มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 44 ผู้ค้ามนุษย์ในโรงงานร้าง(4)

 

“พูดอะไรของแก? ล้อชั้นเล่นเรอะ? ก็ได้ แกบอกว่าแกบุกเข้ามา ที่นี่สินะ แล้วแกคนเดียวจะไปทําอะไรได้? หา?”

 

ผู้จัดการรู้สึกว่าโลกได้เปลี่ยนไปคล้ายกับเกม เขาไม่สามารถทําอะไรด้วยตัวคนเดียวได้ นั่นคือเหตุผลที่เขาเชื่อใจคนที่เขาเรียกว่า ตัวแทนอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง ตัวแทนคือหัวหน้าที่นําแก๊งนี้ด้วยพันธสัญญาเลือด

 

แต่ชายหนุ่มคนนี้ยังคงยิ้มได้อยู่ ทําไมกัน?

 

ชายหนุ่มเปิดปากพูด

 

“ชั้นชอบอยู่คนเดียวน่ะ”

 

“อะ…อะไรของแก!”

 

“หา?”

 

ข้อความเตือนสีแดงโผล่ขึ้นมาต่อหน้าผู้จัดการ

 

-ระวัง! “เฟลเบลด” อยู่ในพื้นที่ของคุณ!

 

ไม่นานควันดําก็ระเบิดจนเต็มด้านในโรงงาน

 

“อ้ากกก!”

 

เสียงกรีดร้องของคนตายดังไปทั่ว

 

-คุณต้องคําสาปมรณะ สเตตัสลดลงอย่างมาก

 

ในตอนนั้นก็มีบางอย่างอยู่ด้านหลังควันดํา

 

“สกิลเท่เป็นบ้า!”

 

จากนั้นก็มีปีศาจสีขาวปรากฏตัวออกมามากมาย

 

***

 

เฟลเบลดคือเอฟเฟครองของ “ที่พักว่าง” มันคือสกิลที่จะกระจายคําสาปในพื้นที่ตามจํานวนสมุนที่เรียกออกมาในคราเดียว

 

และ ‘เงื่อนไขการใช้’ สกิลก็คือการเรียกสมุนออกมาพร้อมกันอย่างน้อยสิบตัว

 

ควันดํามากพอที่จะกระจายไปทั่วโรงงานเล็ก ๆ เหล่าโครงกระดูกเดินกระจายกําลังกันเต็มไปหมด

 

“แค่ก! แค่ก!”

 

“กันมันไว้”

 

สกิลเฟลเบลดนั้นเป็นสกิลขั้นต่ํา ควันดําสลายไปอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยความตกใจของผู้จัดการก็ทําให้ซองอูใช้จุดอ่อนนั้นสําเร็จ

 

“อ้ากกกก!”

 

เสียงกรีดร้องดังทั่วทั้งโรงงาน ในเสียงกรีดร้องยังมีเสียงกระดูกกระทบกันดังปะปนอยู่ด้วย

 

กรอบ แกรบ

 

“ลุกขึ้นมา! พวกมันก็แค่หุ่นไล่กาเท่านั้น! ที่ต้องทําก็แค่ฆ่าคนที่ควบคุมมัน”

 

ผู้จัดการตะโกนถึงคนของเขาที่อยู่บนชั้นสอง

 

เมื่อควันกระจายออกมา เขาคิดว่าเขาจะไม่เป็นอะไรเพราะแวมไพร์สามตัวรวมถึงเขาแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะมอนสเตอร์และผู้เล่นอย่างเทียบไม่ติด ดังนั้นพวกเขาจึงฆ่า “หนู” ตัวเล็ก ๆ อย่างซองอูได้โดยไม่มีปัญหา

 

“ไอ้เวรเอ้ย!”

 

เขาพบชายคนหนึ่งในควันที่กระจัดกระจายกําลังนวดข้อมือหลัง จากปล่อยเชือกมัด ชายคนนั้นมีชื่อว่าซองอู

 

แกรบ!

 

ถัดจากเขาคือเจ้ามือขวา กอบลินโครงกระดูก เจ้ามือขวาเป็นคนแก้มัดที่มือเขา

 

“ฆ่ามันก่อน!”

 

ผู้จัดการตะโกน แต่ไม่มีใครทําตามเขา เพราะคนอื่น ๆ ไม่สามารถทําได้

 

ปั้ง! แกร๊ง!

 

พวกเขากําลังพยายามสุดความสามารถเพื่อจัดการกับศัตรูที่มีอยู่เต็มไปหมด

 

“พวกมันมาจากตรงนั้นด้วย!”

 

“บัดซบ ให้คนคุ้มกันข้างนอกเข้ามา!”

 

ผู้เล่นทั่วไปแทบจะสู้กับออกโครงกระดูกไม่ไหว แต่พวกเขาก็โชคร้ายมากพอที่ได้เจอกับโครงกระดูกมนุษย์หมี

 

เหล่าแวมไพร์จัดการออคโครงกระดูกอย่างไม่ยากเย็น แต่สถานการณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้นมา

 

“อะไรกัน! พวกมันถูกคืนชีพ!”

 

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

 

พวกเขาได้เจอกับเหตุการณ์ประหลาดที่กองศพมอนสเตอร์ในโรงงานคืนชีพขึ้นมา ศพที่พวกเขาเก็บเอาไว้นั้นก็เพื่อเอาเนื้อ หนัง และกระดูกได้ฟื้นคืนชีพกลับมาและเดินไปทางพวกเขาด้วยตาสีแดงเป็นประกาย พวกเขาตัวสั่นด้วยความกลัว

 

ผู้จัดการจ้องมองซองอูและกัดฟันแน่นเพราะเขารู้แล้วว่าไม่มีใครที่ช่วยเขาได้

 

“นี่ ผู้จัดการสาขาใช่ไหม? ถ้าหากสาขาที่นี่หายไป แกจะใช้ตําแหน่งอะไรต่อล่ะ?”

 

เขาหน้าแดงเมื่อซองอูถามยั่ว

 

สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปและพุ่งเข้าใส่ซองอู แต่ซองอูก็ถอยหลบก่อนจะหายไปในควันจาง ๆ ผู้จัดการมองดูการเคลื่อนไหวผ่านหมอกและรีบไล่ตามซองอูไป

 

แต่ในตอนนั้นเองก็มีบางอย่างลอยมาที่หน้าเขา

 

แผละ!

 

มีบางอย่างแตกที่หน้าเขา มีของเหลวกระจายเต็มใบหน้า

 

“อ้าาาากกกกกกก”

 

ผู้จัดการกุมใบหน้าและถอยหลังหนี นั่นคือ ‘เมือกสไลม์’ จํานวนมาก มันกําลังละลายเส้นผมและผิวหนังของเขา

 

ฉั่วะ!

 

ในตอนที่เขาร้องครวญครางอย่างเจ็บปวกนั้นเอง หอกที่ทําจากกระดูกเล่มหนึ่งก็ลอยมาแทงที่ไหล่ซ้าย

 

กรอบ แกรบ

 

หลังจากนั้น เจ้ามือขวาพุ่งเข้าใส่เขา แม้ว่าเขาจะรีบหยิบมีดออก มาแต่มันไถลไปเมื่อปะทะกับดาบของเจ้ามือขวา เอฟเฟคผสาน “นักรบแขนเดียว” ของเจ้ามือขวาทํางานอีกครั้ง

 

ดาบของมันฟันลึกผ่านต้นขาขวาของเขา

 

ผู้จัดการเอามือปิดแผลด้วยความเจ็บปวด เขาหายใจหอบมองไปที่ซองอูและเจ้ามือขวา เขามีบาดแผลเต็มตัว และยังมีคําสาปลดสเตตัสอีกด้วย

 

– ‘คําสาปมรณะ’ ลดสเตตัส

 

-ปนเปื้อน “เลือดปีศาจ” พลังชีวิตลดลงอย่างต่อเนื่อง

 

ไม่เพียงแต่คําสาปของเฟลเบลด แต่ “หินเลือดปีศาจ” ที่ซองอูได้จากการฆ่าหัวหน้าออคก็แสดงเอฟเฟคด้วย มันคืออาวุธน่ากลัวที่จะเผามานาของศัตรูและลดพลังชีวิตจนกว่าจะไม่มีมานาเหลือ

 

และเผ่าแวมไพร์เองก็ไม่มีมานามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

 

ไอเทมชิ้นนี้คือศัตรูตามธรรมชาติของแวมไพร์ที่ซองอูไม่รู้ตัวเลย

 

แต่ไม่จบเพียงเท่านั้น

 

“ไม่ได้ใช้สกิลนี้มานานแล้ว ขอลองใช้หน่อยแล้วกัน”

 

ซองอูใช้กําไลสีแดงที่ข้อมือขวา

 

-ความบ้าคลั่งแห่งความป่าเถื่อนทํางาน!

 

*เพิ่มพลังโจมตี (+10%) และความเร็วโจมตี (+20%) ต่อ ‘ประเภทกอบลิน’ เป็นเวลา 10 นาที

 

มันคือไอเทมมีประโยชน์ที่ซองอูใช้ในตอนที่มีกอบลินโครงกระดูกหลายตัว แต่ตอนนี้เขามีกอบดินเป็นเจ้ามือขวาแค่ตัวเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเจ้ามือขวาก็ทํางานได้ดีเสมอมา

 

ปัั้ง!

 

ผลของการต่อสู้ระหว่างฝ่ายที่มีบัฟมากมายกับศัตรูที่มีดีบัฟเต็มไปหมดนั้นชัดเจน ซองอูกับเจ้ามือขวาค่อย ๆ เข้าล้อมผู้จัดการ

 

ในขณะเดียวกัน ประตูโรงงานก็เปิดออกพร้อมกับคนคุ้มกันหกคนที่เข้ามา เมื่อเห็นว่าพวกตัวเองด้านในแพ้ไปแล้วพวกเขาก็รีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว

 

สิ่งแรกที่พวกเขาเจอคือโครงกระดูกสีดําสูง 2 เมตรครึ่งที่ถือแขน และขาที่ขาดของพรรคพวกของพวกเขา

 

“ไม่นะ…”

 

พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากหยุดที่ทางเข้าโรงงาน แต่นั่นคือ ความผิดพลาดของพวกเรา พวกเขาหันกลับไปและหนีเพราะโครงกระดูกมนุษย์หมีกับสัตว์ป่าที่ทําจากกระดูกได้วิ่งไล่ตามพวกเขาไป

 

กร้อบ!

 

ร่างกายท่อนล่างถูกบดขยี้โดยลูกเตะของมนุษย์หมี

 

ในตอนนั้นเอง รถบัสคันหนึ่งได้แล่นไปทางโรงงานที่กําลังยุ่งเหยิ่ง

 

ปั้ง! เอี้ยด!

 

รถบัสชนประตูล้มลงและเข้ามาในโรงงาน จีซู ฮันโอ และคยองซูลงมาจากรถ

 

“ตรงนั้น!”

 

พวกเขาวิ่งเข้าไปปล่อยตัวประกัน พ่อแม่ของฮันโฮเองก็ขว้างอาวุธกระดูกที่ซองอูสร้างให้ออกมาจากหน้าต่างรถ

 

“ไปเร็ว! คนเจ็บให้ขึ้นรถเดี๋ยวนี้!”

 

“คยองซู ชั้นยังสู้ได้”

 

“โอเค เอาอาวุธไป”

 

ทุกอย่างเกิดขึ้นไปตามแผนที่ซองอูวางไว้ แผนคือเขาจะเข้ามาในโรงงานคนเดียวเพื่อทําให้แวมไพร์สับสนและทําให้คนข้างในโรงงานเจอผลของเฟลเบลด จากนั้นจะช่วยผู้รอดชีวิตโดยการจู่โจมคนในโรงงาน ทันทีที่ผู้รอดชีวิตคว้าอาวุธ พันธมิตรของซองอูก็เพิ่มปริมาณขึ้นอย่างมหาศาล ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าซองอูเป็นฝ่ายชนะ

 

ผู้จัดการมองอรบ ๆ และปิดความอับอายของตัวเองไม่มิด ทุกคนที่เขาลักพาตัวมาถูกปล่อยออกไป และลูกน้องของเขายังล้มลงระเนระนาดบนพื้นทุกคน

 

ซองอูหัวเราะเยาะ

 

“โอ้พระเจ้า! สาขาของแกหายไปแล้ว!”

 

เขาที่พ่ายแพ้และกําลังจะตายรู้สึกขายหน้าแค่ไหนกัน? ผู้จัดการโกรธอย่างบรรยายไม่ได้ มีบางอย่างลึกในจิตใจที่เกินกว่าร่างกายเขาจะควบคุมเริ่มควบคุมทั้งตัวของเขา ในตอนนั้นเอง เขาได้ยินเสียงอันคุ้นหู

 

‘เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย? เจ้านั่นแข็งแกร่ง เอาพลังชั้นไปยืมสิ ฆ่ามันด้วยทุกวิถีทาง’

 

มันเป็นเสียงอันหอมหวาน

 

“อั่ก!”

 

เขากระอักเลือดออกมา เขาทําไม่ได้กระทั่งกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดที่ร่างกายบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง กระดูกไหล่ของเขาแทงทะลุผิวหนังออกมา กะโหลกผุดออกมาจากใบหน้าที่ถูกกรดกัดกร่อน

 

“นั่นมันอะไรน่ะ?”

 

“ให้ตายสิ เจ้านั่นมันไม่ใช่มนุษย์!”