มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 39 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(3)

กําแพงถล่มลงมาเหมือนกับแผ่นกระดาษเมื่อถูกคนที่กลายเป็นมอนสเตอร์ทุบ

“ถ้าพวกมันเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์สําเร็จเมื่อไหร่เราเอาชนะไม่ได้แน่

ซองอูรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ

 

“แต่พวกมันยังไม่เสร็จ

 

“ตอนนี้แหละ!”

“ว่าไงนะ?”

ขณะที่จีซูกับฮันโอกําลังลังเล เหล่าโครงกระดูกกระโจนเข้าใส่คนที่กําลังเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์

ถั่วะ! นิ้วะเวะ!

 

เหล่าโครงกระดูกเริ่มฟันใส่พวกมันด้วยความยุ่งเหยิง

เหตุผลที่สองคนนั้นเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ก็เพราะว่าปรับตัวกับเกมไม่ได้และทันทีที่คิดจะหนี โชคชะตาจึงถูกตัดสิน

“โทษทีนะ แต่มันช่วยไม่ได้”

 

เด็กวัยรุ่นสองคนที่กําลังเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์และถูกจู่โจมอยู่สวนกลับอย่างสะเปะสะปะ พวกเขาเสียสติและเหวี่ยงแขนไปมาอย่างไม่เป็นแบบแผน

 

แขนที่ทรงพลังทําลายออกโครงกระดูกไปหนึ่งตัว

 

ซองอูเห็นว่าการสวนกลับเหล่านั้นยังห่างไกลจากคําว่าดี

นิ้วะ!

คนที่เปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ใช้แขนเพื่อป้องกันตัวแต่กระดูกของออกโครงกระดูกก็กระจายไปทุกทิศทาง

 

โชคดีที่ทั้งสองค่อย ๆ ล้มลง แต่การใช้คําว่า “ค่อย ๆ” นั้นก็น่าซึ่งเพราะทั้งสองถูกขวานฟันมาหลายสิบครั้ง

 

-คุณได้รับ 3,000 ทองจากการล่ามนุษย์หมาป่า

 

-คุณได้รับ 3,000 ทองจากการล่ามนุษย์หมาป่า

-คุณเลเวลอัพ (เลเวล 8)

“หา?”

ซองอูอุทานออกมา 3,000 ทองต่อตัวเหรอ? เขาได้แค่ 240 ทองจากหมาป่าโลกันตร์ตัวหนึ่งเท่านั้น

เป็นไปได้ยังไงที่เด็กผู้ชายสองคนจะเปลี่ยนร่างเป็นมอนสเตอร์ที่น่ากลัวขนาดนั้น?

“เกือบไปแล้ว”

แม้แต่ซองอูก็รู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าเขาจัดการทั้งสองคนไปก่อนที่จะเปลี่ยนร่างเต็มที่

“ ฮีม นี่แหละของดี”

มันคือเรื่องน่ายินดี

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

 

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

ซองอูคืนชีพมอนสเตอร์ขนาดกลางได้ เขาได้โครงกระดูกมนุษย์หมาป่ามาซึ่งถือว่าเป็นโบนัสครั้งใหญ่

 

โครงกระดูกมนุษย์หมาปานั้นใหญ่กว่าออกเล็กน้อย มันค่อยๆยืดหลังความหนาของกระดูกนั้นไม่ต่างจากพวกออกมากนัก แต่สีเข้มและสีที่เปล่งประกายด้านในกระดูกขาวนั้นดูแข็งแรงกว่ามาก

“แข็งแกร่งแบบนี้ เจ้านี่สู้กับแวมไพร์ตัวต่อตัวได้ไหม?”

ฮันโฮพูดเบา ๆ

 

แวมไพร์นั้นแข็งแกร่งจนพวกเขาต้องใช้ทุกสิ่งที่มีในการฆ่า

เช่นเดียวกับแวมไพร์ชั้นต่ําที่ปาร์ตี้ซองอูเคยเจอ

ซองอูสงสัยว่าพวกมนุษย์หมาป่านั้นจะแข็งแกร่งกว่าแวมไพร์หรือไม่

-เลือกเลเวลอัพการ์ดของคุณ

1) สเตตัส (ส้ม)

 

2) สกิล (สุ่ม)

3) ไอเทม (สุ่ม)

 

4) อื่น ๆ (สุ่ม)

 

5) เพิ่มกําลังกาย 2 (ยืนยัน)

 

ซองอูคิดว่าเขาจะเลือกอะไรดีในรอบนี้

มีสิ่งหนึ่งที่กวนใจเขาทุกครั้งในตอนที่เขาเจอกับศัตรูที่มีสติปัญญาอย่างแวมไพร์

 

“ถ้าหากพวกมันรู้ว่าเราเป็นคนควบคุมโครงกระดูก พวกมันจะฆ่าเราก่อน

แวมไพร์สองตัวที่ซองอูเคยเจอนั้นคิดแต่จะหาหนทางฆ่าเขา เขาจะตายถ้าหากพลาดแม้เพียงนิดเดียว ครั้งหน้าที่เจอกับแวมไพร์อาจไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าเขาจะรอดแบบครั้งก่อนเขาจึงเลือกอันแรกเพื่อเพิ่มสเตตัสแบบสุ่ม

-ความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น (43)

ครั้งนี้เขาได้ค่าลุ่มที่ดีพอสมควร เขาคิดว่าเขาจะต้องสนใจเรื่องสเตตัสของตัวเองบ้าง

“ว้าว พวกมันเหมือนเทพอียิปต์เลย”

ฮันโฮน่าจะกําลังคิดถึงเทพอานูบิส นั่นก็เพราะโครงกระดูกนั้นคล้ายกับสุนัขอยู่เล็กน้อย

 

กลับกัน เหล่าเด็กวัยรุ่นที่เหลือกําลังสติแตก

 

“มินชิก…”

 

เมนะ

พวกเขาจะไม่ตกใจขนาดนี้ถ้าหากเพื่อนสองคนของพวกเขาไม่กลายเป็นมอนสเตอร์ไปต่อหน้าต่อตา

ซองอูเดินไปหาแทซอง

 

“ร้านค้าอยู่ที่ไหน?”

แทซองอึ้งกับความใจเย็นของซองอูที่กําลังมองหาร้านค้าในเวลาแบบนี้ แต่เขาพยักหน้าตอบ

“ที่จริง มีเรื่องหนึ่งที่ผมไม่ได้บอกเพราะ…”

“เรื่องอะไร?”

“ร้านค้าที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ร้านขายรถเก่า แต่มันมีคนยึดไปแล้วพวกมันเองก็เชื่อฟังแวมไพร์….พวกมันเลวร้ายยิ่งกว่าเรา”

 

ซองอูมองแทซองด้วยความใจเย็น แทซองพูดต่อ

“พวกเราแค่ปล้นเอาทอง แต่พวกมันจับคนไปให้แวมไพร์

คนพวกนี้คือแก๊งค้ามนุษย์ไม่มีผิดเพี้ยน พวกมันทําเรื่องสารเลวอย่างสงอาหารให้กับแวมไพร์ที่เริ่มปรากฏตัว

“พวกมันกล้าทําขนาดนั้นเลย! พาชั้นไป!”

ซองอูไม่คิดจะหนีจากคนเหล่านี้ หากพวกมันเป็นปรสิตที่อยู่ภายใต้อํานาจของแวมไพร์ เขาจะต้องจัดการให้หมดเพื่อดูว่าพวกแวมไพร์ขยายอํานาจไปถึงไหนแล้ว

ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาใกล้ซองอู

“แทซอง ชั้นไปด้วย”

“ยูจิน?”

ซองอูมองคอของเธอที่มีรอยกัด

 

“เธอเป็นแวมไพร์ เป็นผู้หญิงคนแรกที่เห็นว่าติดเชื้อ

พวกแวมไพร์จะทําให้หนึ่งในคนของแก๊งเป้าหมายนั้นติดเชื้อเพื่อให้ทั้งแก๊งเชื่อฟัง

 

“เธอบอกว่าจะไปไหนนะ?”

แทซองถาม

“ร้านค้า…”

 

เธอมองแทซอง

“ทําไมถึงอยากจะไปที่นั่นล่ะ?”

“ชั้นอยากได้เลือด เลือด…แค่คิดก็จะทนไม่ไหวจนแทบบ้าแล้วแวมไพร์ที่ร้านค้าบอกว่ามีถุงเลือดอยู่ ชั้นจะต้องไปเอาเลือดมาไม่อย่างนั้น…”

สิ่งที่เธอพูดน่ากลัวมาก “แทบบ้า” นั้นหมายความว่าเธอจะเสียสติและเริ่มจู่โจมมนุษย์

แทซองมองซองอูอย่างหนักใจซองอูขมวดคิ้ว

การพาผู้หญิงคนนี้ไปด้วยเป็นตัวถ่วงเขา และจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้าหากเธอคลั่งขึ้นมา

 

“พาเธอไปด้วยจะดีเหรอ?”

“ถ้าพายูจินไปไม่ได้ ผมจะไม่นําทางให้อีกแล้ว”

แทซองดื้อรั้น

“ก็ได้ แต่ถ้าเกิดคลั่งขึ้นมา ชั้นจะฆ่าเธอซะ จงจําเอาไว้”

ถึงการพาเด็กผู้หญิงคนนี้ไปด้วยจะน่าปวดหัว แต่สิ่งจําเป็นสําหรับซองอูคือการหาร้านค้าให้เจอโดยเร็วที่สุด

และเธอก็ยังไม่เป็นภัยร้ายแรงเพราะเขาในตอนนี้มีโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าแล้ว

 

แทซองที่เป็นสมาชิกแก๊งในเขตนี้รู้ทุกซอกทุกมุมเป็นอย่างดี

ใช้เวลาเดิน 20 นาทีในการไปถึงร้านขายรถ แต่ขณะที่พวกเขาเดินก็ได้ยินเสียงหมาป่าหอนเป็นระยะ ไม่รู้ว่ามันเป็น “หมาปาโลกันตร์ที่ซองอูเคยเจอมาก่อนหรือเป็น “มนุษย์หมาป่า”ที่ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ดแปลงร่างเป็น

เขาปรารถนาอยากจะเจอหมาป่าโลกันตร์มากกว่าอยู่แล้ว

 

“พวกเราใกล้ถึงแล้ว ร้านค้าอยู่ตรงนั้น”

 

พวกเขามาถึงที่ที่มียานพาหนะหลายร้อยคันจอดอยู่

ทางเข้าด้านซ้ายนั้นเป็นออฟฟิสของร้านขายรถ

“มีแวมไพร์แค่ตัวเดียวใช่ไหม?”

 

“มีแวมไพร์แค่ตัวเดียวต่อหนึ่งแก๊ง ผมไม่รู้รายละเอียดแต่พวกมันสร้างแวมไพร์กับทุกคนไม่ได้ แล้วก็มีผู้เล่นอีกแปดคน”

ถ้าสิ่งที่แทซองบอกถูกต้อง แวมไพร์นั้นไม่ได้แข็งแกร่งนักแต่เขาไม่รู้ว่าผู้เล่นอีกแปดคนนั้นเลือกอาชีพอะไรและมีความสามารถในการต่อสู้แค่ไหน ซองอูจะบุกเข้าไปตรง ๆ ไม่ได้

“ค่อย ๆ เข้าไปกันเถอะ”

 

ซองอดึงลวดหนามด้านหลังอาคารออฟฟิสและเข้าไปอย่างเงียบ

บั้ง! บั้ง! โครม!

ซองอูไม่คิดเลยว่าด้านในจะมีเสียงดังเอะอะมาถึงข้างนอกมีเสียงบางอย่างบุกเข้าไปในอาคาร

“ซองอูนั่นใช่เสียงแวมไพร์ร้องไหม?”

ฮันโฮถาม

 

“ซันไมโครอง

 

ยูจินตอบในท่าทางง่วงสลับตื่นตัวของเธอ

 

“อ๊าาาา! ใครก็ได้ช่วยด้วย!”

ซองอูหยุดเดิน ฮันโฮหันไปหายูจิน

 

“เธอร้องแบบนั้นรึเปล่า?”

 

มันเป็นเสียงร้องของมนุษย์ มีคนที่มาร้านค้าก่อนพวกเขา

ซองอูแบ่งโครงกระดูกไว้ทั้งสองด้านของอาคาร เขาฟังเสียงที่ดังมาจากด้านใน

“อะไรกัน! ใครเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์?”

 

“เพราะข้อความเมื่อกี้ไง! ไอบ้าเอ้ย มันหยิบการ์ดไม่ได้เพราะมัดแขนมัดขาเอาไว้