มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 40 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(4)

ซองอูเข้าใจสถานการณ์แล้ว คนที่กลายเป็นเครื่องสังเวยของเหล่าแวมไพร์ได้กลายเป็นมอนสเตอร์ เพราะโดนมัดมือมัดเท้าจนเลือกการ์ดไม่ได้

ปาร์ตี้ซองอูเข้าล้อมอาคารและเข้าใกล้ทางเข้ามา บางอย่างโผล่ทะลุประตูกระจกออกมา

“อ้ากกกก!”

 

ชายที่ร่างเต็มไปด้วยเลือดกรีดร้อง มอนสเตอร์ที่เหมือนกับมนุษย์หมาป่ากําลังข่วนเขาอย่าไร้ปรานีหลังจากคว้าตัวเขาได้

“อ้ากกกก!”

มอนสเตอร์ตะปบชายคนนั้นด้วยกรงเล็บขนาดใหญ่ เนื้อของเขาขาดออกจากกัน มันกลายเป็นก้อนเนื้อที่มองดูไม่เหมือนกับมนุษย์อีกแล้ว

 

หลังจากฆ่าชายคนนั้น มอนสเตอร์หันมาที่ซองอู หัวขนาดใหญ่เหมือนหมีของมันมีน้ําลายไหลออกมา คอของมันหนามาก มันพร้อมจะกระโจนใส่ซองอูในทุกเมื่อ แต่ในตอนนั้นก็มีลูกธนูพุ่งมาปักที่หลังของมัน

ฉัวะ!

ธนูยิงมาจากข้างในอาคาร

 

“หา? มันไม่ได้ผล!”

โฮกกกก!

มอนสเตอร์หันวิ่งไปข้างใน น้ําพุเลือดไหลออกมาจากหน้าต่าง มันคือมอนสเตอร์ที่ผู้เล่นทั่วไปรับมือไม่ได้เลย มันเหมือนกับมอนสเตอร์ที่พวกเขาล่าไม่ได้มาตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ซองอูนั้นต่างออกไป

“ขอหาเพื่อนให้แกหน่อยแล้วกันไปเลย!”

เขาแตะไหล่โครงกระดูกมนุษย์หมาป่า โครงกระดูกทั้งหมด 10 ตัวเข้าไปในอาคาร

กรอบ แกรบ

โฮกกกกก!

เสียงกรีดร้องผสมปนเปดังมาจากข้างในอาคาร

หน้าต่างบานหนึ่งพัง ออคโครงกระดูกตัวหนึ่งเข้าไปทางนั้น ซองอูเห็นก่อนกระดูกของเขากลายเป็นเถ้าถ่านก่อนที่จะหายไป

ได้ที่ว่างมาแล้ว”

เขาตั้งใจจะหาโครงกระดูกใหม่หนึ่งตัวอยู่แล้ว ไม่มีอะไรต้องเสีย

-คุณได้รับ 3,500 ทองจากการล่ามนุษย์หมี

มนุษย์หมีเป็นมอนสเตอร์รูปร่างเป็นหมี มันเองก็เป็นมอนสเตอร์ที่เกิดจากคนที่ไม่ได้เลือกการ์ดอาชีพ

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

แต่ตอนนี้ มนุษย์หมีที่เขาฆ่าไปได้กลายเป็นสมุนของเขาแล้ว

หลังจากได้รับข้อความยืนยัน ซองอูเดินเข้าไปข้างในอาคาร

พื้นนั้นเต็มไปด้วยเศษแก้ว กระดูกและกองเลือดหนึ่งแห่ง โครงกระดูกเก้าตัวยืนอยู่ มนุษย์หมีพยายามลุกขึ้นยืนและลอกหนังของตัวเองออกไป มันตัวสูงกว่ามนุษย์หมาป่าและมีโครงร่างที่หนากว่า

คนรอบๆตัวสั่นด้วยความสะพรึงกลัว พวกเขามีอยู่สามคน ซองอูก้มหน้าถาม

“แวมไพร์อยู่ไหน?”

 

“อะไรนะ?”

 

“มีแวมไพร์อยู่ที่นี่”

ทั้งสามหันไปมองด้านในออฟฟิส

 

“ค้ากกก…”

ชายที่ไหล่ขวาถูกบดขยี้ลุกขึ้นมา

แม้ว่าจะเป็นแวมไพร์ เขาก็มีพลังไม่มากพอที่จะล้มมนุษย์หมี

และนั่นก็เป็นไปตามที่ซองอูคิดไว้

โชคดีที่แวมไพร์มีพลังในการฟื้นตัว เขาจึงรอดมาได้

“ซองอู!”

 

ในตอนนั้นเอง ฮันโฮรีบวิ่งเข้ามาเรียกเขา

 

เขาชี้ไปที่ด้านนอก

 

“ตรงนั้น! ดูรถบัสนั่นสิ”

 

รถบัสสีขาวกําลังเข้ามาในตอนที่ซองอูมองที่จอดรถที่ฮันโฮชี้

 

“มันคือบัสรับส่งของมหาลัยเราเห็นตุ๊กตาเป็ดตรงที่นั่งคนขับไหม…มันจะต้องเป็นรถที่คยองซูขับแน่ เจ้าพวกนั้น…”

ซองอูได้พบกับอีคยองซูที่มหาลัย คยองซูนั้นจะไปที่กองทัพ เพราะรู้เส้นทางไป แต่ซองอูปฏิเสธที่จะตามไปด้วย เขาโชคดีมากที่หยุดรถทันในตอนที่ไวเวิร์นบินผ่าน แต่ครั้งนี้พวกเขาไม่ทันระวัง จากมอนสเตอร์ที่เกิดจากมนุษย์

“หาาาาา แกเป็นใคร?”

แวมไพร์พูดด้วยความเจ็บปวด เขากําลังฟื้นฟูจากบาดแผลช้าๆ

กรอบ แกรบ

 

แต่ซองอูไม่คิดจะรอให้แวมไพร์ได้ฟื้นฟูตัวอยู่แล้ว

โครงกระดูกมนุษย์หมาป่าเดินเข้าไป

 

“อ๊ะ? นี่แกจะทําอะไร?”

 

แต่โครงกระดูกก็เริ่มรุมทิ้งเขาในทันที นั่นทําให้พวกของแวมไพร์ที่นั่งขดตัวอยู่ในมุมอาคารไม่พอใจ

 

“หา? หัวหน้า!”

 

“พวกแกเป็นใครกันแน่? ทําไมจู่ๆถึงมาที่นี่?”

ไม่เหมือนกับลูกน้องของแวมไพร์กลุ่มที่แล้ว คนพวกนี้คิดได้เร็วกว่า แม้จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบก็หยิบอาวุธของตัวเองพุ่งเข้าใส่ซองอู

แต่เจ้ามือขวา กอบลินแขนเดียวที่ซองอูชอบนั้นเคลื่อนไหวเร็วก

 

แกรั้ง!

เจ้ามือขวาเอาชนะได้ในทันทีเพราะพวกมันไม่สนใจกอบลิน

 

ซองอูมองคนข้างหลังที่ล้มลงบนพื้นอย่างสิ้นหวัง

“จู่ๆก็มาเหรอ? พวกแกส่งเหยื่อที่รู้ตัวอยู่แล้วว่าจะถูกกินให้กับแวมไพร์รึเปล่าล่ะ?”

ซองอูหันกลับไป เจ้ามือขวาเริ่มฆ่าที่ละคน

ข้อความได้รับเงินโผล่ขึ้นมาท่ามกลางเสียงกรีดร้อง

 

ยาม เขามองหาแทซอง

แทซองพยุงยูจินเข้ามา

“เฮ้ ร้านค้าอยู่ตรงไหนกันแน่?”

“โอ้ พอดีเลย”

 

แต่ยูจินมีที่ท่าขัดขืนต่อซองอูหลังจากสะบัดมือแทซองไป

“ขอบอกซักเรื่องได้ไหม? ตอนที่เป็นแวมไพร์น่ะ จะรับรู้ได้ถ้าแวมไพร์ด้วยกันตาย ชั้นรู้สึกไม่ดีตั้งแต่ตอนที่ลุงโดนฆ่าเมื่อกี้แล้ว แต่มันก็ยังรู้สึกแบบเดิม”

 

“ยูจิน?”

 

“ไอ้พวกแวมไพร์ที่เหลือจะเข้ามาฆ่าทุกคน ทั้งนายและพวกเรา ทุกคนที่นี่…ต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!”

 

ยูจินหันไปมองแทซอง

 

“ลุงถึงมาในทันทีที่อูซอกโดนฆ่ายังไงล่ะ ต้องมีแวมไพร์ ในแก๊งหนึ่งคนเพราะเรื่องนี้”

“อา…”

ถ้าหากเป็นเรื่องจริง ซองอูก็คงจะปวดหัวใช่เล่น

 

ต่อสู้กับฝูงแวมไพร์ตรงๆเหรอ? มันคือสิ่งสุดท้ายที่ซองอูต้อง

การ

 

“แล้วไอ้เวรที่เรียกว่าบอสจะต้องรู้สถานการณ์ที่นี่แล้วใช่ไหม?”

ยูจินพยักหน้าตอบคําถามซองอู

“บอสเหมือนกับพ่อของพวกเราเพราะเขาสร้างแวมไพร์ทุกคนขึ้นมา เจ้าลุงพูดชมไอ้สารเลวนั่นไม่หยุด”

 

เมื่อเห็นว่าเขาอาจเลี่ยงฝูงแวมไพร์ไม่พ้น ซองอูถาม

 

“รู้สึกถึงคนที่เหมือนกับพ่อเธอในตอนนี้ไหม?”

ยูจินส่ายหน้า

 

“อยากจะเห็นเหมือนกันว่าไอ้เวรนั่นหน้าตาเป็นยังไง…”

 

เสียงยูจินสั่นยิ่งกว่าเดิม เธอเริ่มตัวสั่นอย่างรุนแรง มันเป็นสัญญาณที่ไม่ดี

 

“อ้าาาา…”

ยูจินล้มลงกับพื้น แทซองรีบเข้าไปพยุง

“ยูจิน เกิดอะไรขึ้น? ตื่น!”

 

ซองอูชักดาบขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่ายูจินกําลังจะคลั่งแล้ว

แต่แทซองที่หวาดกลัวกอดเธอเอาไว้

 

“ไม่นะ!”

 

“หุบปาก! ระวังคอแกไว้ก็พอแล้ว”

“ไม่! ไม่!”

ซองอูสั่งให้โครงกระดูกดึงตัวเขาออก เขาพยายามขัดขืนด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่ก็ถูกลากออกมาอยู่ดี

“อย่านะ! อย่ามาจับตัวชั้น!”

“แกบอกว่าแกฆ่าเพื่อนแกที่กลายเป็นแวมไพร์ใช่ไหม?”

 

แทซองหมดคําพูด เขาฆ่าอูซอกไปจริงๆ

และเวลานี้ก็ไม่ได้ต่างกับตอนนั้น ซองอูชี้ให้เขาเห็น

ยูจินก้มหน้ากระซิบ

 

“ไม่ต้องห่วง”

 

จู่ๆเธอก็หัวเราะออกมา

 

“ฮ่าๆๆๆๆ เจ้าเด็กนี้ใช้ได้”

เธอพูดบ้าอะไรกัน?

 

“ยูจิน? พูดอะไรน่ะ?”

เธอหันกลับมามองแทซองด้วยสายตาคมกริบ แต่ท่าทางของเธอน่ากลัวมาก เธอเหมือนกับตุ๊กตาหุ่นเชิดที่ข้อต่อบิดไปมา

“เด็กคนนี้ใช้ได้ หยุดซะ ให้มันได้ดื่มเลือด แต่อย่ามากเกินไป หากน้อยเกินไปจะหิวโหย แต่มากเกินไปจะทําให้เสพติดเข้าใช่ไหม?”

 

“เข้าใจเรอะ? อะไรของแก เงียบทําไม?”

เสียงของยูจินนั้นแปลกไปจากเดิมมาก แม้แต่ซองอูก็รู้สึกได้ แม้ว่าจะไม่เคยเจอกับเธอมาก่อน ยูจินเงยหน้ามองซองอู

 

“เห็นเจ้านั่นไม่ดีเพราะสายตาพร่ามัว หรือเพราะว่าระดับสกิลมันต่ําเกินไปกันนะ?”

“โอ้ โทษที เพิ่งได้สกิลนี้มาน่ะ เลยใช้ได้ไม่ดีเท่าไหร่ แกคิดว่าชั้นเป็นคนที่ควบคุมคนพวกนี้ก็ได้”