ตอนที่ 37 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(1)

 

มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 37 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(1)

 

แทซองถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาพบเพื่อนเก้าคนเมื่อเปิดประตูเข้าไป แต่บรรยากาศนั้นหนักอึ้งอย่างประหลาดราวกับว่าพวกเขาได้เข้ามาในบ้านที่มีแต่คนเศร้า

 

“เป็นอะไร? พวกแกเป็นบ้าอะไรกัน?”

 

แทซองถาม ผู้หญิงสวมฮูดสีแดงพูด

 

“ลุงคนนั้นอยู่ที่นี่”

 

แทซองเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคําว่า “ลุง

 

“อะไรนะ? ทําไมถึงมาอีกล่ะ!”

 

“เขาบอกว่าเราเก็บเงินได้น้อยเกินไป จากนั้นแม้แต่ยูจิ

นก ,

 

“ยูจินเป็นอะไร!”

 

แทซองตะโกนแบบนั้นและสาวเท้าไปที่ประตูที่มีป้าย“ห้อง

ประธาน

 

แต่ก่อนที่เขาจะได้จับลูกบิดประตู ประตูก็เปิดออกมาก่อนเขาได้เห็นผู้หญิงใบหน้าอิดโรย

 

“เสียงดังน่ารําคาญ”

 

เธอมองเขาด้วยดวงตาที่ปิดครึ่งดวง

 

หา???

 

ที่คอของเธอมีรอยเขี้ยวอยู่

 

เขาถอยกลับทันที

 

“ยูจิน ที่เธอ…”

 

“น่ารําคาญ! หุบปากซะ ชั้นจะหิวถ้าได้กลิ่นเนื้อ ชั้นทนไม่ไหวแล้ว ปวดหัวไปหมด!”

 

ยูจินพูดแต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจ เธอขมวดคิ้วหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประธานเขาสวมหมวกเบสบอล

 

“เด็กผู้หญิงนี่ร้ายชะมัด..เฮ้ ฮันแทซอง! เข้ามานี่!”

 

เขาที่เห็นแทซองกวักมือเรียก แทซองกําหมัดโดยไม่รู้ตัวแต่ก่อนที่เขาจะได้ปล่อยหมัดและเดินเข้าไปในห้องประธานนั้น

เอง

 

“นี่ แทซอง”

 

“ครับ ท่าน”

 

“แกฆ่าอูซอกทําไม?”

 

คิมอูซอกคือชื่อหัวหน้าแก๊งของเขา เขาเป็นคนยากจนและไร้การศึกษา แต่เขานั้นเปล่งประกายและรักพวกพ้อง เด็กวัยรุ่นพวกนี้ต่างพึ่งพาเขา

 

แต่จากนั้นอูซอกก็ได้กลายเป็นมอนสเตอร์หลังจากที่ได้พบกับชายที่เรียกกันว่า “ลุง” จากนั้นอูซอกถูกระหายเลือด เขาจึงต้องหาเงินและฆ่าผู้รอดชีวิต

 

“ชั้นถามแกอยู่นะ แกฆ่าอูซอกทําไม?”

 

ไม่จบเพียงเท่านี้ ความกระหายเลือดของอูซอกนั้นล้ําเส้นเขาที่บ้าคลั่งโดยสมบูรณ์เริ่มมองไปที่คอของเพื่อนตัวเองแทซองจึงต้องดับความกระหายนั้นด้วยมือเขา แทซองกระแทกหัวของอูซอกในทันทีที่เขาจู่โจมเพื่อนอีกคน

 

“ชั้นไม่มีทางเลือกเพราะมันทําร้ายเพื่อนของเรา”

 

“ถ้าอย่างนั้น ครั้งต่อไปที่ยูจินจู่โจมพวกเรา แกจะทํายังไง?”

 

“บอกแล้วไง เจ้าหนู อดทนนานเกินไปน่ะไม่ดีหรอกนะ ถ้าดูดเลือดได้พอดี มันก็ประคองสติเอาไว้ได้ ให้ตายเถอะ! หงุดหจิดจริง ๆ ที่พวกแกไม่เข้าใจสิ่งที่ชั้นพูดน่ะ”

 

“พอดีเหรอ? เท่าไหร่ถึงจะพอดีล่ะ? รู้ไหมว่าอูซอกฆ่าคนไปมากแค่ไหน?

 

“อะไรของแก? นี่แกท้าทายชั้นเรอะ?”

 

ชายที่ชื่อลุงลุกขึ้นยืนยิ้ม

 

“ชั้นคนนี้เป็นผู้บริหารที่กําลังจะขยายธุรกิจและจะรับพวกแกเข้ามาด้วย คิดเหรอว่าจะรอดชีวิตได้ถ้าไม่ฟังพวกเรา? หา?”

 

“ปล่อยพวกเราไป พวกเราดูแลกัน…”

 

“แกคิดผิดแล้ว ถ้าไม่ฟังเรา เราจะตามล่าและฆ่าพวกแกให้หมด ปล่อยไปเรอะ? บ้ารึเปล่า?”

 

แทซองก้มหน้าอย่างสิ้นหวัง

 

“แทซอง”

 

“ครับ”

 

“เอา 10,000 ทองมาให้ได้ในสองวัน ไม่อย่างนั้นแกจะเป็นเป้าหมายคนต่อไป อย่าเสียเงินเพราะว่าร้านค้าอยู่ตรงหน้าแกเก็บเงินมาให้พอและรอ รู้ใช่ไหมว่าหนีจากพวกเราไม่พ้น?”

 

แทซองไม่กล้าต่อต้าน

 

บั้ง! ปัง!

 

แต่ในตอนนั้นก็มีเสียงดังมาจากนอกประตู มีบางอย่างกําลังบุกเข้ามา

 

“หา? นั่นมันเสียงบ้าอะไรกัน??”

 

ประตูห้องประธานเปิดกว้าง เด็กผู้ชายกระโดดเข้าไป

 

“แทซอง! มีคนมา!”

 

ลุงตกใจ

 

“มีลูกค้ายังมาที่ห้างของเราอีกเหรอ?”

 

“ไม่ใช่ลูกค้า แต่เป็นโครงกระดูก!”

 

มีคนถึงไหล่เด็กผู้ชายและเข้ามาในห้องประธาทเขาถือดาบเล่มยาว

 

เขามองรอบห้องประธานเงียบ ๆ และสบตากับลุง

 

ลุงค่อย ๆ พูด

 

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”

 

ชายที่เข้ามายิ้มมุมปาก เขาสั่ง

 

“เอาทุกสิ่งทุกอย่างมาให้ชั้น”

 

“หา?”

 

“ส่งของทุกอย่างที่มีมาซะ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องเสียทุกอย่างเลยรึไง?”

 

แทซองก้าวถอยหลัง เขางุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะลุงควรจะกระโดดใส่คอของคนแปลกหน้าในทันทีและที่นี่จะกลายเป็นทะเลเลือด

 

“กรรรรร…”

 

ลุงยิ้มเห็นฟัน เขียวของเขาเผยออกมา และชายคนที่เข้ามากขมวดคิ้วเมื่อเห็นเขี้ยว

 

“เขี้ยวแบบนั้น…แกคือคนที่ชั้นตามหาอยู่นี่?”

 

“อะไรนะ?”

 

“ชั้นหมายถึง “บอส” ของพวกแก๊งเด็กที่ H อพาร์ตเมนต์น่ะ”

 

ลุงหน้าอึ้ง

 

“แกฆ่าพวกเด็ก ๆ ในอพาร์ตเมนต์เหรอ?”

 

“ใช่แล้ว”

 

ลุงพุ่งเข้าใส่เขาในทันทีที่ชายคนนั้นพูดจบ เล็บคมยื่นออกมา

 

กําแพงห้องประธานถล่มลงมา มีบางอย่างสีขาวบุกเข้ามา

 

กรอบ แกรบ!

 

เหล่ามอนสเตอร์ขนาดยักษ์สูงสองเมตรพุ่งเข้าใส่เขาทันทีพวกมันจับไหล่และแขนทั้งสองด้านเอาไว้ ชายที่เข้ามาขยับมือฟันดาบ

ถั่วะ!

 

“แกฟื้นฟูกะโหลกกลับมาได้ด้วยไหม?”

 

ทันทีที่เขาพูดจบ ดาบก็แทงไปที่คอของลุง

 

แทซองยังไม่ทันรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาคล้ายหมัดที่กําแน่นของตัวเองไปแล้ว

 

ด้าน X

 

ซองอูคิดว่าพวกแวมไพร์กระหายเลือดนั้นมีอยู่เต็มเมืองไปหมดแล้ว ดูจากพวกแก๊งใน H อพาร์ตเมนต์และที่นี่ เจ้าบอสจะต้องถูกบางคนเปลี่ยนให้กลายเป็นแวมไพร์ และเรื่องในทํานองเดียวกันเองก็กําลังเกิดขึ้นในที่อื่น

 

แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้มาเจอกับตัวบงการเร็วขนาดนี้

 

“อย่าขยับ ไม่อย่างนั้นหัวแกเละแน่!”

 

ซองอูรู้สึกว่าเขาจะต้องใจเย็นลงเมื่อเห็นเขี้ยวของอีกฝ่าย

และเขาเตรียมที่จะต่อสู้แทนที่จะทําอย่างอื่น

 

เขาได้สั่งให้ออกโครงกระดูกมารอหน้าประตูเพื่อที่พวกมันจะกระโจนเข้ามาได้ทุกเมื่อตามคําสั่งเขาและมันได้ผลดีมาก

 

ซองอูคิดได้จากการต่อสู้ครั้งที่แล้วได้ว่าการตัดแขนขานั้นไม่ เพียงพอสําหรับแวมไพร์ที่ฟื้นฟูตัวได้เร็ว

 

สําหรับคนทั่วไป การตัดคอนั้นคือวิธีการฆ่าที่ดีที่สุด

 

“แกคือแวมไพร์ลอร์ดสินะ?”

 

อีกฝ่ายยิ้มแทนคําตอบ เขากํามือซ้ายที่ถูกโครงกระดูกจับเอาไว้

กร้วม!

 

ไหล่ของออคโครงกระดูกหลุดออกไป มือซ้ายซัดใส่ดาบด้วยความเร็วสูง

 

แกรั้ง!

 

-ไอเทมถูกทําลาย

 

ดาบซองอูขาดเป็นสองท่อน ดาบของเขาถูกทําลายได้ครั้งเดียวได้อย่างไร?

 

ถึงจะเป็นสถานการณ์น่ากลัว ซองอูก็ก้าวถอยหลังในทันทีโดยไม่ตื่นตระหนก

 

แวมไพร์จู่โจมซองอูตรง ๆ ทั้งที่มีดาบอีกครึ่งเสียบคอ

นิ้วะ!

 

“อ้ากกกก!”

 

แต่ก็มีมีดเสียบเข้าที่ไหล่ของเขา ฮันโฮปามีดเข้ามาพอดี

 

เมื่อเสียการทรงตัว จีซูเผยตัวออกมาจากด้านขวาของซองอูและฟันดาบของเธอ

 

แต่แวมไพร์ยกแขนป้องกันดาบ จีซูทิ้งรอยแผลยาวเอาไว้บนแขนแต่มันไม่ลึกพอที่จะตัดให้จาด และบาดแผลก็เริ่มฟื้นฟูในทันที

 

จากนั้นแขนของแวมไพร์ได้ติดไฟเพราะถูกฟันด้วยดาบที่ลับด้วย “หินจุดระเบิด

 

“อ้ากก!”

 

แวมไพร์สะบัดประกายไฟด้วยความกลัว แต่จีซูก็ฟันดาบอีกครั้ง แวมไพร์ยื่นมือซ้ายกับออกมาทั้งที่ไฟยังไม่ดับ

 

แต่จีซูนั้นหันหน้าและฟันดาบใส่แขนซ้ายของแวมไพร์อย่าง รวดเร็ว

 

ข้อมือซ้ายถูกฟันขาด แต่เล็บคม ๆ ได้พุ่งเข้าใส่ท้องของจีซูในเวลาเดียวกัน จีซูกระโดดถอยหลับเพื่อหลบ

 

แทซองอ้าปากค้างเมื่อเห็นทักษะการใช้ดาบของจีซู

 

“คนพวกนี้มันตัวอะไรกัน?”

 

ความรวดเร็วของจีซูนั้นเหนือมนุษย์อย่างเห็นได้ชัดจากมุมมองของนักมวยสมัครเล่นแล้วจีซูยอดเยี่ยมมาก

 

ข้อความโผล่ขึ้นมาที่หน้าจีซู

 

-สัมผัสละเอียดทํางาน