นิยาย มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์

ตอนที่ 56 ล่าแวมไพร์(6)

ในขณะที่ผู้รอดชีวิตเริ่มรู้สึกสงสัยในคําพูดแปลก ๆ ของเขา เขาพูดต่อ

“ทุกคนคิดยังไงกับภัยครั้งนี้กันล่ะ?ทําไมมันถึงได้เกิดขึ้น? มีใครอยากจะตอบไหม? …หา?ไม่มีเหรอ?”

“ไม่มีเหรอ? นั่นแหละเหตุผลที่พวกแกทําอะไรไม่ได้และนั่นก็คือเหตุผลที่พวกแกต้องกลายเป็นแพะรับบาปให้กับการวิ วัฒนาการ!”

ผู้รอดชีวิตเริ่มกระซิบคุยกันด้วยความกังวลเพราะเขาไม่ได้แสดงทีท่าว่าจะเปิดโซนปลอดภัยให้เลย

“เจ้าบ้านั่นพูดอะไรของมัน? จีซูมีดชั้นพร้อมแล้ว”

จีซูยืนถัดจากสวนดอกไม้ที่ซ่อนดาบเอาไว้จากนั้นเหล่าแวมไพร์ที่ล้อมรอบผู้รอดชีวิตก็เริ่มถอดหน้ากากออกมาเหล่าแวมไพร์เลียปาก

ในขณะเดียวกันพวกที่อยู่กับแวมไพร์ที่เป็นผู้เล่นธรรมดาเองก็เริ่มหยิบไม้ท่อนยาวออกมา

ผู้รอดชีวิตไม่รู้ว่าพวกเขากําลังทําอะไรแต่พวกเขากําลังกระวนกระวาย

“ส่วนคนที่ถูกเลือกให้วิวัฒนาการก็ไม่มีใครอื่นนอกจาก…”

เขาชี้นิ้วใส่พวกตัวเอง

“พวกเรา! พวกเราจะอยู่ในอนาคต!ตอนนี้แหละ…ฉลอง!”

ฉลองเหรอ? จีซูกับฮันโฮสับสนกับคําพูดแปลก ๆ พวกเขาเริ่มตะโกน

“ฮ่าฮ่า! มาลิ้มรสอาหารกันได้แล้ว!”

“ขอบคุณสําหรับอาหาร!”

“ขอคอขาว ๆ!”

“เฮ้ย แกตรงนั้นน่ะ! สบตาชั้นจนถึงตอนนี้อยู่สินะ”

พวกแวมไพร์คลั่งกระโดดใส่ผู้รอดชีวิตจีซูหยิบดาบที่ซ่อนอยู่ในทุ่งดอกไม้ทันที

เปรี้ยะ! เปรี้ยะ!

เมื่อไม้ท่อนยาววางไว้ที่ขอบติดตั้งสําเร็จ พวกเขาก็ได้รู้ว่ามันคืออะไรกระแสไฟฟ้าไหลเวียนระหว่างพวกมันมันเหมือนกับรั้วไฟฟ้า แต่มันไม่มีขายตามท้องตลาดมันคือไอเทมที่พวกเขาได้มาจาก ไอเทมอื่น ๆ

ผู้รอดชีวิตถูกฝูงแวมไพร์ล้อมเอาไว้และติดอยู่ในรั้วไฟฟ้า

เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเผชิญหน้ากับนักล่าเมื่อไร้อาวุธ

“พระเจ้า! นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย?”

“เกิดอะไรขึ้น? อ๊ากกก!”

เหล่าผู้รอดชีวิตที่หวาดกลัวรีบก้าวถอยกลับแต่มันก็ไม่มีที่ให้พวกเขาาหนี เพราะรั้วไฟฟ้าเหล่าแวมไพร์กระโจนใส่เขาด้วยความเร็วเต็มที่ราวกับแข่งกันเพื่อแย่งอาหารรสโอชะจีซูถือดาบด้วยสองมือ

“มาเลยที่รัก! มาหาชั้น!”

แวมไพร์ตัวหน้ามีตัวสูง เขาพุ่งเข้าใส่เด็กคนหนึ่งอย่างรวดเร็ว

บรื่น!

แต่สิ่งแรกที่เขาได้เจอก็คือรถบัสที่มีลายของมหาลัย

ปิ้ง!

รถบัสที่ชนแวมไพร์หยุดระหว่างผู้รอดชีวิตและแวมไพร์ตัวอื่น ๆ เหล่าผู้อดชีวิตไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นและพวกแวมไพร์เองก็งนงง

จากนั้นเสียงประตูรถบัสก็ดังขึ้นมีคนลงมาจากรถ

“…ดูเจ้านั่นสิ!”

ชายในชุดสีเบจเองก็เดินเข้ามา

เขายิ้มแบบฝืนยิ้ม

“ชั้นคิดว่าแกจะมาช้า แต่แกมาทันเวลาพอดีเรายังไม่ได้ลิ้มรสชาติอาหารด้วยซ้ำมากินด้วยกันไหมล่ะ?”

เขาผายมือและชี้ไปที่แวมไพร์รอบ ๆ

แวมไพร์ทั้งหมดขู่เขาด้วยเขี้ยวแหลมคมแต่ชายชื่อซองอูที่ลงมาจากรถบัสนั้นถามกลับอย่างไม่เกรงกลัว

“จริงเหรอ? ถ้าอย่างนั้นชั้นคงต้องสอนมารยาทในปาร์ตี้กับพวกแกก่อน”

เมื่อพูดจบชายในชุดสีเบจผู้เป็นแวมไพร์ลอร์ดก็ทําหน้าแข็งที่อ แต่เขาฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง

“…หา? มารยาทเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า! แกนมันตลกใช้ได้!น่าเสียดายที่แกไม่ได้เป็นพวกเดียวกันชั้น…แกคิดว่าปาร์ตี้ต้องเริ่มด้วยอะไรล่ะ?”

“ปาร์ตี้น่ะ ต้องเริ่มด้วยพล”
“อะไรนะ?”

ในตอนนั้นเองโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าก็โผล่มาที่ด้านหลังแวมไพร์ลอร์ดมันกระโดดลงมาจากดาดฟ้าตึกใกล้ ๆ แต่แวมไพร์ลอร์ดก็หัวเราะโดยไม่หันไปมองข้างหลังราวกับรู้ว่ามีโครงกระดูกมาอยู่แล้ว

“นี่น่ะเหรอกลของแก? มันเห็นจะตลกเลย”

เขายักไหล่เพราะรู้ว่าสามารถจัดการมนุษย์หมาป่าได้แม้ว่าจะไม่ทันตั้งตัวอันที่จริงแล้วมนุษย์หมาป่าที่ถูกหอกเสียบอยู่ก็เป็นฝีมือของเขาแต่เขาไม่รู้ว่าโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าด้านหลังเขากําลังทําอะไร

“ชั้นชอบระเบิดน่ะ”

โครงกระดูกหมุษย์หมาป่านั้นแบกศพกอบลินอยู่เต็มไปหมด

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

ด้วยแรงระเบิดรุนแรง แวมไพร์ลอร์ดหายตัวไปในกลุ่มควัน

“นี่แหละปาร์ตี้ของจริง”

ซองอูกับพรรคพวกเริ่มการล่าแวมไพร์

“ตัวแทน!”

แวมไพร์ลอร์ดหายตัวไปเมื่อเกิดระเบิดรุนแรงขึ้น

“บัดซบเอ้ย!เขาจะไม่เป็นไรกําจัดไอ้พวกเวรนั่นก่อน!”

แวมไพร์อีกตัวตะโกน

จากนั้นพวกมันก็เริ่มจู่โจมซองอูจากทุกทิศทางแต่ซองอนั้นไม่วิตกกังวลเลย

“พวกแกกําลังวิวัฒนาการงั้นเหรอ?”

คยองซูที่ขับรถบัสมาหนีไปก่อนแล้วซองอูเองก็หายตัวไปที่หลังรถบัส

“พวกแกจะหนีไปไหน?”

“คิดว่าซ่อนตรงนั้นแล้วจะจับไม่ได้เรอะ?”

“ล้อมรถบัส!”

เหล่าแวมไพร์กระจายตัวเป็นวงกว้างและค่อย ๆ เข้าใกล้ซองอู
ห้าตัวเข้าหารถบัสทันทีพวกมันไปที่หลังคารถและเคลื่อนไหวอยู่ด้านบนนั้นพวกมันพยายามจะหยุดซองอูไม่ให้หนีออกมาจากจุดตายแต่ในตอนนั้นพวกมันก็รู้สึกแปลกมาก

“หา?”

ซองอูนั้นซ่อนตัวอยู่หลังโครงกระดูกม นุษย์หมีไกลจากรถบัส 20 ก้าวเดิน

เขากําลังกําบังใบหน้าเอาไว้

“พวกแกกล้าพูดเรื่องวิวัฒนาการได้ยัง ไงทั้งที่ไม่รู้เรื่องพื้น ๆ แบบนี้?”

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

แวมไพร์ห้าตัวแหลกเป็นชิ้น ๆ ด้วยร ถบัสในพริบตา

ที่จริงรถบัสนั้นไม่ได้มาเพื่อการชนบุกเข้ามาอย่างเดียวแต่มันเหมือนกับกล่องใส่ดินปืนที่อัดศพมาเต็มคันรถพวกแวมไพร์ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ขึ้นหลังคารถบัสที่ระยะทางใกล้ที่สุดตายในทันทีและนั่นก็คือแผนของซองอู

“อ๊ากกก! บ้าเอ้ย! อะไรกันเนี่ย!”

“ลุกขึ้นมาได้แล้ว! นี่แหละโอกาสจัดการมัน! มันมีโครงกระดูกแค่ตัวเดียว!”

เหล่าแวมไพร์ไม่ยอมแพ้ มันอยู่ในจุดที่ไร้ที่ซ่อนพวกมันจะรอช้าไม่ได้พวกมันต้องเอาชนะซองอูให้ได้อย่างหมดจด

เหล่าแวมไพร์เข้าไปหาเขาพร้อมกันจากสามทิศทางยกเว้นรถบัสที่กําลังลุกไหม้

“ถึงแกจะรอดมาได้ แกก็หนีไม่ได้อีกแล้ว!”

เมื่อพวกมันคิดว่าไล่ซองอูจนมาถึงทางตันซองอกใช้สกิลอันแข็งแกร่งของเขา

-ระวัง! “เฟลเบลด อยู่ในพื้นที่ของคุณ!

-ระวัง! “ตอบรับความตายอยู่ในพื้นที่ของคุณ!

ควันดํากระจายไปทั่วทุกแห่งซองอเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาหลายครั้งแล้วแต่ศัตรูของเขาก็ถูกการโจมตีแบบนี้จัดการทุกครั้ง

“อ๊ากกก! นี่มันบ้าอะไรกัน?”

“ใจเย็นก่อน! อย่างแรกแค่ก…”

แต่เมื่อต่อสู้ในที่โล่ง ควันจึงกระจายไปอย่างรวดเร็วกระดูกขาวที่ปรากฏตัวขึ้นมาเหมือนกับผีเริ่มเคลื่อนไหว

กรอบ! แกรบ!

การโจมตีเริ่มจากโครงกระดูกโคบอล์ดวิซาร์ดที่ซองอูคืนชีพขึ้นมาใหม่

พวกมันยิงลูกไฟสีเขียวออกมา

พรึ่บ! ซ่า! ซ่า!

“คําากกก! ดับไฟเร็ว!”

ไฟนั้นลอยไปอย่างช้าๆแต่พวกแวมไพร์ไม่คิดเลยว่าโครงกระดูกจะปรากฏตัวในควันและยิงลูกไฟแบบนั้น

แวมไพร์สองตัวถูกไฟไหม้และตัวอื่นไม่มีทางเลือกนอกจากหยุดการบุกและถอยกลับ

“มีวิซาร์ด! เล็งวิซาร์ดก่อน!”

“..ยังไงล่ะ???”

ไม่แปลกที่พวกแวมไพร์จะถามกลับเพราะจํานวนอันเดดที่มารวมตัวรอบโครงกระดูกวิซาร์ดทั้งสี่เมื่อแวมไพร์ไม่รู้จะทําอะไรต่อวิซาร์ดก็ร่ายเวทย์ไฟเสร็จและยิงลูกไฟไปอีกครั้ง

“หลบเร็ว!”

จากนั้นโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าสี่ตัวก็วิ่งเข้าใส่แวมไพร์ที่วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

“ที่ละตัว

ซองอูจัดการแยกแวมไพร์ออกจากกลุ่มหลักทีละตัวเพื่อที่จะฆ่าได้ง่าย

กรอบ! แกรบ!

กองทัพมนุษย์หมาป่าทั้งสี่พุ่งเข้าใส่แวมไพร์ที่แยกตัวออกจากกลุ่มด้วยความเร็วสูงและโจมตีพร้อมกัน