที่พูดเมื่อครู่ “พูดอะไรน่ะ? นั่นคือพี่สะใภ้ของเจ้า! มีใครพูดถึงพี่สะใภ้ของเจ้าอย่างเจ้ากัน?”
ทุกคนหัวเราะเสียงดังพร้อมกัน ในเสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความปรารถนาดี
หลี่หลินยิ้มให้หลี่เชียนตลอด
ใบหน้าที่มีความคล้ายกันเล็กน้อยของทั้งสองคนต่างก็ยิ้มอย่างร่าเริงและเปิดเผย
ส่วนหลี่จี้ถอยหลังสองสามก้าว เดินอยู่หลังหลี่เชียน และปล่อยให้เงาของหลี่เชียนบดบังเงาร่างของเขาเหมือนเช่นเคย
——————————————————
เจียงเซี่ยนไปที่โถงบุปผาของเรือนด้านในกับหลี่เสว่
สมาชิกในครอบครัวที่เป็นผู้หญิงที่มาเป็นแขกที่จวนสกุลหลี่วันนี้ต่างพักอยู่ที่โถงบุปผา
พอนางเดินเข้าไป ก็มีสมาชิกในครอบครัวที่เป็นผู้หญิงของตระกูลหลี่ที่เคยไปร่วมงานแต่งงานของนางทักทายนาง
นิสัยแต่ก่อนของเจียงเซี่ยน ขุนนางใหญ่ระดับสามขึ้นไปถึงจะจำหน้า ไม่อย่างนั้นก็ไม่จำอย่างสิ้นเชิง เพราะขุนนางใหญ่ระดับสามลงไปเจอนางค่อนข้างน้อย นางไม่อยากเปลืองพลังใจของตนเองในเรื่องนี้
ดังนั้นนางจึงจำไม่ได้ว่าคนที่ทักทายนางเป็นใครบ้าง แค่รู้สึกว่าคุ้นหน้าเล็กน้อย ทว่าด้วยฝีมือของนาง สิ่งนี้จึงไม่เป็นอุปสรรคต่อนางในการคุยกับเหล่าสมาชิกในครอบครัวที่เป็นผู้หญิงที่อยู่ตรงนี้ด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน นางถามพวกนางว่าการเก็บเกี่ยวของปีนี้เป็นอย่างไร? ครั้งก่อนพาลูกไปด้วย เรื่องแต่งงานกำหนดหรือยัง…ไม่นาน รอบกายนางก็มีคนล้อมเต็ม
พวกพี่สะใภ้อายุน้อยที่ตอนญาติของทั้งสองฝ่ายพบกันเป็นครั้งแรกไม่มีสิทธิไปล้อมเจียงเซี่ยนแน่นขึ้น
หลี่เสว่เห็นสถานการณ์แล้วก็โล่งอกมาก
ข่าวลือสามารถฆ่าคนได้
ถึงแม้คนเหล่านั้นจะเป็นคนของหมู่บ้านตระกูลหลี่ ลำดับอาวุโสต่ำ ต่อไปเจียงเซี่ยนตามหลี่เชียนกลับมาเซ่นไหว้บรรพบุรุษที่บ้านเกิดถึงอาจจะเจอสักครั้ง แต่หากสามารถช่วงชิงชื่อเสียงดีต่อหน้าคนพวกนี้ได้ ทำไมจะไม่ทำเล่า?
แม้เจียงเซี่ยนจะอายุน้อย ทว่ากลับรู้ความมากว่าที่นางคิด!
หลี่เสว่ปลื้มใจมาก และค่อยๆ ถอยไปนั่งลงบนเก้าอี้ไท่ซือหลังเสาต้นใหญ่ที่อยู่ข้างๆ
——————————————————–
เรือนด้านหน้า สือชีกงหัวหน้าตระกูลของตระกูลหลี่ปรึกษากับหลี่ฉางชิง “ก่อนที่พวกเจ้าจะมาข้าขอให้หมอดูที่มีชื่อเสียงที่สุดของพวกเราดูปฏิทินหวงลี่มาแล้ว บอกว่าพรุ่งนี้กลางยามเฉินเป็นฤกษ์ดี ข้าคิดว่าจะเปิดประตูหลักของหอบรรพบุรุษตรงเวลาพรุ่งนี้กลางยามเฉิน”
ทุกขั้นตอนของการแต่งงานของเจียงเซี่ยนนั้นตระกูลเจียงขอให้สำนักหอดูดาวหลวงดูฤกษ์มาแล้ว รวมถึงนางตามหลี่เชียนกลับมาเซ่นไหว้บรรพบุรุษที่บ้านเกิด จุดธูปเวลาไหน บันทึกชื่อลงในบันทึกลำดับการสืบเชื้อสายประจำตระกูลเวลาไหน ตระกูลเจียงก็เขียนรายการมาหมดแล้ว
นี่เป็นเรื่องที่คนอื่นขอไม่ได้ด้วยซ้ำ แน่นอนว่าหลี่ฉางชิงไม่มีทางที่จะฝ่าฝืน
หัวหน้าตระกูลของตระกูลหลี่จึงจำเป็นต้องหาข้อผิดพลาด และแสดงอำนาจของตนเองในเรื่องการเปิดประตูใหญ่ของหอบรรพบุรุษ
บ้านบรรพบุรุษนี้ของหลี่ฉางชิงยังต้องให้คนของตระกูลหลี่ช่วยดูแล จึงไม่อยากล่วงเกินพวกเขา และคิดว่าสำนักหอดูดาวหลวงให้หลี่เชียนกับเจียงเซี่ยนบันทึกชื่อลงในบันทึกลำดับการสืบเชื้อสายประจำตระกูลพรุ่งนี้กลางยามซื่อ จึงไม่เพียงแต่ยิ้มพลางตกลง ทว่ายังชื่นชมสือชีกงด้วย
สือชีกงรู้สึกสบายใจมาก ทั้งแขกและเจ้าภาพจึงกินอาหารอย่างมีความสุขเต็มที่
—————————————————–
ฉิงเค่อไม่ให้เจียงเซี่ยนกินมาก นางยิ้มพลางเอ่ยกับเจียงเซี่ยนเสียงเบาว่า “ท่านหญิง ข้าไม่ได้อยากห้ามท่าน แต่ท่านแม่ทัพ…บอกว่าอาหารพวกนี้อาหารคาวหนักเกินไป กลัวท่านกินแล้วไม่สบาย จึงให้ข้าคอยดูท่านหน่อย เดี๋ยวกลับไปแล้ว คนครัวค่อยทำของกินให้ท่านคนเดียวเจ้าค่ะ”
เจียงเซี่ยนพยักหน้า และดื่มแค่น้ำแกงหวานเล็กน้อย ทว่าข้างหูกลับเต็มไปด้วยคำพูดวิพากษ์วิจารณ์หลี่เสว่
“สุดท้ายก็โชคไม่ดี อายุยังน้อยก็เป็นหม้ายแล้ว แถมเวลานี้ตระกูลหลี่ก็เป็นตระกูลขุนนางแล้วเช่นกัน ต่อไปคงจะไม่ให้นางจิ้มอีก ช่างน่าสงสาร!”
“ใครว่าไม่ใช่ ผู้หญิงที่ดีขนาดนั้น ไม่มีที่อยู่แบบนี้ พูดถึง…ตอนนั้นก็ให้นางแต่งงานเร็วเกินไปเช่นกัน…”
เจียงเซี่ยนขมวดคิ้วตลอด และมองไปที่หลี่เสว่
หลี่เสว่นั่งอยู่ในมุมของโถงบุปผา รับประทานข้าวเปล่าคู่กับผักจานเล็กๆ อย่างเงียบๆ และกินข้าวอย่างไม่สนใจ
เจียงเซี่ยนนึกถึงไทฮองไทเฮากับไทฮองไท่เฟยที่อยู่เป็นหม้าย…ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำวิจารณ์เหล่านี้ทำให้นางหงุดหงิด นางจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มทันทีว่า “ดังนั้นข้าจึงคิดว่าพี่หญิงกลับมาดีกว่า ถึงอย่างไรในบ้านก็ไม่ขาดแคลนอาหารกับเสื้อผ้าของนางเช่นกัน ในบ้านมีแต่พี่น้องของนาง ยังสามารถทำสิ่งที่ตนเองชอบได้ด้วย ปลูกดอกไม้ ปลูกต้นไม้ หรือไปอยู่ที่วัดสักสองสามวัน”
คนของตระกูลหลี่เห็นเจียงเซี่ยนยังเอ่ยปากพูดแบบนี้ ก็เปลี่ยนทิศทางลมทันที โดยพากันชมถึงข้อดีที่หลี่เสว่กลับมา
หลี่เสว่ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มให้เจียงเซี่ยนอย่างขอบคุณ
ทว่าเจียงเซี่ยนกลับยังคงรู้สึกว่านางน่าสงสารเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกสองคนต่างก็ไม่มีแล้ว
ตอนกลางคืนนางเจอหลี่เชียนจึงถามเขา “พี่หญิงไม่อยากแต่งงานอีกแล้วจริงๆ หรือ? ข้าคิดว่าหากมีคนที่เหมาะสมแต่งงานอีกก็ไม่เลวเช่นกัน อย่างน้อยก็ไม่ต้องคิดถึงลูกสองคนที่จากไปก่อนวัยอันควรทุกวัน น่าสงสารเกินไปแล้ว!”
————————————-
YOU MAY ALSO LIKE
